'The purge'?

 'The purge' (Η Κάθαρση) είναι μια ταινία πολιτικής φαντασίας. Η πλοκή της είναι ότι για μια νύχτα τον χρόνο (12 ώρες για την ακρίβεια) η κυβέρνηση των ΗΠΑ επιτρέπει στους πολίτες της να διαπράξουν ότι έγκλημα θέλουν χωρίς τιμωρία. Πρόκειται για ένα καρναβάλι αναρχίας και ξέφρενου εγκλήματος, στο οποίο όμως η κυβέρνηση αποδίδει χαμηλότερους δείκτες ανεργίας, φτώχειας, και δεν ξέρω τι άλλα απίθανα κοινωνικά οφέλη. Μην καταθλίβεστε όμως. Όπως συνήθως, υπάρχει και αντίσταση σ' αυτό. Ένας ήρωας τα βάζει με το σύστημα... (Αφήνω την συνέχεια στην οθόνη ή στην φαντασία σας...)

Αν δεν χορτάσατε την ταινία , υπάρχει και η συνέχεια της που παίζεται τώρα

Φανταστείτε όμως ένα άλλο, ακόμα πιο φρικτό σενάριο. Μια μικρή μειονότητα που κατέχει όλο σχεδόν τον πλούτο του πλανήτη, για όχι μια μέρα, αλλά επί 365 μέρες το χρόνο, επιδίδεται σε όργιο εγκλημάτων. Απο πολιτικές δολοφονίες, φυλακίσεις, έως γενοκτονίας -  ότι φανταστείς πρόσθεσε το στη λίστα εδώ. Χωρίς τιμωρία.

Λίγο ανιαρό ακούγεται, θα μου πεις, αυτό δεν είναι σενάριο φαντασίας.
Αυτό ήδη συμβαίνει...

dickheads [μπουρλότο για τα δάση]

Νόμος- μπουρλότο για τα δάση

 

Γραφει ο Νικος Περπερας 

«Δάση; Ποια δάση; Στάχτη να γίνουν, αρκεί να έρθουν οι πολυπόθητες επενδύσεις που θα φέρουν την …ανάπτυξη»! Με αυτό το σκεπτικό η κυβέρνηση ανάβει τη δάδα και λειτουργεί σαν αδίστακτος εμπρηστής, με ένα νομοσχέδιο – σκούπα με το ψευδεπίγραφο τίτλο «Περιβαλλοντική Αναβάθμιση και Ιδιωτική Πολεοδόμηση – Βιώσιμη Ανάπτυξη Οικισμών – Ρυθμίσεις Δασικής Νομοθεσίας»,

Εξαιρετικά σύντομη θεμελίωση της θέσης ότι ο Μαρξισμός δεν έχει εγγενή προοπτικά όρια

Απο το lenin reloaded

Αυτό μόνο μπορούμε να γνωρίζουμε: το αδιανόητο θα είναι ακόμα "μαρξιστικό", στον βαθμό ακριβώς που είναι αδιανόητο να υπάρξει χωρίς την κοινωνική εκπλήρωση της επαναστατικής θεωρίας. 

Μέσα στην ταξική κοινωνία, ο Μαρξισμός είναι μια επαναστατική διαλεκτική σκέψης και συλλογικής πράξης με σαφέστατες αρχές και όρια. Η αποσαφήνισή τους και η προάσπισή τους αποτελεί την βασική διάσταση της διαπάλης με τον οπορτουνισμό, διαχρονικά και σε όλες του τις μορφές.

Ο επαναστατικός όμως απώτατος στόχος του Μαρξισμού είναι, ως γνωστόν, η κατάργηση των τάξεων μέσω της κατάργησης της εκμετάλλευσης. Το τέλος του, με την έννοια του σκοπού του, είναι η αταξική κοινωνία.

Αλλά η αταξική κοινωνία είναι επίσης το τέλος του Μαρξισμού και με την δεύτερη έννοια, καθώς το νόημα και η σημασία όλων των τμημάτων του που αφορούν την ταξική εκμετάλλευση και την ταξική πάλη θα έπαυε να έχει προτεραιότητα για μια κοινωνία χωρίς τάξεις (αν και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει σε ποιον βαθμό θα αναδυόταν τότε στην επιφάνεια άλλες και ακόμα εντελώς ανεξερεύνητες διαστάσεις της σκέψης του Μαρξ).

Θα ήταν ασφαλώς εντελώς παράλογο να πει κανείς ότι το προαναφερθέν τέλος του Μαρξισμού θα είχε τη μορφή της επιστροφής στην αστική φιλοσοφία και ιδεολογία. Καμία αταξική κοινωνία δεν θα μπορούσε να υπάρξει ούτε λεπτό αν δεν τις είχε ήδη ξεπεράσει, μαζί φυσικά με τα θεμέλιά τους στις αστικές κοινωνικές σχέσεις. Αντιθέτως, ο "μετα-μαρξισμός" --μόνο σε μια αταξική κοινωνία, μια κοινωνία που έχει πλήρως δικαιώσει τον Μαρξ, έχει νόημα αυτός ο γελοίος όρος των αναθεωρητών-- θα εκκινούσε σε ολότελα άγνωστες για μας κατευθύνσεις ακριβώς από τον βατήρα της εκπλήρωσης του Μαρξισμού. Αλλά βεβαίως, η εκπλήρωση του Μαρξισμού στην αταξική κοινωνία δεν είναι τίποτε άλλο από μια εκπλήρωση της θεμελιώδους προϋπόθεσης για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους (και όχι πια της "επικράτησης του προλεταριάτου"). Μπορούμε να φανταστούμε τις μορφές σκέψης και τις επιστημονικές προτεραιότητες μιας τέτοιας κοινωνίας όπως μπορεί να φανταστεί τη σκέψη του Χέγκελ ή του Αϊνστάιν μια αγελάδα -- αν και προσωπικά θεωρώ ότι ίχνη του "απόκοσμου", "αλλοτριωτικού" χαρακτήρα μιας τέτοιας σκέψης παρίστανται ήδη εν σπέρματι στον πολιτισμό του υπαρκτού σοσιαλισμού.* Αυτό μόνο μπορούμε να γνωρίζουμε: το αδιανόητο θα είναι ακόμα "μαρξιστικό", στον βαθμό ακριβώς που είναι αδιανόητο να υπάρξει χωρίς την κοινωνική εκπλήρωση της επαναστατικής θεωρίας.

* Για παράδειγμα: "Ο Πλατόνοφ γράφει λες και κανείς πριν απ'αυτόν δεν είχε γράψει τίποτε, λες και ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έβαλε μολύβι σε χαρτί. [...] Υπάρχουν φορές που μοιάζει το έργο του να έχει γραφεί από ένα πλάσμα από άλλο πλανήτη που αναγκάστηκε να ζει μαζί μας." Tatiana Tolstaya, Εισαγωγή στο Andrei Platonov, The Fierce and Beautiful World, Νέα Υόρκη: NYRB, 2000, σελ. x-xi.

«Γίγνεσθαι Μάρξ...»

«Γίγνεσθαι-Μάρξ, ποτέ δεν είναι νωρίς να γεννιέται ένας Μάρξ, γιατί ποτέ δεν είναι αργά για να αναστηθεί».

Η παραπάνω φράση ^[*] , που μου αρέσει όπως ένα ποτό που φοβάμαι να πιω, μπορεί και να υπονοεί ότι ο Μαρξ έχει «πεθάνει». Και είναι αλήθεια – κατά κάποιο τρόπο έχει πεθάνει. Όμως,  

Θα είναι πάντα νωρίς να ξαναγεννηθεί ένας Μαρξ, όσο υπάρχει και δεν φαίνεται να υποχωρεί αυτό που ακόμα βιώνεται, αυτό με το οποίο η σκέψη του είναι άρρηκτα δεμένη. Σ’ αυτό διαφέρει από τον Ευκλείδη, τον Νεύτωνα ή τον Ρουσσώ που μπορεί και να «πάλιωσαν». Το προσδόκιμο ζωής του Μαρξ, παραδόξως επεκτείνεται και αυξάνεται, όσο δεν μειώνεται η απόσταση προς το τέλος του καπιταλισμού.  Η εποχή του Μαρξ είναι ακόμα η εποχή σου και η δική μου γιατί το αντικείμενο της κριτικής του είναι ακόμα «ζωντανό και κλωτσάει». Ένας νεογέννητος, ή Λαζαρο-αναστημένος «Μαρξ» δεν μπορεί να είναι Μαρξ, αν δεν αναγνωρίσει τον χρόνο και χώρο μας σαν δικό του. Μα τότε δεν θα μοιάζει καν στον Μαρξ - εννοώ, αν δεν αποκαλύψει την αλήθεια των ημερών μας που συστηματικά απωθείται, μιαν αλήθεια όμως την οποία αγνοούμε όλοι και της οποίας δεν υπάρχουν μοντέρνοι ή μεταμοντέρνοι μύστες.

Μπορείς, άραγε, εσύ να το κάνεις, να πεις δηλαδή κάτι που δεν έχει ειπωθεί, να διανοηθείς το αδιανόητο, να βγάλεις στην επιφάνεια της συνείδησης το απωθημένο μυστικό του ασυνείδητου, και να το κάνεις με τρόπο που να με πείθει ότι η σκέψη σου είναι λυτρωτική για μένα και τους γύρω μου; Θα βάλω δίπλα στο ονομα σου την προσθήκη «ιστής», θα είναι ένα πρωτάκουστο «…ιστής» και θα δεχτώ να κάνω κάτι που, στις περισσότερες περιπτώσεις, απεχθάνομαι: θα σε ακολουθήσω.

Αναρωτιέμαι, όμως, αν είμαι γεννημένος σε λάθος εποχή, για να γίνω μάρτυρας της δεύτερης παρουσίας του… και αισθάνομαι ότι αυτό που πιθανότερα θα γίνει είναι να εμφανιστούν πολλοί, μικροί «Λιλιπούτειοι» Μαρξ σε μια χώρα χωρίς θαύματα. Και αλίμονο αν κάποιος από αυτούς αξιώσει ειδική και αποκλειστική σχέση με την αλήθεια. 

[* η φραση, από κειμενο στο ιστολογιο Ταξικες Μηχανές]

Είμαι, ή δεν είμαι «Μαρξιστής»

Κάποιοι μου λένε πως ο ίδιος ο Μαρξ δεν ήταν, ή δεν δήλωνε «Μαρξιστής»… 

Ναι, αλλά ο Μαρξ είχε όλο το δικαίωμα και δίκιο να πει: «δεν είμαι Μαρξιστής». Αν έλεγε το αντίθετο, θα  ήταν αυτισμός.

Εγώ, κι εσύ αν θέλεις, έχουμε τόσο δικαίωμα να πούμε «είμαστε «Μαρξιστές» όσο και να δηλώσουμε στοιχεία ταυτότητας, ή κάτι που νομίζουμε πως μας χαρακτηρίζει.

Το προβλημα είναι πως ότι και να δηλώσουμε, τελικά αυτό που είμαστε ορίζεται και από άλλους. Μα αν ο αυτό-ορισμός μας δεν είναι σωστός ή ακριβής, άλλο τόσο κι ο ορισμός μας από άλλους μπορεί να είναι λαθεμένος και ανακριβής.

Αυτή η σύγχυση του λάθους με το σωστό, της ακρίβειας με την ανακρίβεια είναι η δίνη μέσα στην οποία κολυμπάμε θέλοντας και μη. Το αν θα βουλιάξουμε ή όχι δεν εξαρτάται από αυτό-ορισμούς, ορισμούς, ή και αφορισμούς, αλλά πρώτιστα από το αν κουνάμε τα χέρια μας κολυμπώντας. 

το "χόμπι" της δασοκτονίας

Κάθε χρόνο γινόμαστε μάρτυρες μιας τρομακτικής οικολογικής καταστροφής όπου τεράστιες εκτάσεις δασών εξαφανίζονται από το πρόσωπο της γης, παραδομένες στην πυρά.

Πέραν από οποιαδήποτε οικολογική έγνοια, όμως, ειδικά στην χώρα μας, βασικός κορμός της οικονομίας, έτσι όπως κατάντησαν μια σειρά κλάδους της βιομηχανίας, της βιοτεχνίας και της αγροτικής παραγωγής, είναι ο τουρισμός. Θα υπέθετε ένας ορθολογικός άνθρωπος, ακόμα κι αν σκεφτόταν την οικονομία και την ανάπτυξη της με αποκλειστικά καπιταλιστικούς όρους, ότι

φτωχές μέσα στην αύξηση του πλούτου

Οι εργαζόμενες τάξεις παραμένουν φτωχές μέσα στην αύξηση του πλούτου, μίζερες μέσα στην αύξηση της πολυτέλειας. Οι υλική ανέχεια μειώνει την ηθική τους όπως και τη φυσική τους υπόσταση. Δεν μπορούν να βασιστούν σε άλλους για γιατρειά. Έτσι, έχει καταστεί μια υπέρτατη αναγκαιότητα να πάρουν την δική τους υπόθεσή τους στα χέρια τους. Οι εργάτες πρέπει να αναγεννήσουν τις σχέσεις ανάμεσα σ’ αυτούς και τους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες, και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μετασχηματίσουν την κοινωνία.

Αυτά είπε ο Μαρξ το 1871 (όπως τα λεγόμενα του αποδόθηκαν από τον   Ρ. Λάντορ που του πηρε συνεντευξη για  την New York World και δημοσιεύθηκε στις 18 Ιουλίου 1871).

Δεν ειναι η πρωτη φορα... (ΜΗ17)

 

Τα ερωτήματα για την  συντριβή του αεροσκάφους της πτήσης «ΜΗ17» στην περιοχή της Ανατολικής Ουκρανίας Ντονέτσκ, είναι πολλά και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα απαντηθούν ποτέ.

Απο τις δηλώσεις ύπατων μελών της διακυβέρνησης των ΗΠΑ, φαίνεται καθαρά η προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί το γεγονός για να ασκηθεί διεθνής πίεση στην Ρωσία να πάψει να παρέχει βοήθεια στους αυτονομιστές της περιοχής.

“τραπεζοκεντρισμός”, ΣΥΡΙΖΑ (τρεις λαλούν...) και κόκκινα δάνεια

Τι λέει η Αυγή για το σχέδιο «ρύθμισης των λεγόμενων κόκκινων δανείων που θα έχει έτοιμο η κυβέρνηση στα μέσα Αυγούστου;

« Σύμφωνα με πληροφορίες, το πλαίσιο αναμένεται να είναι ιδιαίτερα "σφιχτό" για τους οφειλέτες, ενώ θα περιλαμβάνει έως και... πέρασμα του ελέγχου των "κόκκινων" επιχειρήσεων στα "χέρια" των τραπεζών, ενώ αναφορικά με τα φυσικά πρόσωπα αναμένεται να υπάρξουν ρυθμίσεις, όπως η μεταβίβαση ακινήτου του οφειλέτη στην τράπεζα, στην οποία θα καταβάλει ενοίκιο (!) για κάποια χρόνια. Την ίδια ώρα η λέξη "κούρεμα" θα πρέπει να θεωρείται απαγορευμένη για κυβέρνηση και τράπεζες, σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες, κάτι το οποίο συνεπάγεται πως οι ρυθμίσεις που είναι στα "σκαριά" εξυπηρετούν κατά κύριο λόγο τις τράπεζες, ενώ δεν δίνουν ουσιαστικές λύσεις σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις τα οποία "στενάζουν". […]»

Aυτό, ότι «"κούρεμα" θα πρέπει να θεωρείται απαγορευμένη λέξη για κυβέρνηση και τράπεζες», μπορεί να ισχύει για τα νοικοκυριά και τις μικρές επιχειρήσεις, αλλά όχι για όλους. Από άλλη πηγή πληροφορούμαστε ότι

«Την ώρα που χιλιάδες πολίτες κινδυνεύουν, για λίγες χιλιάδες ευρώ, να χάσουν τα σπίτια τους, κάποιοι άλλοι  «κουρεύουν» τα τραπεζικά τους δάνεια!

Όπως έγινε γνωστό μια τουλάχιστον από τις λεγόμενες «συστημικές τράπεζες», η Alpha Bank, ετοιμάζεται να κάνει ένα «δωράκι» αξίας κάποιων εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ (γύρω στα τριακόσια) στους κυρίους Μπόμπολα και Ψυχάρη.

Αναμένεται να ακολουθήσουν και οι άλλες «συστημικές», ώστε οι δύο επιχειρηματίες να απαλλαγούν από ένα μεγάλο μέρος των προηγούμενων δανείων τους και να πάρουν νέα για να συνεχίσουν το …θεάρεστο έργο τους.

Δεν νομίζουμε να υπάρχει κανείς που να υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση δεν έπαιξε ρόλο σ΄ αυτή την αθλιότητα. Χωρίς αυτήν οι δύο επιχειρηματίες- εκδότες θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν όπως αντιμετωπίζονται τόσες χιλιάδες επιχειρηματίες που ζητούν μια έστω μικρή διευκόλυνση για την αποπληρωμή των τραπεζικών τους υποχρεώσεων.

Σ΄ αυτό, λοιπόν, το «τρίγωνο της αμαρτίας» αποτυπώνονται όλες οι αιμομικτικές σχέσεις εξουσίας, οικονομικής, πολιτικής και μιντιακής.

Και να σκεφθεί κανείς ότι αυτές τις «συστημικές τράπεζες» που κάνουν τα δώρα στους φτωχούς, πλην τίμιους κυρίους Μπόμπολα και Ψυχάρη, τις «έσωσε» ο ελληνικός λαός πληρώνοντας το βαρύ τίμημα των «μνημονίων». Εις υγείαν των κορόιδων, λοιπόν…»

Κατά τ’ άλλα,  το προβλημα έγκειται στο γεγονός ότι ο «τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση διαχειρίζεται το όλο θέμα είναι “τραπεζοκεντρικός”», κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ζητά την δημιουργία ενός «ενδιάμεσου φορέα». Τώρα τι είδους διαχειριστικά θαύματα θα μπορούσε να κάνει αυτός ο ενδιάμεσος φορέας, μόνο ο θεός ξέρει… κι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μια μικρή (ας το πούμε) ένσταση…

ζ

Σε αναφορά με την επίθεση του Ισραήλ στην Γάζα,

η Κοινή Ανακοίνωση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (ολόκληρη παρακάτω) λέει πως «Ευθύνες έχει και η ΕΕ, που ακολουθεί γραμμή "ίσων αποστάσεων" ανάμεσα στο θύτη και το θύμα και ταυτόχρονα αναπτύσσει συνεργασία με το Ισραήλ σε στρατιωτικό και οικονομικό - πολιτικό επίπεδο».

Αλλά, βρε αδελφέ, υπάρχουν και εξαιρέσεις, όπως η Γαλλία και πιο συγκεκριμένα η αριστερή κυβέρνηση του Ολάντ. Μην τα παραβλέπουμε αυτά…

[Μεταφράζω από την Humanité-in-English]

«Εκφράζοντας την "αλληλεγγύη της Γαλλίας" προς το Ισραήλ, με το πρόσχημα των επιθέσεων με πυραύλους που εκτοξεύτηκαν από τη Γάζα, χωρίς να αρθρώσει λέξη για τις βομβιστικές επιθέσεις, δολοφονίες, συλλήψεις και τις ρατσιστικές επιθέσεις στη Γάζα και στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, ο Γάλλος Πρόεδρος έχει μόλις εμπλέξει τη χώρα μας σε παράνομη επιχείρηση ενάντια σε έναν λαό που αγωνίζεται για την επιβίωσή του - τον παλαιστινιακό λαό.

Μετά από τόσους κατακλυσμούς...

Μετά από όλους αυτούς τους κατακλυσμούς, η παρακμή του πολιτισμού μας που με εξουθενώνει δεν οφείλεται  στο

 ότι εμφανίστηκαν βάνδαλοι σαν  νέοι  ευγενείς

 του πνεύματος, αλλά ότι  επιμένεις ακόμα

 στο  πατρικό καθήκον σου  να κατηχείς 

τα παιδιά σου να ζουν σαν

 δουλοπάροικοι στο 

ιδεολογικό τους

 τσιφλίκι.

όποιος δεν θέλει να ζυμώσει

 

Παραθέτω πιο κάτω τα δυο τελευταία κεφάλαια  ενός  εκτεταμένου άρθρου του Πέτρου Παπακωνσταντίνου με τίτλο ‘Ευρωπαϊκή Ένωση και Αριστερά’, παραλείποντας  τα πρώτα στα οποία γίνεται μια ιστορική αναδρομή της δημιουργίας και εξέλιξης αυτού του μορφώματος καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, αναλύοντας διαχρονικά τις θέσεις υπέρ και κατά της ένταξης της Ελλάδας σ’ αυτό, σε σχέση με μια εκτίμηση της διαμόρφωσης του πολιτικού, οικονομικού και ταξικού χαρακτήρα του. 

Οι κύριες αιχμές του άρθρου, ομολογουμένως, στρέφονται κατά του λεγόμενου ρεύματος  του αριστερού ευρωπαϊσμού, και αξίζει να διαβαστούν. Ωστόσο, μπαίνει και το ΚΚΕ στα στόχαστρα κριτικής του συγγραφέα με το σκεπτικό ότι το κόμμα συνδέει την αποδέσμευση άμεσα με την «πάλη για αλλαγή της εξουσίας» και, όπως το θέτει ρητορικά ο  ίδιος, «κατ’ αυτό τον τρόπο, ο αγώνας εναντίον της Ε.Ε. χάνει οποιαδήποτε πολιτική αιχμή και εκφυλίζεται σε απλή υποπαράγραφο μιας άσφαιρης και φλύαρης αντικαπιταλιστικής ρητορείας».

μπροστά σ’ ένα κουτί

Κάθεται μπροστά σ’ ένα κουτί

Και ρουφάει ότι ακτινοβολεί με τα μάτια

Ενός εγκέφαλου που δεν είναι δικός του

Μόνο που όταν αισθάνεται επιθυμία

Δεν μπορεί να λαγνεύει με το γεννητικό όργανο

Ενός σώματος που δεν είναι δικό του

Κι όταν αισθάνεται πείνα

Δεν μπορεί να μασήσει με τα δόντια

Ενός στόματος που δεν είναι δικό του

η νίκη στο Μουντιάλ δεν εξασφαλίζεται με την αγάπη ενός λαού για το ποδόσφαιρο

O Φιντέλ Κάστρο, είναι γνωστό, έστειλε στον φίλο του Μαραντόνα την παρακάτω επιστολή δείχνοντας την υποστήριξη του στο άθλημα γενικά και ειδικά στην Αργεντινή, πριν αποφασιστεί με ποιους θα αναμετρηθεί στον τελικό του Μουντιάλ, όπου, αλίμονο έχασε.

διαπροσωπική επικοινωνία στα δίκτυα (β' μέρος)

[διαβάστε το Α' μέρος εδώ] 

To κεντρικό εύρημα της έρευνας έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Μεταφράζω από την εισαγωγική σύνοψη της δημοσίευσης της.

Συναισθηματικές καταστάσεις δύναται να  μεταφερθούν σε άλλους μέσω συναισθηματικής μίανσης [σ.σ. ή μόλυνση], που οδηγεί τους ανθρώπους να βιώσουν τα ίδια συναισθήματα,  εν αγνεία τους. Η συναισθηματική μίανση είναι καλά εδραιωμένη σε εργαστηριακά πειράματα όπου οι άνθρωποι  μεταδίδουν θετικά και αρνητικά συναισθήματα προς άλλους. Δεδομένα από ένα ευρύ κοινωνικό δίκτυο πραγματικών ανθρώπων, συλλεγμένα κατά τη διάρκεια μιας εικοσαετούς  περιόδου δείχνουν ότι οι πιο μακροχρόνιες ψυχικές διαθέσεις (όπως η κατάθλιψη, η ευτυχία), μπορούν να μεταδοθούν μέσω δικτύων [Fowler JH, Christakis NA (2008) BMJ 337: a2338], αν και τα αποτελέσματα είναι αμφιλεγόμενα. Σε ένα πείραμα με τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν το Facebook, δοκιμάζουμε αν η συναισθηματική μετάδοση λαμβάνει χώρα εκτός της διαπροσωπικής  αλληλεπίδρασης μεταξύ ατόμων, μειώνοντας την ποσότητα του συναισθηματικού περιεχόμενου στο News Feed. Όταν μειώθηκαν οι θετικές εκφράσεις, οι άνθρωποι παρήγαγαν λιγότερα θετικές θέσεις και πιο αρνητικές θέσεις. Όταν μειώθηκαν οι αρνητικές εκφράσεις, το αντίθετο μοτίβο συνέβη. Αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι τα συναισθήματα που εκφράζονται από άλλους στο Facebook επηρεάζουν τα συναισθήματά μας, που αποτελούν πειραματικές αποδείξεις για μαζικής κλίμακας μίανσης μέσω των κοινωνικών δικτύων. Η εργασία αυτή δείχνει επίσης ότι, σε αντίθεση με τις επικρατούσες παραδοχές, πρόσωπο-με-πρόσωπο αλληλεπίδραση και οι μη λεκτικές εντυπώσεις δεν είναι απολύτως απαραίτητες για τη συναισθηματική μίανση, και ότι η παρατήρηση των θετικών εμπειριών των άλλων αποτελεί μια θετική εμπειρία για τους ανθρώπους.

Κάποτε, χρειαζόταν φαρμακευτική αγωγή, και μόνο κάτω από ψυχιατρικό έλεγχο ήταν δυνατόν να επηρεαστεί τεχνητά η ψυχική διάθεση ενός ατόμου απο άλλον παράγοντα. Τώρα μπορεί να γίνει αυτό στο διαδικτυο από τα πολυεθνικά τέρατα που το ελέγχουν χωρίς τα ίδια να υπάγονται σε οποιοδήποτε έλεγχο. Και το άκρον άωτον του παράλογου της κατάστασης αυτής είναι ότι την άδεια στις πολυεθνικές να τον χρησιμοποιήσουν την δίνει ο ίδιος ο χρήστης. 

Στις άμεσα πολιτικές προεκτάσεις του ζητήματος αναφέρεται κι ένα ενδιαφέρον άρθρο στον Ριζοσπάστη, το οποίο καταλήγει με το παρακάτω ερώτημα . 

Το πρόσθετο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν τώρα οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων είναι αν θέλουν να γίνουν πειραματόζωα σε ψυχολογικά πειράματα που θα τους κάνουν να νιώθουν ευχάριστα ή δυσάρεστα όχι με βάση τις δικές τους εμπειρίες και τη δική τους ψυχοσύνθεση, αλλά την κατευθυνόμενη διάθεση που θα διασπείρουν τα data centers του Facebook. Αν θέλουν να τους υποβάλουν ιδέες και αποφάσεις χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται. έχουν τη δυνατότητα να απαντήσουν «όχι».

Αναρωτιέμαι, όμως, αν οι χρήστες όντως έχουν τη δυνατότητα να απαντήσουν «όχι».  Σίγουρα, δεν θα υποφέρει μεγάλη απώλεια κάποιος που αποφασίζει να κλείσει τον λογαριασμό του στο Facebook. Ένας σωρός ανοησίες και ανιαρότητες μεταφέρονται  μέσω αυτού και άλλων ψευτο-κοινωνικών δικτύων.

Το προβλημα είναι ότι το καπιταλιστικό σύστημα μας καθιστά υποχρεωμένους  να καταναλώνουμε τα προϊόντα που παράγει, ανάγοντας τα σε αναγκαιότητες στην ζωή μας. Μπορεί κάλλιστα κάποιος να κλείσει το λογαριασμό του στο ένα ή άλλο ψευτο-κοινωνικό δίκτυο, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει το σύστημα να τα παράγει. Δηλαδή η λειτουργία τους θα συνεχιστεί διότι, ακόμα κι αν κάποιο από αυτά τα δίκτυα εξαφανιστεί, δεν εξαφανίζεται η δυνατότητα του συστήματος να εισαγάγει πιο εξελιγμένα προϊόντα σε αντικατάσταση των παλαιοτέρων που διένυσαν την εξελικτική τους πορεία σαν αντικείμενα κατανάλωσης.

Επιπρόσθετα, στο ευρύτερο σχήμα, κάποιος που έχει κάνει χρήση του διαδικτυου θα βρει δύσκολο να «ζήσει» χωρίς αυτό στις μέρες μας. Και πολύ πιθανόν, απέχοντας από αυτό, να βρεθεί και σε δυσμενή θέση σε σύγκριση με άλλους που το χρησιμοποιούν. Γενικά, επειδή τα νέα μέσα επικοινωνίας προσφέρουν άνεση και αμεσότητα στην πρόσβαση μιας απύθμενης δεξαμενής πληροφοριών, η λογικά αναμενόμενη τάση είναι το άτομο να υιοθετήσει την χρήση των. Δεν υπάρχει άλλη ορατή εναλλακτική.

Αυτό που θα μπορούσε και θα έπρεπε να γίνει είναι οι χρήστες να είναι πληροφορημένοι για τις παγίδες που κρύβονται στην χρήση των μέσων αυτών και, ει δυνατόν, να τα χρησιμοποιούν διαβρωτικά. Δηλαδή τα ίδια αυτά τα μέσα να χρησιμοποιούνται με σκοπούς αντίθετους από αυτούς που θέτει, φανερά ή κρυφά, η άρχουσα τάξη που τα κρατά στην κατοχή της. Αυτό που ως ένα βαθμό γίνεται, συχνά με έντονα στοιχεία ερασιτεχνισμού (όπως λόγου χάρη στην δική μου περίπτωση), πρέπει να γίνει πιο συστηματικά και με αναπτυγμένο επαγγελματισμό.

Το άλλο ζήτημα, το οποίο αφορά μιαν αναγκαιότητα που εκτείνεται σε όριο πέραν του θέματος που θίγεται εδώ, είναι ότι το εργατικό κίνημα και η πρωτοπορία του πρέπει να εκπονούν τις δικές τους μελέτες σε σχέση με ζητήματα που έχουν να κάνουν με το πώς, με τι τρόπους, το κίνημα μπορεί να αμύνεται και να επιτίθεται σ’ αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο που διεξάγεται ακατάπαυστα εναντίον του και, γενικότερα, στον πόλεμο που διεξάγει η άρχουσα τάξη εναντίον του υπόλοιπου πληθυσμού, σ’ αυτόν τον πόλεμο που τελικά υποβαθμίζει την  ανθρώπινη συνθήκη.

Δεν φτάνει το κίνημα να ενημερώνεται και να αξιολογεί τα ευρήματα της ψυχολογίας και τις πολιτικές της εφαρμογές, πρέπει να εκπονεί και τις δικές του έρευνες αξιοποιώντας σύγχρονες ερευνητικές μεθόδους. Το κίνημα πρέπει να κατέχει την επιστήμη των αστών και να την χρησιμοποιεί καλύτερα από δαύτους. Έχει την δύναμη να το κάνει, φτάνει να δει την αναγκαιότητα. Αλλιώς, ο σοσιαλισμός, από επιστήμη (που μας αρέσει να λέμε ότι είναι) θα καταλήξει σε ουτοπία, την ίδια εποχή που εμείς, ό μη γένοιτο, θα φαινόμαστε όλο και περισσότερο σαν ιεραπόστολοι μιας θρησκείας του παρελθόντος. 

Ο Θεός ήταν πάντα σκληρός με τους φτωχούς

La Mort de Marat, Jacques-Louis David

 

Μαρά: «Ο Θεός ήταν πάντα σκληρός με τους φτωχούς»

διαπροσωπική επικοινωνία στα δίκτυα (α μέρος)

Πριν λίγες μέρες κρατούσα στην αγκαλιά μου ένα αξιολάτρευτο πλάσμα που με κοιτούσε κατάματα με τα γαλανά μεγάλα μάτια του χαμογελώντας στο κέντρο του κόσμου μου.

Ένα αριστούργημα της ανθρώπινης φύσης, ικανό να επικοινωνεί μαζί μου και να ανταλλάσσει έντονα συναισθήματα, μεταφέροντας με σ’ ένα στάδιο εξέλιξης πριν την γένεση της ανθρώπινης γλώσσας.

δύο απόψεις για την απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας

Με αφορμή το επικείμενο νομοσχέδιο για τη «μικρή ΔΕΗ», το οποίο συζητείται στην βουλή, τι έχει πει  ο ΣΥΡΙΖΑ, δια στόματος Σταθάκη; Την Τρίτη 24 Ιούνη (εντελώς διαφωτιστικά) στο «Real fm», μεταξύ άλλων είχε δηλώσει:

Με οξεία αίσθηση του τι σημαίνει πολιτική αθλειοτητα

 Με μια οξεία αίσθηση του τι σημαίνει καιροσκοπισμός και πολιτική αθλιότητα γράφει σε κύριο άρθρο της η Καθημερινή τα εξής ωραία σχόλια: 

«Ορισμένοι πολιτικοί που έχουν διατελέσει υπουργοί επί Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είναι τουλάχιστον προκλητικοί. Υποδυόμενοι τους γενναίους πολεμίους των Μνημονίων και της λιτότητας εμφανίζονται ως φίλοι του λαού. Δεν άνοιξαν ποτέ το στόμα τους, όμως, για να εξηγήσουν το πώς δικές τους πράξεις οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Αυτοί ξεπέρασαν κάθε όριο διορισμών στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, αυτοί έδιναν παράλογες αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους, αυτοί πρώτευσαν στη φαυλότητα και στον παλαιοκομματισμό. Κάποιοι εξ αυτών έτρεξαν να συμμαχήσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, οσφριζόμενοι και πάλι εξουσία. Κάποιοι άλλοι έχουν βολευτεί ως βουλευτές και κάνουν κριτική στην κυβέρνηση εκ του ασφαλούς. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται, όμως, την υποκρισία και έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους…»

Τι μας λέει λοιπόν η αστική φυλλάδα; Δεν γνωρίζει τάχα οτι αυτό είναι το ανθρώπινο «υλικό» των κομμάτων την πολιτική των οποίων στηρίζει, έστω και με τις εκάστοτε κριτικές παρατηρήσεις της; Άτομα των οποίων η πρακτική, συμπυκνωμένα, μπορεί να χαρακτηριστεί ως αχρειότητα. Αυτά τα άτομα, και εκείνα μεταξύ των που ακόμα  δεν έχουν εγκαταλείψει τα σκάφη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ σαν τους αρουραίους από τ’ αμπάρια του σκάφους που βουλιάζει, τέτοια άτομα απαρτίζουν το στελεχικό δυναμικό τους.

