Τι γίνεται;

Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΧΟΛΕΒΑ

Πηγή: Ημεροδρόμος [http://www.imerodromos.gr/pethenoun-anthroipi-re/]

 Οι πρόσφυγες πεθαίνουν στους καταυλισμούς και είναι σαν να καταγράφονται μόνο στο αστυνομικό δελτίο.

Τρίτος πρόσφυγας, μέσα σε λίγες μέρες, έχασε τη ζωή του στον καταυλισμό της Μόριας. Νέος άνθρωπος (18-20 ετών) βρέθηκε νεκρός δίπλα στη σκηνή του (εκτιμάται πως ήταν Πακιστανος). Είχε προηγηθεί, το Σάββατο, ο θάνατος 45χρονου Σύρου και την περασμένη Τρίτη ο θάνατος 22χρονου από την Αίγυπτο.

Είναι αξιοσημείωτο πως και στις δύο τελευταίες περιπτώσεις στην αρχική ιατροδικαστική έρευνα δεν εξακριβώθηκαν οι αιτίες που έχασαν τη ζωή τους. Ζητήθηκε  περαιτέρω ιστολογική και τοξικολογική εξέταση.

Στον κατάλογο θανάτου των τελευταίων ημερών προστίθεται καi ο πρόσφυγας, κουρδικής καταγωγής, που έχασε τη ζωή του, την περασμένη Τετάρτη, στο νοσοκομείο της Σάμου, αφού μεταφέρθηκε από ιατρείο του Κέντρου, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Εφημερίδας των Συντακτών. Επίσης, έχουν καταγραφεί τέσσερις απόπειρες αυτοκτονίες στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης του νησιού.

Οι τραγικές ειδήσεις έρχονται η μία μετά την άλλη κι ενώ είχαμε όλοι δει τις απάνθρωπες συνθήκες που ζούσαν οι πρόσφυγες, με τις σκηνές τους «θαμμένες» στο χιόνι. Και το κρύο συνεχίζεται.

Οι θάνατοι των προσφύγων δεν συνδέονται, επίσημα, με την κατάσταση που επικρατεί στους καταυλισμούς και με τον τρόπο που υποχρεώνονται να επιβιώνουν.  Είναι, όμως, αυτονόητο πως προκύπτουν πολλά ερωτήματα για τις γενικότερες συνθήκες ζωής τους και κατά πόσο αυτές συνδέονται με τις απώλειες των τελευταίων ημερών. Οι απαντήσεις δεν μπορούν να περιμένουν.

Τέσσερις ανθρώπινες ζωές και τέσσερις απόπειρες αυτοκτονίας, σε λίγες μέρες. Τι γίνεται;  Είναι αδύνατον να μένουμε άπραγοι, περιμένοντας τους χρόνους των «διαδικασιών».

Δεν κινδυνεύουν, πια, πεθαίνουν οι πρόσφυγες στους καταυλισμούς.

Τα λεγόμενα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης και κράτησης προσφύγων, που οι άνθρωποι δεν ξέρουν αν θα ζήσουν την επόμενη μέρα, αν θα επιβιώσουν από το κρύο και την έλλειψη στοιχειωδών υποδομών, σε πολλές περιπτώσεις.

Ποιος απ’ όλους μας, άραγε, θα άντεχε να ζει όπως οι πρόσφυγες στους καταυλισμούς;

Οι άνθρωποι, όταν αγωνίζονται να επιβιώσουν σε τόσο σκληρή καθημερινότητα, με τον θάνατο να παραμονεύει, εξαγριώνονται, απελπίζονται. Δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ευφυΐα και κοινωνιολογική ανάλυση, για να γίνει αντιληπτό αυτό, από τους «υπεύθυνους» και τους ανεύθυνους, που  υπογράφουν κι εφαρμόζουν συμφωνίες κράτησης των προσφύγων, «προσφέροντας» κτηνώδες περιβάλλον.

