Η τελευταία νύχτα στο νησί

'Ολη τη νύχτα προσπάθησες να  κοιμηθείς κοντά μου
Ανάμεσα σε δύο βράχια μ' αιχμηρά  νύχια και δόντια
Μα η θάλασσα, στο νησί, δεν σ' άφησε

Κάθε φορά που έσπαγε το κύμα στα βράχια
Αφρισμένο κι αλμυρό μούλιαζε τις πληγές σου
Και πότιζε τον  εφιάλτη σου αγρύπνια...

'Ισως είναι πολύ αργά τώρα
Για να ενωθεί η παραίσθηση σου
Με τις εικόνες μου σε ηλεκτρονικές οθόνες -

Τον τόπο της συνάντησής μας
Σκέπασαν στάχτες που φέρνει ο Λίβας
Απ' την έρημο που επεκτείνεται

Κι οι ρίζες μας που αγγίζονταν στο βάθος
Ανάμεσα στην απόγνωση σου και την ανοχή μου
Γίνανε υπόγειο συρματόπλεγμα

Πώς έτσι να ενωθούν τα όνειρά μας;
Πάνω απ' τη θολή τη θάλασσα που σε ταξίδευε
Σαν από μηχανής θεός ήρθα στη γη σου

Με οργή και κατάρες να μ' ακολουθούν
Αυτό που έχυσα στο κύπελλό σου
Δεν ήταν έρωτας, μήτε κρασί

Δεν ήταν μάννα εξ ουρανού αυτό που σ' άφησε
Τη θέα του πυρακτωμένου σίδερου ανεξίτηλη
Κι αμείωτη την οσμή δηλητηρίου στον υγρό αέρα...

Κοντά στα σύνορα μεταξύ του εφιάλτη σου
Και της πραγματικότητάς μου
Σαν αποδημητικό σε φευγιό χωρίς προορισμό

Τσάκισες τα φτερά σου δίπλα μου
Κι όλη τη νύχτα με τα μάτια ορθάνοιχτα
Βλέπεις το ουράνιο στερέωμα να γυρίζει

Μα όχι πριν σβήσει η αγωνία τελικά
Θα αποκάμεις μαζί με τον αστερισμό
Αγνοούμενων,  ζωντανών και νεκρών

Πεσμένη ανάμεσα στα βράχια
Θαμπωμένα απ' το ανελέητο λιοπύρι
Δεν πρόκειται να ξυπνήσεις

Το μπράτσο μιας αποσύνθεσης
Που δε είναι ολότελα δική σου
Μας αγκαλιάζει και τα δυό

Κι αν θα 'ναι η μυρωδιά
Από την ένοχη ηρεμία της θάλασσας
Με τα σκοτωμένα ψάρια και τα σάπια φύκια

Ή από άπνοια χνότων αθωότητας
Στο στόμα σου που θα φιλήσω
Δεν θα μάθω




✴✴✴
Παραλλαγή του "Νύχτα στο Νησι" του Πάμπλο Νερούντα
Εικόνα: Θαλασσογραφία του Δημήτρη Πουλιανού