1. Ερωτήματα για στοιχεία που δεν υπάρχουν
-- Τι βήματα έγιναν στην ανάπτυξη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στην αύξηση των δυνάμεών τους, στη βελτίωση της λειτουργίας και της συμμετοχής τους στη δράση;
-- Πόσο προχώρησε η οργάνωση εργατών, λαού, νεολαίας; Οι Λαϊκές Επιτροπές, θετικό βήμα η συγκρότησή τους, πόσο κόσμο συσπειρώνουν;
-- Τι γίνεται με τους συσχετισμούς στα συνδικάτα, στις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις;
Τα κείμενα επαναλαμβάνουν μόνο σχέδια, τι πρέπει να γίνει. Ομως, το τι αποτελέσματα είχαμε, λείπει. Το ότι απουσιάζουν τέτοια στοιχεία δε βοηθά τη συζήτηση, είναι και ανησυχητικό.
2. Για το ζήτημα των συμμαχιών
α) Απουσιάζει αναφορά στο ισχύον Πρόγραμμα, στο στόχο συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ), η κριτική του προσέγγιση, για να καταλάβουμε γιατί αλλάζει, πού δεν ανταποκρίνεται. Γιατί; Τα μη προγραμματικά συνέδρια που μεσολάβησαν δεν αναίρεσαν το Πρόγραμμα που ισχύει ως σήμερα.
Ο απολογισμός όμως δεν γίνεται πάνω στο ΑΑΔΜ, αλλά στη Λαϊκή Συμμαχία (Λ.Σ.) που προτείνεται να υιοθετηθεί (θέσεις 48, 51). Στην Πολιτική Απόφαση (και) του 18ου δεν αναφέρεται η «Λ.Σ.», αλλά ότι «παλεύουμε για την προώθηση αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών συσπειρώσεων ως προϋπόθεση συγκρότησης του ΑΑΔΜ».
-- Σωστά παραμένει ο χαρακτήρας της εποχής και ο στρατηγικός μας στόχος ίδιος. Το σχέδιο Προγράμματος όμως μόνο τον επαναλαμβάνει, χωρίς να προχωρά σε καθορισμό του δρόμου προσέγγισής του, συγκέντρωσης των δυνάμεων για την προώθησή του. Αυτό είναι προϋπόθεση στρατηγικής σημασίας. Ετσι εκτιμούσαμε στο 15ο, επιδιώκοντας τη σύνδεση στρατηγικής - τακτικής, ώστε ούτε απόσπαση, ούτε ταύτιση μεταξύ τους να υπάρχει.
-- Το πλαίσιο πάνω στο οποίο καλούμε σε λαϊκή συσπείρωση (θέσεις 61, 62) ουσιαστικά ταυτίζεται με το στρατηγικό μας στόχο. Αυτό κάνουμε και σήμερα με συνέπεια, στη δράση στο μαζικό κίνημα, να παρατηρούμε συχνά ταύτιση και μπέρδεμα ρόλων ΚΚΕ - ΠΑΜΕ - Συνδικάτων κ.λπ. Ταυτόχρονα, τα αποτελέσματα της συσπείρωσης είναι μηδαμινά, δεν δημιουργούν ρεύμα.
β) Απαντήθηκε σε αναλύσεις, γράφτηκε στον «Ρ», ότι η «Λ.Σ.» δεν αλλάζει ουσιαστικά το ΑΑΔΜ. Οτι επιλέχθηκε σαν πιο εύστοχος όρος που αποδίδει καλύτερα αυτό που θέλουμε και ότι απευθύνεται στις ίδιες κοινωνικές δυνάμεις. Αυτό δεν είναι σωστό:
-- Το ΑΑΔΜ είναι κοινωνικοπολιτικό μέτωπο. Η προτεινόμενη «Λ.Σ.» δεν είναι κοινωνικοπολιτική αφού, σύμφωνα με τις «θέσεις» (θέση 67), δεν συμμετέχει στις εκλογές, δεν διεκδικεί, αν χρειαστεί, κυβέρνηση για να μην εμπλακεί σε κυβερνητική διαχείριση, να μην θεωρηθεί ως απαιτούμενο στάδιο.
-- Οι λαϊκές δυνάμεις που απευθύνεται το ΑΑΔΜ είναι ευρύτερες. Η «Λ.Σ.» στενεύει αυτές τις δυνάμεις (θέση 61) οι οποίες σχεδόν ταυτίζονται με τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης (θέση 73), αφού η συγκρότηση της «Λ.Σ.» γίνεται πάνω στη συμφωνία για την εργατική - λαϊκή εξουσία.
- Η «Λ.Σ.» αναφέρεται ως αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική. «Δεν τη χαρακτηρίζουμε, απαντιέται, και ως αντιιμπεριαλιστική, αφού ιμπεριαλισμός σημαίνει μονοπωλιακός καπιταλισμός». Και τότε γιατί χρειάζεται το αντιμονοπωλιακό, αφού το αντικαπιταλιστικό τα συμπεριλαμβάνει όλα;
-- Αν ανατρέξει κανείς στα ντοκουμέντα του Προγραμματικού 15ου Συνεδρίου, του 16ου (εισηγήσεις, αποφάσεις, κλείσιμο), πράγμα απαραίτητο για τη μελέτη και κρίση των σημερινών «θέσεων», θα δει την επεξεργασία στην οποία βασίστηκε η γραμμή του Μετώπου, τις απαντήσεις σε λαθεμένες θέσεις που επανέρχονται.
