όπως ένα καναπέ

Tον έχεις συνηθίσει όπως ένα καναπέ. Δεν τον αγγίζεις παθιασμένα, κι ας σε ανακουφίζει. Ξαπλώνεις τα λαγόνια σου απάνω του, μα δεν σε διεγείρει. Είναι το καταφύγιο στο φευγιό σου, όχι το αντικείμενο επιθυμίας σου. Τα στόμιά σου που ρουφάνε ή αναβλύζουν ηδονή ειναι αφασικά μ' αυτόν. Δεν του μιλούν, μήτε και τον ακούνε.

✴✴✴

Ανάμεσα στα έπιπλα,  μια μυρωδιά περνάει απαρατήρητη πάνω από το χαλί, φεύγει απ' τις χαραμάδες παραθύρων, η αύρα νοτισμένη με εξουθένωση και δηλητήριο, για τη θάλασσα που σας ενώνει, νησί με νησί, σε αγεφύρωτες αποστάσεις. Ανάμεσα στα έπιπλα η αναπνοή του απόμακρη: από στεναγμό σε ρόγχο. Άραγε άκουγες;

Κάπου έξω, αίφνης χτυπάει το τηλέφωνο.  Παράξενη έκφραση! Χτυπάει τί, άλλο από τον αμέτοχο αέρα που, σχεδόν ακίνητος, συγκρίνει την δική του άπνοια μ' αυτού που κείται... Ζωντανός, νεκρός, πια δεν σε αφορά! Ασφυξιογόνα ατμόσφαιρα. Ανάσες πεινασμένων, και αίμα νωθεμένο με όπιο, οινόπνευμα, φορμόλη... Μα τι άκουγες;

Με το φως της λάμπας, δείχνει βουνό η σκιά απ' την κορφή του καναπέ στον τοίχο. Και πού ειν' οι καβαλάρηδες της νύχτας με φυσιγγιοθήκες χιαστί στο στήθος να κατηφορίζουν προς τους πρόποδες; Στο βάθος μιας υπόγειας λίμνης στάσιμος ο χρόνος. Τον ήλιο, βουτηγμένο  μέσα εκεί, δεν φτάνει ο απόηχος των σειρήνων. Πώς κι εσυ ν' ακούσεις;

Κουφά ειν' όλα: ντουβάρια - τούβλα και επίχρισμα - ταβάνι, πάτωμα (και ο,τι άλλο χτίζεται για vα κρατά υπό αυστηρούς περιορισμούς την καύλα μας σε κύκλο ίσων διαστάσεων μ' αυτόν του δίσκου εκκλησιαστικής μεταλειτούργιας ζητιανιάς, ή αλλιώς, περιορισμένη σε διατεταγμένες που ορίζει το λουρί μιας σκύλας). Φωνάζεις τι;  βοήθεια; Μα ποιος ακούει...

Η ένταση του Μεσημεριού τυφλώνει κι ενοχλεί τον ιατροδικαστή.  Και με το φως της ώρας, σβήνει την ηλεκτρογενή σκιά του καναπέ από τον τοίχο, που στη μέθη της νύχτας στάθηκεν αντί βουνού, πλαγιάς και πεδιάδας κοντινά  στο πτώμα. Η κορυφογραμμή που εχάθη, ήταν ο ίσκιος που, έτσι κι αλλιώς, ήταν και είναι πάντοτε αδύνατον ν' ακούσεις.

✴✴✴

Να σου απολογηθω τώρα  αν δεν σου αρέσει, ή δεν σε αγγίζει ή δεν σε διαφωτίζει η παραπάνω ιστορία; Να πω "ούτε κι εμένα";  Αλήθεια θα 'ναι. Και θα προτιμούσα να 'χα φάει το πρωϊνό μου γράφοντας ή κάνοντας κάτι άλλο. Τέλος πάντων, εσύ αν θέλεις,  άλλαξε το σκηνικό, και  την πλοκή ακόμα, ξαναγράψε την. Πιο καλά έτσι... Ακούς?