Ό,τι κι αν γίνεται

Δεν υπάρχει άτοκο δάνειο. Μην ακούς... 

Για τη χρεοκοπημένη ελπίδα, ειρωνεία δεν είναι μόνο το φυλακτό φρουρού οπλισμένου σε κλειστά πια σύνορα, με πλήρη αποκλεισμό της φυγής προς την ποίηση  - όχι πλέον εκπτώσεις ή περικοπές της, αλλά συρματόπλεγμα.  Αν και, προσωπικά μιλώντας, αυτή δεν άλλαξε ποτέ καμία από τις μετενσαρκώσεις μου, και στην ακροτελεύτια των απεικονίσεων τους που βλέπεις σε 'μενα, την τρέχουσα στιγμή, αλλάζει μόνο το πλευρό μου στην πολυθρόνα που υποφέρει την οκνηρία της ώρας και κρύβεται ή διαλύεται σε δήθεν μελέτη, ενίοτε σβήνοντας την επίδραση του καύσωνα στα κουρασμένα από το σχεδόν-τίποτε αισθητήρια. Από αυτήν δεν μένει κάτι άξιο γραφής ή αναφοράς. Το απαύγασμα της οφθαλμικής κόπωσης, τα θολά είδωλα, είναι το μόνο που αποφέρει η  έμμονη ανάγνωση. Και την ώρα που ένα σώμα μπορεί να λέει στον εγκέφαλο που το ορίζει «μη με τυραννάς άλλο», αφικνείται χωρίς αποσκευές η επιβεβαίωση του πόσο ανόητη γίνεται η ζωή όταν παύει να κουρδίζεται από μεγάλα νοήματα, αν και αυτά πάντα φορούν προσποιήσεις σχεδίων φορτωμένων με αδήλωτες αμφιβολίες, ή έτσι νομίζω. Εντούτοις, χωρίς αυτά ο ξαπλωμένος με το ηλεκτρονικό  βιβλίο στο χέρι είναι σχεδόν νεκρός. Και μάλιστα (ας μου συγχωρέσεις τη μακάβρια παρατήρηση που δεν είναι μεταφορά): το σώμα του έχει ήδη αρχίσει να προβάρει την οριζόντια στάση που θα πάρει στο φέρετρο. 

Λοιπόν, μ' αυτές τις μικρόσωμες Ερινύες ταμπουρωμένες στην επιμήκη σχισμή του εγκεφάλου μου που  μετέτρεψαν σε χαράκωμα, πετάχτηκα πάνω και βγήκα έξω. Αλλά πού να πάω; Στέκομαι στο πλατύσκαλο κι η ματιά μου γίνεται καρφί στον κόκκινο ορίζοντα. Αγναντεύω το πέλαγος για λίγο ακόμα... Η σπονδυλική μου στήλη στημένη  κάθετα στον ορίζοντα, σχηματίζει σταυρό. Θα μπορούσες να πεις πως συνθέτω το σύμβολο του άδοξου μαρτυρίου της μέρας που τελειώνει χωρίς στοιχειωδώς ικανοποιητικά  αποτελέσματα εργασίας, καθώς το χρώμα του ηλιοβασιλέματος μου θυμίζει πως τα φυτά μου διψούν και πως έχω ακόμα δουλειά, πραγματική δουλειά να κάνω. 

Αφού τελειώσω το πότισμα, λέω: «Τουλάχιστον κρατώ αυτά ζωντανά», και βρίσκω ένα σημαντικό λόγο για να ανυπομονώ για κάτι. Θα είναι η στιγμή που ανακαλύπτω πως τα λουλούδια ανθίζουν πάλι. Ό,τι κι αν γίνεται.

