Χρειαζόταν ένας "αντικατοχικός" Τσίπρας

Απλά και επιγραμματικά:
Αν δεν είχαν μπλεχτεί στις δήθεν διαπραγματεύσεις, οι οποίες οδήγησαν στο άδειασμα των ταμείων του κράτους, πώς θα μπορούσαν να βάλλουν στο χέρι τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, νοσοκομείων, τοπικής διοίκησης και βάλε;

Ποιός μιλάει έτσι για το μεταναστευτικό;

Ποιός άλλος μιλάει έτσι για το μεταναστευτικό;

Τι άλλο να περιμένει κανείς απ' αυτούς τους απατεώνες, εκτός απο καταστολή, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αστυνόμευση, και πόλεμο που ρίχνει καύσιμα στις φλόγες που καταδιώκουν τον κόσμο, οδηγώντας τον σε απόδραση απ' την κόλαση, με ταξίδι κόλαση, για την κόλαση...

γαμώ την πίστη τους...

❇❇❇

Απο τον σημερινο Ρίζο:

Για τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής

Με αφορμή τις αποφάσεις της έκτακτης Συνόδου Κορυφής για το μεταναστευτικό, το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ σε ανακοίνωσή του αναφέρει:

«Οι αποφάσεις της έκτακτης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για το μεταναστευτικό, με τη συνυπογραφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δίνουν ένα ακόμα πρόσχημα στην ΕΕ για ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Μετά την "καταπολέμηση της τρομοκρατίας" και τους "τζιχαντιστές", στο όνομα της "παράνομης μετανάστευσης" και της "καταπολέμησης των δουλεμπόρων", η ΕΕ δίνει εντολή για στρατιωτικές θαλάσσιες και χερσαίες επιχειρήσεις, προκειμένου τα ευρωπαϊκά μονοπώλια να προλάβουν στη γωνία τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα στο μεταξύ τους ανταγωνισμό για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών στην ευρύτερη περιοχή.

Επιπλέον, αποτελούν πρόκληση οι αποφάσεις της Συνόδου για ενίσχυση όλων των μηχανισμών άγριας καταστολής προσφύγων και μεταναστών, όπως η Σένγκεν, η FRONTEX, η Εuropol κ.ά., που η δολοφονική δράση τους αποδεδειγμένα έχει μετατρέψει τη Μεσόγειο σε υγρό τάφο. Οι αποφάσεις αυτές όχι μόνο αφήνουν ανέπαφο όλο το νομικό οπλοστάσιο σε βάρος των μεταναστών και των προσφύγων, συμπεριλαμβανομένου και του Κανονισμού Δουβλίνο 2 και 3, αλλά προχωρούν σε περαιτέρω φακέλωμά τους μέσω των δακτυλικών αποτυπωμάτων. Με όλους αυτούς τους κανονισμούς η ΕΕ θα συνεχίσει να κρατά εγκλωβισμένους στην Ελλάδα ή την Ιταλία, χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που έχουν προορισμό άλλες χώρες.

Τα δουλεμπορικά κυκλώματα όχι μόνο δεν θα χτυπηθούν με την ένταση της καταστολής σε βάρος των μεταναστών και προσφύγων, αλλά, αντίθετα, θα τα γιγαντώσουν ανεβάζοντας τις τιμές των δουλεμπόρων, που θα χρησιμοποιούν ακόμα πιο ριψοκίνδυνα δρομολόγια με νέες πολύνεκρες τραγωδίες. Αλλωστε, ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης που υπηρετεί η ΕΕ με την "ελευθερία κίνησης εργατικού δυναμικού" και την "κινητικότητα" τρέφεται από την εκμετάλλευση των μεταναστών και προσφύγων, με την οποία θησαυρίζουν τα μονοπώλια.

Η κυβέρνηση αναλαμβάνει μεγάλες ευθύνες όχι μόνο με τη συμφωνία της στις επικίνδυνες αποφάσεις που λήφθηκαν στη Σύνοδο Κορυφής κι επιτείνουν το αδιέξοδο στο ζήτημα της μετανάστευσης αλλά και με την επιχείρηση εξωραϊσμού και συγκάλυψής τους στο όνομα της "ευρωπαϊκής αλληλεγγύης".

