Ψηλά, τα παγόβουνα λιώνουν την ακεραιότητα του ύπνου αφελών, ενώ οι δίκαιοι πίνουν αγρύπνια. Και στην επιφάνεια προβάλλουν νεκρά φύλλα, ίσκιος από φυλλωσιές μύρια χρόνια στον πάγο, και ζώα νεκρά τώρα εξαφανισμένα μαζί με βιότοπους, κι ούτε με θρύλους με φτάνει η ανύπαρκτη επιθυμία και η ηδονή, σε ακίνητες χειρονομίες. Σε αιώνιο μηδέν, το λευκό κι ανεξίτηλα στείρο με θάμπωσε. Μα να που άναυδα ακούω του ήλιου το γέλιο, πρωί. Είμαι στο δρόμο.
Φοβάμαι τους πάγους που λιώνουν και μου αποκαλύπτουν μακάβριες αλήθειες. Δεν θα 'ταν καλύτερα να παραμείνουν απείραχτοι, όπως ο όγκος του γυάλινου κύβου σε έκθεση τέχνης - με τον αετό που πετάει ακίνητος, ενσωματωμένος στο στέρεο κενό; Απ' αυτό το μουσείο απερισκεψίας, βγαίνω έξω με βιάση. Πέντε η ώρα; Δεν πρέπει ν' αργήσω. Και παίρνω το τρένο να φύγω βολίδα, μα τί να προλάβω; Κουφός στ' ανελέητα γέλια του ήλιου που δύει εκεί πίσω...
Image borrowed from the telegraph
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου