Νομίζω
ότι πρέπει να επικεντρώσουμε στο κύριο, αυτό που αφορά όλα τα κομματικά
μέλη, όλο το λαό: Τη δυνατότητα του κόμματός μας να υφίσταται ως κόμμα
νέου τύπου που προσπαθεί να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού και όχι
ως μπλανκίστικη γκρούπα που κουνάει το δάχτυλο στον κόσμο και
απευθύνεται στους ήδη πεισμένους.
Μετά το 89-91 το κόμμα ανασυγκροτήθηκε, έβαλε στην άκρη δεξιές (που ήθελαν συνεργασία με μη-ΑΑ δυνάμεις) και αριστερίστικες απόψεις (που απέκλειαν διά παντός κάθε κοινωνική και πολιτική συνεργασία με οποιονδήποτε εάν δε συμφωνεί με το σοσιαλισμό). Διαμόρφωσε το ισχύον πρόγραμμα, με καρδιά το ΑΑΔΜ. Στην πορεία, το ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό μέτωπο στις παραπάνω δεξιές και αριστερίστικες αντιλήψεις δεν ήταν το ίδιο: οι αριστερίστικες απόψεις δεν θεωρήθηκαν «βαρίδια».
Παρά το βάρος των ανατροπών, όσο το πρόγραμμα ακολουθούνταν τόσο ενισχυόμασταν:
Οταν βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία, ηγεμονεύσαμε στο κίνημα ενάντια στον πόλεμο. Γραμμή συσπείρωσης ήταν το «έξω η Ελλάδα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο» - όχι ο σοσιαλισμός. Κατέβηκαν στα μπλοκ μας ψηφοφόροι άλλων κομμάτων. Αρκετοί μας ψήφισαν. Οργανώσαμε τα παιδιά τους στην ΚΝΕ, τα πείσαμε για το σοσιαλισμό.
Φτιάξαμε το ΠΑΜΕ, ως πόλο - όχι ως αντιΓΣΕΕ. Μαζικοποιήσαμε σειρά σωματείων. Με γραμμή συσπείρωσης την εναντίωση στην ΕΕ, στον ιμπεριαλισμό και στον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Με δράση πάνω στα λαϊκά προβλήματα. Συσπειρώνοντας και συνδικαλιστές άλλων πολιτικών χώρων που πάλευαν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την ΕΕ και τις αποφάσεις της. Δεν βάλαμε όρο την συμφωνία για το σοσιαλισμό.
Στην ΚΝΕ παραμερίστηκαν οι σεχταριστικές αντιλήψεις των Γραψαίων και οι δεξιές αντιλήψεις του 5ου Συνεδρίου1. Σε σκληρή αντιπαράθεση με ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ενάντια στο βρώμικο ρόλο των δυνάμεων του ΣΥΝ, σε φυσική σύγκρουση με την ασφάλεια (εκεί που ήταν ο κόσμος, όχι στην Ακρόπολη), ηγεμονεύσαμε στο μαθητικό κίνημα. Και αυτό, αναπτύσσοντας όλη την πολιτική του Κόμματος αλλά χωρίς προϋπόθεση συμπόρευσης τη συνολική συμφωνία. Ξαναφτιάξαμε την Πανσπουδαστική, ως παράταξη που επιδίωκε να συσπειρώνει, πέρα από τους ΚΝίτες, κάθε φοιτητή που ήθελε να παλέψει για ΑΑ στόχους, ενάντια στις αποφάσεις της ΕΕ. Με την αυτοτελή παρέμβαση Κόμματος - ΚΝΕ πείθαμε και για το σοσιαλισμό, στρατολογούσαμε, ανασυγκροτηθήκαμε. Δεν κάναμε την ΚΝΕ «κόμμα νεολαίας»2, όπως οι Γραψαίοι3.
Πάνω από 30 χρόνια ζητάγαμε αποδέσμευση από την ΕΕ. Δεν λέγαμε «Καπιταλισμός μέσα, καπιταλισμός και έξω». Ζητήσαμε δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ. Δεν είπαμε: «Είναι ψευτοδίλημμα». Καρπός της στάσης αυτής είναι το σημερινό αντιΕΕ κύμα στην ελληνική κοινωνία.
Αυτή είναι η γραμμή που ανέβασε το Κόμμα, που καθήλωσε το ΣΥΝ στο 3%, τον έκανε συνώνυμο της ευρωυποταγής.