"Διαπραγμάτευση" με όρους Θεωρίας Παιγνίου; 2

[Συνέχεια - πρωτο μερος, εδώ]

Πριν πάμε πιο πέρα, ένα ερώτημα είναι αν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με την Θεωρία Παιγνίου και την εν γένει εφαρμοσιμότητά της στην πολιτική οικονομία και επέκεινα. Η σχέση αυτής της θεωρίας με την  πλοκή της διαπραγμάτευσης υπάρχει, έστω και σαν άρνηση ότι εφαρμόστηκε στην πράξη. Είναι αυτονόητο ότι αν η μαρξιστική ανάλυση σταματήσει να παρακολουθεί την θεωρία που ενδεχομένως πληροφορεί την αστική τακτική και στρατηγική, προτείνοντας τουλάχιστον μιαν υπόθεση  ως προς το πώς αυτό γίνεται πράξη, παύει να είναι μαρξιστική. Εν προκειμένω, το να μην προτείνει ο μαρξιστής υιοθέτηση της Θεωρίας Παιγνίου  σαν εργαλείο της εργατικής χειραφέτησης δεν τον απαλλάσσει από την υποχρέωση να την καταλάβει, και να την εκθέσει, στον βαθμό που αυτή η θεωρία πληροφορεί την πρακτική των εχθρών της εργατικής. Τάξης. 

"Διαπραγμάτευση" με όρους Θεωρίας Παιγνίου;

Αρκετά νωρίς στην πορεία της “διαπραγμάτευσης” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους “εταίρους της”, ο Βαρουφάκης, εκπρόσωπος τότε της κυβέρνησης στο τραπέζι αυτής της “διαπραγμάτευσης”, προσπάθησε να αρνηθεί ότι σαν ειδικός  της Θεωρίας Παιγνίου [Game Theory] είχε οποιαδήποτε πρόθεση να την εφαρμόσει στην πράξη.

Στο άρθρο του στην New York Times, με τίτλο No Time for Games in Europe [Δεν Είναι Καιρός για Παίγνια στην Ευρώπη], στις 16 Φεβρουαρίου, λέει:

Απρόσκλητος Επισκέπτης

 

                                                                                                         
  Ακούω τρία δυνατά χτυπήματα στην εξώπορτα. 

Ποιος να ’ναι τέτοια ώρα, δυόμισι μετά τα μεσάνυχτα; Σηκώνομαι ταραγμένος και, μισοκοιμισμένος ακόμα, περνάω στα σκοτεινά τον διάδρομο.

Δεν ανάβω το φως γιατί θα φανεί από τα παράθυρα στη φάτσα του σπιτιού και θα προδώσει τις κινήσεις μου. Περπατάω ξυπόλυτος αθόρυβα και στέκομαι πίσω από την πόρτα. Με την καρδιά μου να γρονθοκοπεί το στήθος μου απ’ τα μέσα, αφουγκράζομαι και θαρρώ πως ακούω την βαριά ανάσα κάποιου απ΄ έξω. Η πόρτα είναι κλειδωμένη. Δεν μιλώ ούτε και πρόκειται ν’ ανοίξω. Αν ήταν γνωστός θα μου φώναζε απ’ έξω, σκέφτομαι. Ανεβαίνω την εσωτερική σκάλα του σπιτιού πατώντας με τρόπο που να μην κάνουν θόρυβο τα ξύλινα σκαλιά και βγαίνω πάνω, στο πυργάρι. 
Ανοίγω το παράθυρο, κι από κει πάνω φωνάζω: «ποιος είναι;» δεν παίρνω απάντηση…Και πάλι: «ποιος είναι, ρε;»  
Ακούω βήματα, κάποιος απομακρύνεται. Βγαίνω από την μπαλκονόπορτα στο μπαλκόνι και τον βλέπω να βαδίζει με σιγουριά  στο καλντερίμι που οδηγεί από το πλατύσκαλο μπροστά στην είσοδο του σπιτιού προς την αυλόπορτα στην μάντρα που ορίζει το κτήμα. «Έι, ποιος είσαι, τέτοια ώρα;» ξαναφωνάζω. «Τι στο διάολο θέλεις;»

Σταματά, γυρίζει και με κοιτά, αλλά το πρόσωπο του δεν φαίνεται στο φεγγαρόφωτο. 

Μου λέει: «είμαι ο τελευταίος και χειρότερος επισκέπτης που θα μπορούσες να δεχτείς. Είσαι καλότυχος που βιάζομαι για τώρα. Μα θα ξαναπεράσω…» 

Σκέφτομαι να του πω: «κι αν είσαι ο Χάρος πρέπει να σου πω πως υπάρχουν και χειρότεροι επισκέπτες από σένα…» μα δεν προλαβαίνω. 

Έχει βγει στο ξέφωτο και τον βλέπω να σηκώνει τα χέρια του σαν φτερά πουλιού και να μεταμορφώνεται σε μαύρο πελαργό. Απογειώνεται φτερουγίζοντας αθόρυβα και χάνεται στην φεγγαρόλουστη νύχτα.

Από μακριά, ακούω ένα μωρό που κλαίει.  

επαγόμενο βήμα δουλικότητας

Ή χτεσινή είδηση ότι ο Τσακαλώτος έστειλε επιστολή στο ΔΝΤ, ζητώντας από το ταμείο να συμμετέχει στην δανειοδότηση της χώρας, περνάει απλά σαν είδηση, χωρίς σχόλια.

Να θυμίσω ότι στο τελευταίο στάδιο της "διαπραγμάτευσης του πρωκτού" ή κυβέρνηση ζητούσε, δια στόματος πρωθυπουργού, να μην συμμετέχει το ΔΝΤ στο νέο "πακέτο διάσωσης" που, υποτίθεται, διαπραγματευόταν με τα όρνεα- εταίρους της. Και γιατί;

Άγιε μου Γιώργη, αφέντη μου...

Άγιε μου Γιώργη, αφέντη μου, γενναίε καβαλάρη,

αρματωμένε με σπαθί και με χρυσό κοντάρι

άγγελος είσαι στη θωριά κι άγιος στη θεότη

παρακαλώ βοήθα με, άγιε μου στρατιώτη,

να λυτρωθώ απ’ το θεριό και Δράκοντα μεγάλον,

που δεν χορταίνει όσους κι αν φά, ζητάει να φάει κι άλλον,

Σας φαίνεται παλαβό το τι λένε οι δημοσκοπήσεις;

Απογοήτευση για τη συμφωνία;

Ε, και; Ο αρχηγός καλπάζει σαν τον Αη Γιώργη στο άλογο της δημοτικότητας.

Η Έκπληξη ως Τακτική Παιγνίου

είμαστε όλοι σε κίνδυνο

Η τελευταία συνέντευξη του Pier Paolo Pasolini με τον Furio Colombo (Σάββατο, 1^η  Νοέμβρη 1975, το απόγευμα, και λίγες ώρες πριν την  δολοφονία του).

Διάλεξα κομμάτια απ' την συνέντευξη του μεγάλου Pasolini στα οποία απευθύνεται εν μέρει στην διανόηση, κάνοντας αναφορές στο Salo - παρεμπιπτόντως, μια ταινία  που είναι συχνά δύσκολη να την υποφέρει κι αυτός που θα στεκόταν πολύ κοντά στον Παζολίνι. Όχι για κάτι που έκανε άσχημα ο ίδιος, αλλά για μιαν ασχήμια που την μεταφέρει αριστουργηματικά, με μια ποίηση εικόνας που σε κτυπά στο στομάχι.

Iάσων και Mήδεια - μια προδοσία

 

 Nίκος Eγγονόπουλος. «Iάσων και Mήδεια» 1970

Στην ελληνική μυθολογία θα απαντήσουμε πολλές περιπτώσεις προδοσίας. Ίσως ή μεγαλύτερη είναι αυτή της Μήδειας, προδομένης από τον Ιάσονα.

Η Μήδεια, ή όμορφη κόρη του βασιλιά της Κολχίδας, Αιήτη, ήταν για τον Ιάσονα το μέσο με το οποίο θα αποκτούσε το Χρυσόμαλλο Δέρας που φύλαγε στην αυλή του ο Αιήτης. 

Αν την αγάπησε ποτέ δεν ήταν σίγουρο, ούτε κι έχει σημασία μεγάλη. Το σίγουρο είναι πως χωρίς την βοήθεια της Μήδειας θα ήταν αδύνατο για τον Ιάσονα να επιτύχει τον σκοπό της αποστολής του που τον έφερε στην Κολχίδα. 

Ή Μήδεια, που χωρίς ίχνος αμφιβολίας τον αγαπούσε, πρόδωσε τον πατέρα της, θέτοντας  όλη την ενέργεια της στην υπηρεσία του Ιάσονα. Σαν μάγισσα που ήταν, με οφθαλμαπάτες, ψέματα, δηλητήρια και άλλα μαγικά τεχνάσματα, τον βοήθησε να πάρει το Χρυσόμαλλο Δέρας. Μέχρι που έφτασε να σφάξει τον αδελφό της, τον άμοιρο Άψυρτο, που κρατούσε σαν όμηρο ο Ιάσονας στην Αργώ, και πέταξε τα κομμάτια του στην θάλασσα για να καθυστερήσει τον πατέρα της που  τους καταδίωκε, αναγκάζοντάς τον να χάσει χρόνο για να τα περισυλλέξει, βοηθώντας έτσι τους Αργοναύτες να διαφύγουν. Μα κι ο Αιήτης ήταν ένοχος ατιμίας. Γιατί αθέτησε την υπόσχεση του να παραδώσει το Χρυσόμαλλο Δέρας αν ο Ιάσονας υπερνικούσε τα εμπόδια που του έθεσε. 

Ο Ιάσονας παντρεύτηκε τη Μήδεια και έκανε παιδιά μαζί της. Αλλά μάλλον ήταν ένας γάμος ευκαιρίας και σκοπιμότητας. Κάποια στιγμή την πρόδωσε, αποφασίζοντας να πάρει την νεαρή κόρη του  βασιλιά Κρέοντα, την όμορφη  Γλαύκη. Για την πιστή κι αφοσιωμένη Μήδεια, της οποίας η ομορφιά είχε αρχίσει να μαραίνεται, επιφύλασσε τον δρόμο της εξορίας. 

Ποια ήταν η κατάληξη; Η Μήδεια θα πάρει την εκδίκησή της, στέλνοντας σαν δώρα ένα υπέροχο φόρεμα με ένα χρυσό στεφάνι και άλλα κοσμήματα στη άτυχη Γλαύκη, που  μόλις τα φόρεσε, πήραν φωτιά και την αποτέφρωσαν. Στην συνέχεια έσφαξε τα παιδιά της για να τιμωρήσει ακόμα πιο σκληρά τον πατέρα τους. 

Ή δική της κατάληξη ήταν να απογειωθεί σε ουρανούς ανυπαρξίας, αφήνοντας το Ιάσονα τραυματισμένο και με το στίγμα της αναξιοπιστίας πάνω του.

-------

Θα μπορούσαμε να δούμε την πλοκή αυτής της μυθικής  προδοσίας  σαν αλληγορία του τρόπου με τον οποίο ένας πολιτικός ηγέτης κάνει χρήση και κατάχρηση ενός κόμματος ή κινήματος για να επιτύχει την δική του αναρρίχηση στην εξουσία και στην πορεία, από θέση εξουσίας, μπορεί κάλλιστα να προδώσει το όχημα με το οποίο ανέβηκε εκεί. 

Θα προτιμούσατε μια διαφορετική κατάληξη της πλοκής του μύθου; Δεν θα άρεσε πιότερο μια κατάληξη όπου ή Μήδεια καίει τον Ιάσονα αντί να καίει την Γλαύκη, ή σφάζει αυτόν αντί να σφάζει τα παιδιά της; 

Ούτε ο μύθος ούτε ή σύγχρονη πολιτική μας κάνουν τη χάρη να προσφέρουν πλοκή με κατάληξη που πάντα ικανοποιεί τις επιθυμίες μας. Ο Ιάσονας επέζησε, έχοντας σίγουρα χάσει κάτι πολύ σημαντικό. Αλλά, όντας θηρίο, επέζησε. Και θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί κι άλλους, που πάλι θα τον εμπιστευτούν. Αυτό το ξέρει ήδη. Κι αυτό είναι ή μοίρα των ανθρώπων που απεγνωσμένα θέλουν να πιστέψουν σε κάποιον άλλο, όταν δεν μπορούν να πιστέψουν στον εαυτό τους.

είναι προδοσία... ή μήπως δεν είναι;

Ενώπιον της πλειονότητας του λαού, ενώπιον όλων αυτών που ήταν κι εξακολουθούν να είναι χαμένοι, το βρώμικο παίγνιο που παίχτηκε και παίζεται εις βάρος τους ξεδιπλώνεται σαν δράμα με ραγδαίους ρυθμούς. Από τον πολιτικό αμοραλισμό των εκπροσώπων των αστών, οι οποίοι δεν προσπαθούν και δεν αρκούνται απλά να βγάλουν την τάξη τους αλώβητη από την κρίση, αλλά χρησιμοποιούν την κρίση, μέσω μνημονίων υποτέλειας, σαν χρυσή ευκαιρία για να επωφεληθεί ή τάξη τους απ' αυτήν, περάσαμε στην  πολιτική ανηθικότητα των εκπροσώπων των μικροαστών, οι οποίοι ξεπουλούν την τάξη τους κι ότι άλλο περνάει από το χέρι τους, μέσω νέων μνημονίων υποτέλειας, ιδιοτέλειας και ευτέλειας, για λογαριασμό πάλι των μεγαλοαστών. 

Πάντα το ήξερα. Θα γίνεις εθνάρχης!

Γιούνκερ:
Αγόρι μου εσύ!
Όσα φιλάκια και να σου δώσω δεν θα εκφράσουν την ευχαρίστησή μου. Πάντα το ήξερα. Θα γίνεις εθνάρχης!

Τσίπας (του έπεσε το 'ρ' για ρεντίκουλο, ρουφιάνος, ρέτσουλο,  ρούφουλας, ρύπος, ρήσος..):
Είδατε, που σας έλεγα να μου έχετε εμπιστοσύνη; Πήρε φωτιά η Ελλάδα απ' τον ενθουσιασμό της που την έσωσα!

για το πότε θυμάται την «λαϊκή εντολή» μια πόρνη

Σε σχέση με την εκλογική νίκη του Σύριζα στις  Βουλευτικές Εκλογές της 25ης Γενάρη  2015,  πόσες φορές ακούσατε και διαβάσατε την περιβόητη φράση «δεν έχουμε λαϊκή εντολή για ρήξη;»

Να απαντήσω:
Την ακούσατε και την διαβάσατε πάμπολλες φορές. Την ακούσατε και την διαβάσατε όσες φορές ο Σύριζα δήλωνε πρόθεση να παίξει ρόλο πόρνης στους νταβατζήδες του και αστούς πάτρωνες του.

Τώρα, σε σχέση με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015,  πόσες φορές ακούσατε και διαβάσατε την φράση «δεν έχουμε λαϊκή εντολή για συμμόρφωση της χώρας με τελεσίγραφα»;

Ή την φράση «δεν έχουμε λαϊκή εντολή να υποκύψει η χώρα σε εκβιασμούς και πραξικοπήματα»;

Ή την φράση «δεν έχουμε λαϊκή εντολή να συμφωνήσουμε για ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας και για πρόσθεση μεγαλύτερου χρέους στις πλάτες τους λαού»

Ή απλά την φράση «δεν έχουμε λαϊκή εντολή να υπογράψουμε συμφωνία για τρίτο μνημόνιο»;

Να απαντήσω;

Όταν είναι πολιτική πόρνη, το πότε θυμάται την «λαϊκή εντολή» και πως την ερμηνεύει, εξαρτάται από το πόσα πληρώνεται σαν πόρνη για τις ειδικές υπηρεσίες της... και από το τι της επιτρέπει ο νταβατζής της να λέει.

