Ίσκρα

Η λεξη Ίσκρα που έχασε το νόημα στην μετάφραση
Τώρα σημαίνει τσίρκο  με ακροβάτες, και ιστό
Έχει και "Spiderman" νούμερο η παράσταση
Σκοινοβατεί, μα δεν θα εντυπωσιαστώ

"Αγνώριστος" ο τύπος!

"Έναν αγνώριστο Αλέξη Τσίπρα αντίκρισαν οι πολίτες στην τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε στο κανάλι ALPHA. Πέρα από τη σημειολογία της συνέντευξης- πληθώρα όρων και εκφράσεων στα αγγλικά, αμηχανία και πολλαπλές αντιφάσεις- ο απερχόμενος πρωθυπουργός εμφανίστηκε, ουσιαστικά, ως ηγέτης ενός νέου, ακραιφνώς «ευρωπαϊκού», Κεντροαριστερού κόμματος, που έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με τις προγραμματικές θέσεις και τις κινηματικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ". [Από άρθρο του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ]

****
Το κλειδί για ανάγνωση ανάμεσα στις γραμμές της παραγράφου, αλλά κι ολοκλήρου του άρθρου, είναι η λέξη " αγνώριστος", που σημαίνει ότι στον σημερινο Τσίπρα είναι αδύνατο να αναγνωρίσεις τον χτεσινό.

Τα χαρακτηριστικα του όμως, πολιτικά και ψυχολογικά, ήταν εμφανή από χτες. Αυτοί που ήθελαν να πωλήσουν το προϊόν με την ταμπέλα "ένας νεαρός αριστερός ριζοσπάστης ηγέτης", εκούσια τα παρέβλεπαν. Κι αυτοί που τα παρέβλεπαν, αν δεν έπασχαν από στραβισμό και πολιτική μαλακία, το έκαναν γιατί πολύ του έμοιαζαν. Τώρα τ' αναγνωρίζουν για να μην του μοιάζουν. Ο Τσίπρας είχε πάντα το ίδιο σχέδιο που τώρα εκπληρώνει, να γίνει αυτό που έγινε. Απλά τώρα δεν του ταιριάζει να μιλά την ίδια "αριστερή" διάλεκτο, αφού ο φυσικός του χώρος, στον οποίο κατέληξε, δεν το επιτρέπει, ή μάλλον επιβάλει διαφορετικά γλωσσικά ιδιώματα.

Να δούμε για ποιον "ηγέτη" αναχώματος μεταξύ της εργατικής τάξης και μιας γνήσιας πολιτικής εκπροσώπησής της αύριο θα λέμε "είναι αγνώριστος"...
Δεν υπάρχει οπορτουνιστική προβιά. Ο οπορτουνισμός δεν είναι επιπρόσθετος ή επίκτητος, σαν έκζεμα στο πετσί... Είναι στο dna του ατόμου.

Από αρχάγγελος δεν μεταμορφώνεσαι σε διάβολο.

Αν πίστευες σε κάτι, έστω και με αμφιβολίες, είναι αδύνατο ξαφνικά να πιστέψεις το αντίθετο. Για να γίνει αυτό χρειάζεται λοβοτομή (που πάλι μπορεί να μην είναι επαρκής), ή μια τέτοια κοσμογονία όπου οι ποταμοί να ρέουν ορμητικά προς τη πηγή τους.

Κάτι σαν το νεογέννητο  που χώνεται (συγγνώμη για τη χυδαία έκφραση και εικόνα) πίσω στο μουνί της μάνας του...

Αν και ο οπορτουνιστής κι αυτό μπορεί να το επιχειρήσει...

Μου βγάζει τον αγύρτη αθώα περιστερά

Αντί να κουρεφτεί το χρέος σου το επαχθές
Αντί για δώρα που  σου υποσχέθηκε από χτες
Τώρα με θράσος σου αφαιρεί τον οβολό σου
Κι αντί για αρχάγγελο βρίσκεις το διάβολό σου

Ποιος να μετάλλαξε τον άνθρωπο σε πίθηκο
Κι ορίζει τώρα ως ηθικό το ανήθικο;
Ρωτάς, και νιώθεις απ' τα σύννεφα να πέφτεις
Που έχαφτες ο,τι σέρβιρε ο αρχιψεύτης...

Πως σε ξεγέλασε να ομολογήσεις δε μπορείς
Και μ' όλα ταύτα, ακόμα μοιάζεις ν' απορείς
Αν είναι απατεώνας ή όχι ο λεχρίτης.

Κι ενώ η αφέλεια καίει τα χλωρά με τα ξερά
Μου βγάζει τον αγύρτη αθώα περιστερά
Για να πουλιέται για αδάμας ο λιγνίτης

Cocorosie

Savages

Shadow journal

Max Richter

Ψηλότερα απ' το μπόι του

Όταν ψηλότερα απ' το μπόι σηκώνει το κεφάλι

Η βάση αρχίζει να του φαίνεται πιο μακρυνή

Τότες μπορεί με αλαζονία ακόμα πιο μεγάλη 

Τη γη να βλέπει όπως την σκλαβωμένη του γυνή

Μα μην θαρρείς πως από μονος του θα χαμηλώσει

Και πως η γη αίφνης θ' ανοίξει να το τον  καταπιεί

Ντροπή δεν έχει για τις πράξεις του να μετανιώσει 

Μόνο αν τον ρίξουν κάτω κάποιοι. Αλλοι ποιοί?

✳✳✳

Τούτη η κόρη δεν είναι Αντιγόνη

Η Αντιγόνη στην Ισμήνη:

"Ομολόγησε το λοιπόν. Πες το σ' όλους!

Και σκέψου πόσο θα σε μισήσουν 

όταν θ' αποκαλυφθεί και μάθουν όλοι 

πως το ήξερες πάντα..."

[Από τον πρόλογο στην Αντιγόνη του Σοφοκλή]

✳✳✳✳✳

Τώρα αρχίσανε πάλι να τρώγονται τούτοι

Μα για ποιας  πολιτείας τους δήθεν  θεσμούς;

Με τον δήμο ρακένδυτο, επαίτη, φαφούτη 

Να ναι έρμαιο δημαγωγών σε εσμούς;

Με τη θέα σφαγής κατ' από  το σεντόνι 

Με τα μάτια στραμμένα στο σημείο του αφαλού;

Τούτη η κόρη που κράζει δεν είναι Αντιγόνη - 

Ο καυγάς, μόνο για να κοιτάζεις αλλού...