Κι έρχονται μετά οι διάφοροι πρόθυμοι έμποροι του ρατσισμού και του φασισμού και μας «προειδοποιούν»: Θα μας φάνε, θα μας σκοτώνουν στους δρόμους!

Ποιος από όλους εσάς «Ελληναράδες» θα μπορούσατε, έστω και λίγες ώρες, να ζήσετε όπως οι πρόσφυγες στους καταυλισμούς; Μήπως θα αγαπούσατε ιδιαίτερα τους «δεσμοφύλακες» σας και θα λέγατε κι ευχαριστώ;

Πεθαίνουν άνθρωποι, ρε! Οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι, δεν είναι μια ειδική κατηγορία ανθρώπων.  Οι ευθύνες για όσους χάνουν τη ζωή τους δεν είναι δυνατόν να αποδίδονται στην «κακιά τη μοίρα». 

Οι δηλώσεις του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννη Μουζάλα, δεν φτάνουν («οφείλουμε να διερευνήσουμε γρήγορα τα αίτια που προκάλεσαν του θανάτους στην Μόρια και να προβούμε σε κινήσεις που θα κάνουν την κατάσταση πιο ελέγξιμη»).

Άμεσες και πειστικές απαντήσεις, από την κυβέρνηση, για τις συνθήκες θανάτου των προσφύγων, άμεσα μέτρα για να ζουν ως άνθρωποι. Αυτό απαιτείται, διεκδικείται, επιβάλλεται να γίνει πράξη τώρα. Όχι, αύριο. Τώρα. Είναι το αυτονόητο, το αυτονόητο για  ανθρώπους.

✳✳✳

Η φωτό από AP Photo/Muhammed Muheisen μέσω http://www.efsyn.gr/arthro/nekros-prosfygas-kai-sti-samo

το τέλος των παραλόγου

Την αποκαλυπτική στιγμή που ο πάγος
Καθρεφτίζει λιωμένη σιωπή στο κάλεσμα της φύσης
Και ν'  ακυρώνεται η  συνάντηση  επιθυμιών;
Πώς γίνεται;

Η  ακόρεστη απελπισία
κεντημένη με πείνα
Να φτάνει με πλήρη ματαίωση των οργασμών;
Πώς γίνεται;

Mε τον ίλιγγο δύο κορμιών σε σπασμούς  αθωότητας
H μανία σεισμών φθοράς και κατάρρευσης
Σαν  αντίστιξη, σε μία φούγκα ευχής και κατάρας;
Πώς γίνεται;

Η μνήμη άκρατης ηδονής
Που θέλει τη γλώσσα καμίνι
Και να ξεδιπλώνεται το συμβάν σαν αποβολή σε αφασία;
Πώς γίνεται;




Αντί να ξεχειλίζουν σιωπή με υπόκωφα κύματα απώλειας
Τα στόματα να ανοίξουν - παράθυρα πόθου -
Δεν υπάρχει φυσικός  λόγος για να κλείσουν.
Κι εγώ, ο  ντελάλης, να προκηρύσσω το τέλος των παραλόγου

Να θυμάσαι την Κούβα

Όταν αναρωτιέσαι αν υπάρχει πιθανότητα να επιβιώσει ο έρωτας εκεί που ο θάνατος ανοίγει τα σαγώνια  του σαν καρχαρίας έτοιμος να σε καταβροχθίσει 

Να θυμάσαι την Κούβα 

Όταν αναρωτιέσαι αν υπάρχει πιθανότητα να επιβιώσει η ελπίδα εκεί που ο φόβος είναι παντοκράτορας κι η θηριωδία του φαίνεται η δική σου ειμαρμένη

Να νιώθεις και την Κούβα 

Όταν αναρωτιέσαι αν υπάρχει πιθανότητα να επιβιώσει η λογική εκεί που την τρέλα ονομάζουν νόμο φυσικό, στο άθλιο ίδρυμα που σε 'χουν δέσει με ζουρλομανδύα 