γ) Η επεξεργασία της πολιτικής συμμαχιών και το ΑΑΔΜ απαντούν στην ανάγκη και δυνατότητα συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα σε στόχους ρήξης και ανατροπής, ενάντια στην πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων, συγκέντρωσης και προετοιμασίας των δυνάμεων για την επανάσταση. Στηρίχτηκε στην ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, της θέσης της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα που επιδεινώθηκε και λόγω της κρίσης.
Το ΑΑΔΜ ως κοινωνικοπολιτικό Μέτωπο:
-- Εξέφρασε τη διαλεκτική σχέση τακτικής και στρατηγικής, αλληλεπίδρασης των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών.
-- Εριχνε το βάρος στο κοινωνικό επίπεδο και γιατί δεν υπήρχαν πολιτικές δυνάμεις να συμπαραταχθούν. Λέγαμε ότι η ανάπτυξη της πάλης είναι πιθανό να δημιουργήσει τέτοιες και ότι ο πολιτικός χαρακτήρας του Μετώπου δεν καθορίζεται μόνο από το αν συμμετέχουν άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά και από τις στοχεύσεις του.
-- Μιλούσε για κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, μόνο ως ενδεχόμενο. Ούτε ως στόχο μέσα στον καπιταλισμό, ούτε ως στάδιο την καθόριζε, αλλά ως πιθανότητα που μπορεί να προκύψει στην πορεία της πάλης, που πρέπει να αξιοποιηθεί, με τους όρους του Μετώπου, προς την τελική σύγκρουση και νίκη. Η προσπάθεια συσχέτισης της προγραμματικής αυτής θέσης, περί κοινωνικοπολιτικού Μετώπου, ως παράθυρου συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ και αποδοχής συγκυβέρνησης διαχείρισης, είναι απαράδεκτη. Το 15ο απέρριπτε τέτοια συνεργασία με το ΣΥΝ. Δεν τον ενέτασσε στις αντιιμπεριαλιστικές - αντιμονοπωλιακές δυνάμεις. Οι αστοί κονδυλοφόροι και ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε και σήμερα, δεν υπερασπίζουν το 15ο Συνέδριο, το διαστρεβλώνουν. Πιέζουν παραπέρα το Κόμμα εκμεταλλευόμενοι τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Η υπεράσπιση των αποφάσεών του στη διαπάλη με τις αστικές και μικροαστικές θεωρίες και στη μαζική δράση ήταν και είναι πριν απ' όλα υποχρέωση της ΚΕ.
3) Συμπεράσματα
- Αλλο πράγμα το ΑΑΔΜ, άλλο η «Λ.Σ.». Αυτή δεν αποτελεί «εμπλουτισμό» του Μετώπου, αλλά πρόταση συμμαχίας για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Αν παραμείνει έτσι, δεν θα πρόκειται για συμμαχία, αλλά για άρνηση της πολιτικής συμμαχιών. Κι ας διατυπώνεται ως «Συμμαχία». Το Μέτωπο, δηλαδή η κοινωνικοπολιτική συμμαχία που χρειάζεται σήμερα, πρέπει να είναι αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή, εμπλουτισμένη με στοιχεία των εξελίξεων που μεσολάβησαν. Μόνο με τέτοιους όρους μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη και αντεπίθεση του Κόμματος, του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
-- Το Κόμμα απομακρύνεται από το στρατηγικό του στόχο. Στερείται της επεξεργασμένης πολιτικής συμμαχιών, αφήνοντας το λαό έκθετο στην πολιτική συμμαχιών της αστικής τάξης για την αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού, αλλά και του οπορτουνισμού, που κατάφερε να εκτοξευθεί εκλογικά αποσπώντας πολλές δικές μας δυνάμεις. Η εκλογική ήττα δεν αφορά κυρίως στην εκλογική μας τακτική. Και σ' αυτήν, αποτυπώθηκε το ίδιο πρόβλημα. Μας το επιβεβαίωσαν οι μισοί ψηφοφόροι μας.
-- Η ήττα του οπορτουνισμού, δεξιών και «αριστερών» παρεκκλίσεων, είναι απαραίτητος όρος για τη νίκη. Στην κρινόμενη περίοδο απολογισμού της ΚΕ, ο οπορτουνισμός έκανε πολιτικά άλματα.
-- Παρακαταθήκη για το Κόμμα και το κίνημα δεν αποτελεί τόσο η, σωστή, άρνηση συγκυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ, όσο η ανάδειξη της χρεοκοπίας του καπιταλισμού, της ανάγκης ανατροπής του. Ομως, τα αποτελέσματα μας δείχνουν ότι δεν αρκεί η επανάληψη της αναγκαιότητας, αλλά να κατακτήσουμε και την τέχνη που θα μας φέρει πιο κοντά στο στόχο. Οι θυσίες και η δράση των κομματικών δυνάμεων στα εργοστάσια, στις γειτονιές, για να καρπίσουν πρέπει να εφοδιαστούν με το όπλο της πολιτικής των συμμαχιών, της διαπάλης με τον κάθε λογής οπορτουνισμό, με βάση την πλούσια λενινιστική κληρονομιά. Μπορούμε και θα προχωρήσουμε.
Γιάννης Νάκης
ΚΟΒ Κορωπίο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου