ψήφο απελπισίας;

Σκεφτόμενος χαμηλόφωνα

Είναι αλήθεια πως η αδυναμία της κυβέρνησης να ολοκληρώσει την θητεία της και η παραίτηση της δεν συνιστά ανατροπή που έρχεται σαν αποτέλεσμα αγώνων και, φυσικά, δεν επιρρεάζει κάν την ηγεμονική θέση της κοινωνικής τάξης που η κυβέρνηση αντιπροσώπευσε. Εντούτοις, θα μπορούσε, έστω και συγκρατημένα, να θεωρηθεί θετικό το γεγονός οτι ανακόπτεται η δυνατότητα των αστών να συνεχίσουν, με την ίδια κι απαράλλακτη πολιτική, με το το ίδιο αχρείο κυβερνητικό προσωπειο, απροκάλυπτα την επίθεση τους εναντίον της εργατικής τάξης και των άλλων, των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων που το κομμα ορίζει ως "λαό". Θα μπορούσε να θεωρηθεί ενα βήμα παραπέρα το γεγονός ότι αυτός ο " λαος" ξεκολλά κάπως απο το παρόν πολιτικό τέλμα, και οι αστοί έρχονται πιο κοντά στην αναγκαιότητα να αρχίσουν να καίνε και το επόμενο χαρτί τους. Αν οι ιδιοι κατάφερναν να εξασφαλίσουν την παραμονή τους στο κυβερνητικό πηδάλιο, αυτο θα ήταν μια ακομα  νίκη τους, με την έννοια ότι η αστική ταξη θα έπαιρνε μιαν ακόμα παράταση, συνεχίζοντας, χωρις ουσιαστική ενοχληση για δυο ακόμα χρόνια, την συγκεκριμενη εφαρμογή του στρατηγικού της προγράμματος.

Το οτι ανοίγει η προοπτική σχηματισμού κυβέρνησης, με κύριο κορμό τον Σύριζα, σημαίνει οτι είναι πιθανότερο να ξεκινήσει μια ώρα νωρίτερα η αποκάλυψη στα μάτια της εργατικής τάξης, στα ματια "του λαού", αυτού για το οποίο το κόμμα προειδοποιεί: της απάτης της σοσιαλδημοκρατικής εναλλακτικής που προτείνει ο Σύριζα.

Διαβάζοντας τον  Ριζοσπάστη χτες και σήμερα, ομως, σχημάτισα την εντύπωση οτι θα πρέπει να μου είναι μάλλον αδιάφορο το γεγονός οτι έπεσε αυτη η κυβέρνηση,  διότι... αυτό δεν αποτελεί ανατροπή και ούτε οδηγεί σ' αυτήν.  Το κόμμα εστιαζει, και καλά κανει, στο κυριότερο ζητούμενο: στην εκλογική του ενίσχυση.

"Σ' αυτές τις εκλογές, αυτό που χρειάζεται ώστε να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα αγωνιστικής παρουσίας, λαϊκής συμμαχίας, δυναμικής αντιπολίτευσης, ενίσχυσης της πάλης για συνολική ανατροπή είναι ένα πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ στη Βουλή"  είπε χτες ο Δημήτρης Κουτσούμπας.

"Σ' αυτές τις συνθήκες έχει πολύ μεγάλη σημασία να είναι δυνατό το ΚΚΕ για να υπάρχει αγωνιστική διεκδίκηση, δυνατή αντιπολίτευση και να ανοίξουμε μια άλλη προοπτική για το λαό", λεει σήμερα ο Γ. Γκιόκας.

Το θέμα ειναι πως αυτό, για ενα μεγάλο τμήμα του "λαού", δεν σημαίνει άμεση λύση κανενός απο τα προβλήματα του. Το να ζητάει απο τον " λαό" να του δώσει δύναμη για να κάνει πιο αποτελεσματική αντιπολίτευση (!) ακούγεται σαν να πως το κόμμα ζητά απο τον "λαο" να του δώσει ευρύτερο χώρο στο πολιτικό περιθώριο που καταλαμβάνει. Διοτι "ο λαος" θεωρεί τον χωρο που καταλλαμβανει το κομμα 'περιθωριακό', όχι γιατί οι διαστάσεις του χώρου αυτού δεν του επιτρέπουν να παρέμβει στο κοινοβουλευτικό γίγνεσθαι και να επιβάλει αλλαγη στους κανόνες  με τους οποιους το παιχνίδι παίζεται, έστω και σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά, κυρίως, γιατί φαίνεται να αρνείται απο θέση αρχών να το κάνει.

Έχω την εντύπωση οτι το κομμα επαναλαμβάνει αυτο που έκανε το 2012. Κατεβαίνει λέγοντας οτι ο "λαος" δεν έχει τίποτε να περιμένει απο αυτές τις κοινοβουλευτικές εκλογες, ή απο οποιεσδήποτε άλλες. Κατεβαίνει με την γνωστή του άρνηση να προσφέρει πλαστές ελπίδες, χωρίς όμως να μπορεί να προβάλλει ενα δικό του θετικό πρόταγμα. Η έκκληση, "ενίσχυσε το ΚΚΕ για να έχεις καλύτερη αντιπολίτευση στη βουλή", δεν απευθύνεται στον "λαό", ο οποίος φαίνεται να έχει αλλες προτεραιότητες, αλλά μόνο σε παραδοσιακούς αριστερούς, ή πρώην ψηφοφόρους του κόμματος πού, έχοντας ενστάσεις με το κόμμα, αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο να το ψηφίσουν.

Τήν ίδια ώρα, ο αρχηγός της μπλέ φατρίας ορμηνεύει τον "λαό" «να διώξει την αβεβαιότητα και να αποκαταστήσει στη χώρα τη σταθερότητα. Να μείνουμε στη σταθερή πορεία δηλαδή των μεταρρυθμίσεων»,  ενω ο αρχηγός της ροζ φατρίας τον καλεί να απορριψει  «το δρόμο που μας οδήγησε στην κοινωνική τραγωδία και στην εθνική ταπείνωση» και να  επιλέξει «το δρόμο της κοινωνικής δικαιοσύνης».

Εναν απο αυτούς τους δρόμους θα πάρει ο "λαος", για τον οποίον δεν είναι καθόλου "μια απ' τα ίδια" το να τραβήξει αριστερά αντί για δεξιά, το να απορρίψει τον δρόμο που ξέρει και να επιλέξει ένα δρόμο που εκτός απο άγνωστος του φαίνεται και ριψοκίνδυνος. Αν μη τι άλλο, αυτό θα σημάνει οτι έχει αρχίσει να τολμά.

Ετσι, ακομα κι αν ο "λαος" δεν κατανοεί ακόμα οτι, κουτσά-στραβά, επιλέγοντας "άλλο χρώμα” δεν θα επιλέξει ”άλλο δρόμο", όπως του λέει το κόμμα,  το πρόβλημα δεν παύει να είναι οτι όσο το κόμμα δεν δείχνει στον "λαο" οτι θέλει, ή οτι μπορεί, να ξεχωρίζει το "ροζ" από το "γαλάζιο", κι ο "λαος" δεν βλεπει ακόμα αυτά τα χρώματα απλα σαν ασήμαντους συμβολισμούς σε επίπεδο πολιτικής αμφίεσης, η πρόχειρη διάγνωση του "λαού" είναι πως το κόμμα πάσχει απο αχρωματοψία, κι όχι ο ίδιος απο πολιτική ανωριμότητα.

Αν η πολιτική πορεία μιας χώρας δεν χαράζεται απο την εκάστοτε αντιπολίτευση τότε το μόνο που μπορούμε να  ελπίζουμε απο δαύτη είναι οτι  μπορεί να παίξει έναν παρελκυστικό ρόλο...

ή μήπως,  προσφέροντας ισχυρή αντιπολίτευση, κείνο που στην ουσία το κόμμα ζητά απο ενα κομάτι του "λαού" είναι να εκφράσει την απελπισία του με την ψήφο του;

Είτε στο δέντρο εστιάσεις, είτε στο δάσος, καμένη γη θα δεις

Είτε στο δέντρο εστιάσεις, είτε στο δάσος, καμένη γη θα δεις στα ίχνη αυτού του αχρείου προσωπείου των αστών που ακόμα κυβερνά. 

Κυριολεκτικά, το δασοκτονικό όργιο συνεχίζεται. 