Μην τους φοβάσαι

Μην τους φοβάσαι τους άθλιους καταφερτζήδες
Που το ρουσφέτι τους δίνει θεσούλα ασφαλή...
Ώσπου, σαν νέα αφεντικά των, οι νέοι σκιτζήδες
Κάτω απ' τα πόδια τους σέρνουν με βιά  το χαλί,

Που τις καρέκλες σαν χάσουν και βγούνε στους δρόμους
Με κατσαρόλες για οχλαγωγία εις την αγορά
"Όχι στην διαπλοκή" θα τσιρίζουν στους αστυνόμους
Τα ίδια λαρύγγια που κάναν γαργάρα τη διαφθορά...

Άλλωστε τώρα λουφάζουν και περιμένουν
Τον αρχηγό  επαναστάτη της "αριστεράς"
Και στην Ευρώπη που λάτρεψαν  μένουν
Έχουν δική τους κυβέρνηση δολιοφθοράς.

Μην τους φοβάσαι σου λέω. Τη βρώμια φωλιά των
Χείμαρρος θα ξεπλύνει στην καταβροχή
Και πια δεν θα ναι ελεημοσύνη η δουλειά των
Δούλοι σαν πάψουν να είναι σε νέα εποχή.

*****

Παραλλαγή του "Φοβάμαι", του Μανόλη Αναγνωστάκη

Έπεα Πεζά (θυμωμένου Συριζαίου)

Τι μου 'ταξες μωρή κουφάλα;
(Μου κάνει τον κουφό, και μου τη σπάει).
Λέγε ρε, μη σου σπάσω την κεφάλα.
"Σοκολατάκι", λέει, "και πολύ σας πάει"...

Καθαρτικό εγώ θα σε κεράσω
Που εκεί που χρώσταγες ζητάς και βόδι!
Κρύψου ρε πούστη, άμα σε πιάσω
Θα σε χτυπήσω κάτω σαν χταπόδι.

✴✴✴✴✴

Ψηφίζω ΚΚΕ!

Να βγάλω με τα δάκτυλα μου το δικό μου μάτι
Ελληναράδες μου, για να φχαριστηθείτε;
Να ρίξω στις πληγές μου πάλι αστικό αλάτι
Ελληναράδες μου; Δεν πα να γαμηθείτε!
Ψηφίζω ΚΚΕ. Ψηφίζω εργάτη!

κάτοπτρο τη νύχτα

Ένα κάτοπτρο σε νύχτα ασέληνη.

Για ποιον; 

Άραγε οι άφωνες κραυγές σε αντανάκλαση  μπορούν να αναχαιτίσουν την έλλειψη ειρμού στη σκέψη του αλόγου που καλπάζει; Κάθε φορά που επιχειρώ να στρέψω τον καθρέπτη προς τα σένα, διαπιστώνω πως δεν έχεις διάθεση να δεις τον εαυτό σου σαν τόπο εξερεύνησης. Και το γυρίζω πίσω προς τα μένα, ρωτώντας "για ποιο λόγο", μόνο για να επαναλάβω την ίδια απάντηση. Την λάθος απάντηση. Το "για ποιο λόγο ο άλλος πράττει έτσι ή αλλιώς" δεν θα το μάθω απλά κοιτώντας έντονα  στα μάτια τον εαυτό μου. Το κάτοπτρο δεν δείχνει πως την ώρα που ευθαρσώς ζητώ να μου αποκαλυφθείς, παραμένω ντυμένη. 

Μάταιος κόπος.  

Έλεγα κάποτε, μακάρι το μέτρο κατανόησης του άλλου να ήταν το γνώθι σ' αυτόν. Ο κόσμος θα ήταν λιγότερο περίπλοκος... Μα μήπως το μυστήριο δεν διαλύεται, αν σε τόπο αυτογνωσίας είναι αδύνατον να παω μονάχη; Γιατί, από ποια ολονύχτια αγωνία που πέρασε ασυντρόφευτη το τραύμα μετατράπηκε σε νέο χάραμα διαύγειας;  

Μάλλον κάτι στη σχέση μας  πρέπει ν' αλλάξει.

Δεν πρόκειται να στρέψω πάλι επίμονα το κάτοπτρο σε σένα, σάν επικύρωση μιας τελετουργικής πλέον ακολουθίας υπεκφυγών στο ερώτημα: γιατί σε  μέρος τόσο απόξενα οικείο να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου εμπρός μου; 

Αντί να στρέψω τον καθρέπτη προς τα σένα, στον παραδίδω για να τον κρατήσεις, βοηθώντας με να δω "τυφλά σημεία" του κορμιού μου. Για να με μάθεις, μαθαίνοντας. Όχι παραδομένη εξ αποκαλύψεως σε παίγνιο, μα σε μια πράξη εμπιστοσύνης.

Κι όταν οι έμποροι δεν θα εισπράττουν κάθε χαρτονόμισμα σαν κάλπικο, θα γείρω, χάνοντας τη σιγουριά ισορροπίας που ήταν πάντοτε επισφαλής, αφού οι τυφλοί και μισαλλόδοξοι θα έχουν ξεχαρβαλώσει ήδη τα θεμέλια μου, ξέροντας πως θα με κρατήσεις με τα χέρια σου, πριν σωριαστώ κομμάτια στην πλατεία.  Κι αν με αποθέσεις με φροντίδα, ακέραια στην χειμέρια νάρκη μου, ξέρω, την άνοιξη θα με στηρίξεις, και όχι μόνο για να σηκωθώ και να σταθώ όρθια, μα και να περπατήσω. Ακόμα και για ν' απομακρυνθώ.

Και θα' μαι σαν το βρέφος που τολμά τα πρώτα βήματα...

