στο νέο τους προορισμό το γένος των ιρίδων.

 

Δυο αποσπάσματα απο το κείμενο 

A.Badiou—«Prose pour des Esseintes»

στο waltendegewalt

[...] Μια απεργία ξεκινά ως αποτέλεσμα μιας τοπικής διαδικασίας που αποτυπώνει έναν συσχετισμό δυνάμεων (αίτημα για αύξηση μισθών, αντίθεση στο κλείσιμο ενός εργαστηρίου, μιας μονάδας, κ.λπ.) και η οποία δεν εξέρχεται από το πλαίσιο τού πεπερασμένου. Ωστόσο, προϋπόθεση τής δυνατότητας υλοποίησης τέτοιων δράσεων είναι η ύπαρξη ενός «υπόβαθρου» ικανοτήτων που παραμένουν λανθάνουσες και απαρατήρητες. Αυτές οι ικανότητες — θα μπορούσαμε να τις αποκαλέσουμε «εργατική δράση», «αλληλεγγύη», «ξεσηκωμός» κ.ο.κ. — θα οδηγήσουν σε συγκεκριμένες επινοήσεις και καινοτομίες που θα χρησιμοποιηθούν και θα αναπτυχθούν εν συνειδήσει τής υποκείμενης-υποκειμενικής απειρότητας στην οποία παραπέμπουν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα άτομα που απεργούν μετατρέπονται σε «απεργούς», προσχωρώντας δηλ. στο «υπόστρωμα» τής δράσης. Και είναι γνωστό τοις πάσι ότι αυτό ακριβώς εξηγεί γιατί είναι τόσο δύσκολο να τερματιστεί μια πραγματική απεργία. Ο τερματισμός της ισοδυναμεί με τον ενταφιασμό τού απείρου. Ό,τι ήρθε στο φως ως αποτέλεσμα τής δράσης των εργατών-απεργών δεν μπορεί να συγκριθεί στα μάτια τους με τους συγκεκριμένους στόχους που είχαν αρχικά τεθεί.

※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※

 

※

[...] 
 Σ’ ένα νησί ναι στον άνεμο μεστό από βλέμμ’ αθέατο ανοίγοντας χωρίς μιλιά τ’ άνθη όλα γέμιζαν

Ώσπου πελώρια καθένα τους αρμονικά κοσμούνταν με χείλι λαμπρό απ’ τα περβόλια χώρια.

Δόξα τού αρχαίου ίμερου των ιδεών αγάλλετο το είναι μου, καθώς γεννιότανε στο νέο τους προορισμό το γένος των ιρίδων.

Το αρχαίο άνθος πρέπει να ανοίξει, ώσπου κάποια στιγμή, πελώριο, να γίνει σύμμορφο με την απειρότητα τού υποκειμένου και να αποχωριστεί απ’ τον παμπάλαιο κήπο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το πρόβλημα στο οποίο αναφέρεται το «άνοιγμα» τού άνθους είναι αυτό των «μεταρρυθμίσεων», με την καλή έννοια τού όρου (δηλαδή, να υπάρχει, τουλάχιστον, ένα σύστημα δημόσιας υγείας και δημόσιας παιδείας άξια τού ονόματος τους, κ.λπ.). Είναι, όμως, εντελώς διαφορετικό το ζήτημα τού αποχωρισμού, τής δυνατότητας μιας άνθησης που δεν εξαρτάται από τον παλιό κήπο. Η εμμένεια των αληθειών έγκειται λοιπόν στο εξής: υπό το πρίσμα μιας αλήθειας, θα αντιμετωπίζουμε τον κόσμο με τέτοιο τρόπο ώστε αυτός να διευρύνεται και να μετασχηματίζεται, ενώ συγχρόνως θα αναλαμβάνουμε τον σχεδιασμό και την ευθύνη τού έργου τού αποχωρισμού. Αυτή είναι η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την αποδέσμευση μιας νέας υποκειμενικότητας η οποία δεν αποβλέπει απλώς και μόνο στην καταστροφή τού παλιού κόσμου, αλλά και στην αληθινή του σωτηρία. Ως προς το σημείο αυτό, ο ποιητής εκφράζεται με μεγάλη ακρίβεια: το όλο ζήτημα περιστρέφεται γύρω από την ανάγκη ο «αποχωρισμός» να είναι λαμπρός, διαυγής· δηλαδή, απαιτείται να μην είναι βίαιος αφανισμός, αλόγιστη καταστροφή, επιπόλαιο ξερίζωμα, αλλά μέσα από τον χωρισμό να διατηρείται ό,τι υπέροχο, χρήσιμο και ενδιαφέρον υπάρχει στο παλιό άνθος. Με άλλα λόγια, ο χωρισμός θα είναι φως, και όχι σκοτεινή βία. Αιώνιο πρόβλημα και πρόβλημα τού αιώνα.

(μορφοποίηση με έντονα και μεγάλα γράμματα απο red rock. drawings by Matisse (top drawing via waltendegewalt))