To μάθημα... πάθημα

Η μεγάλη απάτη που εκφράστηκε σαν υπόσχεση του Σύριζα ότι θα «αλλάξουμε την Ευρώπη», ήταν πάντα, και είναι,  πρόφαση για να μην λέει ο Σύριζα απροκάλυπτα το «μένουμε Ευρώπη», που σημαίνει παραμένουμε στην ΕΕ με κάθε κόστος, το οποίο κόστος καλείται βέβαια να πληρώσει η εργασία. Και σε ποιόν να το πληρώνει; Μα στο κεφάλαιο, όπως πάντα. 

Η κατάληξη της προσπάθειας να «αλλάξουμε την Ευρώπη» ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας σαν ένας σωρός από σκουπίδια, ούτε καν μπάζα. Σκουπίδια που μάλιστα βρωμούνε  ανυπόφορα. .
 

  

Μα τι συνέβη εδώ πέρα, όπου αντί να «αλλάξουμε την Ευρώπη σε Ευρώπη των Λαών… έστω και λιγάκι» (για να έχουμε να λέμε πως ήμαστε οι πρωτοπόροι αυτής της νέας Ευρώπης, της απελευθερωμένης από τα αιματοβαμμένα νύχια του νεοφιλελευθερισμού) «δεχτήκαμε» κλότσους επί κλότσων και «συρθήκαμε» εξευτελισμένοι, κακήν κακώς προς ένα ακόμα μνημόνιο, και μάλιστα  πιο απεχθές από τα προηγούμενα;

Αυτό που δεν διακυβεύτηκε, που δεν θα διακυβευτεί ποτέ στην ΕΕ είναι ή πιθανότητα να δείξει επιεικής σε όποια προσπάθεια, οποιουδήποτε, είτε γνήσια είτε υποκριτική, να αμφισβητήσει την παρούσα τάξη πραγμάτων στην ΕΕ. Οιαδήποτε κριτική στάση έναντι αυτού το δόγματος του ιερατείου, θεωρείται ύβρις. Η εξύβριση δεν αγνοείται αλλά τιμωρείται. Οποιαδήποτε αμφισβήτηση αυτής της τάξης πραγμάτων, είτε ατόφια είτε κάλπικη,   θα λαβαίνει την ίδια απόκριση. Θα χτυπιέται αλύπητα. Η Ελλάδα, το πειραματόζωο, τους έδωσε την ευκαιρία να το χρησιμοποιήσουν για τον παραδειγματισμό άλλων.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε χειρότερη θέση σήμερα από αυτήν στην οποία ήταν πριν την άνοδο του Σύριζα στην κυβέρνηση.

Το μάθημα, περί καλύτερης Ευρώπης, που παρέδωσε ή κυβέρνηση και κυρίως ο Σύριζα θα γίνει πάθημα…  για τον λαό; 

Μα για ποιον λαό μιλάμε; Όχι  γι αυτήν την θρασσύτατη «δημοκρατική» μειοψηφία που μας κουφαίνει με υστερικές κραυγές και σφυρίχτρες επαναλαμβάνοντας το άκρον άωτον της ποταπότητας και του ραγιαδισμού, το «μένουμε Ευρώπη» (και γαμώ την πίστη της) , πριν ακόμα σβήσει ο αντίλαλος του ΟΧΙ. Το σύνθημα, τους το έδωσε η κυβέρνηση – τα πρωτοπαλίκαρα του Σύριζα - για να κατέβουν στην πλατεία τα θρασίμια και να γιορτάσουν.

Και πως το όχι μετατρέπεται σε «ναι» σε μια εξοργιστική κακοφωνία που γίνεται συμφωνία κυρίων  γύρω από μια στρογγυλή τράπεζα όπου επικυρώνεται τυπικά το «άλλο λαϊκή ετυμηγορία κι άλλο κυβέρνηση» , εμπεδώνοντας επίσης το «άλλο κυβέρνηση κι άλλο εξουσία».

Το μάθημα με θέμα, «άλλο λαϊκή ετυμηγορία κι άλλο κυβέρνηση», το γνωρίζει ο λαός. Του το διδάσκουν κάθε λίγα χρόνια ή μήνες. Δεν τον αφήνουν να το ξεχάσει... Τώρα, Όλο το πολιτικό φάσμα που εκπροσωπείται στη βουλή, με λόγια που προφέρονται ή αποσιωπούνται, τον διδάσκουν πως ό,τι κι αν πει κι ό,τι κι αν  σκέφτεται, οι ταγοί του το έχουν ήδη γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Κι αν απορεί γιατί τον ρώτησαν, ο λόγος φαίνεται πως είναι ότι, κάπου-κάπου τον ρωτάνε, μα όχι για να ακούσουν την απάντηση του, αλλά για να του υπενθυμίζουν πως ο, τι κι αν απαντήσει δεν κάνει καμία διαφορά για αυτούς.

Ένα μάθημα, το οποίο όλο το πολιτικό φάσμα που εκπροσωπείται στη βουλή αρνείται να ομολογήσει ότι ήδη  το ξέρει, πλην του ΚΚΕ, που το ξέρει και το λέει φωναχτά, είναι ότι η ΕΕ δεν αλλάζει, έτσι κι επειδή κάποιοι το ΄λένε ή το επιθυμούν. Αυτό το διδάσκεται τώρα ο λαός και θα καταχωρηθεί στην μνήμη βιωματικά. Γιατί θα του συμβεί και κάτι άλλο επίσης, που δεν ήξερε ο λαός. Και αυτό είναι το πως θα αντιστραφεί η σοφία του καθώς το μάθημα γίνεται πάθημα. Πως οι ταγοί του, δίνοντας του ένα εκδικητικό μάθημα για το ασυγχώρητο ΟΧΙ που είπε, το μετατρέπουν σε μεγαλύτερο πάθημά του. 

Είμαι σίγουρος πως όλο και πιο καθαρά βλέπει ότι αυτό που κυβερνά δικτατορικά και με ωμότατη οικονομική βία, την οποία βία μόνο ένα μέρος αυτού του λαού, η εργατική τάξη και χαμηλά μεσαία στρώματα την νιώθουν στο γδαρμένο πετσί τους, είναι το χρήμα. Αυτός ο φρικαλέος ολοκληρωτισμός είναι όψη της κυριαρχίας του χρήματος.  Πρόκειται για πόλεμο και το μέσο πόλεμου, σε πρώτη θεώρηση, είναι το χρήμα. Μα οι λίγοι κάτοχοι των κολοσσιαίων σωρών του χρήματος που έχουν κλέψει από τους πολλούς, είναι διατεθειμένοι και πρόθυμοι να χύσουν και αίμα, να χρησιμοποιήσουν και στρατιωτικά όπλα αν ο λαός αρνηθεί να συμπεριφέρεται σαν άμορφη και άλογη μάζα, ή σαν άβουλο κοπάδι τετράποδων υποκειμένων. Το πρόβλημα είναι ότι αν δεν χειραφετηθεί, αν δεν σταθεί στα δυό του πόδια ποτέ, δεν θ' αφήσει τα χέρια του ελεύθερα.

Υποχωρεί αυτή η βία με μετριοπαθείς νουθεσίες και  παρακάλια; Δεν είναι δυνατόν, μας λέγανε οι κομμουνιστές. Κι εμείς λέγαμε «πάλι τα ίδια; Βαρεθήκαμε να τ’ ακούμε… πείτε μας κάτι καινούριο πια κι εσείς!» Κάποιοι μας υποσχέθηκαν με καινούριο τρόπο πως  «ναι. Είναι δυνατόν…»

Μα να που τώρα οι ίδιοι γίνονται ατζέντηδες των δυναστών μας, για να μας υποβάλουν στη ίδια και χειρότερη βία.  

Ο λαός κατάλαβε πως «άλλο λαϊκή ετυμηγορία κι άλλο κυβέρνηση». Καιρός είναι να καταλάβει επίσης πως  «άλλο κυβέρνηση κι άλλο εξουσία», και πως η μόνη περίπτωση να τον ΑΚΟΎΕΙ η κυβέρνηση είναι να πάρουν την εξουσία αυτοί που δεν εισακούονται ποτέ...

Γίνεται;

Ναι γίνεται! Αν πάψει να ελπίζει για μεσσίες, και να πείθεται από απατεώνες που κάνουν τους μεσσίες. Ο τελευταίος Μεσσίας που πίστευε στις υποσχέσεις του και δεν ήταν απατεώνας, σταυρώθηκε, λένε, δύο χιλιάδες χρόνια πριν...