Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Σκεπτόμενος Φωναχτά (περί δημοψηφίσματος)


Image result for image of blind folding




Τώρα που πέρασε η μπόρα του δημοψηφίσματος (οι άλλες μπόρες έπονται) είναι καιρός να ειπωθεί κάτι που έχει σχέση με την απόφαση του κόμματος να ρίξει άκυρο.

Πολλοί μπορεί να είναι οι τρόποι που αυτό δικαιολογείται, και ένας από αυτούς, ο απόλυτα σωστός για το κόμμα, είναι αυτός του κόμματος.

Το κόμμα στην σχετική ανακοίνωση του λέει πως η στάση του στο δημοψήφισμα είναι «παρακαταθήκη για την εργατική, λαϊκή χειραφέτηση». Αυτό, ας μου επιτραπεί να πω, είναι υπερβολή…

Για πολλούς οπαδούς του, ήταν μια αμφίσημη στάση που μόνο εν μέρει θα μπορούσε να στηριχτεί λογικά. Για πολλούς φάνηκε από παράλογο έως απαράδεκτο ότι, το μόνο κόμμα που τάσσεται κατά της ΕΕ, επέλεξε άκυρο στην μόνη ευκαιρία που δόθηκε ποτέ στον λαό να εκφράσει αντίθεση στην ΕΕ, στηρίζοντας την στάση αυτή στο ότι την αντίθεση του λαού θα καπηλευόταν το συνονθύλευμα πολιτικής αγυρτείας που λέγεται Σύριζα, κι ότι θα είχαμε λιτότητα και με «ναι» και με «όχι», πράγμα που είναι αληθές.  Η στήριξη της θέσης του εστιάζοντας σχεδόν αποκλειστικά σ’ αυτήν την αναμφισβήτητη αλήθεια, το οδήγησε στην διαπίστωση ότι επρόκειτο για πολιτική φάρσα, εμποδίζοντας το να δει άλλες σημαντικές πτυχές που στην πορεία άρχισαν να διαφαίνονται πιο ανάγλυφα ως προς το τι διακυβευόταν, κι ότι το διακύβευμα ήταν  πολύ πιο σύνθετο από αυτό που παρουσιάστηκε από το ΚΚΕ ως ψευτοδίλημμα. Κατά συνέπεια, το κόμμα πέρασε "ένα δύσκολο λούκι", που κατασκεύασε ο Σύριζα, το οποίο το έφερε σε παραφωνία με τον κύριο όγκο της εργατικής τάξης (ελπίζω προσωρινή). Κι αυτό δεν θα το χαρακτήριζα ως «παρακαταθήκη για την εργατική χειραφέτηση», παρά το θάρρος και την τιμιότητα που πράγματι έδειξε.

Απ’ όσα έχω διαβάσει στον επίσημο τύπο του ΚΚΕ, δεν έχω διαπιστώσει αν η ηγεσία του κόμματος έχει κάτι να πει για το τι παρακίνησε την αστική τάξη (στον κύριο όγκο της) να ταχτεί λυσσαλέα υπέρ το «ναι» στο δημοψήφισμα και τι διακυβευόταν γι αυτήν απ’ αυτό. Αν ήταν μια από τα ίδια για τους αστούς δεν υπήρχε λόγος να φρενιάσουν υπέρ του «ναι». Αυτό που καλά κατάλαβαν οι αστοί είχε να κάνει με την ιδεολογικο-πολιτική πλευρά και την ψυχολογική πλευρά του διακυβεύματος. Εξ ου και ο ανελέητος ψυχολογικός πόλεμος που έκαναν.

Οι αστοί εδώ και οι πάτρωνες τους στην ΕΕ έχουν πλήρη επίγνωση ότι μια παράπλευρη ζημιά για τους λάτρες της «Ευρώπης» είναι ότι έχει φθαρεί ίσως ανεπανόρθωτα ή ειδυλλιακή εικόνα της ΕΕ εξαιτίας της δήθεν διαπραγμάτευσης, και θα φθαρεί ακόμα όσο συνεχίζεται, έστω και για λίγο ακόμα, με όρους Σύριζα. Είναι αναπόφευκτο! Έχουν πλήρη επίγνωση επίσης ότι, αυτή η υποκριτική τακτική του Σύριζα (εφόσον ο στόχος του είναι παραμονή στην ΕΕ και ορκίζεται γι αυτό), και ο μόνος λόγος που "το παίζει αντίσταση", οφείλεται στο ότι  δεν τον συμφέρει να παραδοθεί χωρίς ένα μικρό αντάλλαγμα από τους εταίρους του – για να δικαιολογηθεί στον λαό, ότι τάχα απέσπασε όσα μπορούσε. Πλήρης υποταγή σημαίνει ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης στην πολιτική, η ότι είναι χειρότερος απ' τους προηγούμενους. Αυτά τα νεαρά παλικάρια, που έχουν το ιδιοτελές πολιτικό τους μέλλον να σκεφτούν, δεν δέχονται πλήρη υποταγή απροσχημάτιστα.  Αυτό όμως φέρνει την χώρα στο μεταίχμιο, πέραν του οποίου ο λαός, όχι  μόνο θα δεχτεί πλέον ως μοιραία την έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ,  αλλά και θα την επιθυμεί ως καλύτερη λύση. Αυτό πάλι, υπονομεύει το ισχυρότερο ιδεολογικό ατού της αστικής τάξης που είναι «ο λαός θέλει Ευρώπη». Γίνεται φανερό,  και με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα τονίζεται αυτό, ότι λαός δεν θέλει Ευρώπη με κάθε κόστος και αν λέει «ναι» κατά μεγάλο βαθμό είναι γιατί φοβάται τα χειρότερα. Αυτό επίσης οι αστοί το θεωρούν ως άκρατο τυχοδιωκτισμό του Σύριζα. Και σ’ αυτό, στο ότι είναι τυχοδιωκτισμός, δεν νομίζω ότι διαφωνεί το ΚΚΕ.