*****

Εικονα: Girl Before Mirror, Picasso, March 1932

Η απολογία ενός κάδου απορριμάτων

Ως προς τα επίδικα, αξιότιμοι δικαστές
Για όλα τα κρίματα που με κατηγορεί ο ενάγων
Είμαι αθώος. Οι αποδείξεις μου χειροπιαστές
Δεν είμαι στέλεχος σε λέσχη ανθρωποφάγων

Βρωμάω,  είμαι ο έσχατος των παρακατιανών
Μα όλοι  έχουν ανάγκη ενός κάδου απορριμάτων
Ως φύλακα των μυστικών έκφυλων ή πουριτανών
Που αποσιωπά την λύση πλείστων αινιγμάτων

Σε μένα όποιος θελήσει ρίχνει τα σκουπίδια του
Ακόμα κι ολ' αυτά που θα 'πρεπε να κρύψει
Δεν ρίχνει εδώ τα τιμαλφή ή τα στολίδια του
Εδώ πετάει ό,τι ασχήμια του προκύψει

Δεν είμαι παρά ένα στομάχι που όλα τα χωρά
Τα δέχομαι δίχως να ελέγχω, ή να κρίνω
Μα δεν είναι καταδική μου αυτή η αποφορά
Δεν φταίω εγώ που δεν μυρίζω σαν τον κρίνο

Τα περιεχόμενά μου, ποικιλία δίχως όριο
Από χαρτιά υγείας μέχρι πτώματα έχει η λίστα
Θα ήμουν μάρτυρας αν δικαζόταν το εμπόριο
Κι αν έγραφα ό,τι ξέρω θα με κάναν νομπελίστα


Την βρώμα και την σήψη όλων φέρω εγώ
Που να την ιδιοποιηθεί, κανείς δεν θέλει
Μα μου 'ναι αδύνατο να παίξω ρόλο ενεργό
Ταγού σε κρίμα, ή ν' ακολουθώ σε αγέλη

Για τα καθημερνά μας και τα διαχρονικά
Για επιτυχίες ή αποτυχίες, γράφω ιστορία
Όπως και για ανθρωποφάγων φονικά
Που φτάνουν στην χαβούζα δίχως τιμωρία


Μα το καπάκι μου δεν έχει κλειδωνιά
Όποιος θέλει σκουπίδια μέσα μου να ρίξει
Κι όποιος στριμώχνεται στης πείνας τη γωνιά
Ό,τι ώρα να 'ναι, νύχτα ή μέρα θα τ' ανοίξει


Τι φταίω εγώ, λοιπόν, που κάποιος από τεμπελιά
Ξερά χόρτα πέταξε που έδειχναν ταιριασμένα
Κι ο άλλος τα πήρε λαθεμένα για πουλιού φωλιά
Ο  κούκος, πονηρός, κι αυγό απόθεσε σε μένα;

Τάκη, όντως μ' εντυπωσίασες! Respect!

Για κάποιους στα ΜΜΕ ήταν σοκαριστική η πρόβλεψη του Τάκη Μπαλτάκου πως η "Πρώτη Φορά Αριστερά" στην διακυβέρνηση της χώρας θα κατέληγε σε "νέα συμφωνία της Βάρκιζας".

Οι προβλέψεις του Μπαλτάκου είναι ένδειξη του τρόπου σκέψης των φωτεινών εκπροσώπων της αστικής τάξης οι οποίοι  ενίοτε αποκαλύπτουν την αλήθεια, συνήθως όταν αυτό εξυπηρετεί κάποια σκοπιμότητα, οποιαδήποτε άλλη από την επικράτηση της αλήθειας... Αλλά κάποιες αλήθειες είναι συχνά αναγκασμένοι να τις πουν.

Έτσι φαίνεται ότι η ιδεολογία της αστικής τάξης, το σύστημα πίστης της,  δεν είναι αυτή που εμφυσά στον "λαό". Δεν είναι πάντα το ψέμα που οι μηχανισμοί της κάνουν σίγουρο ότι θα  καταναλώνει ο πληθυσμός με ποικίλους μεθόδους "υποχρεωτικής σίτισης". Αν υπάρχει ένας κοινός ιδεολογικός τόπος της τάξης των εκμεταλλευτών και προνομιούχων, αυτός είναι η χρησιμοποίηση της ιδεολογίας για διασφάλιση και διαιώνιση της θέσης της στις σχέσεις παραγωγής του καπιταλισμού. Αυτό σημαίνει χρήση ιδεολογημάτων, σ' έναν ακατάπαυστο ψυχολογικό πόλεμο,  τα οποία δεν συνιστούν μιαν ενιαία κοσμοθεωρία, και στα οποία οι ίδιοι δεν πιστεύουν. Έχει προ πολλού παρέλθει η εποχή που οι αστοί ήταν προοδευτική τάξη και μπορούσαν να πιστέψουν πως η αλήθεια ήταν με το μέρος τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι βρίσκονται σε συνεχή και καθολική πλάνη... Αλίμονο τους αν ήταν έτσι. Κατέχουν την αλήθεια για την τάξη τους, την οποία ενίοτε ομολογούν, πάντα όμως τυλιγμένη σε ιδεολογήματα που συνιστούν το συνολικό ψεύδος στο οποίο πρέπει να πιστεύουν οι καθυπότακτοι τους. Στο παράδειγμα του Μπαλτάκου, είναι προφανές ότι κρίνει το πολιτικό γίγνεσθαι με διαύγεια, αλλά την αλήθεια που εκφράζει στο συγκεκριμένο παράδειγμα την περιτυλίγει στο ιδεολόγημα της Ελληνικής Ορθοδοξίας. "Η Ελλάδα είναι Βυζάντιο " λέει, για να ομολογήσει πως "δεν ανήκομε στην Δύση"...

Το φρόνιμο για τον εργάτη που τους ακούει είναι πάντα να ρωτάει: όταν ο αστός λέει μιαν αλήθεια, ποιάν άλλη αλήθεια κρύβει και δεν ομολογεί;

Φυσικά, δεν είναι " ανακάλυψη" να πεις ότι το πρωτοπόρο και πλέον αφυπνισμένο τμήμα της εργατικής τάξης που μπορεί να κάνει προβλέψεις για το "τι μέλει γενέσθαι", με βάση μια  πληροφορημένη ανάλυση, δεν έχει αποκλειστικότητα στην κατοχή της αλήθειας. Εντούτοις, αυτό το τμήμα του πληθυσμού πρέπει να θεωρεί αναμενόμενο ότι, έχοντας υπερβεί την "κυρίαρχη ιδεολογία", στο πλατό από το οποίο το τοπίο φαίνεται διαυγές, θα συναντήσει τους αστούς, απέναντι, με το ίδιο τοπίο στην εξίσου διαυγή  θέα τους.

Και βέβαια, το κρίσιμο ερώτημα είναι: με δοσμένο ότι κι αυτοί, οι αστοί, μπορούν να διαβάζουν την ροή των πολιτικών πραγμάτων και να διαβάζουν τις διαθέσεις των καταπιεσμένων, πώς η επαναστατημένη εργατική τάξη, εννοώ αυτήν που δεν μασάει το ψέμα, δύναται να πράττει με τρόπο που, αν δεν είναι απρόβλεπτη, να είναι ανεξέλεγκτη απ' τους ταξικούς της αντίπαλους; Το πρώτο βήμα χειραφέτησης ίσως είναι η ικανότητά της να εκπλήσσει τους αστούς, όπως αρκετά  συχνά καταφέρνουν να κάνουν οι αστοί με τους προλετάριους.