Το ΚΚΕ έχει καταθέσει συγκεκριμένη πρόταση για την αντιμετώπιση του προσφυγικού και μεταναστευτικού προβλήματος σε σύγκρουση με την ΕΕ και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η κυβέρνηση πρέπει, εδώ και τώρα, να εξασφαλίσει κατάλληλους χώρους προσωρινής φιλοξενίας, όπου θα παρέχονται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σίτιση και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για τους πρόσφυγες και μετανάστες που φτάνουν στη χώρα. Να χορηγούνται άμεσα ταξιδιωτικά έγγραφα σε όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν προορισμό άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ. Να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για τη γρήγορη και δίκαιη απονομή ασύλου στους πρόσφυγες. Αμεση αποχώρηση όλων των ελληνικών στρατευμάτων από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, καμιά συμμετοχή στις στρατιωτικές αποστολές που εξαγγέλθηκαν από τη Σύνοδο Κορυφής. Να καταργηθούν η Σένγκεν, η FRONTEX, οι κανονισμοί Δουβλίνο 2 και 3 και οι άλλοι ευρωενωσιακοί μηχανισμοί καταστολής μεταναστών».

του Αχέροντα η κοίτη

Flectere si nequeo superos, Acheronta movebo.

– Virgil’s Aeneid, book VII.312

Αν η είσοδος στους ουρανούς εχει φραγή

Πώς καταργείται η κόλαση στη γη;

Ο οβολός στα χείλη δεν είναι φιλί

Μα του  βαρκάρη η πληρωμή η σιωπηλή 

Κι όμως, το πεπρωμένο σου θα νικηθεί

Αν του Αχέροντα η κοίτη μετακινηθεί

****

Image from here

Αντί Αυτού

Το απόγευμα έφυγε απ' το σπίτι έχοντας διαφωνήσει έντονα με τον πατέρα του σε κάποιο ζήτημα που ήταν πολύ λιγώτερο σημαντικό απο την διαφωνία τους. Όταν ζούσε η μάνα του, μόλις έβλεπε πως η συζήτηση, που συνήθως κάνανε στο τραπέζι για τα πολιτικά, έπαιρνε έντονη μορφή, άλλαζε το θέμα. "Μη χαλάτε τις καρδιές σας για ψύλου πήδημα" του έλεγε όταν ήταν μονοι τους. Παρότι διαφωνούσαν, ο πατέρας του άνοιγε κουβέντα, μάλλον σαν να ήθελε πειστεί αντί να πείσει, κι εκείνος κουβέντιαζε αν και ήξερε πως δεν μπορούσε να του αλλάξει το κεφάλι. Εκνευριζόταν όμως, παρότι ο πατέρας του δεν ήταν ποτέ επιθετικός μαζί του. 

Το βράδυ γύρισε αργά και μπήκε μέσα  στο σπίτι αθόρυβα

μα οι πληβείοι ακόμα δεν έμαθαν

Ένα μήνα περίπου μετά την Ανακωχή της Κομπιέννης, η οποία σήμανε και το τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου,  στις 18 Δεκεμβρίου του 1918 και με την  αποβίβαση στην Οδησσό της 156ης γαλλικής μεραρχίας, ξεκινά η επίθεση των ιμπεριαλιστών εναντίον της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης, στην Νότια Ρωσία, όπου η Ελλάδα θα συμμετάσχει προσφέροντας τον κύριο όγκο δυνάμεων των επιδρομέων  (τρείς ελληνικές  μεραρχίες, δυό γαλλικές και μιά πολωνική). Οι επιδρομείς συμπαρατάχτηκαν στο πλευρό της αντεπανάστασης με τον στρατό του Ντενίκιν, που δρούσε στις περιοχές της Οδησσού και της Κριμαίας. Παρότι τα ελληνικά στρατεύματα  ήταν τα πλέον πολυάριθμα, είχαν τεθεί κάτω απο τον πλήρη έλεγχο του Γάλλου στρατηγού Ντ' Ανσέλμ.

Διάλογος Επίκουρου με Θεόδουλο.

Ο Επίκουρος με τον Θεόδουλο, κάθονται συντροφιά στον κήπο της σχολής που έχει γίνει το σπίτι του πρώτου, το οποίο ο δεύτερος επισκέπτεται όχι για πρώτη, αλλά ίσως για τελευταία φορά. Είναι νωρίς το βράδυ κι ο αττικός ουρανός πάνω τους είναι πεντακάθαρος. Ο Θεόδουλος σηκώνει το πηγούνι του κοιτώντας τον ουρανό και αρχίζει τον διάλογο που ακολουθεί: 

Προς την εργατιά την άλλη

Αστυνόμοι κι "εργατιά"
Κέρβεροι του κεφαλαίου
Βυθισμένοι στα βαθιά
Ενός φθόνου αβυσσαλέου

Προς την εργατιά την άλλη
Που δεν γλύφει κόκκαλο
Και δεν σκύβει το κεφάλι
Σαν σκυλί ανώμαλο

Δώσε γη, νερό, ουρανό
Όλα  στον κεφαλαιοκράτη
Δεν σε κάνουν ορφανό
Δεν σ' αφήνουν μ' ένα μάτι

Μόνο αυτός ξέρει τον πλούτο
Και πως κουλαντρίζεται
Κι αυτός έχει και το κνούτο
Δόντια μην του τρίζετε

Μόνο εκείνοι που μοχθούν,
Λένε, πλούτη αποκτάνε
Κι αντί να σε ακολουθούν
Σε απεργία, θα την σπάνε.