Τα τελευταία χρόνια με ευθύνη της ΚΕ (αλλά και όσων ανέχονται τη διολίσθηση) το πρόγραμμα δεν εφαρμόζεται.
Το ΑΑΔΜ εξοβελίστηκε από τις αποφάσεις μας, πάψαμε να συσπειρώνουμε γύρω από ΑΑ στόχους, όπως η έξοδος από την ΕΕ. Πλέον θέτουμε ως όρο συσπείρωσης το σοσιαλισμό (στενεύοντας τη συγκέντρωση δυνάμεων για αυτόν). Τη στιγμή που είμαστε το μόνο κόμμα του οποίου η προηγούμενη ανάλυση για την ΕΕ επιβεβαιώνεται, που αυξανόμενο κομμάτι του λαού θέλει έξοδο από την ΕΕ, η ΚΕ έφτασε να λέει ότι αποδέσμευση χωρίς σοσιαλισμό θα είναι καταστροφή για το λαό4, να παραπέμπει την έξοδο απαραίτητα στην επανάσταση. Στελέχη ισχυρίζονται ότι επειδή αποδέσμευση θέλει κομμάτι της ελληνικής αστικής τάξης, η προβολή αντίΕΕ αιτημάτων σημαίνει στοίχιση πίσω του. Ομως, η πάλη ενάντια στην ΕΕ και στην εξάρτηση δεν σημαίνει στοίχιση του λαού πίσω από τα κομμάτια της αστικής τάξης που αναζητούν άλλες συμμαχίες (π.χ. Καμμένος - Δολάριο). Κανένα κομμάτι της αστικής τάξης δεν παλεύει συνολικά ενάντια στην εξάρτηση από κάθε ιμπεριαλιστικό μηχανισμό.
Πάψαμε να μιλάμε για παραγωγική ανασυγκρότηση, μεταφράσαμε στα «λενινιστικά» την «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη (ως ιμπεριαλιστική Ελλάδα), στοχοποιήθηκε η αντίθετη και προφανής άποψη και τώρα διαψευδόμαστε από την πραγματικότητα.
Από το «κυβέρνηση Γκαουλάιτερ»5 ο «Ριζοσπάστης» έφτασε να χαρίζει το πατριωτικό αίσθημα το λαού μας στους πατριδοκάπηλους και να ισχυρίζεται, σε ρήξη με πρόγραμμα-καταστατικό, ότι επειδή δεν έχουμε στρατιωτική κατοχή (το οποίο είναι σωστό), «ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας δεν τίθεται»6.
Είναι σαφές ότι η συσπείρωση γύρω από ΑΑ αιτήματα δεν ακυρώνει την θέση ότι διέξοδος από την κρίση είναι μόνο ο σοσιαλισμός, αλλά οδηγεί σε συσπείρωση ΑΑ δυνάμεων που δέχονται τη σύγκρουση με την εξάρτηση, την ΕΕ και τα μονοπώλια.
Οχι με «από καθέδρας κήρυγμα», αλλά μέσα από την πάλη τους και την παρέμβαση του Κόμματος θα πείθονται για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.
Η περιθωριοποίηση του προγράμματος είναι η αιτία της πτώσης του Κόμματος όπως αυτή φαίνεται στα αποτελέσματα των σωματείων, στην αδυναμία μας να συσπειρώσουμε ευρύτερο κόσμο που κινητοποιείται, στην καταβαράθρωση της ΚΝΕ στα σχολεία (οι ναζί έχουν περισσότερους μαθητές σε σειρά πόλεων) στην πτώση της Πανσπουδαστικής7 και της Πανεπιστημονικής. Η πτώση αποκρυσταλλώθηκε και στο ιστορικό χαμηλό των εθνικών εκλογών.
Είναι υπεκφυγή να τα ρίχνει η ΚΕ στις αντικειμενικές συνθήκες, να θεωρεί ότι οι συνθήκες αμέσως μετά τις ανατροπές ήταν καλύτερες. Δεν φταίει ότι άλλαξαν οι συνθήκες, φταίει ότι αλλάξαμε εμείς. Εχει λεφτά ο κόσμος; Λέμε: «Εξαγοράστηκε, γι' αυτό πέφτουμε.». Δεν έχει; Λέμε: «Είναι αντικειμενικό να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ». Οι φορείς τέτοιων απόψεων, παρά τον επαναστατικό βερμπαλισμό, δεν πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.
Είναι απαράδεκτη η ταύτιση με το ΣΥΡΙΖΑ όσων υπερασπίζονται το πρόγραμμα, το ΑΑΔΜ, το ενδεχόμενο σχηματισμού ΑΑ κυβέρνησης όπως λέει το πρόγραμμα και που θα παλεύει για τους στόχους που προβλέπει το πρόγραμμα (όχι ο Τσίπρας) για αυτή. Αντίθετα, η άποψη ότι δεν πρέπει σήμερα να φύγουμε από την ΕΕ γιατί δεν έχουμε επαναστατική κατάσταση κλίνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ενισχύει. Υπενθυμίζω (πέραν της τοποθέτησης του Χαρίλαου στο 16ο) την τοποθέτηση της σ. Παπαρήγα στο 13ο: «Το καπιταλιστικό κράτος θα το αντικαταστήσει το σύγχρονο σοσιαλιστικό, [...], ή εξακολουθεί και σήμερα να ισχύει [...]η γνωστή θέση του Λένιν για μεταβατικό τύπο κράτους και εξουσία που δεν θάναι μεν σοσιαλιστική αλλά θα αποτελεί εξουσία που ξεπερνά τα πλαίσια του παραδοσιακού καπιταλιστικού συστήματος; Κατά τη γνώμη μου η βασική ιδέα είναι και σήμερα επίκαιρη.»8
Το σχέδιο προγράμματος ήταν αναμενόμενο. Επισημοποιεί την απομάκρυνση από το πρόγραμμα καθιστά δυσκολότερη την υπεράσπιση της ΑΑ γραμμής. Δεν είναι η αλλαγή των συνθηκών που επιβάλλει την αλλαγή προγράμματος: Οι βασικές εκτιμήσεις του προγράμματος επιβεβαιώνονται πανηγυρικά σήμερα.
Η διαδικασία αναθεώρησης είναι αντικαταστατική: Χρόνια ζυμώθηκαν και εφαρμόζονταν οι αλλαγές που πλέον επίσημα τίθενται προς ψήφιση. Στην ΚΝΕ η ζύμωση γίνεται απροκάλυπτα9.
Η αστική τάξη έχει επιδιώξει τον ευνουχισμό του ΚΚΕ τόσο μέσω της προσπάθειας μετατροπής του σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ('89-'91), όσο και μέσω της απομόνωσής του από τις λαϊκές μάζες ('29-'31, άρνηση αποφυλάκισης των 650 Ακροναυπλιωτών που ζητούσαν να σταλούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου το 1940).
Εάν περάσει το σχέδιο προγράμματος, όχι απλώς επισημοποιείται η γραμμή που καταστρέφει ό,τι χτιζόταν για 9 δεκαετίες, αλλά πλέον δεν θα μιλάμε για το ΚΚΕ, αλλά για ένα άλλο κόμμα. Κάτι τέτοιο θα είναι πρωτόγνωρο χτύπημα στο λαϊκό κίνημα. Ο καθένας ας πάρει τις ευθύνες που του αναλογούν. Θα τον κρίνουν πρώτα απ' όλα τα παιδιά του.
1. Σοβαρή προσπάθεια υπεράσπισης της πορείας ανασυγκρότησης της ΚΝΕ γίνεται στη συμβολή του σ. Ν. Σερετάκη στο διάλογο ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη νεολαία, «Ριζοσπάστης», 23/10/2005 σελ.12.
2. Ζητήματα του καταστατικού της ΚΝΕ, Τμήμα Διαφώτισης του ΚΣ της ΚΝΕ, Εκδόσεις «Οδηγητής», Ιούλης 1977, σελ. 13-14
3. Χαρίλαος Φλωράκης, Παρέμβαση στο 4ο Συνέδριο της ΚΝΕ, Ντοκουμέντα του 4ου Συνεδρίου της ΚΝΕ 1988.
4. «Ριζοσπάστης», 10/12/11, σελ. 8.
5. Νίκος Μπογιόπουλος, «Ριζοσπάστης», 8/3/2000.
6. Μάκης Μαΐλης, «Ριζοσπάστης», 6/3/2011.
7. Από 23.792 ψήφους το 2008 σε 15.711 ψήφους το 2012. Από πάνω από 60 ΓΣ το 2008 σε 6-7 το 2012.
8. «Ριζοσπάστης», 16/11/1990.
9. Απόφαση 10ου Συνεδρίου της ΚΝΕ: «Συσπείρωση σε Αντικαπιταλιστική - Αντιμονοπωλιακή γραμμή».
Μετά το 89-91 το κόμμα ανασυγκροτήθηκε, έβαλε στην άκρη δεξιές (που ήθελαν συνεργασία με μη-ΑΑ δυνάμεις) και αριστερίστικες απόψεις (που απέκλειαν διά παντός κάθε κοινωνική και πολιτική συνεργασία με οποιονδήποτε εάν δε συμφωνεί με το σοσιαλισμό). Διαμόρφωσε το ισχύον πρόγραμμα, με καρδιά το ΑΑΔΜ. Στην πορεία, το ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό μέτωπο στις παραπάνω δεξιές και αριστερίστικες αντιλήψεις δεν ήταν το ίδιο: οι αριστερίστικες απόψεις δεν θεωρήθηκαν «βαρίδια».
Παρά το βάρος των ανατροπών, όσο το πρόγραμμα ακολουθούνταν τόσο ενισχυόμασταν:
Οταν βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία, ηγεμονεύσαμε στο κίνημα ενάντια στον πόλεμο. Γραμμή συσπείρωσης ήταν το «έξω η Ελλάδα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο» - όχι ο σοσιαλισμός. Κατέβηκαν στα μπλοκ μας ψηφοφόροι άλλων κομμάτων. Αρκετοί μας ψήφισαν. Οργανώσαμε τα παιδιά τους στην ΚΝΕ, τα πείσαμε για το σοσιαλισμό.
Φτιάξαμε το ΠΑΜΕ, ως πόλο - όχι ως αντιΓΣΕΕ. Μαζικοποιήσαμε σειρά σωματείων. Με γραμμή συσπείρωσης την εναντίωση στην ΕΕ, στον ιμπεριαλισμό και στον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Με δράση πάνω στα λαϊκά προβλήματα. Συσπειρώνοντας και συνδικαλιστές άλλων πολιτικών χώρων που πάλευαν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την ΕΕ και τις αποφάσεις της. Δεν βάλαμε όρο την συμφωνία για το σοσιαλισμό.
Στην ΚΝΕ παραμερίστηκαν οι σεχταριστικές αντιλήψεις των Γραψαίων και οι δεξιές αντιλήψεις του 5ου Συνεδρίου1. Σε σκληρή αντιπαράθεση με ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ενάντια στο βρώμικο ρόλο των δυνάμεων του ΣΥΝ, σε φυσική σύγκρουση με την ασφάλεια (εκεί που ήταν ο κόσμος, όχι στην Ακρόπολη), ηγεμονεύσαμε στο μαθητικό κίνημα. Και αυτό, αναπτύσσοντας όλη την πολιτική του Κόμματος αλλά χωρίς προϋπόθεση συμπόρευσης τη συνολική συμφωνία. Ξαναφτιάξαμε την Πανσπουδαστική, ως παράταξη που επιδίωκε να συσπειρώνει, πέρα από τους ΚΝίτες, κάθε φοιτητή που ήθελε να παλέψει για ΑΑ στόχους, ενάντια στις αποφάσεις της ΕΕ. Με την αυτοτελή παρέμβαση Κόμματος - ΚΝΕ πείθαμε και για το σοσιαλισμό, στρατολογούσαμε, ανασυγκροτηθήκαμε. Δεν κάναμε την ΚΝΕ «κόμμα νεολαίας»2, όπως οι Γραψαίοι3.
Πάνω από 30 χρόνια ζητάγαμε αποδέσμευση από την ΕΕ. Δεν λέγαμε «Καπιταλισμός μέσα, καπιταλισμός και έξω». Ζητήσαμε δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ. Δεν είπαμε: «Είναι ψευτοδίλημμα». Καρπός της στάσης αυτής είναι το σημερινό αντιΕΕ κύμα στην ελληνική κοινωνία.
Αυτή είναι η γραμμή που ανέβασε το Κόμμα, που καθήλωσε το ΣΥΝ στο 3%, τον έκανε συνώνυμο της ευρωυποταγής.
Τα τελευταία χρόνια με ευθύνη της ΚΕ (αλλά και όσων ανέχονται τη διολίσθηση) το πρόγραμμα δεν εφαρμόζεται.
Το ΑΑΔΜ εξοβελίστηκε από τις αποφάσεις μας, πάψαμε να συσπειρώνουμε γύρω από ΑΑ στόχους, όπως η έξοδος από την ΕΕ. Πλέον θέτουμε ως όρο συσπείρωσης το σοσιαλισμό (στενεύοντας τη συγκέντρωση δυνάμεων για αυτόν). Τη στιγμή που είμαστε το μόνο κόμμα του οποίου η προηγούμενη ανάλυση για την ΕΕ επιβεβαιώνεται, που αυξανόμενο κομμάτι του λαού θέλει έξοδο από την ΕΕ, η ΚΕ έφτασε να λέει ότι αποδέσμευση χωρίς σοσιαλισμό θα είναι καταστροφή για το λαό4, να παραπέμπει την έξοδο απαραίτητα στην επανάσταση. Στελέχη ισχυρίζονται ότι επειδή αποδέσμευση θέλει κομμάτι της ελληνικής αστικής τάξης, η προβολή αντίΕΕ αιτημάτων σημαίνει στοίχιση πίσω του. Ομως, η πάλη ενάντια στην ΕΕ και στην εξάρτηση δεν σημαίνει στοίχιση του λαού πίσω από τα κομμάτια της αστικής τάξης που αναζητούν άλλες συμμαχίες (π.χ. Καμμένος - Δολάριο). Κανένα κομμάτι της αστικής τάξης δεν παλεύει συνολικά ενάντια στην εξάρτηση από κάθε ιμπεριαλιστικό μηχανισμό.
Πάψαμε να μιλάμε για παραγωγική ανασυγκρότηση, μεταφράσαμε στα «λενινιστικά» την «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη (ως ιμπεριαλιστική Ελλάδα), στοχοποιήθηκε η αντίθετη και προφανής άποψη και τώρα διαψευδόμαστε από την πραγματικότητα.
Από το «κυβέρνηση Γκαουλάιτερ»5 ο «Ριζοσπάστης» έφτασε να χαρίζει το πατριωτικό αίσθημα το λαού μας στους πατριδοκάπηλους και να ισχυρίζεται, σε ρήξη με πρόγραμμα-καταστατικό, ότι επειδή δεν έχουμε στρατιωτική κατοχή (το οποίο είναι σωστό), «ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας δεν τίθεται»6.
Είναι σαφές ότι η συσπείρωση γύρω από ΑΑ αιτήματα δεν ακυρώνει την θέση ότι διέξοδος από την κρίση είναι μόνο ο σοσιαλισμός, αλλά οδηγεί σε συσπείρωση ΑΑ δυνάμεων που δέχονται τη σύγκρουση με την εξάρτηση, την ΕΕ και τα μονοπώλια.
Οχι με «από καθέδρας κήρυγμα», αλλά μέσα από την πάλη τους και την παρέμβαση του Κόμματος θα πείθονται για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.
Η περιθωριοποίηση του προγράμματος είναι η αιτία της πτώσης του Κόμματος όπως αυτή φαίνεται στα αποτελέσματα των σωματείων, στην αδυναμία μας να συσπειρώσουμε ευρύτερο κόσμο που κινητοποιείται, στην καταβαράθρωση της ΚΝΕ στα σχολεία (οι ναζί έχουν περισσότερους μαθητές σε σειρά πόλεων) στην πτώση της Πανσπουδαστικής7 και της Πανεπιστημονικής. Η πτώση αποκρυσταλλώθηκε και στο ιστορικό χαμηλό των εθνικών εκλογών.
Είναι υπεκφυγή να τα ρίχνει η ΚΕ στις αντικειμενικές συνθήκες, να θεωρεί ότι οι συνθήκες αμέσως μετά τις ανατροπές ήταν καλύτερες. Δεν φταίει ότι άλλαξαν οι συνθήκες, φταίει ότι αλλάξαμε εμείς. Εχει λεφτά ο κόσμος; Λέμε: «Εξαγοράστηκε, γι' αυτό πέφτουμε.». Δεν έχει; Λέμε: «Είναι αντικειμενικό να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ». Οι φορείς τέτοιων απόψεων, παρά τον επαναστατικό βερμπαλισμό, δεν πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.
