«Ο σεισμός άνοιξε στο σκληρό βράχο βαθύ χάσμα που σκεπάστηκε με λουλούδια που έτρεμαν στην αύρα και στον ήλιο. Αν τύχει να γίνει κάτι απ’ αυτό που τώρα μοιάζει ανέφικτο, θα το συνοδέψει το μαρτύριο και το αίμα». Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι.
Το
χάσμα που άνοιξε ο Αρμαγεδδώνας στον άτεγκτο βράχο της αδιαφορίας δεν το σκεπάζουν λουλούδια που τρέμουν στην αύρα.
Ανοίγει μια θέα του σκότους και από το
βάθος του φτάνουν τα επιφωνήματα ενός
άκρατα ορθολογικού παραλόγου. Σε τούτη
την Τζαζ φρικωδίας υπάρχει δομή, προϋπολογισμοί και ισολογισμοί, ενώ η
αγριότητα αυτοσχεδιάζεται στα μαυρο-κόκκινα χρώματα της πυρκαγιάς και της
αιμορραγίας …
Όσο μακριά από μας κι αν ακούς την κλαγγή των
θωράκων, όσο κι αν φαίνονται ξένα τ’ ασύδοτα πάθη που μας οδηγούν στο
ανεπίστροφο «τίποτε», έχουν συλλάβει ως όμηρο το θυμικό μας. Οι υποδουλωμένοι
της μιας αθλιότητας πολιορκούνε τους
σκλάβους της άλλης.
Το χράμι ανθρωπιάς που μας σκέπασε κάποτε έχει
φθαρεί, ξεσκισμένο πια δεν με καλύπτει. Άλλοι σκορπίστηκαν σαν χαρτοπόλεμος
στον πυρωμένο αγέρα.
Απόψε, λοιπόν, μια ψυχρή και ασέληνη νύχτα του Μάη,
που λέω θα σου γράψω, αν δεν προσποιηθώ πως δεν πήρα το μήνυμα, και δίχως να
ξέρω τι βλέπεις απ’ το παραθύρι σου, αυτό το αφήγημα ενδεχομένως να πέσει στο
τζάμι στιγμών ηρεμίας σαν μια ψιχάλα αιθάλης από νέφη στάχτης.
Μακάρι
να είχα μια λέξη κλειδί που ν’ ανοίξει τις σκέψεις σου όπως τα πέταλα του Νυχτολούλουδου. Δεν έχω. Γι αυτό,
ίσως θα ’ταν καλύτερα να με αντιληφθείς με κενό από λέξεις το νου σου - ωσάν να
μην πρόφερα τίποτε…
Κράτα
μονάχα το ηχόχρωμα από την λαλιά μου, απλά σαν σημάδι πως είμαι κοντά σου..
Μ