Να συλλογίζεσαι ακόμα μία φορά την Κούβα 

*****

Υπάρχει τέτοια χώρα;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Υπάρχει χώρα που να παρέχει για την εκπαίδευση των παιδιών της το 23% του προϋπολογισμού της και το 9% του ΑΕΠ της σε τρέχουσες τιμές, ώστε να εξασφαλίζεται

• η λειτουργία 9.433 σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης,
• η δημόσια και δωρεάν παροχή εκπαίδευσης σε 1.771.800 μαθητές και σε 140.600 παιδιά στα νηπιαγωγεία της χώρας
• καθώς και  η δημόσια και δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση σε 145.770 φοιτητές;   

  Υπάρχει χώρα που να παρέχει για την Δημόσια Υγεία και την Κοινωνική Πρόνοια ποσό που αντιπροσωπεύει το 28% του προϋπολογισμού της και το 11% του ΑΕΠ της ώστε να εξασφαλίζει στον πληθυσμό της, δημόσια και δωρεάν

• 12.400 μονάδες ιατρικής φροντίδας,
• 151 νοσοκομεία,
• 451 πολυϊατρεία,
• 10.782 εγκαταστάσεις οικογενειακών ιατρών,
• 110 οδοντιατρικές κλινικές,
• 147 οίκους ευγηρίας,
• 265 κέντρα ηλικιωμένων
• 30 κέντρα σωματικής αναπηρίας.
• 1.200.000 εισαγωγές σε νοσοκομείο σε περισσότερες από 45.000 κλίνες,
• 86 εκατομμύρια ιατρικές εξετάσεις
• και περίπου 28,5 εκατομμύρια οδοντιατρικές επισκέψεις;

  Υπάρχει χώρα που να παρέχει στον τομέα του Πολιτισμού και του Αθλητισμού ποσό που αντιστοιχεί στο 5% των τρεχουσών δαπανών του προϋπολογισμού της ώστε να λειτουργούν και να προσφέρονται στον λαό της

• 276 κινηματογράφοι,
• 285 μουσεία,
• 88 θέατρα και θεατρικές αίθουσες,
• 392 βιβλιοθήκες,
• 343 πολιτιστικά κέντρα,
• 19 κλαμπ παραδοσιακής μουσικής,
• 130 γκαλερί,
• 5.134 αθλητικές εγκαταστάσεις με 4.591.000 αθλούμενους;

   Υπάρχει χώρα που να παρέχει πάνω από το 16% του προϋπολογισμού της στον τομέα της κοινωνικής της ασφάλισης, ώστε να εξασφαλίζει

• καταβολή συντάξεων σε 1.672.000 συνταξιούχους όλων των κατηγοριών (συντάξεις γήρατος, αναπηρίας και θανάτου) συμπεριλαμβανομένων των παροχών μητρότητας;

    Εν κατακλείδι: Στον πλανήτη Γη, εδώ όπου 8 «Κροίσοι» διαθέτουν – σύμφωνα με τα στοιχεία της «Oxfam» – περιουσία η οποία ισούται με τα υπάρχοντα 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων (!), δηλαδή το 50% του πληθυσμού της Γης, υπάρχει χώρα που ζει… στον κόσμο της και παρέχει το 72% του προϋπολογισμού της για να καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες του πληθυσμού της;

    Υπάρχει. Και λέγεται «Κούβα».

    Πριν από λίγες μέρες συγκλήθηκε η κουβανική Εθνοσυνέλευση η οποία ενέκρινε τον νόμο του κρατικού προϋπολογισμού του 2017 με τον οποίο το 72% των τρεχουσών δαπανών διατίθεται σε βασικές κοινωνικές υπηρεσίες που συνδέονται με την ποιότητα ζωής του πληθυσμού και τις παροχές κοινωνικής ασφάλισης.