Ή έκφραση "Συμφωνία της Βάρκιζας", που μπαίνει στο στόμα του Μπαλτάκου, σηκώνει τεράστιο συναισθηματικό βάρος για την αριστερά που έχει τις προπατορικές ρίζες της στην εθνική αντίσταση. Το ΚΚΕ είναι πολύ προσεκτικό με τις εκφράσεις του, κι απ' ό,τι ξέρω, δεν έχει χρησιμοποιήσει την έκφραση αυτή για να χαρακτηρίσει την άθλια  κατάληξη του Συριζα. Στο ιστολόγιο, παρεμπιπτόντως, τη χρησιμοποιώ σαν τακτική αποδόμησης αξιώσεων του Σύριζα να έχει καταβολές στην Εθνική Αντίσταση, και φυσικά για υπονόμευση του υποκριτικού πατριωτισμού που προβάλει, όπως και του Παιγνίου της "αντίστασης στους δανειστές κι εταίρους" του.

Οι απαντήσεις σε σχετικές ερωτήσεις που έγιναν στον Τάκη Μπαλτάκο από τον Βασίλη Χιώτη την 1η Ιουνίου 2014, μ' εντυπωσιάζουν για ένα χαρακτηριστικό τους: το πόσες φορές δανείζεται από  τη γλώσσα των κομμουνιστών για να μιλήσει για την αριστερά και όχι μόνο... Οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης θέλουν να δείχνουν πως μας  διαβάζουν περισσότερο απ' ότι εμείς αυτούς - πράγμα που μπορεί και να αληθεύει!

"Πώς είδε ένας κατά δήλωσή του  αντικομμουνιστής τις προοπτικές της Αριστεράς στην Ελλάδα μετά τις ευρωεκλογές και ένα χρόνο πριν τις βουυτικές της 25ης Γενάρη; 

«Πρόκειται για ιστορική στιγμή, αναμφισβήτητα. Πρώτη φορά η Κεντροαριστερά και η Αριστερά μπορούν να σχηματίσουν μια παντοδύναμη κυβέρνηση με 174 έδρες στη Βουλή, αν βέβαια διατηρήσουν στις εθνικές εκλογές τα ποσοστά των ευρωεκλογών. Δεν θα τα καταφέρουν όμως. Όπως δεν τα κατάφερε το ΕΑΜ το 1945. Θα έχουμε νέα Συμφωνία της Βάρκιζας. Πάλι θα "παραδώσουν τα όπλα", τηρουμένων βέβαια των αναλογιών ανάμεσα στο 1945 και στο σήμερα».

Τι θέλετε να πείτε;

«Στους κόλπους της ευρύτερης Αριστεράς η αστικοποίηση αργά, μαυλιστικά και ανεπαίσθητα έχει προχωρήσει ως τον μυελό των οστών. Οι ίδιοι δεν το νιώθουν αυτό, αλλά ένας έμπειρος παρατηρητής το βλέπει ξεκάθαρα. Εχουν "μαλακώσει" πολύ, κύριε Χιώτη. Οταν έρθει η στιγμή για κρίσιμες αποφάσεις, θα σαστίσουν. Σαν ταλαντευόμενοι μεσοαστοί θα αντιδράσουν, αφού οι προλετάριοι σπανίζουν στην ηγεσία τους. Πόσοι από αυτούς γεννήθηκαν στα "Κουντουριώτικα"; Είναι μια ιστορική στιγμή, αλλά η Αριστερά θα αποτύχει στην αξιοποίησή της».

Είστε τόσο σίγουρος;
«"Λυπάμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μία στάλα. Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα" έγραψε ο Σεφέρης. Και αυτή θα είναι η μοίρα της Αριστεράς. Η κρυφή γοητεία της "αγοράς" είναι ανώτερη από τις υποσυνείδητες  δυνατότητές τους. Είναι αποφασισμένοι αλλά όχι σκληραγωγημένοι. Προβλέπω οξύτατη κρίση στους κόλπους τους και φαρμακερή διχόνοια». 

Αν, παρ' όλα αυτά, τα καταφέρουν;
«Θα πρόκειται για μια θλιβερή εξέλιξη. Η χώρα θα "παγκοσμιοποιηθεί" σε βαθμό αφελληνισμού και οι αστικές αξίες και οι μύθοι με τους οποίους θεμελιώθηκε το οικοδόμημα του Νέου Ελληνισμού θα υποστούν οριστική ταπείνωση. Οι παραγωγικές επενδύσεις θα απομειωθούν, με αποτέλεσμα την περαιτέρω οικονομική δυσπραγία των λαϊκών στρωμάτων, αφού κάθε ρεφορμιστική απόπειρα βίαιης νόθευσης του καπιταλισμού καταλήγει πάντα σε τραγωδία».

Βεβαια, δεν είπε ο Μπαλτάκος οτι η "θλιβερή εξέλιξη" στην οποία αναφέρεται, δεν αφορά μόνο την περίπτωση που θα αποτύχουν, αλλά και την περίπτωση που " θα τα καταφέρουν". Άλλωστε, μέσα στην σύγχιση που προκαλεί η προδοσία των εξαγγελιών του Σύριζα, έχει αρχίσει να φαίνεται πως αυτό που πολλοί θεωρούν αποτυχία του Σύριζα (το να μην κάνει ό,τι υποσχέθηκε), ήταν κι η μεγάλη του επιτυχία...

✴✴✴

Το απόσπασμα από την συνέντευξη, από το βήμα,
Μια αναφορά σ' αυτο που μου κέντρισε  αρχικά την προσοχή, σε σχόλιο στον Αδέσποτο Σκύλο

ένα απλό ψυχολογικό τέστ

Επειδή το ιστολόγιο δεν συνιστά υιοθέτηση σαδομαζοχιστικών πρακτικών σε διαδικτυακές πλοηγήσεις πολιτικού περιεχομένου, και για αποφυγή πρόκλησης έντονης δυσφορίας (σε εαυτό ή σε άλλους), ή ζημιά σε πράγματα, προτείνει να δοκιμάσει ο αναγνώστης να δει το παρακάτω βίντεο σαν ένα απλό ψυχολογικό τέστ, με το εξής ερώτημα:

Πόσα δευτερόλεπτα αντέχεις να βλέπεις τον Τσίπρα να μιλάει, πριν αισθανθείς τη ανάγκη να αντιδράσεις βίαια;

Επειδή είναι πιθανό ο ευέξαπτος αναγνώστης να προκαλέσει ζημιά στην οθόνη μέσω της οποίας τον βλέπει, του συνιστώ να σταματήσει το βίντεο αμέσως μόλις αισθανθεί την ανάγκη να χρησιμοποιήσει υβριστικές εκφράσεις.

Disclaimer: this video contains disturbing language in a scene of prostitution. The viewer may watch it at their own risk. We shall accept no responsibility for any damages caused.

ΥΓ
Αν ο αναγνώστης καταφέρει να το δει χωρίς δυσφορία και συναισθηματική φόρτιση, θα τον παρακαλούσα να μου πει πώς το κατάφερε.

Αυτό το καλοκαίρι

Τι κι αν δεν πρόφταινα αυτό το καλοκαίρι;
Το σπίτι που 'ταν στέκι μου, τώρα κλειστό.
Λίγ' αποφάγια πού να βρω, ποιος ξέρει
Η πείνα μου ανείπωτη με κάνει να βιαστώ.

Ψάχνω τη μέρα, ψαροκόκκαλο δεν βρίσκω
Κι όταν οι τζίτζικες  με τα τριζόνια αλλάζουν βάρδια
Τη νύχτα κυνηγώ, μα ποιός να πάρει ρίσκο
Σαύρες, ποντίκια, πού  είναι τα ρημάδια;

Πετσί και κόκκαλο, πώς να την βγάλω με τα κρύα;
Εννιά ζωές κι αν ζήσω δεν θα βρεις σημάδια...
Κι εκείνη που με χάιδευε - η φιλόζωη κυρία -

Δεν θα την μέλλει που η δική της η "γατούλα"
Άφαντη, με τα πρωτοβρόχια ή την ισημερία
Θα μπεί στον κάδο σε μια πλαστικιά σακούλα.



***
(Παραλλαγή από το «άλλο ένα καλοκαίρι» του Τίτου Πατρίκιου)
image: Stray Cat Near a Dumpster", borrowed from here

η ζυγαριά της ελευθερίας

Το ερώτημα είναι αν η ελευθερία του τύπου είναι προνόμιο ειδικά κάποιων ατόμων ή αν είναι προνόμιο του ανθρώπινου νου. Το ερώτημα είναι αν το δικαίωμα της μιας πλευράς είναι το παράπτωμα  της  άλλης.  Το ερώτημα είναι αν «η ελευθερία του νου έχει περισσότερο δικαίωμα απ’ την ελευθέρια εναντίον του νου»  

Karl Marx, On Freedom of the Press [As a privilege of particular individuals or a privilege of the human mind?]

Στον καπιταλισμό η ελευθερία έκφρασης της γνώμης βρίσκεται σε μια ζυγαριά. Απ' την μια, το βάρος της γνώμης, το κατά πόσο είναι πληροφορημένη (και όχι απλά μπουκωμένη με τη σαβούρα που τρεχόντως σερβίρει το σύστημα). Κι από την άλλη, το βάρος της ιδεολογικής καταστολής (και μ' αυτό εννοώ την ιδεολογία που εμφυσά η άρχουσα τάση με αόρατα και ορατά βίαιους τρόπους στο «πόπολο»), και κατά πόσο αυτό περνάει  ως ελευθερία.

Όσο η ιδεολογική καταστολή βαραίνει, τόσο πιο ελαφριά και ηλίθια ακούγεται η ατομική γνώμη, την οποία μπορούμε να θεωρούμε και κοινή γνώμη. Μια τέτοια ηλίθια και ιδεολογικά ελεγχόμενη γνώμη, λόγω της ελαφρότητάς της ανυψώνεται στην ζυγαριά, αποκτά πόντους. Κυρίως όμως είναι βοήθημα για το σύστημα, μιας και του δίνει δημοκρατικά και ελευθεριακά εύσημα.

Όταν η γνώμη είναι πληροφορημένη, αποκτά βάρος και χάνει σε ύψος, χάνει πόντους. Η καταστολή, αναλόγως, φαίνεται ελαφριά (αναποτελεσματική) και ανεβαίνει, παίρνει πόντους, εντείνεται. Εάν δεν ισορροπήσει η μπαλάντζα της ελευθερίας, τότε έχουμε ολοκληρωτική κατάργηση της.

Καλύτερα να μην ζυγίζει καθόλου παρά να ζυγίζει λάθος!

Η κατάργηση της ζυγαριάς της ελευθερίας είναι ο καπιταλισμός όταν δεν ευνοείται από την ελευθερία έκφρασης της γνώμης την οποία καταργεί εφόσον δεν συνάδει με την ιδεολογία που παράγει προς κατανάλωση της από το «πόπολο».

Άρα, δεν υπάρχει ελευθερία γνώμης στον καπιταλισμό.  Η διανοητικά ανάπηρη γνώμη ειναι ελεύθερη... μόνο για να παραμείνει ανάπηρη. Όταν η γνώμη γίνει πραγματικά ελεύθερη και ανεξάρτητη, καθίσταται ιδεολογικά απαράδεκτη, άτοπη, ουτοπική, και...καταργείται.

Το να θέτουμε λοιπόν το δίλημμα  «τι προτιμάς, ελεύθερη γνώμη και καπιταλιστική  αθλιότητα, ή να μην έχεις ελεύθερη γνώμη μα να έχεις σοσιαλιστική δουλειά, υγεία, παιδεία, πρόνοια,  πολιτισμό και ευμάρεια» είναι σαν να λέμε ότι υπάρχει ελευθερία γνώμης στον καπιταλισμό την οποία πρέπει να θυσιάσουμε για να έχουμε σοσιαλισμό...

Η αλήθεια είναι ότι ο σοσιαλισμός είναι αδύνατος χωρίς ελευθερία έκφρασης της  γνώμης. Ο περιορισμός της είναι γλίστρα του  σοσιαλισμού προς τον καπιταλισμό, γιατί αρχίζει ο πρώτος να μοιάζει ανυπόφορα με τον δεύτερο. Εκτός κι αν αυτή η κατάργηση αφορά μόνο την ελευθερία του ψεύτη να ψεύδεται, δηλαδή τον λόγο του καπιταλιστή που έχει εξάρτηση και εθισμό με το ψέμα και, παρότι έχει καταργηθεί σαν ιδιότητα, δεν μπορεί να αποβάλει τη ιδιότητα του σαν ψεύτης. Κι αυτό θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Διότι σε ποιον αρέσει να εκτελέσει την κατάργηση της ελευθερίας του άλλου, ακόμα κι αν ο άλλος είναι ψεύτης; Αν του αρέσει, είναι ικανός να καταργήσει και την ελευθερία αυτών που δεν λένε ψέματα. Αν δεν του αρέσει μπορεί να αφήσει το ψεύτη ελεύθερο να ψεύδεται... Ο μόνος τρόπος είναι είναι η κοινωνία να μην έχει καθόλου ανάγκη να ψεύδεται, οπότε κι ο ψεύτης καθίσταται αναξιόπιστος. Μέχρι τότε, ας επαγρυπνούμε όχι μόνο για τον ψεύτη, αλλά και γι αυτόν που θα τον περιορίσει.

Εφόσον ο καπιταλιστής εκεί που δεσπόζει εμφυσά στον εργάτη το ψέμα, ή ιδεολογία του εργάτη δεν είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης, αλλά το κυρίαρχο ψέμα του καπιταλιστή στο οποίο αυτός και οι ανήκοντες στην τάξη του, οι αστοί, δεν πιστεύουν. Διότι πρόκειται για δικό τους ψέμα. Κι αλίμονο στον ψεύτη που αρχίζει να πιστεύει στο δικό του ψέμα. Επειδή όμως κι αυτό συμβαίνει, η μόνη περίπτωση όπου ή κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία των αστών, είναι ή εξαίρεση του κανόνα, όταν οι αστοί πιστεύουν το ψέμα τους.

Μια τέτοια εποχή είναι άκρως επικίνδυνη. Αίφνης, όλοι οι πόλεμοι αρχίζουν με αστικές παραισθήσεις που ριζώνουν στην ανάγκη τους να πιστέψουν το ψέμα τους σε περιόδους κρίσης όπου αδυνατούν να αποδεχτούν  ότι τα πράγματα δεν ήταν ποτέ κάτω από τον απόλυτο έλεγχο τους.

Γέννα Εκμαγείου

Διαφθορά

Δολιοφθορά

Σαπίλα και αποφορά

Χρήμα σωροί να τους ζηλεύει ο κόπρος του Αυγείου

Φθορά

Σορός ελπίδας σε εκφορά

Πρόβατα, κάφροι γι άλλη μια φορά

Το αίμα τους στο πάτωμα σφαγείου

Χαρά

Όχι για σένα φουκαρά

Για το μουνί της μάνας του Ελληναρά

Και τ’ άθλια ομοιώματα, τη γέννα εκμαγείου

image borrowed from here

Λεπτομέρειες που δεν μας αφορούν

 

Η φτερωτή χαρά του καλοκαιριού, αγνοεί νόμους, ήθη κι έθιμα - όταν η μέρα  περνά με όλες τις γνωστές υποχρεώσεις ρουτίνας σε αναστολή. Και ποιος, αίφνης,  προσέχει τη μασέλα που, ντάλα μεσημέρι,  αφήνει ένα μπλε κενό σε σχήμα μισοφέγγαρου στο κόκκινο της φέτας καρπουζιού. Ή παίρνει μήνυμα υπόσχεσης από την εκτύπωση του κόκκινου κραγιόν των χειλιών στο χείλος ποτηριού το απόγεμα. Λεπτομέρειες που δεν μας αφορούν …

Στο τέλος της μέρας, όλοι κι όλες μετριούνται στα ίδια δάκτυλα – ανάμεσα τους κι ο εύπορος οργασμός που είχε την πολυτέλεια να ξεχάσει πως για να γείρει  ο ήλιος της ελευθερίας χρειάστηκε χυμούς από το φρούτο της αναγκαιότητας, και για ποιο λόγο να το πει στην άπορη  μετάβαση απο προπαίγνιο σε εκσπερμάτωση που ατύχησε δίπλα του; Είναι μια αλήθεια που δεν κάνει ποτέ τον ανύποπτο χρόνο του μίζερο πριν τον κάνει ελεύθερο.

Αυτό δεν μπορείτε να το πουλήσετε

 

Τα δάχτυλά των στην ψηλάφηση του άραγε που δεν ολοκληρώνετε σε ερώτηση. Φοβόνται και τον εαυτό τους να ρωτήσουν –  Πετρώματα σκέψης σε πέτρα...

Και πόσο ανίερο να την αποκαλούν «ιερή».

Πάνω στην ακρόπολη χτύπησε φως. Ο ήλιος ανέβαινε κουτσαίνοντας, μαντατοφόρος

Κι ανήγγειλε:  «Αυτό δεν μπορείτε να το πουλήσετε. Δεν σας ανήκε ποτέ».

ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΧΙΡΟΣΙΜΑ

Αυτό το έγκλημα δεν παραγράφεται

Χιροσίμα, 6 Αυγούστου 1945, οκτώ και τέταρτο το πρωί: Η πρώτη ατομική βόμβα σκάει πάνω από την πόλη. Στις 9 Αυγούστου το ίδιο συμβαίνει στο Ναγκασάκι.
Το πρόγραμμα «Μανχάταν» ύψους 2 δισ. δολαρίων που είχε αρχίσει στις 9 Οκτώβρη του 1941 είχε φτάσει στην κορύφωσή του. Περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι εξαερώθηκαν σε μια επίδειξη ισχύος των ΗΠΑ μέσα από την οποία επεδίωκαν να υπαγορεύσουν τους ιμπεριαλιστικούς όρους στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης. Τυπικά στόχος ήταν η Ιαπωνία. Ουσιαστικά αντίπαλος προς τον οποίο στρεφόταν η απειλή ήταν η ΕΣΣΔ.
Η απόφαση για τη χρήση της ατομικής βόμβας πάρθηκε την 1η Ιούνη 1945. Στις 16 Ιούλη έγινε η γενική δομική της ατομικής βόμβας στο Αλαμογκόρντο του Νέου Μεξικού. Ο L. Szilard, επικεφαλής ομάδας επιστημόνων που μετείχαν στο πρόγραμμα έγραψε αργότερα ότι ο Byrnes (μέλος της Προσωρινής Επιτροπής και μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ) «ανησυχούσε για το γεγονός ότι η Ρωσία έχει καταλάβει την Πολωνία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία (...) πίστευε ότι η κατοχή της βόμβας από τις ΗΠΑ θα καθιστούσε τους Ρώσους περισσότερο χειραγωγήσιμους στην Ευρώπη...».
Οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι έριξαν τις βόμβες για να συντομεύσουν τον πόλεμο. Τα δεδομένα μαρτυρούν άλλες επιδιώξεις. Η Γερμανία είχε συνθηκολογήσει από τις 9 Μάη 1945 και για την Ιαπωνία ήταν ζήτημα ημερών η συνθηκολόγηση και η παράδοσή της. Η Σοβιετική Ενωση από το Μάη του 1945 είχε αρχίσει να μεταφέρει με τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις στην Απω Ανατολή, για να συμμετάσχει στην τελική επίθεση. Την παρουσία της Σοβιετικής Ενωσης σ' αυτό το μέτωπο ήθελαν να αποφύγουν οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί. Εγραψε αργότερα ο Τσόρτσιλ: «Η σοβιετική απειλή αντικατέστησε στα μάτια μας τον ναζιστή εχθρό (...) Σε λίγο θα είναι εύκολο στους Ρώσους εάν θέλουν να προχωρήσουν ως τις ακτές της Βόρειας Θάλασσας και Ατλαντικού».
Ετσι έριξαν την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, στέλνοντας και μια προειδοποίηση στη Σοβιετική Ενωση ότι πρέπει να περιορίσει τις απαιτήσεις της για τους όρους της Συνθήκης Ειρήνης. Ο ίδιος ο Τσόρτσιλ στα απομνημονεύματά του αναφέρει: «Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι η τύχη της Ιαπωνίας ρυθμίστηκε από την ατομική βόμβα. Η ήττα της ήταν βεβαία πριν ριφθεί η πρώτη βόμβα».
Η πορεία διαμόρφωσης του μεταπολεμικού κόσμου ήταν αντικείμενο οξύτατης διαπάλης ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Η διαμόρφωση του αντιχιτλερικού συνασπισμού (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Αγγλία), μετά την επίθεση της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ, ήταν ένας προσωρινός συμβιβασμός των ιμπεριαλιστικών αυτών κρατών με το σοσιαλισμό.
Η ΕΣΣΔ, σηκώνοντας το κύριο βάρος του πολέμου, γίνεται για τους λαούς «σύμβολο» που οδηγεί την πάλη τους, αλλά και δύναμη που τους ωθεί σε αυτό που η ίδια οικοδομεί, το σοσιαλισμό. Οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν να φράξουν το δρόμο που μπορεί να οδηγήσει το ιμπεριαλιστικό σύστημα στο θάνατο. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, μιλώντας στις 31 Μάρτη 1949 στη Βοστόνη, ανέφερε τα εξής: «Είναι βέβαιον, ότι η Ευρώπη θα είχε κομμουνιστικοποιηθεί... εάν δεν ευρίσκετο η ατομική βόμβα εις τας χείρας των Ηνωμένων Πολιτειών» («Καθημερινή» 1/4/1949).

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8542531 

Χιροσίμα

I lived as best I could, and then I died.
Be careful where you step: the grave is wide. 

Michael R. Burch, Epitaph for a Child of Hiroshima 

στο ημικύκλιο του τρεμάμενου ορίζοντα

Στην παγωνιά το κλωνί για ν' ανθίσει, τον ήλιο περιμένει  να ’ρθει από μακριά, σ΄ άλλον αυχένα στηριγμένο, σ΄ άλλους ώμους. Ψυχή ξυπόλυτη έξω, στο μάρμαρο της νύχτας βολοδέρνει. Και μέσα, το κούτσουρο καρτερικά να καίει το μαύρο.

Η αναμονή, όταν ανθίσουν οι έρωτες μ’ όλη τους τη ορμή στο διεγερμένο σώμα της άνοιξης δικαιώνεται, το πρωινό της άρωμα όταν σμίγει με την ανάσα μας, σε συνουσία του πνεύματος με το αίμα που εμπνέει τον πρώτο και ιερότερο ψαλμό. 

Κι όταν το χέρι του θεού αγγίζει τα λαγόνια της γης, ο ουρανός είναι χαμόγελο, χαμηλωμένο βλέφαρο, πριν το χορτάρι βγάλει σπόρο. Το γιατί αρνιέται να πεθάνει το καλοκαίρι, εξηγείται με την σπειροειδή του κοχυλιού που έγινε βούκινο.

Η θάλασσα στο ημικύκλιο του τρεμάμενου ορίζοντα σβήνει το χρώμα της με το υγρό του φιλιού κάτω απ’ τα αρμυρίκια. Τότε το εγώ δεν ξεχωρίζει από το εσύ σε μιαν ομοψυχία εξ’ ολόκληρου σαρκική, και τα δυο, γλώσσα με γλώσσα, 

Δεν ψεύδονται

Λένε βουβά  την μεγαλύτερη αλήθεια

 

 

***

εικόνα, Constantin Brancusi, Το Φιλί

Κάποτε έχεις μόνο δυο κακές επιλογές και τρίτη δεν υπάρχει

Ivan Konstantinovich Aivazovsky - Sinking ship, (1854)

Μου ’λεγες πάντα να μην είμαι αφελής ν’  ακολουθώ  απατεώνες, κράχτες των αφεντάδων στον  ανήφορο που είναι και κατήφορος σαν να ’τανε μονόδρομος.  Με ξεγελάνε, μου ’λεγες,  κάθε φορά που πάω για το μικρότερο κακό, για  λύση εύκολη που δεν  είναι ποτέ η λύση του φτωχού. Ή ανηφόρα ή κατηφόρα… και την μια  ν’ ανακαλύπτω πως η ανηφόρα, ήταν Γολγοθάς που  καταλήγει σε σταυρούς για τους πολλούς  πληβείους κι αρκετούς μικρονοικοκυραίους, σαν κι εμένα, ενώ την άλλη, να το μετανιώνω που η  κατηφόρα οδηγούσε στον γκρεμό, όπου λογάριαζα πως θα έριχναν  μόνο πληβείους, κι εγώ, σαν μικρονοικοκύρης, έλπιζα πως θα γλιτώσω το τομάρι μου, μα στο τέλος  κατέληξα στο χείλος του γκρεμού,  πληβείος, - και να φοβάμαι τότες πως όπου να ’ναι θα ’ρθει κι σειρά μου...