Ακολουθεί αναδημοσίευση άρθρου του Ν. Περπερα απο εδώ

Τη στιγμή που η συγκυβέρνηση πνέει τα λοίσθια το ΥΠΕΚΑ έφερε εσπευσμένα ένα νομοσχέδιο την Βουλή με τον τίτλο «Πράξεις εισφοράς σε γη και σε χρήμα – Ρυμοτομικές απαλλοτριώσεις και άλλες διατάξεις» που τα δίνει όλα σε όσους έχουν καταπατήσει δάση και δασικές εκτάσεις, νομιμοποιεί παράνομες εκχερσώσεις και αποχαρακτηρισμούς δασών, νομιμοποιεί αυθαίρετες εγκαταστάσεις σε δάση και προωθεί νέους στο …όνομα των ιδιωτικών επενδύσεων! Το νομοσχέδιο που μεταβάλει στην κυριολεξία σε κουρέλι το Σύνταγμα συνοδεύεται και από τουλάχιστον 60 τροπολογίες, που «φωτογραφίζουν» ιδιωτικά συμφέροντα που βάζουν ουσιαστικά μπουρλότο στο δασικό πλούτο της χώρας. Ειδικότερα, εκτός των άλλων, με το νομοσχέδιο που η κυβέρνηση επιδιώκει να ψηφιστεί αύριο Σάββατο, προβλέπεται, με συνοπτικές διαδικασίες: 

Διευκολύνονται οι αποχαρακτηρισμοί δασών και δασικών εκτάσεων,

Καταργείται η υποχρέωση αναδάσωσης, αν μέσα σε μία πενταετία «αποδεικνύεται το ανέφικτον της πραγματοποιήσεως της αναδασώσεως», 

Νομιμοποιούνται πρόσφατες (έως το 2007) παράνομες εκχερσώσεις δασικών εκτάσεων για γεωργική χρήση, έναντι μειωμένου, σε σχέση με το παρελθόν, ανταλλάγματος, 

Νομιμοποιούνται οριστικά εκτάσεις που απώλεσαν τον δασικό τους χαρακτήρα πριν το 1975, λόγω επεμβάσεων οι οποίες στηρίχθηκαν σε διοικητική πράξη. Είναι διάταξη που «φωτογραφίζει» περιπτώσεις όπως αυτή του Αγίου Στεφάνου, αλλά και άλλους. 

Καταργείται στην ουσία η ιδιότητα και ο ρόλος των δασικών χαρτών ως μέσου προστασίας και οριστικής αποτύπωσης της δασικής γης. 

Επίσης: 

Επιτρέπεται η δόμηση σε συγκεκριμένα εκτός σχεδίου ακίνητα με τους όρους που ισχύουν στις εντός σχεδίου περιοχές! Στην ουσία τα «ανοιχτά τετράγωνα» που είχαν κλείσει με τον νόμο 4067/2012 μετά από αποφάσεις του ΣτΕ, τώρα… μισανοίγουν. Επιτρέπεται να δομηθούν σαν να είναι στο σχέδιο, αρκεί να έχουν πρόσοψη στην οικοδομική γραμμή που περικλείει τα όρια οικισμών.

Με άλλες διατάξεις προβλέπονται αλλαγές στους όρους δόμησης για ακίνητα που παρέχουν σε δημόσια χρήση ολόκληρο τον ακάλυπτο χώρο του οικοπέδου, ενώ επέρχονται αλλαγές στα ύψη των κτιρίων σε σχέση με αυτά που έχουν θεσπιστεί με τον Νέο Οικοδομικό Κανονισμό (ΝΟΚ). 

Ειδικό κεφάλαιο υπάρχει για τις αλλαγές στα διατάγματα της Πλάκας και των Εξαρχείων. Μονιμοποιούνται οι μεταβατικές διατάξεις και επιτρέπεται η μεταβίβαση της άδειας λειτουργίας για καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος (ταβέρνες μπαρ κ.λπ.). Με το ισχύον καθεστώς προβλέπεται ότι μια επιχείρηση αυτής της κατηγορίας μπορεί να λειτουργεί μόνο όσο βρίσκεται στα χέρια του αρχικού ιδιοκτήτη, ο οποίος δεν μπορεί να τη μεταβιβάσει σε τρίτους. 

Επιπλέον καταργείται η διάταξη που ορίζει ότι εμπορικές χρήσεις αναπτύσσονται μόνο σε ισόγειους χώρους. Προβλέπεται η επέκταση στον πρώτο όροφο, με τη διευκρίνιση ότι θα λειτουργούν μόνο βοηθητικοί χώροι (κουζίνες,τουαλέτες κ.λπ.). Να σημειωθεί ότι δεν έχει ερωτηθεί ο Δήμος Αθηναίων για τις συγκεκριμένες αλλαγές, που ανοίγουν τον δρόμο για τη σταδιακή κατάργηση των νόμων προστασίας των δύο αυτών περιοχών. 

Επιτρέπεται σαρωτικά και δίχως τις ελάχιστες προστατευτικές εγγυήσεις, η επέκταση λατομείων ακόμα και σε αναδασωτέες εκτάσεις, σε περιφέρειες όπου εκτελούνται μεγάλα έργα και δεν έχουν καθοριστεί λατομικές ζώνες. 

Θεσπίζονται αυξημένοι όροι δόμησης για κτίρια τύπου Mall και κέντρα διασκέδασης, ενώ επιταχύνονται οι διαδικασίες για τη χορήγηση των ειδικών εγκρίσεων. 

Παράλληλα με …(ν)τροπολογία προβλέπεται το «πάγωμα» των προστίμων και των κατεδαφίσεων σε δάση! 

Ο εκμαυλισμός και ο «μαυρογιαλουρισμός» σε όλο του το μεγαλείο. Δοξάστε τους! Ή μάλλον φτύστε τους! 

Σε δρόμο της παλιάς μητρόπολης

Σε δρόμο της παλιάς μητρόπολης, σταματάς μπροστά σε μια βιτρίνα βιβλιοπωλείου. Δίπλα απ' την είσοδο, ένας άστεγος πουλά κι αυτός λέξεις τυπωμένες σε εφημερίδα με τίτλο The Big Issue. H βιτρίνα καθρεφτίζει την πόλη στο πίσω μέρος του μυαλού σου.

Τι κοιτάς;

Μια σακούλα  απο λυρισμό ξεφουσκωμένη που αγοράστηκε  με την λέξη και πουλιέται ως πραγματισμός, μα έχει το ίδιο κόστος και τιμή ανά λέξη με ηλιθιότητα που έρχεται σε δύο τόμους απο φιλοσοφικά αποφθέγματα;

Μπαίνεις μέσα.
Τι ανταγωνίζεται η πληθώρα των τίτλων και των διαφορετικών εξώφυλλων; Την πληθώρα της γνώσης, ή την παλίρροια της απόγνωσης; Τα μάθαμε σχεδόν όλα, ή ανακυκλώνεται η αδυναμία μας να μάθουμε; Μήπως το μόνο που μπορούμε να βρούμε εδώ, αν είμαστε τυχεροί, είναι αυτό που έχουμε ήδη χάσει;  Κι αυτό καλό θα ήταν, ελλείψει μιας πραγματικά νέας απόκτησης. Μα τι έχει χαθεί, μακάρι να 'ξερες; Ίσως να ειναι κρυμμένο μεσ' στην τεχνητή αίσθηση οτι κάτι σου λείπει...

Ίσως γι αυτό υπάρχει ακόμα κάτι μαγικό στο ν' ανταλλάσσεις στο ταμείο ενα βιβλίο που δεν έχεις διαβάσει μ' ένα χαρτονόμισμα και μερικά κέρματα. Και σίγουρα, αυτό που απωλέσθη σε πάγκους εμπόρων δεν είναι η μαγεία, τα φετίχ - βρίθει απο δεισιδαιμονία το παζάρι.

Εκεί που το όνειρο, σαν έκφραση επιθυμίας ξεγυμνωμένης απο φόβους, πουλιέται οπωσδήποτε ως ελαφριά και καθαρή συνείδηση, μα δεν παρέχει ασφάλιση οτι το φτερωτό εγώ σου ή το τεθωρακισμένο υπερεγώ σου θα σε προστατεύσουν  απο κάθετη πτώση σε εξευτελισμό, αυτό που ήδη έχει σίγουρα απωλεσθεί είναι το αόρατο χέρι του αγοραίου θεού μέσα σε ασυμμάζευτους σωρούς απο σκουπίδια που ξεχείλισαν τους κάδους λίγα βήματα πιο κάτω, ανάμεσα σ' αυτούς που τα σκαλίζουν πεινασμένοι, ανάμεσα σε παλαβούς που, ξαπλωμένοι πάνω σε χαρτόνια σε φιλόξενα πεζοδρόμια, αδυνατούν πλέον να ξεχωρίσουν τραγωδία απο κωμωδία, και κάτω απ' την ψυχρή ματιά των γνωστικών, που αν έχουν γνώση δεν την κάνουν πράξη. Μα κι αυτό δεν είναι νέο πια.

Κοιτάς,
Το θέμα είναι, βλέπεις κάτι;



*

εν παρόδω... καπνίζοντας

Βρίσκομαι 'εν παρόδω, στο ενδιάμεσο διάστημα απο ενα μικρο νησί προς ένα άλλο, μεγαλύτερο. Η πτήση μου είναι αργά το απόγευμα, έχω σηκωθεί νωρίς και διαβάζω (online). Σταματάω σε κάποιο σημείο ενος άρθρου του Μπογιόπουλου για τον Βάρναλη όπου τον παραθέτει στο εδάφιο:

«…όλες οι τέχνες «πολιτεύονται», είτε το ξέρουνε είτε όχι, είτε τους φαίνεται είτε όχι.Κι η επαναστατική τέχνη «πολιτεύεται» – έλεγε ο Βάρναλης – με τη διαφορά, πως το ξέρει. Γιατί αν είναι κανείς συντηρητικός από κοινωνική Συνήθεια, γίνεται επαναστάτης μονάχα από γνώση της πραγματικότητας κι από αντίδραση στη Συνήθεια».

Δεν θα μιλήσω, στο θέμα, για την τέχνη. Είναι νωρίς το πρωί, κι αυτη ειναι συνήθως βραδυνή κουβέντα. Στέκομαι στην ρήση του Βάρναλη γιατί υπονοεί μια συστατική, καταστατική θα έλεγα, αντίθεση προς το κομφορμισμό του ατόμου που «γίνεται επαναστάτης [...] κι από αντίδραση στη Συνήθεια».

Την ώρα που κάνω αυτές τις σκέψεις, πίνω καφέ, καπνίζω... και λέω (στον εαυτό μου, υποθέτω, με μια δόση αφέλειας): Πως μπορεί να συνάδει μια αντίληψη του εαυτού σου ως αντικομφορμιστή, ως κάποιου που εμπνέεται απο επαναστατικές ιδέες, ακόμα κι αν δεν τολμάς να αυτοχαρακτηριστείς ως "επαναστάτης", με το γεγονός ότι δεν μπορείς να αποτινάξεις αυτή την  συνήθεια, ή δεν δείχνεις προθυμία να το κάνεις άμεσα; ...

Περιττό να σου πω οτι μέχρι να γράψω την λέξη που μόλις διάβασες, έχω βάλει κι άλλο καφέ κι έχω ανάψει δεύτερο τσιγάρο, λέγοντας στον εαυτό μου "εντάξει, θα το κόψεις στη  Γηραιά Αλβιώνα - εκεί πέρα συνοφρυώνονται συχνότερα με αυτό το απαίσιο συνήθειο των μιασμένων καπνιστών. Εκτός από λογικά απαράδεκτο έχει καταστεί και κοινωνικά ανυπόφορο..."

Σοβαρολογώντας -
επανειλημμένα έρευνες που εστιάζουν στην σχέση καπνίσματος και κοινωνικής τάξης αποκαλύπτουν το αναμφισβήτητο γεγονός οτι η εργατική τάξη καπνίζει περισσότερο απο την αστική. Για να το θέσουμε ακόμα πιο σχηματικά, αυτοί που κατέχουν μέσα παραγωγής και, κερδοσκοπώντας, παράγουν για να  διαθέτουν στην αγορά τσιγάρα, τα καπνίζουν πολύ λιγότερο απο αυτούς που δεν έχουν μέσα παραγωγής και τα καταναλώνουν καταστρέφοντας την υγεία τους.

Έρευνες δείχνουν επίσης οτι οι καπιταλιστές που παράγουν τσιγάρα, στοχοποιούν την εργατική τάξη με συστηματικό μάρκετινγκ.

Η έρευνα, σαν παράδειγμα, των  Philip Morris et al,
[http://m.tobaccocontrol.bmj.com/content/13/2/115.full] διαπιστωνει οτι

Το κάπνισμα τσιγάρων ακολουθεί μια κοινωνικά ταξικη διαβάθμηση στις ΗΠΑ και στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες. Αρχίζοντας στη νεολαία, η έναρξη του καπνίσματος συσχετίζεται θετικά με χαμηλό οικογενειακό εισόδημα και χαμηλή απόδοση στο σχολιό. [...] Μεταξύ των ενηλίκων, ο επιπολασμός του καπνίσματος σχετίζεται με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο, με επαγγέλματα της εργατικής τάξης,  και χαμηλότερο επιπεδο εισόδηματος. Έτσι, το κάπνισμα συνδέεται σαφώς με την κοινωνικά μειονεκτικη θεση, όπως αυτη ορίζεται από το μορφωτικό επίπεδο, το εισόδημα, και την επαγγελματική κατηγορία. Το κάπνισμα είναι η συμπεριφορά που μοναδικα έχει τις μεγαλύτερες επιπτώσεις στην ανισότητα που αφορα την υγεία.

✳✳✳

Τέλος, μια λογική συμβουλή (στον εαυτό μου πρωτα):

Εκτός της φυσιολογικής ζημιάς στην υγεία, προκαλεί και ψυχολογικη ζημιά - όταν καπνίζει το άτομο, τείνει να "μιλά με τον εαυτό του συχνότερα του δέοντος". Δεν κάνει κακό μόνο στην βάση, αλλά και "στον πάνω όροφο..."

Ειναι ψύχωση. Πριν λοιπόν αρχήσεις ν' ακούς και φωνές,  Κοψ' το το γαμημένο! 

Δώσε λίγα τουλάχιστον απο τα λεφτά που θα εξοικονομήσεις στο κόμμα, οικονομική ενίσχυση. Αυτό θα είναι, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, μια επαναστατική πράξη.

Do it! Before too late...

το ξεφτισμένο πανωφόρι μου

Αν το ξεφτισμένο πανωφόρι μου δεν μαρτυρά πενία κι αδικία
Τότε κι η λάσπη στα παπούτσια μου δεν μαρτυρά αγένεια

Κι αν το μαύρο στην άκρη των νυχιών μου δε μαρτυρά κόπο και τίμια εργασία
Τότε και το άδειο πορτοφόλι μου δεν μαρτυρά απραγία



Αν το κραυγαλέο ψέμα τόσο συχνά μπορεί να έχει αξία και τιμή
Είναι γιατί και η σιωπή δεν κρύβει πάντα χρυσό

Μα κι αν οι εκτεινόμενες σχισμές ανάμεσα σε χείλη και βλέφαρα δεν σημαίνουν πάντα φιλικά, συντροφικά χαμόγελα
Τότε κι η θερμή χειραψία δεν μπορεί να είναι πάντα παγίδα



Όμως, το πρόβλημα παραμένει:

Αν και για ν' ανοίξει το μπουμπούκι της ελπίδας δεν χρειάζονται ψυχοτροπικά
Η επανάσταση μπορεί να καταλήξει σε πικρό φάρμακο...

 ... αν δηλαδή, εγώ που θα την αναγγείλω, είμαι παρανοϊκά μόνος μου στην κατοχή της αλήθειας και δεν νιώθω έντονη μοναξιά σε κείνο τον τόπο.

*

H Κούβα στην Πρώτη Γραμμή της Μάχης Κατά του Έμπολα

Το 1832, όταν η παγκόσμια πανδημία χολέρας πλησίαζε το Μάντσεστερ, ο Φρίντριχ Ένγκελς ήταν νεαρός ακόμα. Αργότερα έγραψε στην Κατάσταση της Εργατικής  Τάξης στην Αγγλία (1845): «ένας παντελής τρόμος κατέλαβε την αστική τάξη της πόλης. Οι άνθρωποι θυμούνταν τις ανθυγιεινές κατοικίες των φτωχών, και έτρεμαν με τη βεβαιότητα ότι κάθε μία από αυτές τις φτωχογειτονιές θα γίνει κέντρο μετάδοσης της πανούκλας, απ 'όπου θα εξαπλωθεί η καταστροφή σε όλες τις κατευθύνσεις και μέχρι τα σπίτια των ιδιοκτητριών τάξεων». Ως αποτέλεσμα, ο Ένγκελς σημείωσε πως  ανατέθηκαν διάφορες επίσημες έρευνες για την κατάσταση των φτωχών. Αλλά στο τέλος, λίγο έγινε για την καταπολέμηση των κοινωνικών παραγόντων που διευκόλυναν την εξάπλωση της νόσου. (Ήταν δεκαετίες αργότερα όταν αναγνωρίστηκε ευρέως ότι η χολέρα οφείλετο σ' ένα ένυδρο παθογόνο, το βακτήριο Vibrio cholerae).
 

Μπορεί κανείς να δει μια ανάλογη κατάσταση σήμερα στην αυξανόμενη ανησυχία που έχει προξενήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες πλούσιες χώρες η επιδημία Έμπολα στην Αφρική. Στο άρθρο «Out of Control", η Washington Post (4 Οκτώβρη, 2014) παρατήρησε: «η παραγκούπολη New Kru Town στη Μονρόβια δεν έχει καμία δημόσια παροχή νερού, χωρίς τουαλέτες, κανένα σύστημα αποχέτευσης, καμία ηλεκτρική ενέργεια. Οι άνθρωποι ζουν σε καλύβες πρόχειρα κατασκευασμένες από ξύλο και μέταλλο. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν τρεχούμενο νερό, εκτός από ότι είναι στους δρόμους, όταν νεροποντές πλημμυρίζουν τη γειτονιά». Αλλά αυτή η ξαφνική έννοια για τις αβυσσαλέες συνθήκες ζωής των φτωχών της Αφρικής δεν οφειλόταν κατά κύριο λόγο σε συμπόνια, αλλά σε φόβο ότι τέτοιες φτωχογειτονιές είναι γόνιμο έδαφος για τον ιό Έμπολα, απειλώντας μια παγκόσμια πανδημία που θα μπορούσε να φθάσει τις ίδιες τις πλούσιες χώρες. (Για τους όρους που τονίζονται στην εφημερίδα Washington Post, στην θέμα που αναφέρεται εδώ,  εφιστάται προσοχή στο ότι δεν αφορούν  άμεσα την εξάπλωση του ιού Έμπολα, ο οποίος μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο μέσω σωματικών υγρών και από τις επιφάνειες και τα υλικά που έχουν μολυνθεί από αυτά τα υγρά, αλλά σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Είναι σαφές ότι η φτώχεια και τα κοινωνικά-περιβαλλοντικά προβλήματα του είδους αυτού είναι σημαντικοί, έμμεσοι παράγοντες σε τέτοιου περίπλοκου ειδους επιδημιολογικών συνθηκών. Όπως ο καθηγητής του Χάρβαρντ Paul Farmer δήλωσε πρόσφατα για τον Έμπολα μετά από ένα ταξίδι στην Αφρική, "Αυτό δεν είναι μια φυσική καταστροφή. Είναι η τρομοκρατία της φτώχειας» [το εδάφιο στην Washington Post, 6 Οκτώβρη 2014]).
 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανταποκρίθηκαν με την αποστολή χιλιάδων στρατευμάτων στην πληγείσα περιοχή, όπου χτίζουν για στέγαση και άλλου είδους εγκαταστάσεις. Ωστόσο, λίγο άμεση ιατρική βοήθεια έχει δοθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους κύριους συμμάχους των, οι οποίες περιλαμβάνουν τις πρώην αποικιακές δυνάμεις στην Αφρική.
 

Υπό αυτές τις συνθήκες, την  παγκόσμια ηγεσία στην παροχή βοήθειας στους πληθυσμούς της Αφρικής που παλεύουν με τον Έμπολα έχει αναλάβει η Κούβα, η οποία μέχρι σήμερα (τέλη Οκτωβρίου 2014) έχει φέρει 256 γιατρούς και νοσηλευτές στην περιοχή, αριθμός που υπερβαίνει εκείνον οποιασδήποτε άλλης χώρας. Σύμφωνα με τα λόγια του Φιντέλ Κάστρο, κάθε ένας από αυτούς τους υγειονομικούς επαγγελματίες αποτελεί «το μεγαλύτερο παράδειγμα της αλληλεγγύης που μια ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να προσφέρει» (“Duty Calls,” 17 Οκτώβρη του 2014, ttp://monthlyreview.org/castro). Η γενναία δράση της Κούβας, σε συνδυασμό με το διεθνή φόβο της εξάπλωσης του ιού Έμπολα οδήγησε σε μια σύντομη εξαίρεση από τον κανόνα του αποκλεισμού στα μέσα ενημέρωσης γενικά οποιασδήποτε αναφοράς στα επιτεύγματα της κουβανικής επανάστασης. Στις 10 Οκτωβρίου 2014, η εφημερίδα Wall Street Journal εμφανίστηκε με το άρθρο Cuba Stands at Forefront of Ebola Battle in Africa. [Η Κούβα στέκει στην πρωτοπορία της μάχης κατά του Έμπολα στην Αφρική]. Αυτό ακολουθήθηκε από ένα κύριο άρθρο των New York Times στις 19 Οκτωβρίου, με τίτλο Cuba’s Impressive Role on Ebola, [Ο εντυπωσιακός ρόλος της Κούβας με το Έμπολα] και ένα άλλο άρθρο του Reuter στις 21 Οκτωβρίου Cuban Doctors Proud to Risk Lives in Mission to Halt Ebola [κουβανοί γιατροί περήφανα  διακινδυνεύουν τη ζωή τους σε αποστολή για να αναχαιτίσουν τον Έμπολα].  

Αυτές οι ιστορίες μαρτυρούν  τον καταπληκτικό ρόλο της Κούβας στην αποστολή γιατρών κάθε φορά και σε κάθε μέρος του κόσμου που υποφέρει φυσικές καταστροφές, συμπεριλαμβανομένης της προσφοράς της με την αποστολή γιατρών για να βοηθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά τον τυφώνα Κατρίνα (μια προσφορά που η κυβέρνηση των ΗΠΑ αρνήθηκε).

{Για όσους ενδιαφέρονται για την εντυπωσιακή ιστορία της Κούβας στην προώθηση των επαναστατών γιατρών και στην παροχή ιατρικής βοήθειας στον κόσμο, σας προτείνουμε το Revolutionary Doctors: How Venezuela and Cuba are Changing the World’s Conception of Health Care του Steve Brouwer’s [Επαναστάτες Γιατροί: Πώς η Βενεζουέλα και η Κούβα αλλάζουν της αντίληψη της Υγείας του κόσμου - Monthly Review Press, 2011}.

 -----

Πηγή: Μonthly Review
 [http://monthlyreview.org/2014/12/01/mr-066-07-2014-11_0/]

Μετάφραση: Red Rock Views 
Image borrowed from here

νουθεσίες για τον... 'γύρω-γύρω γύριζα'

 

«Οι αγορές δεν ενδιαφέρονται για το ποιος κυβερνά τη χώρα. Ενδιαφέρονται, όμως, όποιος κυβερνά να εφαρμόζει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής που διασφαλίζει τη σταθερότητα και την ανάπτυξη. Οι αγορές θα ανακάμψουν στο βαθμό που υποχωρήσει η αβεβαιότητα για το πλαίσιο άσκησης της οικονομικής πολιτικής».

Σχόλιο της «Alpha Bank» - απόσπασμα από άρθρο στον Ριζοσπάστη,

Μετάφραση

«το χρηματιστικό κεφάλαιο δεν ενδιαφέρεται για το ποιος κυβερνά μια  χώρα. Ενδιαφέρεται, όμως, όποιος κυβερνά να εφαρμόζει ένα  πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής, αξιόπιστο για τους χρηματιστές, που να διασφαλίζει με  σταθερότητα την αισχροκέρδεια τους  και την συσσώρευση του κεφαλαίου τους. Το χρηματιστικό κεφάλαιο που βασίζεται στον τζόγο, προτιμά βεβαιότητα και προβλεψημότητα στην άσκησης της οικονομικής πολιτικής».

ΥΓ

μετάφραση μετάφρασης

Ο Σ....

[γύρω-γύρω γύριζα

ψιθύριζα ή σφύριζα

τα οπίσθια τους μύριζα

κι απο χαρά πλημύριζα]

... πρέπει να ακούγεται όπως και η σημερινή κυβέρνηση και να πάψει να χτυπάει δυο τύμπανα ταυτόχρονα.

Μας τα έχει ζαλίσει...

θάβουν τους αγαπημένους τους στην πίσω αυλή

 

Το θέμα του υποσιτισμού που τώρα χτυπάει και τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, μας έχει απασχολήσει  (δες αναρτήσεις στην στήλη 'θέματα' με τιτλο ‘διατροφική κρίση’) μας απασχολεί και θα μας απασχολεί, γιατί χειροτερεύει, χωρίς προοπτική επίλυσης του στον καπιταλισμό.  

Χτες ο Ριζοσπάστης αναφέρθηκε στην έκκληση του αρχιεπίσκοπου του Καντέρμπουρι, Τζάστιν Γουέλμπι, «προς τη βρετανική κυβέρνηση ζητώντας της να κάνει περισσότερα στον τομέα της επισιτιστικής αρωγής, μετά από τη δημοσιοποίηση μιας ανησυχητικής έκθεσης για την κατάσταση στη χώρα. […]  Σύμφωνα με το Τράσελ Τραστ, μία από τις σημαντικότερες ενώσεις διαχείρισης τραπεζών τροφίμων, ο αριθμός των ανθρώπων που ζητούν βοήθεια σε τρόφιμα αυξήθηκε από 128.697 το 2011/2012 σε 913.138 το 2013/2014».

Την ίδια μέρα μέρος του βρετανικού τύπου απασχόλησε η μακάβρια είδηση ότι η έκρηξη του κόστους των  κηδειών και οι περικοπές στα επιδόματα από τον  κυβερνητικό  συνασπισμό οδηγούν σε μια συγκλονιστική αύξηση του αριθμού των ‘αυτοσχέδιων’ [do-it-yourself] κηδειών". 

Στη Βρετανία σήμερα επανεμφανίζεται το φαινόμενο οικογενειών που αναγκάζονται, εξ αιτίας της διευρυνόμενης φτώχιας, να θάβουν τους αγαπημένους τους στην πίσω αυλή του σπιτιού τους.

Το μέσο κόστος έχει αυξηθεί από £ 1.920 σε £ 3.551 - τα κρατικά "επιδόματα κηδείας" καλύπτουν πλέον λιγότερο από το ένα τρίτο της δαπάνης.

Το ένα πέμπτο των οικογενειών που πενθούν κάθε χρόνο δυσκολεύονται να αποπληρώσουν χρέη που προκύπτουν από την κηδεία. Οι αιτήσεις για βοήθεια 30.000 πενθούντων τον χρόνο απορρίπτονται  απο την κυβέρνηση.

***

Στοιχεία από αρθρο στον morning star online

η διακριτική ευχέρεια του κράτους

- Υπάρχουν δικαιώματα στην χώρα μας, και γενικά στον καπιταλισμό;

- Θεωρητικά, βεβαίως και υπάρχουν και δεν είναι απλά  ρητές διακηρύξεις είναι και καταγεγραμμένα.

- Μπορεί ο πολίτης στην πράξη να ασκήσει αυτά τα δικαιώματα;

- Εξαρτάται.

- Απο τι;

- Από πολλά. Η πρώτη προϋπόθεση είναι ο πολίτης να έχει την οικονομική δυνατότητα ν’ ασκήσει το δικαίωμα του. Και δεν την έχει πάντα. Η  άσκηση του δικαιώματος δεν έρχεται δωρεάν... Το μεν δικαίωμα μπορεί να ορίζεται ως οικουμενικό, η δε δυνατότητα να ασκηθεί το δικαίωμα σ’ αυτό το σύστημα είναι κάθε άλλο παρά οικουμενική.

 Η δεύτερη είναι η γνώση. Ο πολίτης πρέπει να γνωρίζει το δικαίωμα του για να έχει την  δυνατότητα να το ασκήσει.

- Μα δεν υπάρχουν νομικοί που μπορούν να συμβουλέψουν τον πολίτη;

- Υπάρχουν, αλλά ο νόμος είναι κυκεώνας και λαβύρινθος – και συχνά ούτε οι νομικοί μπορούν να βρουν άκρη… Μετά, το πρώτο τους μέλημα είναι το δικό τους συμφέρον. Οι νομικοί κοστίζουν, οπότε καταλήγουμε πάλι στην πρώτη προϋπόθεση της δυνατότητας άσκησης του δικαιώματος.

- Από τι άλλο εξαρτάται;

- Από το αν η άσκηση του δικαιώματος κρίνεται συμφέρουσα για το σύστημα ή όχι. Αν η άσκηση κριθεί ασύμφορη, το σύστημα, έχοντας παραχωρήσει την άσκηση του δικαιώματος υπό όρους, συμπεριλαμβανόμενων και νομικών όρων, διατηρεί  την λεγόμενη « διακριτική του ευχέρεια», να  επιτρέψει ή να αποτρέψει την άσκηση του. Οι όροι αυτοί αποτελούν ερμηνευτικές συμπληγάδες μέσα απο τις οποίες πρέπει να περάσει η άσκηση του δικαιώματος. Όταν λοιπόν κρίνεται ασύμφορη η άσκηση, οι οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχες δυνάμεις μπορούν ν’ ασκήσουν πίεση στο νομοθετικό σώμα που έχει ερμηνευτικές εξουσίες, έτσι έστω οι ερμηνείες να είναι τέτοιες που να εναρμονίζονται στο τι κρίνεται ως συμφέρον για το σύστημα.

- Μα τότε γιατί υπάρχουν τα δικαιώματα;

- Τα δικαιώματα υπάρχουν για να νομιμοποιούν την δυνατότητα του συστήματος να αφαιρεί την δυνατότητα από τον πολίτη να τα ασκεί.

- Αυτό ακούγεται αντιφατικό!

- Δεν είναι δική μου η αντίφαση. Είναι του συστήματος

*****
.  

ένα παραδειγμα:

(απόσπασμα από την επιστημονική τοποθέτηση του νομικού Γιώργου Γιάνναρου σε συντευξη του με το Παναγιώτη Μένεγο)

- Δικαιούται να ζητά άδεια ο Νίκος Ρωμανός; Θεωρητικώς ναι, βάσει του ισχύοντος πλαισίου του Σωφρονιστικού Κώδικα της χώρας μας (Ν.Ν. 2776/1999 ΦΕΚ 291). Πλέον συγκεκριμένα το αίτημα για χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας (υπάρχουν και άλλες φυσικά κατηγορίες αδειών κρατουμένων που αναγράφονται ρητά στον Κώδικα ) εδράζεται στο άρθρο 35 παρ. 1 και 6 του Σωφρονιστικού Κώδικα, το οποίο αναγράφει πως:
Η εκπαίδευση των κρατουμένων αποβλέπει στην απόκτηση ή συμπλήρωση εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων, καθώς και στην επαγγελματική κατάρτισή τους.” …..“ όσοι έχουν συμπληρώσει την πρωτοβάθμια εκπαίδευση μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές στη δευτεροβάθμια ή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με εκπαιδευτικές άδειες, σύμφωνα με το άρθρο 58 του παρόντος.”

- Υποχρεούται να δώσει την άδεια η Πολιτεία; Όχι. Δεν υποχρεούται το αρμόδιο συμβούλιο που ορίζει το άρθρο 70 του Σωφρονιστικού Κώδικα να χορηγήσει εκπαιδευτική άδεια. Εξετάζει τις νομικές και ουσιαστικές προϋποθέσεις της αίτησης και είναι στη λεγόμενη διακριτική του ευχέρεια να προβεί στη χορήγηση της άδειας.

Όλα τα κουρασμένα άλογα...

all the tired horses in the sun

how am I supposed to get any riding done (bob dylan)

Από προχτές το βράδυ είχαμε νεροποντές στην Ικαρία.

Ο Δίας ήταν πολύ απασχολημένος με τα αστραπόβροντα του και, εξ αιτίας αυτού, είχα κλείσει και αποσυνδέσει όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές στο σπίτι, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις κινδυνεύουν να καούν από κεραυνό. Έτσι δεν είχα πρόσβαση στο διαδικτυο. Αναρωτιόμουν αν «έτρεξε κάτι» τραγικό, ή τουλάχιστον κωμικό, έστω και καθυστερημένα…

Τίποτε.   

Στην πολιτική, αλίμονο, κυριάρχησε πάλι η παντελής έλλειψη αίσθησης δράματος  ή χιούμορ: ούτε τραγωδία, μήτε φάρσα. Μόνο μια επανάληψη μικροεπεισοδίων ρουτίνας από αντιεξουσιαστές. Η επικείμενη «εξέγερση», ο «χαμός», με αφορμή την απεργία πείνας του Ρωμανού, που θα συνέπιπτε με την επέτειο της δολοφονίας του φίλου του, κατέληξε «αποπληκτη» και σαν ιδεα…

Τα αναρχίδια, αποδείχτηκε πάλι πως μόνο παρασιτικά μπορούν να λειτουργήσουν στο κίνημα. Η σοβαρότητα  ή το μέγεθος της οποιασδήποτε παρέμβασης τους εξαρτάται πάντα από το μέγεθος μιας αντίστοιχης κινητοποίησης της εργατικής τάξης, την οποία, σε συνεργασία με το κράτος (το μεγάλο εχθρό τους), κάποιες φορές καταφέρνουν να μετατρέψουν σε μπάχαλο.

«Νηνεμία γενικά,  παρά το γεγονός ότι ο λαός βράζει», είπε η Αλέκα.

Ώρα για καφέ… τον χρειάζομαι!

***

Αντιστίξεις

BACH- Contrapunctus/ Robert Fripp and CGT

Rachid Ouiguini Toumani & Sidiki Diabaté -

όπως το νόημα χωρίς λέξη

Με την καρδιά σε κιγκλίδωμα, όπως εκείνης που δεν ξέρει πως ακόμα κι αν αποδράσει από μια τρύπα του κρανίου της δεν θα ξεφύγει απ' την σκέψη που την τυραννά

Με το κομμένο αίμα σε ποτήρι μισοάδειο, όπως εκείνου που κοιτά παγωμένος σε ακινησία απο μακριά τον τόπο της συνάντησης του με την πιο κρυφή επιθυμία του που δεν θα εξομολογηθεί ποτέ

Με εμένα χωρίς εσένα, όπως το νόημα χωρίς λέξη,

ακούστηκε εκκωφαντικά η θύρα που έκλεισε βίαια με το ανεμοβρόχι για να παγιδευτεί στο σκοτάδι μουσκεμένη η αϋπνία μου

βρωμιά και γλωσσική καταστολή

Στην προηγούμενη ανάρτηση έγραψα πως «αν διάβασες το Ριζοσπάστη σήμερα και χτες,  θα σχημάτισες τη εντύπωση ότι το ζήτημα Ρωμανού δεν είναι το σημαντικότερο τρέχον. Η εναντίωση κατά της νέας δέσμης μέτρων, με επίκεντρο το ασφαλιστικό, είναι στην κορυφή της τρέχουσας ατζέντας. Και μάλλον έχει δίκιο». Σωστότερο θα ήταν να έγραφα όχι «μάλλον», αλλά «σίγουρα έχει δίκιο». Και πολύ πιθανόν ένας λόγος που η κυβέρνηση σκόπιμα μετατρέπει το δράμα ενός νέου ανθρώπου που έχει φτάσει στον ουδό του θανάτου σε «σάγκα με σασπένς» είναι ότι μας αναγκάζει να εστιάζουμε εκεί, όχι σε τούτη εδώ την βρωμιά που αφήνει στο διάβα της(στο ασφαλιστικό).  Αλλά όπου και να εστιάσουμε, βρωμιά βλέπουμε στα ίχνη αυτού του άθλιου κυβερνητικού προσωπείου των αστών.