    Ποιο είναι το ερώτημα, λοιπόν, που μας απευθύνει κάθε επιφανής εκπρόσωπος της δημοκρατίας που τελεί υπό την εποπτεία του ΣΕΒ, του Σόιμπλε, της τρόικας και που αφηνίασε με αφορμή τον θάνατο του Κάστρο; Αν «θέλουμε να γίνουμε Κούβα», είπατε;

Πηγή: enikos.gr /ημεροδρόμος

Η αλλαγή που θες να δεις γίνε εσύ

«Η αλλαγή που θες να δεις γίνε εσύ», είπεν ο Γκάντι
Μα η κοπριά, κι αν άλλαζες εσύ, δεν θα μυρίζει δυόσμο
Και δεν θα δεις απατεώνα, κλέφτη, ή αισχρό πολιτικάντη
Να γίνετ' Άγιος... Αλλάζοντας εσύ, άλλαξε και τον κόσμο

Ναι, μα πώς; Το κάρβουνο με ευχές δεν γινεται διαμάντι
Φως δεν θα δει ο τυφλός αν σπάσεις τα αόματα γυαλιά του
Το ιδιο χέρι θα σε γδέρνει πάντα, ή βίαια γυμνό ή με το γάντι...
Δες πίσω του το σύστημα και τσάκισε την ραχοκοκαλιά του

Ωραία! Το έκανες. Κι εγώ μαζί σου! Αλλά ύστερα τί πάλι;
Προφήτες και πιστοί; Πάλι σκακιέρα, βασιλείς και πιόνια;
Αν η τροφή για σκέψη βγαίνει απ' ένα μοναχά  σοφό κεφάλι
Θα 'χεις φτωχούς στο πνεύμα και κατάχρηση αιώνια.

«Λεβεντιές» ή ψυχοπαθείς;

Το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου, παρακάτω, δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο... (συνοπτικά και πολύ περιεκτικά, τους "τα χώνει" εκεί που θα πονούσαν αν δεν ήταν παντελώς αναίσθητα υποκείμενα...).

Δυο λόγια με αφορμή την εικόνα. 

Μπορεί να είναι μια αλληγορία σκλαβώματος... Τα φτερά πίσω από την γονυπετή φιγούρα δεν φαίνονται σαν συγκεκριμένο μέρος του σώματός της, αλλά μάλλον υπάρχουν σαν αφηρημένος υπαινιγμός της ευχής της... να πεταξει σαν άγγελος. Η γύμνια της γυναίκας , όμως, η οποία είναι σε επιβεβλημένη μάλλον γονυκλισία, με σκυμμένο το κεφάλι, και δέσμια ενώπιον του θεατή, την καθιστά αντικείμενο σαδιστικής "ηδονοβλεψίας".  Κι αυτό μπορεί να είναι συμβολικό για την τρέχουσα οικονομική, κοινωνική, ηθική, πολιτιστική (κι ό,τι άλλο θέλεις) αθλιότητα που χαρακτηρίζει τη χώρα μας και τα δεσμά που δεν αποτινάζει...

Είναι προφανές ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή, εκτός γενικά που αναπνέουμε σε μιαν ατμόσφαιρα στην οποία η οσμή της σήψης είναι αποπνικτική, που γίνεται και καταθλιπτική με την αίσθηση της ηθικής παρακμής μέσα  στην τρέχουσα  πολιτική καταισχύνη, φαίνεται να υπάρχει και μια μαζική ψυχολογία διαστροφής - ένας έντονος Σαδομαζοχισμός...Κι αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα, όταν γίνεται χαρακτηριστικό της δημόσιας ζωής. 

Φαίνεται λέω... 

