Των μπουραντάδων η ηχώ

Χρειάζεται πράγματι ιδιαίτερο ταλέντο για να στριμώξει κάποιος τόση πολιτική αθλιότητα σε τέσσερεις  σύντομους παράγραφους, όπως κάνει ο Θανάσης Καρτερός στο αριστοτέχνημά του, "Των μπουραντάδων τ’ άτιμα μπλα-μπλα"(Αυγή 14.02.2016). Σχολιάζω το συγκεκριμένο άρθρο, γιατί η εν λόγω αθλιότητα δεν αφορά βέβαια, κι ούτε χαρακτηρίζει αποκλειστικά τον συγγραφέα του. Εκφράζει ολόκληρο το φάσμα των κυβερνώντων και την κουλτούρα της πολιτικής σαπίλας που έχει διαβρώσει τα πολιτικά τεκτενόμενα στη χώρα μας, η οποία σαπίλα ανακυκλώνεται από τη σύσταση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα. Αυτή η σήψη είναι που ενώνει την ιδιοτέλεια του μικροαστού καταφερτζή με το συμφέρον του μεγαλοαστού κομπραδόρου, την κοινή φιλοσοφία ζωής του μπακάλη με το καπετάνιο της βιομηχανίας,
που λέει "πρώτα εγώ", μα καταλήγει να γίνεται "πρώτα ο ισχυρότερος", που καταλήγει σήμερα σ' εναν δαρβινισμό από τους αγριότερους που ξέρουμε.

Θα μου πάρει πολύ χώρο μια πλήρης ανάλυση του κειμένου. Μερικές παρατηρήσεις (για τα πιο εντυπωσιακά μόνο) στο κείμενο, που ωθούμαι να κάνω διότι δείχνει την κρυφή ερωτοτροπία της σοσιαλδημοκρατίας με τον φασισμό που τώρα διαφαίνεται σε κάθε απολογία των αχρείων που μας κυβερνούν με "αριστερή" ταμπέλα και των ξεπεσμένων γραφιάδων τους. Και φυσικά μια απολογητική για τέτοια πολιτική αθλιότητα, αναγκαστικά, καταλήγει να παίρνει χαρακτηριστικά Γκαιμπελισμού. Τι λέει, λοιπόν, ο τύπος;

'Ξέρετε γιατί ξεσάλωσε η κατσαρόλα και μαζί της όλος ο καλός ο κόσμος που ακούει Τσίπρα και βγάζει σπυράκια; Γιατί πιστεύει ότι είναι σε θέση εδώ και τώρα να απαλλαγεί απ' αυτή την κυβέρνηση. Ξεθάρρεψε ότι μπορεί να κάνει την Ελλάδα Ουκρανία το μπουλούκι της μαγκούρας που μαυρίζει από ακροδεξιούς, φασίστες, φουσκωτούς της διαπλοκής, κουμπάρους, ταγματασφαλίτες μεταμφιεσμένους σε δεσποτάδες. Και ούλτρα δικούς μας, που είδαν στα γεγονότα της Παρασκευής - Παρασκευή βράδυ γράφονται αυτές οι γραμμές- βρώμικη επιχείρηση της κυβέρνησης και αστυνομική δικτατορία στην Αθήνα. Κρίμα στο αριστερό τους μπόι.

Εδώ, στην πρώτη παράγραφο, με τις πρώτες λέξεις, έχουμε έναν εσκεμμένα ανιστόριτο συνειρμό: οι διαβόητες  "διαδηλώσεις κατσαρόλας" που οργάνωνε η CIA στη Χιλή, κινητοποιώντας ό,τι πιο αντιδραστικό εναντίον της σοσιαλιστικής κυβέρνησης Αλιέντε, συνδέονται με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις του λαού. Με βάση την λογική του Καρτερού, η αντίδραση του κόσμου στο κανιβαλισμό που τον υποβάλει αυτή η άθλια κλίκα που κυβερνάει, έχει σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης. Της αριστερής κυβέρνησης, παρακαλώ (όπως, και καλά, έγινε στη Χιλή), ή και πολύ χειρότερα, σκοπεύει στην Ουκρανοποίηση της χώρας. Το πρόβλημα του Καρτερού δεν είναι πως στο σβέρκο μας έχει κάτσει μια διαβολεμένη κάστα από κρυπτοφασίστες, τους οποίους αυτός υπερασπίζεται, αλλά πως τα δύο άκρα ενώνονται, σχηματίζοντας ένα "μπουλούκι της μαγκούρας", εναντίον αυτής της, φεύ, δημοκρατικά εκλεγμένης, πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης: δηλαδή έχουμε "ακροδεξιούς, φασίστες" σε κοινή επιχείρηση με "ούλτρα δικούς μας" (τουτέστιν, με άκρως αριστερούς) εναντίον του, υποτίθεται, νέου Αλιέντε,  (θα ξεράσω εδώ... συγγμνωμη) Aλέξη Τσίπρα και σία... Παρεμπιπτόντως, η λεπτομέρεια που αγνοείται στο εν λόγω κείμενο είναι πως, ούσα εντελώς ξεπουλημένη σε ντόπιο κεφάλαιο και ιμπεριαλισμό, αυτή η κυβερνητικη κλίκα δεν μπορεί να παρομοιάζεται ουτε και συνειρμικά με την κυβέρνηση Αλιέντε... ντροπή!

Στην δεύτερη παράγραφο, παρακάτω, μας πληροφορεί:

 Αυτοί από τη μια. Η δύναμη κρούσης, να πούμε, καβάλα στο κύμα όσων διαμαρτύρονται, δικαίως ή αδίκως, γιατί τους θίγει το ασφαλιστικό, ή το φορολογικό, όπως τα σκέφτεται και τα προτείνει η κυβέρνηση. Κι αντί πριν αγριέψουν να προτείνουν τα δικά τους και να συζητήσουν με τους εκλεγμένους εν πάση περιπτώσει από τον ελληνικό λαό, μπας και βρεθεί άκρη, επιλέγουν τη γραβάτα που τραγουδάει και το τρακτέρ που χορεύει. Και όχι μόνο χορεύει, αλλά κόβει και την Ελλάδα σε τετράγωνα με τα μπλόκα, χωρίς να παίρνει υπόψη ποιοι παίζουν το παιγνίδι τους σ' αυτή τη σκακιέρα. 

Εδώ, κριτικάρει αυτούς που αρνούνται να 'παίξουν τις κουμπάρες' που συνομιλούν με την  "δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση". Αυτοί που έχουν το κουράγιο να πουν έμπρακτα 'ως εδώ και μη παρέκει' και να εγκαταλειψουν τον θλιβερό καναπέ της παθητικότητας, δηλαδή ο,τι πιο ζωντανό και αφυπνισμένο υπάρχει στο καθισμένο λαό μας, αυτοί είναι τυφλή δύναμη κρούσης. Δεν είναι αυτόβουλη,  και υπακούει σε άλλους που επιλέγουν σύγκρουση με τρακτέρ να "χορεύουν" σαν ανεγκέφαλα αυτόματα στο τραγούδι γραβατομένων. Η γραβάτα, σαν συμβολισμός, προφανώς μπορεί να περιλαμβάνει το παραδοσιακό "κατεστημένο" - από Μητσοτάκη έως Κουτσούμπα άμα λάχει - που διαχωρίζεται και απο "την λαϊκή μας" κυβέρνηση τα μέλη της οποίας... ουδέποτε φορούν γραβάτα. Έχουν μια συνέπεια στο προφίλ που υιοθετούν.

Αυτή η συγκρουσιακή τάση "με τα μπλόκα", κάνει την Ελλάδα σκακιέρα, κατά τον ίδιο. Εδώ η επίκληση του εθνικού κινδύνου, με υπονοούμενα ότι τα μπλόκα υπονομεύουν έως και την εθνική ασφάλεια,  είναι απαραίτητη. Η τάση αυτή, μας λέει ο Καρτερός ευθαρσώς, "κόβει και την Ελλάδα σε τετράγωνα χωρίς να παίρνει υπόψη ποιοι παίζουν το παιγνίδι τους σ' αυτή τη σκακιέρα".  Ο Καρτερός μιλάει με συμβολισμό, μεταφορά, υπονοούμενο και σχετική ασάφεια. Δεν είναι κάτι που μπορεί να δηλώσει με ξεκάθαρα φασιστική γλώσσα, δεν λέει "οι κινητοποιήσεις είναι αντεθνικές"... Είναι νωρίς να ξεσκεπαστούν, αυτός κι οι ηγέτες του, και ανοιχτά ως φασίστες, συν τοις άλλοις.

Συνεχίζει:

Το επιτελείο όμως δεν βρίσκεται επί του πεζοδρομίου. Βρίσκεται αλλού. Και μη φανταστείτε τίποτε συνωμότες που δίνουν τη γραμμή τους από υπόγεια. Μπα. Ανοιχτά οι άνθρωποι το σπρώχνουν το πραξικόπημά τους. Από ρετιρέ και δημοσίως ασελγούν πάνω στο σώμα της εξουσίας που τους παρέχει το Σύνταγμα και όφειλαν να ασκούν προς όφελος του λαού. Μετατρέποντας αυτή την εξουσία -της πληροφόρησης- σε απεχθή προπαγάνδα κατά της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης. Με τρόπο τόσο ανατριχιαστικά μονοφωνικό, ώστε τη Βόρεια Κορέα που επικαλούνται να τη βλέπουμε στα τηλεοπτικά τους παράθυρα. Στο οργανωμένο τηλεοπτικό λιντσάρισμα της κυβέρνησης και της αλήθειας.

Εδω, 'μας τον πετάει' σχεδόν ωμά, παντα σαν υπονοούμενο, τον εκβιασμό.  Ή θα ανεχτεί η πλειονότητα τον άγριο βιασμό της για στήριξη των συμφερόντων των λίγων κι ελαχίστων ή πραξικόπημα και δικτατορία. Εδώ ο καρτερός είναι απίστευτος! Δεν συνομωσιολογεί, βέβαια. Φτύνει χολή κατά του Τύπου και των ΜΜΕ, τα οποία όχι μόνο κατηγορούνται για "οργανωμένο τηλεοπτικό λιντσάρισμα" της κυβέρνησης, αλλά και για ανοιχτή προώθηση μιας ακραιφνώς δικτατορικής λυσης (όχι απλά κρυπτο-φασιστικής, όπως τώρα), με ανατροπή της παρούσας κυβέρνησης. Προσάπτει δε, ιερότητα στο σώμα της εξουσίας και στο σύνταγμα που αναφέρεται στον Τύπο, χαρακτηρίζοντας ως ασέλγεια κατά του σώματος αυτού το να βλέπει ο Τύπος και τα ΜΜΕ κριτικά την κυβέρνηση. Για ένα πρώην κομμουνιστή και δη, πρώην διευθυντή του Ριζοσπάστη και επαγγελματία δημοσιογράφο, αυτό είναι αξιολύπητη κατρακύλα.

Δεν του φταίει το γεγονός ότι μπροστά μας έχουμε μια κλίκα από εντελώς ανήθικους τυχοδιώκτες, κάτι που είναι οφθαλμοφανές για όποιον δεν είναι εκούσια τυφλός, οι οποίοι, προκειμένου να κρατηθούν στους θαλάμους της εξουσίας, είναι διατεθημένοι να πράξουν οτιδήποτε θεωρούν αναγκαίο αυτοί οι ίδιοι και τ' αφεντικά τους, που πραγματικά κρατούν την εξουσία, για προάσπιση συμφερόντων τους. Δεν του φταίει πως αυτοί οι αρχολίπαροι θα παίξουν χωρίς δισταγμό κυριολεκτικά οποιοσδήποτε ρόλο -  από τον ρόλο της πόρνης, έως τον ρόλο του βιαστή, του βασανιστή ή του εκτελεστή δημίου.

Για το  ότι δεν έχουν κανένα όριο, τεκμήριο είναι η πολιτική τους πράξη μα όχι μόνο. Τεκμήριο είναι η γλώσσα που χρησιμοποιούν. Αυτό το αγνοεί ο Καρτερός  που ξαφνικά διαπιστώνει πως ο αστικός τύπος και τα ΜΜΕ έγιναν τόσο "ανατριχιαστικά μονοφωνικά", όσο η Βόρεια Κορέα. Προσέξτε: αν καμιά  φορά ομολογούμε πως ο καπιταλισμός μας έχει "ανατριχιαστικώς", εφιαλτικά γνωρίσματα, τότε να μην παραλείπουμε να λέμε πως  μοιάζει με τον υπαρκτό σοσιαλισμό!