Στο ερώτημα «τι μέλλει γενέσθαι», λοιπόν, η απάντηση ουσίας είναι πως ότι γίνεται, κι ότι είναι να γίνει, γίνεται και θα γίνει για ισχυροποίηση των θέσεων του κεφαλαίου έναντι της εργασίας, για την εφαρμογή της στρατηγικής και εμπέδωσης μιας κατάστασης απολύτως ελεγχόμενης εργασίας σε συνθήκες κυριολεκτικά σκλαβιάς και αυξανόμενων περιθωρίων κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ο οικονομικός φασισμός είναι ηδη η πραγματικότητα μας.  

Ένας τρόπος που οι αστοί καταφέρνουν να επιβάλλουν το μεγάλο σχέδιο τους είναι η φυσική καταστολή. Eνας άλλος, μεταξύ πολλών άλλων,  είναι το ψέμα που στηρίζεται σε γλωσσική καταστολή εμφανιζόμενη ως μια άνευ ορίων χειριστικότητα σ’ ότι αφορά την γλώσσα.  

Από το να αποκαλεί το χρηματιστικό κεφάλαιο «αγορές», στο να πείθει ότι το ενδοκαπιταλιστικό σκυλοφάγωμα είναι μια φυσική συνθήκη και την επιβίωση σ’ αυτήν να ονομάζει «ανταγωνιστικότητα», κάτι που πρέπει να θεωρούμε ως οικονομικό προτέρημα, ενώ πίσω από τον όρο «ανταγωνιστικότητα» να κρύβεται η κατακρεούργηση μισθών και συντάξεων.

Η πιο φρέσκια καραμέλα τώρα είναι η υποτιθέμενη αναγκαιότητα για «μείωση του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας».

Αίφνης, γράφει ο Ριζοσπάστης στο ένθετο του Σαββάτου σήμερα: 

Οι ‘20’ επιχαίρουν, επειδή ήδη κάποια μέλη τους «κινούνται προς τη θέσπιση ή αύξηση κατώτατων μισθών, τη βελτίωση του κοινωνικού διαλόγου και τη βελτίωση των δικτύων κοινωνικής ασφάλειας», αλλά και επειδή «κάνουν νέα βήματα για την οργάνωση της λειτουργίας των αγορών εργασίας και τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας».

Τι είναι αυτό το “μη μισθολογικό κόστος” πάλι που πρέπει να το δούμε μειωμένο για να βελτιωθεί η μιζέρια μας;

Μιας και ξεκινήσαμε λέγοντας ότι η πλέον επίκαιρη είδηση και το σημαντικότερο συμβάν σε εξέλιξη θα έπρεπε να είναι (και, λόγω του εξελισσόμενου δράματος του Νίκου Ρωμανού, δικαιολογημένα, δεν είναι) το νέο κύμα επίθεσης που αφορά τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων, να εξηγήσουμε ότι αυτή η γαμημένη μείωση του "μη μισθολογικού κόστους" δεν είναι τίποτε άλλο από μείωση των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλει ο εργοδότης για τον εργαζόμενο.

 ***

 image borrowed from here

Τα μαχαίρια έξω; [σκεφτόμενος φωναχτά]

Διαβάζοντας σχόλια στο διαδίκτυο προχτές το βράδυ, μου μεταφέρθηκε έντονα μια περιρρέουσα εντύπωση ότι κάτι κυοφορείται με αφορμή την κατάσταση του Νίκου Ρωμανού. Ότι το κράτος έχει «τα μαχαίρια  έξω», ακονισμένα κι έτοιμα. Ότι θα τρέξει κάτι σαν την εξέγερση του 2008, ή ακόμα πιο δραματικά, θα έχουμε επανάληψη του Πολυτεχνείου. Κάποιοι προβλέπουν μια τέτοια επανάληψη να πάρει την μορφή της φάρσας, άλλοι, μιαν επανεπίσκεψη της ιστορίας σαν τραγωδία.

Δηλαδή, υπονοείται ότι μια εξέγερση, αν συμβεί, και με τέτοιο παθητικό στην οργάνωση της εργατικής τάξης, θα εξελιχτεί σε απεγνωσμένο ή άπελπι γιουρούσι και, τελικά, σε μαυρο-κόκκινη μαρμελάδα στο ψωμί αυτών που ζητούν ευκαιρία να δώσουν λύση εκτροπής στο οικονομικό, πολιτειακό, και γενικά, στο πολιτικό αδιέξοδο των αστών, ή των κυβερνητών τους στο πηδάλιο ενός σαπιοκάραβου που έχει "κάτσει" σε ξέρα, ενώ η θύελλα μαίνεται ακόμα.

Δεν γνωρίζω τις εξελίξεις μετά το λιποθυμικό επεισόδιο του Νίκου Ρωμανού, αλλά φαίνεται προφανές ότι, όποια και να είναι η έκβαση του δράματος, ή κυβέρνηση θα συνεχίσει να είναι γαντζωμένη στο πόστο της - θέλει να συνεχίσει να κυβερνά εφόσον δύναται. Και προφανές είναι επίσης ότι σφυγμομετρεί για να εκτιμήσει τα όρια ανοχής της εγκληματικής κι ανάλγητης συμπεριφοράς της. Θα πράξει ανάλογα με την εκτίμηση της. Αν κρίνει ότι μπορεί να αφομοιώσει τους κραδασμούς αντίδρασης, θα αφήσει τον Ρωμανό στην μοιραία τύχη του... . Έτσι, θα μπορεί να πει «δεν ενδίδω, και τον αφήνω στην τύχη του γιατί του αξίζει», επιβεβαιώνοντας την δύναμη της. Το γράφω αυτό με συναίσθηση του δράματος που βιώνει πρώτιστα  ο ίδιος, αλλά και των υπολοίπων, όχι απλά συγγενών, φίλων, υποστηρικτών κ.α., αλλά όλων των Ελλήνων, ως θεατών,  για τους οποίους, όμως, ο ό μη γένοιτο χαμός του απεργού πείνας θα είναι απώλεια σε βαθμό εθνικής τραγωδίας, γιατί θα είναι υβρις και προσβολή, και όχι απλά μια ακόμα, αλλά γιατί, σαν τέτοια, θα εστιάζει βάλλοντας κατά  του πολιτισμού τους.

Αν, απο την άλλη, κρίνει πως η αντίδραση θα είναι προβληματική, τότε θα την μετριάσει, επιβάλλοντας υποχρεωτική σίτιση μέσω παρεντερικής θρέψης, παρά τη δεδηλωμένη αντίθεση του Νίκου Ρωμανού σε τέτοιο ενδεχόμενο, – άλλωστε γι αυτό έχει έτοιμη την εισαγγελική εντολή που δόθηκε απο την 19η μέρα της απεργίας πείνας του Ρωμανού. Έτσι, θα μπορεί να πει «δεν ενδίδω, αλλά δεν τον αφήνω και να πεθάνει», επιβεβαιώνοντας πάλι την δύναμη της. Αν και τα περιθώρια μιας τέτοιας παρέμβασης στενεύουν δραματικά, με δοσμένη την οριακά κρίσιμη κατάσταση υγείας του Ρωμανού .

Τώρα - 

αν διάβασες το Ριζοσπάστη σήμερα και χτες,  θα σχημάτισες τη εντύπωση ότι το ζήτημα Ρωμανού δεν είναι το σημαντικότερο τρέχον. Η εναντίωση κατά της νέας δέσμης μέτρων, με επίκεντρο το ασφαλιστικό, είναι στην κορυφή της τρέχουσας ατζέντας. Και μάλλον έχει δίκιο.

Δεν θα κάνω μαντικές προβλέψεις. Θα χρησιμοποιήσω μερικά ‘αν’ για να επάγω τα αντίστοιχα ‘τότε’.

Στο ιδιο θέμα, έγραψε πρόσφατα ο Ν. Μπογιόπουλος ότι 

«Σε συνθήκες που η δημοκρατία των λίγων υποδύεται των φύλακα–άγγελο των πολλών (που τους ξεζουμίζουν οι λίγοι), σε συνθήκες που αυτή η δημοκρατία απογυμνώνεται πλήρως από την όποια βολταιρική καταγωγή της και αρχίζει σκόπιμα να «μπερδεύει» την τιμωρία με την εκδίκηση, είναι στοιχειώδης δημοκρατική άμυνα η εναντίωση στον δυνατό τη στιγμή που επιδιώκει να οικοδομήσει ένα καθεστώς όπου θα έχει εξουσία «ζωής ή θανάτου» απέναντι στον οποιονδήποτε – φυλακισμένο μάλιστα – αντίπαλό του.

Αν του επιτραπεί αυτή η ευχέρεια τότε, στην ουσία, εκείνο που παρέχεται στον εκάστοτε (οικονομικά, πολιτικά, κατασταλτικά) ισχυρό μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης, είναι να ορίζει όχι μόνο τι είναι «εγκεκριμένο» και τι όχι. Εκείνο που του παρέχεται είναι το «δικαίωμα» να αποφασίζει με όρους «ζωής ή θανάτου» απέναντι σε ό,τι δεν εγκρίνει.

Αλλά από το σημείο αυτό και μετά είναι που ξεκινά ο φασισμός».