εγγύτητα σ' ένα ανερχόμενο αντιευρωπαϊκό ρεύμα;

μια κριτική εγγύτητα σ' ένα ανερχόμενο αντιευρωπαϊκό ρεύμα είναι θεμιτή και αναγκαία. Ενώ μια ουδετερότητα δεν θα ήταν δυνατή, παρά μόνο με ετεροβαρή εστίαση στις όντως υπαρκτές και μη παραβλέψιμες ενδο-ιμπεριαλιστικές κόντρες και σε μιαν απαξίωση ενός τέτοιου  ρεύματος με την αφοριστική εκτίμηση πως «πρόκειται για ενδο-αστική κόντρα και το να πάρεις θέση είναι ίσον με το να πολεμάς κάτω απ' τη την μια ή την άλλη αστική σημαία». Το ότι δεν πρέπει να γίνουμε πιόνια σε ενδο-ιμπεριαλιστικές κόντρες δεν σημαίνει μη συμμετοχή σε πάλη για εθνική ανεξαρτησία. 

Για το μπόι της προδοσίας...

μου λεει:

"Όσο ψηλά κι αν έχει στηθεί
Κοντή θα είναι...

Κι όσο μακρύ και νά ' ναι το σκοινί που κρέμεται  με τη θηλιά στην άκρη
Κοντό θα είναι 
Για το μπόι της προδοσίας"

ΒΑΤΡΑΧΟΙ

ΒΑΤΡΑΧΟΙ (αριστερά η κυβέρνηση και δεξιά η αντιπολίτευση): «Λαέ, με το δημοψήφισμα είπες ένα ξεκάθαρο και ηχηρό «μένουμε Ευρώπη»!

ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ: Λαέ, πάλι κοάσματα βατράχων ακούς...

παίχτες

 

Ως πότε παλικάρια, «λεβέντικα κι αγνά»

Θα παίζετε στα ζάρια την ψωροκώσταινα

Δεν θα ’ρθει εκείν’ η ώρα, εκείνη η Κυριακή

Που θα σας κάνω δώρα, κρεμάλα, φυλακή;

Έχει ανοίξει η όρεξη των ορνέων

 

Εμπλοκή παλι;

Έχει ανοίξει η όρεξη των ορνέων! Όσα και να τους δώσουν οι «αριστεροί» δοσίλογοι, θα είναι ανεπαρκή...

Ζητάνε αίμα, σάρκες  και κόκαλα…

Ούτε και σαν μετενσάρκωση Παπαδήμου δεν την δέχονται τη γλίτσα…

Παραλλαγή Της Ρήσης Του Πάγκαλου

«εδώ που ήρθαμε, ήρθαμε όλοι μαζί…

ή θα συνεχίσουμε όλοι μαζί ή θα φύγουμε όλοι μαζί».

Τάδε έφη Τσίπρας,  απευθυνόμενος στους βουλευτές του Σύριζα πριν την συζήτηση στην βουλή για την κατάπτυστη πρόταση προς τους «θεσμούς».

Αυτό που τους είπε  εκβιαστικά είναι ότι αν δεν συμμορφωθούν, και αναγκαστεί αυτός να στηριχτεί σε ψήφους άλλων ανδρείκελων από το «μη αριστερό» πολιτικό φάσμα, «δεν θα γίνει Παπαδήμος», και θα παραιτηθεί, και καλά…

Άρα, οι βουλευτές θα χάσουν το εύκολο μηνιάτικο που παίρνουν.