Στο τέλος λέει:

Λοιπόν, τους έχουμε νέα. Πρώτον, δεν μας τρομάζουν των μπουραντάδων τ' άτιμα μπλα-μπλα. (Και το μας θέλει να πει ότι σε τέτοιες στιγμές οι γραμμές πυκνώνουν, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε). Άρα, αν περιμένουν ότι η κυβέρνηση θα το βάλει στα πόδια, ματαιότης ματαιοτήτων. Και, δεύτερον, είναι μακριά νυχτωμένοι αν πιστεύουν ότι μπορούν ακόμα να παίζουν τη φλογέρα τους και να πέφτουν τα ποντικάκια στο ποτάμι. Τα ποντικάκια ξύπνησαν. Και ακόμα κι όταν σωπαίνουν, ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν. Και ποιον πρέπει να ρίξουν στο ποτάμι. Συνεπώς θέλετε να συνταξιοδοτήσετε τον Τσίπρα, αγαπητοί βαρόνοι και συνεργάτες; Μάθετε πρώτα κολύμπι, γιατί τα σωσίβια είναι τρύπια.

Εδω, στην τελευταία παράγραφο, γίνεται αλαζονικός. Παλι δεν είναι ξεκάθαρος - και δεν μπορεί να είναι. Διότι οι γραμμές που πυκνώνουν σε τέτοιες στιγμές, όταν ο λαός που αντιδρά αντιμετωπίζεται σαν τυφλό, επικίνδυνο και καταστροφικό έρμαιο, ενώ αυτοί που "ξέρουν που πατούν" παραμένουν σιωπηλή πλειοψηφία... ε, αυτές οι γραμμές δεν μπορεί παρά να είναι στρατιωτικές. Για μιλιταριστική δικτατορία μιλάει με μασημένη γλώσσα ο τύπος... "κι όποιος κατάλαβε..." Τέτοιο χάλι!

 Άλλος ένας ανιστόριτος συνειρμός επίσης προστίθεται σε θέση κοντά στο φινάλε. Αυτοί που ξέρουν τα παλιά αντάρτικα τραγούδια σήμερα είναι... (κρατηθείτε μην πέσετε) στην αριστερή μας κυβέρνηση. Εδώ προσθέτει προσβολή συν απειλή στην ύβρι, αλλά πάλι δεν είναι ξεκάθαρος. Πάλι με υπονοούμενα και πατρονάρισμα των φτωχών στο πνεύμα πάει να μας δηλώσει πως ο Τσίπρας είναι εδώ για να μείνει. Και όσοι, και καλά, τον υπονομεύουν και πάνε να βουλιάξουν την βάρκα της κυβέρνησης, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να χρειαστούν οι ίδιοι ναυαγοσώστη.

Απαράμιλλη είναι η χοντροκοπιά του όταν μιλά για "φλογέρα και ποντίκια". Ο Καρτερός σίγουρα δεν έχει ξεχάσει το παιδικό παραμύθι, και πως αυτός που την έπεζε... τη φλογέρα, ήταν  αυτός που θα ξέσκιζε τα μνημόνια κι η κλίκα του,  και θα έχει επίγνωση, δεν μπορεί..., πως "τα ποντίκια" ή τα παιδιά που παρέσειρε, και που πράγματι πρέπει να ξύπνησαν (μια ζωη θα κοιμούνται;), δεν είναι πια με το μέρος του.

Το κείμενο του καταλήγει με παραίνεση να δειξουμε υπομονή και ψυχραιμία. "Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Της κάλπης...". Γράφει.

"Της κάλπης"; Πού κολλάει αυτό;

Α, ναι. Θα ήταν πολύ βολικό γι αυτόν και τους ομοίους του όλα οσα αφορούν εμάς τους υπόλοιπους, την πλειονότητα, να καθορίζονται από μια κάλπη... την οποία εκείνοι οι ίδιοι να χρησιμοποιούν σαν κάλαθο αχρήστων όποτε το περιεχόμενό της δεν τους πάει...