Είναι απαράδεκτη η ταύτιση με το ΣΥΡΙΖΑ όσων υπερασπίζονται το πρόγραμμα, το ΑΑΔΜ, το ενδεχόμενο σχηματισμού ΑΑ κυβέρνησης όπως λέει το πρόγραμμα και που θα παλεύει για τους στόχους που προβλέπει το πρόγραμμα (όχι ο Τσίπρας) για αυτή. Αντίθετα, η άποψη ότι δεν πρέπει σήμερα να φύγουμε από την ΕΕ γιατί δεν έχουμε επαναστατική κατάσταση κλίνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ενισχύει. Υπενθυμίζω (πέραν της τοποθέτησης του Χαρίλαου στο 16ο) την τοποθέτηση της σ. Παπαρήγα στο 13ο: «Το καπιταλιστικό κράτος θα το αντικαταστήσει το σύγχρονο σοσιαλιστικό, [...], ή εξακολουθεί και σήμερα να ισχύει [...]η γνωστή θέση του Λένιν για μεταβατικό τύπο κράτους και εξουσία που δεν θάναι μεν σοσιαλιστική αλλά θα αποτελεί εξουσία που ξεπερνά τα πλαίσια του παραδοσιακού καπιταλιστικού συστήματος; Κατά τη γνώμη μου η βασική ιδέα είναι και σήμερα επίκαιρη.»8
Το σχέδιο προγράμματος ήταν αναμενόμενο. Επισημοποιεί την απομάκρυνση από το πρόγραμμα καθιστά δυσκολότερη την υπεράσπιση της ΑΑ γραμμής. Δεν είναι η αλλαγή των συνθηκών που επιβάλλει την αλλαγή προγράμματος: Οι βασικές εκτιμήσεις του προγράμματος επιβεβαιώνονται πανηγυρικά σήμερα.
Η διαδικασία αναθεώρησης είναι αντικαταστατική: Χρόνια ζυμώθηκαν και εφαρμόζονταν οι αλλαγές που πλέον επίσημα τίθενται προς ψήφιση. Στην ΚΝΕ η ζύμωση γίνεται απροκάλυπτα9.
Η αστική τάξη έχει επιδιώξει τον ευνουχισμό του ΚΚΕ τόσο μέσω της προσπάθειας μετατροπής του σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ('89-'91), όσο και μέσω της απομόνωσής του από τις λαϊκές μάζες ('29-'31, άρνηση αποφυλάκισης των 650 Ακροναυπλιωτών που ζητούσαν να σταλούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου το 1940).
Εάν περάσει το σχέδιο προγράμματος, όχι απλώς επισημοποιείται η γραμμή που καταστρέφει ό,τι χτιζόταν για 9 δεκαετίες, αλλά πλέον δεν θα μιλάμε για το ΚΚΕ, αλλά για ένα άλλο κόμμα. Κάτι τέτοιο θα είναι πρωτόγνωρο χτύπημα στο λαϊκό κίνημα. Ο καθένας ας πάρει τις ευθύνες που του αναλογούν. Θα τον κρίνουν πρώτα απ' όλα τα παιδιά του.
1. Σοβαρή προσπάθεια υπεράσπισης της πορείας ανασυγκρότησης της ΚΝΕ γίνεται στη συμβολή του σ. Ν. Σερετάκη στο διάλογο ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη νεολαία, «Ριζοσπάστης», 23/10/2005 σελ.12.
2. Ζητήματα του καταστατικού της ΚΝΕ, Τμήμα Διαφώτισης του ΚΣ της ΚΝΕ, Εκδόσεις «Οδηγητής», Ιούλης 1977, σελ. 13-14
3. Χαρίλαος Φλωράκης, Παρέμβαση στο 4ο Συνέδριο της ΚΝΕ, Ντοκουμέντα του 4ου Συνεδρίου της ΚΝΕ 1988.
4. «Ριζοσπάστης», 10/12/11, σελ. 8.
5. Νίκος Μπογιόπουλος, «Ριζοσπάστης», 8/3/2000.
6. Μάκης Μαΐλης, «Ριζοσπάστης», 6/3/2011.
7. Από 23.792 ψήφους το 2008 σε 15.711 ψήφους το 2012. Από πάνω από 60 ΓΣ το 2008 σε 6-7 το 2012.
8. «Ριζοσπάστης», 16/11/1990.
9. Απόφαση 10ου Συνεδρίου της ΚΝΕ: «Συσπείρωση σε Αντικαπιταλιστική - Αντιμονοπωλιακή γραμμή».
Μιχάλης Βασιλείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου