πρακτικό αστείο

Αναρωτιέμαι αν είναι παρομοίωση ή μεταφορά αυτό το παράθυρο με το κατεβασμένο ρολό πίσω από το βρώμικο τζάμι που σφραγίζει το κρίμα της νύχτας. Αναρωτιέμαι αν αυτό το κακόγουστο πρακτικό αστείο μοιάζει με το στάδιο που ακολουθεί τον θάνατο.

Στην κάμαρη με ρούχα πεταμένα πρόχειρα στην καρέκλα, με την βαλίτσα στο πάτωμα μισάνοιχτη κι ακόμα γεμάτη ανεκπλήρωτες υποσχέσεις μετά το ταξίδι, φτάνει το ρίγος του παγερού αέρα που φέρνει ταραχή στις φυλλωσιές των δέντρων του πεζοδρομίου έξω απ’ το ξενοδοχείο. Και ξάφνου έσβησαν τα βήματα στις πλάκες, οι φωνές των περαστικών και ο κάθε-τόσο θόρυβος αυτοκίνητου.

Το φως της λάμπας καθιστά αδιόρατη την αρρυθμία που καταδίδει το αυτί στο μαξιλάρι.

Ανασηκώθηκα κι άρχισα να ποντάρω λέξεις στο χαρτί όπως η συννεφιά ψιχάλες στην άσφαλτο. Ξεχείλισα από συγκεχυμένα νοήματα και άδειασα, μα εκείνο το «κάτι» που αναμένω από τις λέξεις αφικνείται σαν το αρνητικό της έννοιας «έκπληξη». Όπως το άλγος σαν αρνητικό της διάθλασης φιλικών ηλιακτίδων σε ουράνιο τόξο μετά την νεροπομπή νωρίς τ’ απόγεμα.

Στο πάτωμα η εφημερίδα με το σφυροδρέπανο στο λογότυπο. Προσπάθησα να διαβάσω αλλά δεν αφομοίωσα τίποτε. Και τούτη η έκκριση σακατεμένων λέξεων δεν θα με σώσει απόψε. Ψιθυριστά θα προφέρω κατάδηλες σκοτεινότητες 

Μ