Η αφύπνιση της άνοιξης

 

Σήμερα
Η άνοιξη με φτάνει
Γλείφοντας την βαθύτερη ουλή του προσώπου μου
Με φως 

Καθώς η φορά της παλίρροιας αλλάζει
Ο ήλιος υψώνεται με λυτρωτική ουδετερότητα
Και νά!  το πρώτο του  θαύμα: 
Μειώνει τη βαρύτητά μου! 

Συμβαίνει...

Από μια παιδική ζωγραφιά,  σαν δραπέτες
Τα χρώματα βάφουν με σχεδόν αθώα ευδαιμονία
Την στιγμή.  Ξεσηκώνεται η σκέψη μου νά `βρει τροφή
Κι εκεί που  η αναπηρική της  καρέκλα δεν φτάνει.. 

Ο ορίζοντας πιο αιχμηρός απ` το ξυράφι του Όκαμ
Κόβει, αφαιρεί τις παχύσαρκες  αμφιβολίες μου
Και  προχωρώ χωρίς φόρτο μια ακόμα  φορά
Προς ρήξη με το όριο της ορατότητάς μου

 

Συμβαίνει...

Λοιπόν,  ο,τι βρω εκεί.. .σε ύψος ή βάθος -
Χωρίς προσμονή ή και υπόσχεση
Δεν έχω λόγο να ψεύδομαι -
Ειμ` ελεύθερος