H Λογική του Σκότους

Ποτέ μην ξημερώσει

Με το χάραμα θα τους εκτελέσουνε

Μακάρι η νύχτα να ναι ατελείωτη

Θα τους εκτελέσουν την αυγή, σου λέω

Δεν ακούς, πως θα ’ναι ανυπόφορη η μέρα;

Η νύχτα, όσο κρατάει είναι καλή…

Μη λες πως το σκοτάδι είναι αβάσταχτο

Μισώ το πρωί, μισώ την μέρα.

Η νύχτα, όσο κρατάει είναι καλή

Ήξερα τι θα φέρει το πρωί και στο ’πα -

Τους εκτέλεσαν. Δεν είχα πάντα δίκιο

Που έλεγα «είναι κακιά η μέρα»;

Να μη λες πως και οι δήμιοι του τώρα

Ντυμένοι σε χιτώνες μελανούς

Φωνάζουν «ζήτω η νύχτα»

Σ’ αυτό δεν έχουν άδικο, μαθέ

Η νύχτα, όσο κρατάει είναι καλή

Στο απέδειξα και είχα πάντα δίκιο!

Η μέρα είναι κακή

Γιατί ήταν μέρα που τους εκτελέσανε

«Ζήτω η νύχτα» λέω κι εγώ

To μάθημα... πάθημα

Η μεγάλη απάτη που εκφράστηκε σαν υπόσχεση του Σύριζα ότι θα «αλλάξουμε την Ευρώπη», ήταν πάντα, και είναι,  πρόφαση για να μην λέει ο Σύριζα απροκάλυπτα το «μένουμε Ευρώπη», που σημαίνει παραμένουμε στην ΕΕ με κάθε κόστος, το οποίο κόστος καλείται βέβαια να πληρώσει η εργασία. Και σε ποιόν να το πληρώνει; Μα στο κεφάλαιο, όπως πάντα. 

Η κατάληξη της προσπάθειας να «αλλάξουμε την Ευρώπη» ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας σαν ένας σωρός από σκουπίδια, ούτε καν μπάζα. Σκουπίδια που μάλιστα βρωμούνε  ανυπόφορα. .

Λίγα ακόμα για... το δημοψήφισμα (σκεφτόμενος φωναχτά)

Το ΟΧΙ, εξαιτίας της δραματικής κλιμάκωσης της επίθεσης κατά του λαού με τρομοκρατία και εκβιασμό, είναι πλέον αναμφισβήτητο ότι εκφράζει αντίσταση και ανυπακοή του λαού (όχι της κυβέρνησης) στην ΕΕ, χωρίς βέβαια να σημαίνει καθαρά κι αποκλειστικά αυτό. Σίγουρα όμως, σήμαινε Όχι στη επιβολή λιτότητας από την ΕΕ,  Όχι στην αδιάλλακτη στάση της ΕΕ και της εμμονής με την οποία αξιώνει να παραταθεί το δράμα που βιώνει ο λαός, και Όχι στην ωμότατη επέμβαση της ΕΕ στα εσωτερικά της χώρας.

*****

Σκεπτόμενος Φωναχτά (περί δημοψηφίσματος)

Τώρα που πέρασε η μπόρα του δημοψηφίσματος (οι άλλες μπόρες έπονται) είναι καιρός να ειπωθεί κάτι που έχει σχέση με την απόφαση του κόμματος να ρίξει άκυρο.

Πολλοί μπορεί να είναι οι τρόποι που αυτό δικαιολογείται, και ένας από αυτούς, ο απόλυτα σωστός για το κόμμα, είναι αυτός του κόμματος.

ψυχοπαθείς ιερόδουλες…

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το παρακάτω άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου. 