Μήπως προσπαθεί να μας πει ότι τέτοια σαβούρα που βρωμάει ψοφίμι μαζεύει τώρα κι ο ΣΥΡΙΖΑ στους ανοικτούς με λαγνεία εξουσίας κόλπους του; Εμείς το ξέρουμε. Κάποιοι άλλοι πολίτες που ακόμα δεν αντιλαμβάνονται, όμως, την υποκρισία τους, την φαυλότητα όλων αυτών συμπεριλαμβανόμενων και των φυλλάδων που στηρίζουν την πολιτική τους, απομένει να «βγάλουν τα συμπεράσματά τους…»

Μέχρι τότε, θα βγαίνουν κάποιοι «ευφυείς» γραφιάδες, όπως ο Χ. Γιανναράς, από τις πολεμίστρες της Καθημερινής να βάλουν με πυρά κατά της «απαιδευσιάς των πολιτικών που κυοφορεί τερατογενέσεις», και να μοιρολογούν για το σφετερισμό της «ελληνικότητας», ή άλλως του «πατριωτικού ελληλοκεντρισμού», την εκπροσώπηση του οποίου διεκδικούν «κάποιοι κλόουν της πολιτικής σκηνής […] ακριβώς με τις προδιαγραφές που βολεύουν απολύτως τη δολιότητα της ‘αριστεράς’ και την ευτέλεια της Ν.Δ»… Και, τέλος πάντων, να υπονοούν πως όταν σιχαθούμε τους αχρείους πολιτικούς, υπάρχει πάντα και η λύση του Εθνικισμού μείον τους πολιτικούς…    

***

Σκίτσο του Ηλία Μακρή δανεισμένο από την Καθημερινή

Τέρμα η Σχιζοφρένεια...

[Σχεδόν ενάμισι χρόνο μετά το συμβάν αναρτώ αυτό το σχόλιο πάλι, χωρίς να θυμάμαι για ποιό λόγο το είχα αποσύρει στα "προσχέδια"...
Μιλά για μια σχιζοφρένεια.

Εύχομαι αυτή η σχιζοφρένεια να γιατρευτεί. Αλλά καλύτερα να κάνουμε κάτι πιότερο από το να ευχόμαστε.
Θέλω η απεργία να τους ταράξει όσο καμία άλλη πριν. Ελπίζω να συμβάλει στην πρόοδο της ανασύστασης της αξιοπρέπειας του εργάτη, με την μαζική ανασύνταξη του κινήματός του.

Εχει παραγίνει το θράσος του βιαστή του.  Επιτέλους (!), κάποια στιγμή πρέπει ο εργάτης να του κόψει τ' αρχίδια αν δεν του "γαμήσει και τη μάνα", που λένε!]
❇❇❇❇❇

σύγχυση μεταξύ τραγωδίας και φαρσοκωμωδίας;

Παρατηρώ αυτήν την φωτογραφία (την οποία δανείσθηκα απο τον Κόκκινο Τύπο).

Το πρώτο και σημαντικότερο είναι η πλοκή - η συμπλοκή μεταξύ της αγανακτισμένης εργάτριας και του αστυνομικού, οι οποίοι είναι και οι πρωταγωνιστές του δράματος.

Συμφωνώ, παρεμπιπτόντως, με την λεζάντα.

Όντως, κυβερνήσεις μπορεί να πέσουν από την δράση ενός εργατικού κινήματος σε ανάταση και όχι μόνο. Kράτη μπορεί να διαλυθούν, συστήματα ν’ αλλάξουν.

Παρατηρώντας τους κομπάρσους του δράματος, τους οποίους το πλάνο της φωτογραφίας απεικονίζει ανάμεσα στους πρωταγωνιστές ενώ στην πραγματικότητα βρίσκονται σε απόσταση από αυτούς, η πλοκή που υπονοεί η φωτογραφία αποκτά πρόσθετo ενδιαφέρον.

Από δεξιά, κάποιος σχεδόν κρύβεται πίσω από την κολώνα του κτηρίου.

Φοβάται;

Δίπλα από αυτόν, κάποια (ή κάποιος) βρίσκει αρκετό ενδιαφέρον στα δρώμενα της σκηνής για να τα φωτογραφίσει.

Το άλλο άτομο δίπλα της (του), απλά έχει σταθεί στο πεζοδρόμιο και παρακολουθεί.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα τρία άτομα δείχνουν να είναι ουδέτεροι θεατές. Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία μας έχει παράγει υπέρβαρα πολλούς ουδέτερους θεατές. Να ρωτήσω: αυτοί θα πάρουν λέτε μέρος σε μια συμπλοκή εργαζόμενων με το κράτος;

Ο πλέον ενδιαφέρον «παίχτης» είναι αυτός με το κόκκινο (χρώμα που διάλεξε ο τύπος!) μπλουζάκι, που στέκεται σχεδόν δίπλα από τους συμπλεκόμενους. Σηκώνει ένα μεγάλο χαρτοφύλακα, ή μια δημοσιογραφική κάμερα στη θήκη της, ή …,  τέλος πάντων, δώστε την δική σας ερμηνεία ως προς το τι σηκώνει... Το ενδιαφέρον είναι ότι γελάει. Μου θυμίζει κάπως έναν κόπανο που γελούσε βλέποντας σε βίντεο τον αρχι-ναζί να κτυπάει την Κανέλλη...

Όμως, για να πούμε και του «στραβού το δίκιο», ο τύπος με το κόκκινο μπλουζάκι μπορεί να γελάει και με την έκφραση του προσώπου του μπάτσου. Είναι για γέλια, δεν το συζητάω...

Το προβλημα είναι ότι η φωτογραφία εκφράζει και μια σχιζοφρενική σύγχυση μεταξύ τραγωδίας και φαρσοκωμωδίας στον κακό μας καιρό. Και συνεχίζεται.