Δεν έβλεπα γιατί να υπερασπιστώ πληβείους, όταν οι  πιότεροι από δαύτους τρέφονται με θεάματα -  μια  με το θέαμα φτωχού που έγινε ευπατρίδης, την άλλη με  του μονομάχου που επιβιώνει σφάζοντας έναν άλλο μονομάχο ή  άγρια θηρία στην αρένα, τρέφονται και με ψέματα απατεώνων  και σέρνονται στην ανηφόρα ή στην κατηφόρα. Διάλεγα το μικρότερο κακό... κι ας χάνονταν λίγοι ακόμα από δαύτους…

Μα υπάρχει κι άλλη, η τρίτη επιλογή, μου έλεγες: «ούτε ανηφόρα, ούτε κατηφόρα. Να πορευτείς στο ίσιωμα». 'Όμως εγώ υπολόγιζα πως είναι μονοπάτι δύσκολο, και  κρύβει ύπουλες παγίδες, και περνά από απόκρημνα σημεία. Ήξερα, κάνοντας τον κόπο κι υποφέροντας τις κακουχίες για να το διανύσεις, στο τέλος  απελευθερώνεσαι, εκεί όπου και ο πληβείος γίνεται αφέντης του εαυτού του,  σε τόπο δίχως άρχοντες. Μα εγώ, λογάριαζα: «και τι να κάνω εκεί, σαν δεν είμαι πληβείος»;

Το ξέρω τώρα. Πάντα το ’ξερα πως έχεις δίκιο. Αλλά μην είσαι πια κι εσύ τόσο αναμικιώρης, ξεροκέφαλος. Αυτό το «μη διαλέγεις πάντα το μικρότερο κακό» κάποτε δεν ισχύει. Κάποτε  έχεις μόνο δυο επιλογές που είναι κακές και τρίτη δεν υπάρχει. Οπότε το να πας για το μικρότερο κακό, φιλοσοφία δεν θέλει.

Βρίσκομαι στο κατάστρωμα ενός πλοίου που βυθίζεται, και πρέπει να διαλέξω δίχως καθυστέρηση. Ή στο κατάστρωμα να παραμείνω για να βυθιστώ και να πνιγώ, ή να βουτήξω για να κολυμπήσω στα νερά μιας κρύας και φουρτουνιασμένης θάλασσας, με την λιγνή ελπίδα ότι θα σωθώ.

Είναι τρομακτικό. Στο μεσοδιάστημα μεταξύ της συνειδητοποίησης ότι το πλοίο βουλιάζει και της απόφασης μου να πέσω στα νερά τα παγωμένα, αντιλαμβάνομαι με έκπληξη και λύπη ότι αρκετοί επιβάτες παραμένουνε στο πλοίο. Κάποιοι γιατί δεν πήρανε χαμπάρι τι συμβαίνει και μέχρι να το καταλάβουν θα είναι αργά γι αυτούς. Κάποιοι άλλοι επειδή είναι τόσο τρομοκρατημένοι, έχουν παραλύσει,  δεν μπορούν να αντιδράσουν. Κάποιοι, απλά γιατί ειναι ανήμποροι και, με τον πανικό που επικρατεί, κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει. Κάποιοι γιατί δεν ξέρουν ούτε καν να κολυμπούν και είναι απαισιόδοξοι, όποτε αποφασίζουν στωικά να μην παλεύουν μάταια. Και τέλος, οι πλοιοκτήτες που η ύπαρξη τους έχει συνδεθεί με την κυριότητα του πλοίου που τώρα την διεκδικεί ο βυθός της θάλασσας. Αυτοί κάθονται στην πρώτη θέση με την παρέα τους, όλοι αποφασισμένοι να παραμείνουν στο πλοίο γιατί η εναλλακτική είναι φρικτή και αδιανόητη για τους ίδιους. Προτιμούν να μη ζήσουν δίχως  τις ανέσεις που παρέχει η κατοχή του πλοίου που βυθίζεται, ορμηνεύουν δε και όλους τους άλλους επιβάτες να παραμείνουνε στις θέσεις τους,  λέγοντας ψέματα ότι έχουνε καλύτερες πιθανότητες να επιζήσουν έτσι, προτιμώντας να τους πάρουν όλους στο λαιμό τους.

Η πιθανότητα διάσωσης των επιβατών με ναυαγοσωστικά από θάλασσα μάλλον αποκλείεται λόγω καιρικών συνθηκών. Κι αν έρθουν από μηχανής θεοί  από αέρα, τους μόνους που θα προλάβουν να διασώσουν είναι αυτούς που είναι στην πρώτη θέση.

Οι περισσότεροι βουτούν… θεωρώντας ότι αξίζει να το παλέψουν, κολυμπώντας προς την στεριά που φαίνεται σε απόσταση.

Η εγκατάλειψη του πλοίου είναι το μικρότερο κακό  –  η μόνη λογική λύση – εκτός κι αν κάποιος ξέρει σίγουρα πως, ως εκ θαύματος, το πλοίο τελικά δεν θα μας παρασύρει στο βυθό της θάλασσας. Αλλά καλό είναι να μου περιγράψει πώς, με τι τρόπο, και πριν τελικά ρίξω βουτιά  ή πνιγώ περιμένοντας.

ένας αντίλογος στην προηγούμενη ανάρτηση

Με την ομολογία ότι κατά βάθος επιθυμώ να πειστώ ότι αυτή η στάση, το είμαστε «είμαστε κάθετα κατά της εξόδου από την Ευρωζωνη σ’ αυτές τις συγκυρίες», είναι σωστή και θεωρώντας το παρακάτω σχόλιο στην ανάρτηση ‘Πατρονάρισμα και Συντήρηση της Υποταγής;’ δυνατή επιχειρηματολογία υπέρ αυτής της στάσης, και όσο το σκέφτομαι, αρχικά εμφανίζεται πιο πειστικό, το αναρτώ σαν ξεχωριστή ανάρτηση.

Πατρονάρισμα και συντήρηση της υποταγής;

[σκεφτόμενος φωναχτά]


Όσο η ακρίβεια δεν σημαίνει πάντα αλήθεια αλλά τόσο και η ανακρίβεια δεν κατοχυρώνει ποτέ την αλήθεια.  Το ψέμα μοιάζει με τον πεθαμένο. Δεν μπορείς να πεις αυτό είναι λίγο «νεκρό», ή λίγο «ψευδές». Ή είναι, ή δεν είναι ψευδές. Κι η αλήθεια πάλι μοιάζει με την έγκυο. Δεν μπορείς να πεις αυτή είναι λίγο «έγκυος», ή λίγο αλήθεια. Ή είναι, ή δεν είναι αλήθεια.    Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η διάγνωση της εγκυμοσύνης ή  του θανάτου είναι λιγότερο περίπλοκη από την διάγνωση της αλήθειας και του ψέματος... 

Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ και ο καπιταλισμός δεν μπορούν να αλλάξουν με διαπραγματεύσεις, εναλλαγή κυβερνήσεων και δημοψηφίσματα [Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τις πολιτικές εξελίξεις, 25/07/2015]