Με έξοχο τρόπο, δίνει το αληθινό στίγμα του δημοψηφίσματος και εκθέτει την μανική βιασύνη όλων των ατζέντηδων της υποτέλειας και του ραγιαδισμού, και των ανδρείκελων του ιερατείου της ΕΕ, που πριν στεγνώσουν τα σάλια που τους πέφταν όταν με λύσσα εκβίασαν και τρομοκρατούσαν το λαό για να εκμαιεύσουν το "ναι" απ΄ αυτόν και να τον στείλουν σκυφτό και με σπασμένο το ηθικό στην σφαγή του, την βιασύνη με την οποία σπεύδουν τώρα, έχοντας βολικά ξεχάσει «το νόημα του διακυβεύματος»,  να διαστρέψουν το νόημα του αποτελέσματος. 

Ανήσυχο βουνό

Με μια παράξενη διαύγεια ο ουρανός
Ακουμπά την κύφωσή μου.

Ανήσυχο βουνό, είμαι πεσμένο κάτω

Για να αφουγκραστώ κινήσεις στον πυρήνα
Και διαισθάνομαι επικείμενη την κατολίσθηση
Που θα  ξεσχίσει μονομιάς την κρούστα μου.

Και πριν τα δένδρα αρχίσουν να μετακινούνται

Με θάμνους χώματα και πέτρες, οι φιγούρες σβήνουν

Αξεχώριστες στο φόντο τους, και πάλι εμφανίζονται,

Σε τόπο πιο μακριά απ’ τις ρίζες μου –

Μα είναι Θεοφάνεια αυτό
Ή φάρσα βιβλικών διαστάσεων;

Στο ξέφωτο, η τελετή:

Μερικοί, μπρούμυτα, στα γόνατα, ή, άλλοι σε συμπλέγματα
Σε μία σαρκική ημερινή ονείρωξη, εκτυλισσόμενη (στις 12
Το μεσημέρι) και μπροστά στο βλέμμα των παιδιών μας…

Έτσι, η πίστη είναι μοίρα πια για μένα και το υπόλοιπο

Αθώων και φτωχών στο πνεύμα,  που δεν κρίνουν,

Μα για άλλη  μια φορά καλούνται επειγόντως

Σε ακρόαση ενώπιον του κριτή των

Mου λέει, έχεις σκεφτεί;

Mου λέει, έχεις σκεφτεί πως τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ θα μπερδευτούν με αυτά των κυνικών που κάνουν πλάκα και θεωρούν το όλο εγχείρημα σπάταλη χρόνου και χαρτιού, ή κρετίνων που δεν ξέρουν ούτε καν πώς να ρίξουν έγκυρο;

Του λέω, έχεις σκεφτεί μήπως τα έγκυρα ΝΑΙ ή ΟΧΙ ψηφοδέλτια κάνουν την χάρη αυτών των κυνικών που κάνουν πλάκα χωρίς να ομολογούν πως  το όλο εγχείρημα ειναι σπάταλη χρόνου και χαρτιού, ζητώντας μας να επιλέξουμε σαν κρετίνοι  που δεν  ξέρουν πως γίνεται το  ΟΧΙ  να σημαίνει ΝΑΙ και το ΝΑΙ... πάλι ΝΑΙ;

Mου λέει, αυτή είναι η κατάντια μας. Έχουμε καταντήσει κυνικοί!

Του λέω, αυτή είναι η κατάντια κυνικών που γίνεται δική μας όσο τους ακολουθούμε!

Συμφώνησε ο Τσίπρας.. να παραδοθούμε δεμένοι χειροπόδαρα!

Πριν από περίπου μια ώρα, απο τους Financial Times διέρρευσε το νέο ότι ο Τσίπρας συνθηκολόγησε, ουσιαστικά άνευ όρων. Μετάφραση του κύριου μέρους της είδησης:

Ο Αλέξης Τσίπρας θα δεχθεί όλους τους ορους "διάσωσης" που οι πιστωτές έβαλαν στο τραπεζι το Σαββατοκύριακο, εκτός ελάχιστες μικρο-αλλαγές, σύμφωνα με επιστολή που ο Έλληνας πρωθυπουργός έστειλε αργά το βράδυ της Τρίτης, το περιεχόμενο της οποίας έχουν λάβει οι Financial Times.