Συμφωνώ, και θα έλεγα πώς ο φασισμός έχει ήδη ‘ξεκινήσει’ . Είναι μαζί μας. Η κυβέρνηση, και πίσω της η τάξη που της υπαγορεύει πολιτική, ασκεί ήδη ‘το «δικαίωμα» να αποφασίζει με όρους «ζωής ή θανάτου»’ κι όχι μόνο για ότι δεν εγκρίνει αλλά και για ακριβώς ότι εγκρίνει (αυτή και το ταξικό αφεντικό της) - να αποφασίζει για την κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας την οποία μεταβάλει σε κόλαση. Έχει όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς να το επιβάλει με ωμά φυσική βία, έχει όλους τους λιγότερο ορατούς αλλά ασύγκριτα πιο δηλητηριώδεις τρόπους να το επιβάλει με ψυχολογική βία στην συνείδηση των καθυπότακτων της σαν αναπόφευκτο δράμα.

Χρειάζεται λοιπόν πολιτειακή εκτροπή τώρα;

Αν ναι, τότε πρέπει να δεχτούμε ότι η άρχουσα τάξη έχει εξαντλήσει τα περιθώρια να υλοποιεί την στρατηγική της με κοινοβουλευτικό προπέτασμα. Γιατί όμως; Απο τι θα κινδύνευε τάχα το σύστημα. Από την άνοδο του Σύριζα; 

Μια πολιτειακή εκτροπή (η οποία δεν αποκλείεται με βάση την παρούσα συλλογιστική εδώ. Δεν αποκλείεται η στάση της κυβέρνησης να είναι μέρος σχεδίου για να προκληθεί αναταραχή - προβοκάτσια- πολιτειακή εκτροπή), με φόντο την άνοδο του Σύριζα στα πρόθυρα της διακυβέρνησης της χώρας, θα επέφερε μια παράπλευρη θεωρητική (και πρακτική) συνεπαγωγή για αυτούς που θέλουν επαναστατική ανατροπή και σοσιαλισμό και με βάση αυτό αντιμετωπίζουν τον Σύριζα σαν ένα απο τα  αστικά κόμματα, και μάλιστα το χειρότερο. Θα σήμαινε ότι το σύστημα δεν ανέχεται την επικείμενη νίκη μιας τέτοιας σοσιαλδημοκρατίας όπως του Σύριζα στην διακυβέρνηση, ή στην διαχείριση του καπιταλισμού, αν θέλεις.

Με άλλα λόγια, αν είχαμε εκτροπή τώρα, αυτό θα σήμαινε ότι το σύστημα φοβάται την σημερινή σοσιαλδημοκρατία του Σύριζα. και ότι την φοβάται όχι μόνο περισσότερο απο όσο φοβάται οποιοδήποτε άλλο κόμμα σήμερα, αλλά  και περισσότερο απο ότι θα μπορούσε να φοβηθεί την σοσιαλδημοκρατία σε παρελθούσες εποχές, όπως εκείνη του ΠΑΣΟΚ, πριν μερικές δεκαετίες, παρότι η σημερινή σοσιαλδημοκρατία έχει πολύ ηπιότερα συνθήματα και πρόγραμμα απο εκείνα του προκατόχου της.

Αν όντως φοβούνται τον Σύριζα, τότε αυτό σημαίνει ότι, σε σύγκριση με το ΠΑΣΟΚ που ερχόταν με σοσιαλιστικούς αλαλαγμούς και ιαχές ενώ το σύστημα ήξερε πολύ καλά ότι πάντα κορόιδευε τον κοσμάκη και ουδέποτε τους αστούς, τώρα, στην περίπτωση του Σύριζα, παρά την καμπάνια διαπιστευτηρίων στο κεφάλαιο που έχει εξαπολύσει, οι αστοί φοβούνται ότι θα κάνει περισσότερα, όχι λιγότερα, απο όσα εξαγγέλλει, ή οτι θα δώσει στην εργασία περισσότερα απ’ όσα το κεφάλαιο είναι διατεθειμένο να απολέσει. Υπάρχει βέβαια και ή εκδοχή ότι το «θα κάνει περισσότερα» απλά σημαίνει για τους αστούς ότι θα είναι ανυπόφορα χειρότερος διαχειριστής του κεφαλαίου, ότι ‘θα τα κάνει θάλασσα’. Πράγμα που εκφράζεται ως η κύρια μορφή προπαγανδιστικής εχθρότητας προς τον Σύριζα απο τους πλέον συντηρητικούς θεράποντες του συστήματος. Αυτό είναι και το νόημα της κινδυνολογίας περί επερχόμενου χάους άμα τη ανόδω του στο κυβερνητικό πηδάλιο.

Ένα ερώτημα τώρα είναι: ποιο φόβο των αστών, αντικειμενικά, συμμερίζονται οι συνεπείς δυνάμεις της ανατροπής απορρίπτοντας του Σύριζα με ένταση ανάλογη με αυτήν των αστών και δείχνοντας μεγαλύτερη εχθρότητα προς αυτόν απ΄ αυτην που δείχνουν προς άλλα αστικά κόμματα; Η προφανής απάντηση είναι απλά "ούτε τον ένα, μήτε τον άλλο". Δεν συμμερίζονται μεν τους φόβους ότι θα κάνει περισσότερα απ’ όσα εξαγγέλλει, ή ότι θα κάνει ζημιά στο σύστημα με κακοδιαχείριση, αλλά τον εχθρεύονται έχοντας έναν διαφορετικό φόβο: ότι θα κάνει μεγαλύτερη ζημιά στο εργατικό κίνημα. 

Εντούτοις, υπάρχει κι ένα άλλο ζήτημα εδώ που αφορά την αντιμετώπιση του Σύριζα: Δεν φαίνεται αναμφίβολο ότι η εχθρότητα (η όποια εχθρότητα) που αντιμετωπίζει ο Σύριζα και το ενδεχόμενο ανόδου του στην διακυβέρνηση της χώρας, όχι μόνο σε εθνικό πλαίσιο αλλά και επέκεινα, είναι "σικέ". Και άρα το σύστημα δεν τον βλέπει ακόμα σαν ένα από τα αστικά κόμματα. Συνάμα, αν φανταστούμε μια πολιτειακή εκτροπή – σε τούτη την φάση, αν γίνει,  δεν θα γίνει επειδή οι αστοί δεν μπορούν να ελέγξουν τους εργάτες, αλλά για να αποτρέψουν μια κυβέρνηση Σύριζα. Εν τοιαύτη περιπτώσει – θα χτυπηθούν μεν οι σοσιαλδημοκράτες αλλά, δοθείσης της ευκαιρίας, το χτύπημα στο εργατικό κίνημα και στην οργάνωση του ΚΚΕ θα είναι ασύγκριτα πιο αμείλικτο. Η προάσπιση των όποιων, έστω και μισερών, δημοκρατικών ελευθεριών του λαού που απομένουν, όταν η εναλλακτική είναι ακόμα χειρότερες συνθήκες δράσης για το εργατικό κίνημα,  δεν είναι απλά ηθικό καθήκον των κομμουνιστών, είναι ταξικό και κομματικό συμφέρον. 

Λοιπόν, στο ζήτημα της στάσης του κόμματος απέναντι στον Σύριζα, αυτή δεν μπορεί να είναι η ίδια με την στάση του απέναντι στα ακραιφνώς συντηρητικά κόμματα που συγκυβερνούν. Πολύ λιγότερο επίσης δύναται να είναι η ίδια, ή να μοιάζει, με την στάση των τελευταίων απέναντι στον Σύριζα. Κάποιες αναλογίες, που πηγάζουν από την αντίληψη ειδοποιών διαφορών, πρέπει να τηρούνται και να φαίνονται ότι τηρούνται

Τον Σύριζα, και γενικότερα την σοσιαλδημοκρατία,  πρέπει να παραμερίσουν τα λαϊκά στρώματα και  το εργατικό κίνημα, διαπιστώνοντας πως δεν έχει λύση για αυτούς. Όπως έγινε με τον δικομματισμό. Κι αυτό, στην παρούσα φάση, μόνο με λειτουργία του κοινοβουλευτισμού μπορούν να το διαπιστώσουν, όχι με το παραμέρισμα του από το αστικό κράτος, μέσω απροκάλυπτης δικτατορίας. Διότι με αυτό τον τρόπο, συν τοις άλλοις, το χαρτί του Σύριζα δεν θα "καεί", ως ένα ακόμα, πολύ πιθανόν και ο τελευταίο, χαρτί του συστήματος.

   

Beautiful & Strange

Tobias ben Jacob -

για καλύτερη ηχογράφιση δικίμασε αυτό:
http://www.reverbnation.com/tobiasbenjacob

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ – Ἐπιστολὴ πρὸς Μενοικέα

§§ 121-128

Ο Επίκουρος στέλνει στον Μενοικέα τον χαιρετισμό του!