Και φαίνεται, από τη αλαζονία τους κι από το γεγονός ότι αυτοί που κυβερνούν δείχνουν ικανοποιημένοι με τα έργα τους, παίρνουν «ηδονή» από την βιαιοπραγία που διαπράττουν με θύμα την πλειονότητα του λαού. Αλλά τα θύματα αυτής της βιαιοπραγίας το μόνο κοινό χαρακτηριστικό  με τον μαζοχιστή που δείχνουν να έχουν είναι η παθητικότητα τους, η άφεση και παράδοσή τους σ' αυτήν την διαστροφή. Ικανοποίηση δεν αισθάνονται. Υποφέρουν! Κι αυτή η μαρτυρία στην οποία υποβάλλονται έχει τα χαρακτηριστικά του βιασμού! Αυτοί λοιπόν που διαπράττουν την βιαιοπραγία δεν είναι σ' ένα "συναινετικό παιχνίδι" πολιτικού σαδομαζοχισμού. Λειτουργούν όπως ο ψυχοπαθής που κάνει το βίτσιο του καταστρέφοντας το θύμα του...(They are fucking sociopaths...).

*****

«Λεβεντιές»

Του Νίκου Μπογιόπουλου

…Τα χρήματα που πλεονάζουν δεν θα ρωτήσουμε κανέναν για να τα δώσουμε σε αυτούς που το έχουν περισσότερο ανάγκη». Αυτή η λεβέντικη δήλωση είναι του πρωθυπουργού, του κ. Αλέξη Τσίπρα. Ειπώθηκε στις 13 Δεκέμβρη κατά την επίσκεψή του στη Νίσυρο και -υποτίθεται ότι- απευθυνόταν στον Σόιμπλε, στην τρόικα, στους θεσμούς.

Γιατί υποτίθεται; Διότι, τελικά, όπως όλες οι αντίστοιχες κι αυτή η δήλωση ήταν εσωτερικής κατανάλωσης. Σαν εκείνες τις παλιότερες. Με τα πεντοζάλια. Τις θυμάστε; Είκοσι μέρες μετά τα περήφανα «δεν θα ρωτήσουμε κανέναν», η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, δια του κ. Τσακαλώτου αυτή τη φορά, έστειλε την περίφημη επιστολή στους καλούς μας εταίρους. Εκεί να δείτε «λεβεντιά»! Εκεί να δείτε πεντοζάλι. Πάνω στα κάρβουνα! Αναστενάρικο…

«Επί της διαδικασίας -γράφει ο κ. Τσακαλώτος- αναγνωρίζω ότι μέτρα με δημοσιονομικές επιπτώσεις πρέπει να συζητούνται και να συμφωνούνται με τους θεσμούς, στο πλαίσιο των δεσμεύσεών μας από το μνημόνιο». Για όσους δεν κατάλαβαν, εκείνο το «δεν θα ρωτήσουμε κανέναν» πάει καλιά του…

Γιατί όχι μόνο θα ρωτάνε, αλλά και δεν πρόκειται να το ξανακάνουν. Και όχι μόνο δεν πρόκειται να το ξανακάνουν, αλλά δηλώνουν κιόλας την «απόλυτη δέσμευσή μας να παραμείνουμε συμμορφωμένοι με τις υποχρεώσεις μας που απορρέουν από το μνημόνιο, τόσο επί της ουσίας όσο και επί της διαδικασίας της συνεργασίας με τους εταίρους μας». Και επίσης: «Οι ελληνικές Αρχές (…) βασίζονται στη διαρκή αφοσίωση στις δεσμεύσεις του μνημονίου».

Αυτά ανέκαθεν στην Ελλάδα περιγράφονταν έτσι: Ξεφτίλα. Σήμερα, κάποιοι τα αποκαλούν «αριστερά»…

Πηγή: Εφημερίδα Real News 31/12/2016 (μέσω Ημεροδρόμου)

Γιασεμί μου..

Λευκό, μικρό μου γιασεμί 

Αμάραντο να 'σαι, στο πέρασμα του χρόνου 

Με το άρωμα σου, που γιατρεύει κι ηρεμεί

Δώσε ανακούφιση εκεί που ακούγονται λυγμοί

Και κόκκινη χαρά στις  γειτονιές του πόνου