Λένε, κι άλλα μη ζητάς
Μη χαθεί κι αυτό που παίρνεις
Τη δουλειά σου να κοιτάς
Και τ' αφεντικό μη γδέρνεις

Γιατί άμα αυτό φτωχέψει
Θα πεινάσεις πρώτα εσύ
Κι αν η πείνα σου θεριέψει
Θα χουμε επανάσταση

Και φαντάσου συμφορά
Να χεις κράτος για εργολάβο
Κάλιο ελεύθερη αγορά
Κι ας πουλιέσαι σαν το σκλάβο

πάντα ένα ζήτημα του κομμουνισμού

 «Από τον Σπάρτακο ως τον Μάο (όχι το Μάο του κράτους, ο οποίος υπάρχει επίσης, αλλά τον επαναστατικά ακραίο, περίπλοκο Μάο), από τις ελληνικές δημοκρατικές εξεγέρσεις έως την παγκόσμια δεκαετία 1966-1976, ήταν και είναι, υπό αυτή την έννοια, ένα ζήτημα του κομμουνισμού. Θα είναι πάντα ένα ζήτημα του κομμουνισμού, ακόμη και αν η λέξη, λερωμένη, αντικατασταθεί από κάποιο άλλο χαρακτηρισμό της έννοιας που καλύπτει, η φιλοσοφική και έτσι αιώνια έννοια της επαναστατικής υποκειμενικότητας». [Alain  Badiou]

Ο Μπαντιού ξέρει ήδη κι αυτό που ένας άλλος, του οποίου τα ονόματα είναι πολλά, θα πρόσθετε εδώ: ότι μόλις τώρα (και με το «τώρα» εννοείται η περίοδος από τη βιομηχανική επανάσταση έως αυτή την τρέχουσα στιγμή, όπου ο χρόνος έχει απογυμνώσει τη σύνδεση της ταξης των μοχθούντων πληβείων με τη θέση που κατέχει στις σχέσεις παραγωγής και της χειραφέτησής της  με την αλλαγή των σχέσεων αυτών) κατέστη δυνατόν να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς τάξεις, που να βασίζεται σε θεμέλια κατω από το οποία βρίσκονται τα απομεινάρια της κατάχρησης ανθρώπου απο άνθρωπο, θαμμένα.

❇❇❇

'From Spartacus to Mao (not the Mao of the State, who also exists, but the rebellious extreme, complicated Mao), from the Greek democratic insurrections to the worldwide decade 1966-1976, it is and has been, in this sense, a question of communism. It will always be a question of communism, even if the word, soiled, is replaced by some other designation of the concept that it covers, the philosophical and thus eternal concept of rebellious subjectivity'.
----------

Alain  Badiou,  D'un  desastre  obscur:  Sur  la  fin  de  la  verite d'Etat  (La  Tour  d'Aigues:  De  l'Aube,  1998),  p14. 
Quoted in Bruno Bosteels, The actuality of Communism,    p276

history and philosophy

When history, understood as story telling,  attempts to strangle its internal emancipatory potential, communism turns to philosophy, which cannot escape the embrace, a suffocating one for most philosophers in the age of impasse and impotent rebelliousness, of the eternal theme that gives it essence, origin and endurance: the suffering of the individual in her relationship to the other, the drama of the powerless pitted against the powerful, the distorted mirroring of the  abuser in the horrifying face of the abused  and, beside this, the agonising struggle in the thought of their embodiments that, since the time before history was born, turns to a call for an apocalyptic liberation or an apologia of oppressive hell. And no matter how history can try to cover in the mud of indictment or with glorifying gold leaf the meaning of conflict, or present as final  the current, seeming or temporary, cul de sac to which the oppressed have been led, philosophy (much more than history ever could) reminds us, all of us, that the  condition presented as drama, a drama in which philosophy has not just played a part, but one in which it is entirely immersed, is but a growth. And like all growths, it comes to an end now visible, succumbing to the immanence of its self-destruction and to its increasing incapacity to adapt to its supporting environment that it has so irrationally abused. And perhaps it is philosophy that first signals the praxis preventing history to write "in the end..." for once more, it may continue, without history, after an end of history still invisible beyond the line of a communist horizon.