[122] Δεν πρέπει κανείς ούτε όταν είναι νέος να διστάζει να φιλοσοφεί, ούτε πάλι σαν είναι γέροντας να βαριεστίζει και να μη φιλοσοφεί. Κανένας δεν είναι άγουρος ακόμη, και για κανέναν δεν είναι πια πολύ αργά να φροντίσει για την υγεία της ψυχής του. Κι όποιος λέει ότι δεν ήρθε ακόμη ο καιρός να φιλοσοφήσει ή ότι ο καιρός αυτός έχει περάσει πια, μοιάζει σ᾽ εκείνον ο οποίος λέει ότι δεν έχει έρθει ακόμη ο καιρός για την ευτυχία ή ότι δεν είναι πια καιρός γι᾽ αυτήν. Πρέπει, επομένως, και ο γέροντας να φιλοσοφεί και ο νέος: ο ένας για να μείνει, κι όταν γερνά, νέος χάρη στα όμορφα πράγματα, καθώς με χαρά θα ανατρέχει στα περασμένα, ο άλλος για να ᾽ναι και ως νέος συνάμα γέροντας, καθώς δεν θα τον κυριεύσει φόβος για τα μελλούμενα.¹ Είναι λοιπόν ανάγκη να στοχαζόμαστε τα πράγματα που φέρνουν την ευτυχία, αφού όταν υπάρχει ευτυχία έχουμε τα πάντα, ενώ όταν αυτή λείπει κάνουμε τα πάντα για να την έχουμε.

[123] Τα πράγματα, που συνεχώς σου συνιστούσα, να τα πράττεις και να τα στοχάζεσαι ξεχωρίζοντάς τα ως θεμελιώδεις αρχές της ευτυχισμένης ζωής. Πρώτ᾽ απ᾽ όλα, πιστεύοντας ότι ο θεός είναι ον ζωντανό, αθάνατο και ευτυχισμένο, σύμφωνα με την παράσταση του θεού που έχει αποτυπωθεί στον νου των ανθρώπων, να μην αποδίδεις σ᾽ αυτόν τίποτε ξένο προς την αφθαρσία του, τίποτε αταίριαστο στη μακαριότητά του· απεναντίας, να πιστεύεις γι᾽ αυτόν οτιδήποτε είναι ικανό να διαφυλάξει τη μακαριότητά του, τη διαπλεγμένη με αθανασία. Οι θεοί υπάρχουν· πρόδηλη είναι η γνώση γι᾽ αυτούς. Ωστόσο δεν είναι, οι θεοί, όπως τους πιστεύει ο πολύς κόσμος· γιατί δεν υπάρχει λογική συνοχή σε όσα πρεσβεύει ο πολύς κόσμος γι᾽ αυτούς. Και ασεβής δεν είναι όποιος αρνείται τους θεούς των πολλών ανθρώπων αλλά όποιος [124] αποδίδει στους θεούς όσα οι πολλοί πιστεύουν γι᾽ αυτούς. Γιατί δεν είναι στέρεες παραστάσεις όσα οι πολλοί λένε για τους θεούς αλλά εικασίες δίχως αλήθεια -ότι δηλαδή οι μεγαλύτερες συμφορές και τα μεγαλύτερα ωφελήματα προέρχονται από τους θεούς. Γιατί οι άνθρωποι, εξοικειωμένοι πέρα για πέρα με τις δικές τους αρετές, αποδέχονται μόνο τους όμοιούς τους, θεωρώντας ξένο ό,τι δεν είναι τέτοιας υφής.

Να συνηθίζεις στην ιδέα ότι ο θάνατος είναι για μας ένα τίποτα· γιατί κάθε καλό και κάθε κακό έγκειται στον τρόπο με τον οποίο γίνεται αισθητό -και ο θάνατος είναι στέρηση της αίσθησης. Η επίγνωση, έτσι, ότι ο θάνατος είναι για μας ένα τίποτα μας κάνει ευχάριστη τη θνητή ζωή μας, όχι γιατί προσθέτει άπειρο χρόνο σ᾽ αυτήν αλλά [125] γιατί αφαιρεί τον πόθο της αθανασίας. Γιατί τίποτε μέσα στη ζωή δεν είναι φοβερό για όποιον έχει στ᾽ αλήθεια κατανοήσει ότι τίποτε φοβερό δεν υπάρχει στο να μη ζει κανείς. Είναι ως εκ τούτου ανόητος όποιος λέει ότι φοβάται τον θάνατο όχι επειδή θα υποφέρει σαν έρθει ο θάνατος, αλλά επειδή του είναι δυσάρεστη η ιδέα ότι πρόκειται νά ᾽ρθει ο θάνατος. Γιατί αδίκως θλιβόμαστε περιμένοντας ένα πράγμα που σαν το ᾽χουμε δίπλα μας δεν ενοχλεί. Το πιο φρικτό λοιπόν απ᾽ όλα τα άσχημα πράγματα, ο θάνατος, είναι για μας ένα τίποτε, ακριβώς γιατί όταν εμείς υπάρχουμε ο θάνατος δεν είναι κοντά μας, κι όταν πάλι έρθει ο θάνατος δίπλα μας, τότε πια δεν υπάρχουμε εμείς. Ούτε τους ζωντανούς λοιπόν αφορά ο θάνατος ούτε τους πεθαμένους, αφού για εκείνους δεν υπάρχει, ενώ αυτοί οι τελευταίοι δεν έχουν πια υπόσταση. Βέβαια, οι πολλοί από τη μια πασχίζουν να αποφύγουν τον θάνατο ως την πιο μεγάλη, κατ᾽ αυτούς, συμφορά, κι από την άλλη τον αναζητούν ως ανάπαυση από τα δεινοπαθήματα [126] της ζωής. Ωστόσο ο σοφός ούτε τη ζωή απαρνιέται ούτε την ανυπαρξία φοβάται. Γιατί ούτε αποτελεί γι᾽ αυτόν ενόχληση το ότι ζει ούτε πάλι νομίζει ότι είναι κακό να μη ζει κανείς. Κι όπως στο φαγητό δεν προτιμά με κανέναν τρόπο τη μεγαλύτερη ποσότητα αλλά το πιο εύγευστο, όμοια κι εδώ δεν απολαμβάνει τον διαρκέστερο χρόνο αλλά τον όσο το δυνατόν πιο ευχάριστο. Κι αυτός² πάλι που προτρέπει τον νέο να ζει όμορφα και τον γέροντα να δώσει όμορφο τέλος στη ζωή του είναι ανόητος, όχι μόνο επειδή η ζωή είναι κάτι επιθυμητό αλλά και επειδή το να ζει κανείς όμορφα και να πεθαίνει όμορφα είναι ένα και το αυτό εγχείρημα. Πολύ χειρότερος όμως είναι αυτός που λέει πως καλό είναι να μη γεννηθεί κανείς.

κι άμα γεννηθεί, γοργά

τις πύλες του Άδη να διαβεί.³

[127] Αν το λέει από πεποίθηση, γιατί δεν φεύγει από τη ζωή; Στο χέρι του είναι να το κάνει, αν αυτό αποτελεί εδραία πεποίθησή του. Αν πάλι το λέει έτσι στ᾽ αστεία, δείχνει ελαφρόμυαλος σε πράγματα που δεν το σηκώνουν.

Κι ακόμη πρέπει να θυμόμαστε ότι το μέλλον δεν είναι εντελώς δικό μας αλλά ούτε κι εντελώς όχι δικό μας, ώστε μήτε να το προσμένουμε ως εντελώς βέβαιο μήτε πάλι να απελπιζόμαστε πως δεν πρόκειται νά ᾽ρθει ποτέ!

Ας αναλογιστούμε ότι από τις επιθυμίες άλλες είναι φυσικές κι άλλες χωρίς ουσία, και ότι από τις φυσικές επιθυμίες άλλες είναι αναγκαίες κι άλλες απλώς φυσικές· από τις αναγκαίες, τέλος, επιθυμίες άλλες είναι αναγκαίες για την ευδαιμονία, άλλες για την αποφυγή [128] σωματικών ενοχλήσεων, και άλλες για την ίδια τη ζωή. Η σωστή θεώρηση αυτών των πραγμάτων ξέρει να ανάγει καθετί που επιλέγουμε και καθετί που αποφεύγουμε στην υγεία του σώματος και την ηρεμία της ψυχής, αφούσε τούτο συνίσταται ο σκοπός της ευτυχισμένης ζωής. Για χάρη αυτού του στόχου κάνουμε ό,τι κάνουμε: για να μην αισθανόμαστε πόνο και να μη μας κυριεύει ο φόβος. Κι όταν κάποια στιγμή το κατορθώσουμε αυτό, αμέσως καταλαγιάζει όλη η θύελλα της ψυχής, αφού το ζωντανό πλάσμα δεν έχει πια ανάγκη να κατευθύνει τα βήματά του σε κάτι που του λείπει και να αναζητήσει κάτι με το οποίο θα ολοκληρώσει το καλό της ψυχής και του σώματος. Την ηδονή, βλέπεις, την χρειαζόμαστε όταν η στέρησή της μας προξενεί πόνο· όταν δεν αισθανόμαστε πόνο, δεν χρειαζόμαστε πια την ηδονή.

 (μετάφραση Νίκος Σκουτερόπουλος, πηγή: Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία)

image borrowed from here