Ένας τρόπος ακόμα, λοιπόν,  για να εξηγηθεί λογικά η στάση του ΚΚΕ  είναι να υποθέσουμε πως η ηγεσία του εκτιμά ότι, με δοσμένο τον συσχετισμό δυνάμεων, στις παρούσες συνθήκες, μια έξοδος από την ΕΕ είναι καταστροφική για την χώρα, οδηγεί σε αχαρτογράφητους ατραπούς. Αυτό όμως δεν θα μπορούσε το ΚΚΕ να το εκφράσει στο πλαίσιο του δημοψηφίσματος, γιατί θα το εμφάνιζε, αντικειμενικά, ωσάν να συμφωνεί με το πλέον επιθετικό μέρος της αστικής τάξης και ότι στη δεδομένη στιγμή λέει φαινομενικά το ίδιο μ΄ αυτήν (το «ίδιο» αν αγνοήσεις ότι το ΚΚΕ έριξε άκυρο, ενώ οι αστοί οργίαζαν για το «ναι», και βέβαια αν ξεχάσεις την ουσιαστική προσθήκη: ότι το ΚΚΕ λέει επίσης αποδέσμευση απ’ την ΕΕ με λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία).

Η αλήθεια, όμως,  είναι ότι και η παραμονή στην ΕΕ είναι καταστροφική για την χώρα. Κι αυτήν την αλήθεια την γνωρίζει και βιωματικά ο λαός. Και φυσικά το κόμμα είναι η μόνη δύναμη που αποκαλύπτει αυτήν την αλήθεια με όλες του τις δυνάμεις. Μα δεν μπορεί να μείνει μετέωρο μεταξύ «δυο αληθειών» χωρίς να εμφανίζεται αντιφατικό και ακατανόητο. Αν η μια αλήθεια είναι η Σκύλλα και αν η άλλη αλήθεια είναι η Χάρυβδη, δεν αγκυροβολείς ανάμεσα τους.  Το πώς πλοηγείσαι ανάμεσα τους εξαρτάται από το τι θέτεις ως προορισμό σου. Αν ο σκοπός είναι έξοδος από την ΕΕ, φυσικά, θα ήταν απαράδεκτα αντιφατικό, όχι μόνο το να σταθεί απέναντι σε ένα ανερχόμενο  αντιευρωπαϊκό φρόνημα του λαού (πράγμα αδιανόητο), αλλά να πάρει ουδέτερη στάση, με βάση μιαν εκτίμηση ότι δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να πάμε για λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία. . Διότι τότε το «παλεύουμε για έξοδο από την ΕΕ, αλλά με λαϊκή οικονομία με λαϊκή εξουσία» κινδυνεύει ν’ αρχίσει να φαίνεται προσχηματικό.

3 σχόλια:

  1. Οι παρακάτω σκέψεις στροβιλίζονταν βασανιστικά στο κεφάλι μου τις τελευταίες μέρες πριν το δημοψήφισμα. Απέφυγα να τις εκφράσω δημόσια πριν κριθεί το αποτέλεσμα, και μάλιστα συνέχισα να δείχνω, όσο κι όπου μπορούσα, την απάτη και την χαμέρπεια των ομοιωμάτων ανθρώπου που μας κυβέρνησαν για πέντε-καί μήνες.
    Ενώ στην αρχή (όταν π.χ. έγραψα την ανάρτηση «τι ζητά από το λαό;») ήμουν αποφασισμένος για το άκυρο που πρότεινε το κόμμα, αν και, κατά την κρίση μου, η ορθότητα του ήταν εξαρχής αμφίβολη. Στην πορεία είχα δεύτερες σκέψεις, ομολογώ. Τις δυο τελευταίες μέρες ήμουν σε έντονο δίλημμα αν θα ρίξω στην κάλπη το άκυρο του ΚΚΕ ή Όχι.
    Αυτοί που είναι μέσα στο κόμμα, πιστεύω ότι νοιάζονται για το πώς νιώθουν και σκέφτονται οι φίλοι του, σε απόκριση μιας απόφασης δύσκολης να παρθεί, υποθέτω, και δύσκολης να αφομοιωθεί. Εγώ να πω μόνο ότι για πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωσα τόσο επίπονη δυσκολία να ψηφίσω τελικά όπως θα ήθελε το κόμμα. Αν μέλη του κόμματος με διαβάσουν, ας πάρουν αυτή τη μαρτυρία ως «δείγμα μικροαστικής ταλάντευσης», αν θέλουν.
    Δεν ξέρω τι σημασία έχει αν ο άγνωστης μπορεί πρώτ’ απ’ όλα να πιστέψει τα λεγόμενα μου, η όχι… Στο κάτω-κάτω, λόγια διαδικτύου είναι. Κι αν κάποιος δεν τα πιστεύει, εγώ, ως απ’ τη φύση μου «Άπιστος Θωμάς», θα ήμουν ο τελευταίος ίσως που θα του κάκιζε…
    Προσωπικά δεν θα είχα ενδοιασμό ή ταλάντευση να ψηφίσω ΟΧΙ, (αντι για το ψηφοδέλτιο του κόμματος) αν το κόμμα ξεκαθάριζε ότι το δικό του ΟΧΙ, το όχι του λαού, δεν είναι συνενοχή με αυτήν ή οποιανδήποτε άλλη κυβέρνηση για το ξεπούλημα της χώρας στους δανειστές και εταίρους της. Και ότι το ίδιο ΟΧΙ που λέμε στην κάλπη θα το λέμε και στους δρόμους, όπου θα μας βρουν, οποιαδήποτε να είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
    Κανένα προβλημα αν έλεγε ψηφίζουμε όχι αλλά το δικό μας όχι είναι:
    ΟΧΙ στα εκβιαστικό δίλημμα της κυβέρνησης, που σκοπό έχει να επιβάλει ένα ακόμα μνημόνιο και με «στάμπα λαϊκής ετυμηγορίας». Τέλος στην συνέχεια της κοροϊδίας της «διαπραγμάτευσης.
    Όχι στον λάκκο σαρκοβόρων της ΕΕ. Αποδέσμευση τώρα. Η ΕΕ δεν είναι η Ευρώπη των Λαών κι ούτε μπορεί ποτέ να γίνει. Όχι στην λιτότητα και στα μνημόνια που προσυπέγραψαν και σκοπεύουν να προσυπογράψουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
    Όχι στην υποδούλωση του λαού στους δανειστές. Διαγραφή του χρέους. Ο λαός δεν χρωστάει του χρωστάνε
    Όχι στον ραγιαδισμό και στην δουλικότητα αυτών που σε συμμαχία με τους ηγέτες της ΕΕ τρομοκρατούν και εκβιάζουν τον λαό νοθεύοντας την ετυμηγορία του.

    Θα εκθέσω πιο αναλυτιικά τους συλλογισμούς μου στο επόμενο ποστ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τις πλευρές που βάζεις τις ανέδειξε το ΚΚΕ, ξανα και ξανά και ξανά και συνεχίζει. Επίσης οι τοποθετήσεις των δυο "στρατοπέδων" αρκετά ξεκάθαρα υπέρ ΕΕ-Ευρώ, και διαρκώς. Κουρελιάστηκε πάρα πολύ γρήγορα το "ΟΧΙ" και μπήκε στα "κουκιά" των κυβερνώντων, κι άντε βγάλε άκρη, γιατί όντως υπήρξαν διαφορετικές οπτικές κι αφετηρίες,αλλά κι αντιφάσεις (πχ. πολλοί κι από το "ΟΧΙ" φαίνεται να ήθελαν το ευρώ). Φαινόταν αυτό δυστυχώς από την αρχή, θεωρώ πως χρειαζόταν να διαφοροποιηθείς. Δε παραβλέπεται επίσης η λύσσα τους τη Κυριακή που πέρασε, με τους κάθε λογής βόθρους τους πριν και μετά, κάτι που λέει πολλά.

    Δε σε πιάνω απ' τα μούτρα, ούτε θα μας βάλουν να φαγωνόμαστε με τα κολπάκια τους, γιατί αυτό θέλουν, είναι ιστορική τους αποστολή η φαγωμάρα και ο κατακερματισμός στο εργατικό κίνημα. Ας μη τους κάνουμε τέτοιες χάρες, έχουμε πολλά και δύσκολα μπροστά μας.

    Καλή δύναμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "έχουμε πολλά και δύσκολα μπροστά μας.'" και να μη μας βάλουν να φαγωθούμε μεταξύ μας. Συμφωνω!
    Θεωρώ υποχρέωσή μου, να πω αυτό που σκέπτομαι, το οποίο λέω σε μια φάση όπου ο κύβος έχει ήδη ριχτει - τουλάχιστον σ' ό,τι αφορά την στάση μπροστά στην κάλπη.

    Θα μιλήσω περισσότερο στο θεμα στο επόμενο ποστ. Θεωρώ ότι ή στάση ως προς το ζήτημα "μεσα ή έξω από την ΕΕ και κάτω από ποιές συνθήκες" είναι άμεσο, και πως κάποια πράγματα πρέπει να ξεκαθαριστούν.
    Να 'σαι καλά και σ' ευχαριστώ για τον τρόπο με τον οποίο απαντάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή