Η πολιτική ως κάτι συναρπαστικό δεν είναι καλή προσέγγιση."

σχολιο στο αρθρο ανυπομονησία στο Lenin Reloaded

Απαντώντας στο ερωτημα αν είναι μικροαστική ανυπομονησία να "τα θέλουμε όλα και να τα θέλουμε τώρα", η απάντηση του Lenin Reloaded  ήταν:

Η φράση αυτή είναι φράση του Μάη του 1968. Τι άλλαξε ο Μάης του 1968; Τι πήραν αυτοί που "τα θέλανε όλα και τα θέλανε τώρα;" Και ποιοι ήταν αυτοί που τα "θέλανε όλα και τα θέλανε τώρα" ταξικά; Αναμφίβολα, οι Ντανιέλ Κον Μπεντί, οι Αντρέ Γκλυκσμάν, οι Μπερνάρ Ανρί Λεβί κέρδισαν άφθονα υλικά αγαθά και έκαναν μια ωραιότατη καριέρα εκμεταλλευόμενοι το Μάη. Αυτό ήταν λοιπόν το ζητούμενο;

Γράφει σχετικά ο Μπαντιού για τους "επαναστάτες" που έγιναν το νέο αστικό κατεστημένο:

         "υπήρχε η εσφαλμένη κατανόηση της συγκυρίας, η οποία οδήγησε είτε σε μπλοκαρισμένη φιλοδοξία, είτε στην συνειδητοποίηση ότι θα χρειαζόταν πολύς κόπος και δουλειά σε μια κατάσταση που δεν υποσχόταν σχεδόν τίποτε. Μπορούσες να τους δεις με μπαλζακικούς όρους, σαν φιλόδοξους νέους που νόμιζαν ότι θα καταλάμβαναν το Παρίσι χάρη στον επαναστατικό ενθουσιασμό, αλλά έφτασαν να συνειδητοποιήσουν ότι τα πράγματα ήταν μάλλον πιο πολύπλοκα. Απόδειξη αυτού ήταν ότι ένας μεγάλος αριθμός των ανθρώπων αυτών βρήκαν θέσεις εξουσίας αλλού, στην ψυχανάλυση, στα ΜΜΕ, ως φιλοσοφικοί σχολιαστές, και λοιπά. Η απόσυρσή τους δεν πήρε την μορφή του “θα επιστρέψω στην ανωνυμία” αλλά αυτή του “δεν έπαιξα το σωστό χαρτί, θα δοκιμάσω ένα διαφορετικό.”"

"Συμπερασματικά, θα έλεγα ότι η Gauche Proletarienne στιγματίστηκε από τρία χαρακτηριστικά: πρώτον, μια είδους ΑΝΥΠΟΜΟΝΗ μεγαλομανία σε ό,τι αφορά την πορεία της ιστορίας, μια πεποίθηση ότι οι μαοϊστές ήταν σε θέση να καταλάβουν την εξουσία ή τουλάχιστον να ανατρέψουν την υπάρχουσα κατάσταση ταχύτατα. Δεύτερον, ήταν υπερβολικά ιδεολογικοποιημένοι. Αυτό που πήραν από την (κινεζική) πολιτισμική επανάσταση ήταν η ιδέα ότι η ιδεολογία και η προσωπική επανεκπαίδευση είχαν το πάνω χέρι —κάτι το οποίο τους οδήγησε να εξαπολύσουν μια σειρά από γκροτέσκες εκστρατείες, εντελώς αποκομμένες από την πραγματικότητα, από καθαρό ιδεολογισμό, από ένα ριζοσπαστισμό που ήταν σφοδρός και και κατά φαντασίαν σε ίσο βαθμό. Θυμάμαι πώς, υπερεκτιμώντας τον ρόλο της ιδεολογίας, δημιούργησαν "απολίτικες" επιτροπές πάλης στο Renault Billancourt. Έφτασαν στο χείλος του ένοπλου αγώνα, και την στιγμή που αποτραβήχτηκαν φοβισμένοι, άρχισαν επίσης και οι στροφές 180 μοιρών, οι οποίες εντάχθηκαν σε μια ρητορική συμπόνοιας και μετάνοιας: “κοιτάξτε πού κοντέψαμε να φτάσουμε.”

" Όσο με αφορά, έκανα μια μόνιμη δέσμευση, δεν ήταν κάποιου είδους νεανική φάρσα. Ο δικός τους τρόπος δράσης ήταν τυχοδιωκτικός και εσφαλμένος, αλλά ήταν ταυτόχρονα συναρπαστικός· ένα είδος πολιτικής που ήταν ταυτόχρονα μόδα, και που οι προσωπικές της ρίζες δεν πήγαιναν στην πραγματικότα πολύ βαθιά. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της GP συνετέλεσαν στις εντυπωσιακές ανατροπές που βλέπουμε τώρα. Η πολιτική ως κάτι συναρπαστικό δεν είναι καλή προσέγγιση."

υγ

ιδιαίτερο ενδιαφέρουσα, μεταξύ άλλων, ήταν και η παρέμβαση του "red snapper" την οποία θα δημοσίευα εδώ μαζί με απαντήσεις σ' αυτήν , αν είχα την άδεια του