(ο μη γένοιτο)

"Έχασε τη μάχη για τη ζωή, ο άνδρας που το πρωί του Σαββάτου λούστηκε με εύφλεκτο υγρό και έβαλε φωτιά μπροστά στα μάτια περαστικών. Ήταν τρία χρόνια άνεργος" . (news247)

*********

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, κάτι σαν άμπωτη βγάζει στην επιφάνια την κορυφή του κρατήρα ενός ενεργού ηφαιστείου.

Πόσες φορές όμως πρέπει να συμβεί αυτό για να αποκτήσουμε πλήρη αίσθηση του όγκου του; 

Το ανθρώπινο δράμα, σε όλο τον όγκο και την έκταση του, δεν αναπαρίσταται, δεν βρίσκει απεικόνιση. Η ένταση του δράματος που ο καθένας ξεχωριστά βιώνει δεν συναθροίζεται
με την ένταση του δράματος άλλων. Όπως επικοινωνείται σε μένα, κι όπως μπορεί να επικοινωνηθεί μαζικά, το δράμα του ανθρώπου που καίγεται γίνεται ένα διήθημα απο το οποίο απουσιάζει η στερνή εμπειρία του. Φτάνοντας η ηχώ του συμβάντος σε μένα, έχει ήδη καταλήξει να είναι μια λογική αντίληψη των αποτελεσμάτων αυτής της πολιτικής αγριότητας. Στην περίπτωση μου, ο αντίκτυπος του συμβάντος είναι αγανάκτηση – πράγμα που σαν διεργασία κείται μακριά απο την αίσθηση της φωτιάς που καίει το δέρμα.... μακρύτερα απο το πλέγμα συναισθημάτων που οδηγούν στην αυτοπυρπόληση.

Κάποιοι τον έκαψαν τον άνθρωπο, παρότι φαινομενικά πρόκειται για αυτοκτονία.  

Αυτή η φρικωδία έχει την γενεσιουργό αιτία της όχι γενικά, αφηρημένα και αποκλειστικά στο  «σύστημα». Το να το δεις έτσι, αφηρημένα, αφήνει στο απυρόβλητο του ανθρώπους που ένας-ένας κι ο καθένας ξεχωριστά είναι οι αυτουργοί αυτής της αγριότητας. Αυτούς που μάχονται σθεναρά υπέρ αυτής της αγριότητας, αυτούς που βάφουν τα νύχια και τα δόντια τους με όλες τις αποχρώσεις της, αυτούς που την σχεδιάζουν, την εκτελούν, την  υπερασπίζονται με κάθε τρόπο. Κι ακόμα, αυτούς που στέκουν ουδέτεροι κι αρνούνται να πάρουν θέση ενάντια της.

Το δράμα αυτό το καταλαβαίνεις αν το βιώσεις, (ο μη γένοιτο) σε πρώτο χέρι, αν σε αφορά άμεσα. Αλλά κι έτσι να γίνει, πάλι δεν μπορείς ν’ αποκτήσεις ένα μέτρο που να αποδώσει βιωματικά το μέγεθος του κακού που εκτείνεται πέρα από την δική σου εμπειρία.

Αν ενίστασαι που χρησιμοποιώ τον όρο «κακό», έχεις δίκιο. Δεν είναι επαρκές, και πιθανόν να είναι και ανόητο, να αποκαλούμε «κακό» ότι μας στέλνει στην πυρά. Όντως είναι και παραείναι «κακό» γι αυτούς που υποφέρουν, αλλά συνάμα είναι και να παραείναι «καλό» για τους άλλους που το απολαμβάνουν, κι αδιάφορο για κάποιους άλλους χωμένους στα βρομόνερα της ουδετερότητας τους. 

Είπα πιο πάνω πως «η ένταση του δράματος που βιώνει ο καθένας ξεχωριστά δεν συναθροίζεται». Αν όμως μπορούσε η εμπειρία κάπως να εκφραστεί οργανωμένα και εστιασμένα σαν συνάθροιση οργής, τότε κάποιοι άλλοι δεν θα προλάβαιναν να πούνε το δικό τους «ο μη γένοιτο». Γιατί τότε η ενέργεια που θα απελευθερωνόταν, θα μετέτρεπε τους αναστεναγμούς μας σε καταιγίδα που δεν θα κουβαλούσε μόνο κατάρες.  

Μ