Είναι δυνατή μια εξέγερση; (σκεφτόμενος φωναχτά)

σε μορφή διαλογου

 Α μερος

Είναι δυνατή μια εξέγερση που να κλονίσει τα θεμέλια του συστήματος και να το ανατρέψει σήμερα;

- Δεν μπορείς να μιλάς με σοβαρότητα για ανατροπή σε διεθνείς  κλίμακες.  Αλλα και για την την Ελλάδα, είναι αμφίβολο αν μπορεί να γίνει μια εξέγερση με οργανωμένο τρόπο σήμερα, με δοσμένο τον αργό κι επίπονο τρόπο με τον οποίο φαίνεται να αλλάζει ο συσχετισμός δυνάμεων και το ειδικό βάρος του οργανωμένου κινήματος σε  σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό . Κι αν δεν γίνει με οργανωμένο τρόπο, τότε μια αυθόρμητη εξέγερση θα μετατραπεί σύντομα σε «γιουρούσι» με απρόβλεπτες κι όχι ευοίωνες συνέπειες. Η εικόνα που σχηματίζεται σήμερα δείχνει ότι οι Έλληνες ούτε «γιουρούσι» δεν έχουν διάθεση να κάνουν...

- Η ιστορία όμως έχει δείξει ότι ο συσχετισμός των δυνάμεων μπορεί να αλλάξει ραγδαία.   Και η σημερινή παραλυσία του Έλληνα μπορεί και να είναι η εικόνα της ακίνητης ωρολογιακής βόμβας που δεν ξέρεις πότε θα εκραγεί και με τι ένταση. Αυτή η αίσθηση σου δημιουργείται μιλώντας με απλούς ανθρώπους, κι όσο περισσότερο το κάνεις τόσο περισσότερο την εμπεδώνεις. Βέβαια η αστοί δεν κάνουν σφυγμομετρήσεις για το κατά πόσο η μάζα έχει διάθεση να εξεγερθεί. Κι αν έκαναν, δεν θα μας τις δημοσιοποιούσαν αν τα ευρήματα δεν τους άρεσαν. Κι εφόσον ούτε η εργατική πρωτοπορία σφυγμομετρεί την διάθεση των εκμεταλλευομένων να εξεγερθούν μένουμε με εντυπώσεις στην θέση εκτιμήσεων.

- Αυτοί που δουλεύουν στο συνδικαλιστικό χώρο και είναι σε άμεση επαφή με τους εργαζόμενους ίσως εχουν πιο πλήρη εικόνα για τις διαθέσεις της εργατικής τάξης. Μπορούν να εκτιμήσουν.

- Η εικόνα αυτή αφορά αυτούς που ήδη δραστηριοποιούνται. Αλλά αυτοί παραμένουν μια μικρή μειοψηφία ακόμα. Το ζήτημα είναι να τσεκάρεις τι σκέφτονται αυτοί που οι αστοί θεωρούν ότι τους έχουν στην τσέπη, οι αδρανείς, η λεγόμενη «σιωπηλή πλειοψηφία».Το γεγονός οτι είναι προς στιγμήν αδρανείς δεν προεξοφλεί ότι θα παραμείνουν έτσι. Απο αυτούς θα κριθεί το «τι μέλλει γενέσθαι».  Ελλείψει σοβαρής έρευνας, μια απαισιόδοξη εκτίμηση δεν μπορεί να είναι πιο έγκυρη απο μια αισιόδοξη. Πιστεύω λοιπόν ότι οι Έλληνες, παρά το σοκ και την ζαλάδα τους, θέλουν να αντιδράσουν, αλλά οι πιότεροι δεν ξέρουν ή δεν βλέπουν πως.

- Θέλουν; πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι γι αυτό όταν βλέπουμε την πλειοψηφία να αδρανεί;

- Το τμήμα του πληθυσμού που προς το παρόν αδρανεί, σε μαζική κλίμακα δείχνει τα εξής συμπτώματα που, σίγουρα αν  αφορούσαν ένα άτομο, θα ήταν επαρκή για τη διάγνωση κλινικής κατάθλιψης.

• Δεν έχει ελπίδα στο μέλλον, 
• έχει χάσει το αυτοσεβασμό του,
• δεν δείχνει διάθεση να δράσει για να λύσει το πρόβλημα του,
• του λείπει ενέργεια ή έχει υποστεί θεμελιώδη φθορά,
• έχει αποκοπεί απο την χαρά της ζωής κι ένα είδος ανηδονιας έχει εισχωρήσει στην ψυχοσύνθεση του,
• επαναλαμβάνει τις ίδιες πατέρνες που τον καθιστούν ανεπαρκή,
• μια αδιαφορία κι ένας κυνισμός για τους συνάνθρωπους τον έχει μπολιάσει με πρωτόγνωρο τρόπο.
• Παραμελεί  ή έχει εγκαταλείψει  τον εαυτό του.

Ξέρουμε πως η αδράνεια είναι σύμπτωμα κατάθλιψης κι όχι μόνο ένδειξη αδιαφορίας ή και εχθρότητας. Όπως επίσης ότι για να ξεπεράσει την κατάθλιψη του ο  καταθλιπτικός πρέπει να αρχίσει να συμπεριφέρεται διαφορετικά, να πάψει να επαναλαμβάνει συμπεριφορές που τον κρατούν σε κατάθλιψη. Απ’ την άλλη όταν αρχίσει να δρα διαφορετικά αρχίζει και να βλέπει τον κόσμο χωρίς τα καταθλιπτικά φίλτρα του.

Επιπρόσθετα ξέρουμε πως ο καταθλιπτικός, ο οποίος συνήθως δεν αντιδρά αμέσως σε κάτι που τον καταπιέζει και απορροφά την κατάχρηση του, «μποτιλιάρει» την οργή του μέχρι που φτάνει σ΄ ένα σημείο όπου αντιδρά απότομα, απρόβλεπτα κι εκρηκτικά. Σε τέτοια περίπτωση μόνο "γιουρούσι' μπορούμε να αναμένουμε.  Το αισιόδοξο είναι ότι απο την αδρανή μάζα αναπτύσσεται μια αυξανόμενη κινητικότητα και μετατόπιση προς την μεριά του οργανωμένου κινήματος. Το ότι 'πρέπει' κάτι άλλο να κάνει το βιώνει. Το ζητούμενο είναι να δει τι και πως. 

(συνεχίζεται)