πετροπόλεμος (σκεφτόμενος φωναχτά)

Τι πρόβλημα έχεις με κάποιον που λέει ότι 

«Όταν κάνω λόγο για επανάσταση εννοώ το κοινωνικοπολιτικό ποιοτικό άλμα, τη ρήξη με την κεφαλαιοκρατική τάξη πραγμάτων, τη νομοτελειακά βίαιη ανατροπή της, μια και δεν πρόκειται να παραδώσει οικειοθελώς την εξουσία της.

 [...]

»Η χίμαιρα στην εποχή μας και ταυτόχρονα το ανορθολογικό είναι να θεωρείται ότι υπάρχει άλλη λύση στα πλαίσια του συστήματος, εκτός από την βαρβαρότητα. Αντίθετα η κομμουνιστική επανάσταση αποτελεί την αναγκαία διαδικασία λύτρωσης της ανθρωπότητας. Το αν αυτή θα πραγματοποιηθεί ή όχι, αν δηλαδή η ανθρωπότητα θα επιλέξει την χειραφέτηση απέναντι στην βαρβαρότητα είναι ένα δίλημμα υπό εκκρεμότητα. Ρόλος μας είναι να συμβάλλουμε έτσι ώστε να λυθεί υπέρ της χειραφέτησης.

[...]

»στην εποχή μας, στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί παρά να έχει άμεσα ένα αντικαπιταλιστικό αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο.

[...]

»ο Μαρξ είναι ... πιο επίκαιρος από ποτέ. Όχι μόνον διότι εκείνος και όχι οι μεταγενέστεροι του αστοί οικονομολόγοι είναι που προέβλεψε τις κρίσεις του καπιταλισμού όπως η σημερινή, αλλά διότι σήμερα και όχι στην εποχή του είναι εφικτό το όραμα της κομμουνιστικής χειραφέτησης. Είναι δηλαδή εφικτή, στη βάση της σύγχρονης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, η επικράτηση της ελεύθερης δραστηριότητας που θα στοχεύει στην ανάπτυξη της κοινωνικής προσωπικότητας απέναντι στην καταναγκαστική εργασία. Με άλλα λόγια στην εποχή μας η αποπομπή ζωντανής εργασίας, που στον καπιταλισμό εκδηλώνεται με τη μορφή της κατάρας της ανεργίας και όλων των συνεπαγόμενων δεινών που βιώνουμε, μπορεί να μετατραπεί στην ευλογία της χειραφέτησης, αν πάψει να κυριαρχεί η λογική της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, δηλαδή ο καπιταλισμός. Ο αντικαπιταλιστικός - αντιιμπεριαλιστικός λοιπόν πόλεμος θέσεων, ο οποίος μόνον αν είναι διεθνιστικός μπορεί να πετύχει τους στόχους του, αποτελεί το δρόμο που θα μας οδηγήσει σε αυτήν την ανατροπή”.

[...]

»Η λογική του ΣΥΡΙΖΑ ή ακριβέστερα της κυρίαρχης σε αυτόν τάσης είναι η υποταγή στην κυρίαρχη αστική ιδεολογία, με συνέπεια όχι την ανύψωση αλλά την καθήλωση αν όχι την οπισθοχώρηση του επιπέδου της λαϊκής συνειδητότητας, και αυτό στο όνομα ενός δίχως αρχές κυβερνητισμού.

[...]

»στήριξη κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει στήριξη της θηλιάς που μας έχουν δέσει στο λαιμό και που δεν είναι άλλη από το Ευρώ και την ΕΕ, των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι είναι ο πιο γνήσιος θεματοφύλακας”.

«δεν θα έχουμε ένα διαλεκτικό πέρασμα από μια αστικοδημοκρατικη επανάσταση σε μια σοσιαλιστική, [..] αλλά το πέρασμα από μια αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική κατάσταση σε μια σοσιαλιστική.

Και αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει για μένα κάποιο νέο στάδιο ή σκαλοπάτι ανάμεσα σε καπιταλισμό και σοσιαλισμό, γιατί όπως επεσήμανε και ο Λένιν στην εποχή μας κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υπάρχει, αλλά μια γέφυρα που οδηγεί στο σοσιαλισμό, ή με γκραμσιανούς όρους σημαίνει την κατάληψη ενός σημαντικού οχυρού που θα διευκολύνει την τελική επαναστατική επίθεση».

Ναι μεν το πέρασμα από καπιταλισμό σε σοσιαλισμό που προτείνει δεν θα ταίριαζε με το δικό μου, το δικό σου, το δικό τους (ιδιαίτερα αυτών που δεν έχουν να πουν και πολλά για το πέρασμα, προτείνοντας ακαριαίο μετασχηματισμό από χρυσαλίδα σε πεταλούδα σε χρόνο μηδέν) αλλά στα περισσότερα συμφωνεί μαζί σου, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται απο τα λεγόμενα και τα γραφόμενα του.
Είναι άραγε τόσο σημαντική αυτή η διαφορά ώστε να τον αντιμετωπίζεις με τόση ένταση; Κάποιοι τον λοιδορούν με θυμό,  κάποιοι χλευάζουν (με αρκετή δόση αλαζονείας θα πρόσθετα) και κάποιοι τον στέλνουν και στο διάολο! 

Αν μπορούσαμε να φανταστούμε την συγκρότηση ενός αντικαπιταλιστικού μπλοκ ή μετώπου, οι  διαφορές θα ήταν υπερβατές. Πολύ πιο έντονες ήταν οι ουσιαστικές, ενδοκομματικες διαφορές μεταξύ Μπολσεβίκων,  οι οποίες εξελίχτηκαν σε ανοιχτές τάσεις. Η ύπαρξη τάσεων δεν κατέστησε το κόμμα των Μπολσεβίκων ανίκανο να οργανώσει και να καθοδηγήσει  την οκτωβριανή επανάσταση. Θα μου πεις, από την εποχή του Λένιν πέρασε σχεδόν ένας αιώνας και στην πάροδο του πολλά συνέβησαν. Ναι, κι ένα σημαντικό απ’ αυτά, παρεμπιπτόντως, ήταν η αλλαγή του χαρακτήρα του Κόμματος Νέου Τύπου κι η εμφάνιση των μετέπειτα εκδοχών του (εκδοχές πολύ πιο μονολιθικές από το κόμμα των μπολσεβίκων,  ήταν κι αυτές που οδήγησαν σε αντεπανάσταση στην Κίνα, ΕΣΣΔ, κι αλλού). 

Είναι δυνατόν να υπάρχουν κομμουνιστές που να διαφωνούν με την ηγεσία του ΚΚΕ; Εγώ θα έλεγα, Ναι είναι - υπάρχουν, και μέσα και έξω από το ΚΚΕ. Και εφόσον υπάρχουν, είναι δικαιωματικό να εκφράζονται και μέσα και έξω από το ΚΚΕ (έξω, αν δεν είναι μέλη του). Να προσθέσω συνάμα ότι είναι αδύνατον να υπάρχουν κομμουνιστές που εχθρεύονται το ΚΚΕ. Όποιος δεν είναι μαζί του, λοιπόν,  δεν είναι κατ' ανάγκη εναντίον του, αλλά όποιος είναι συνειδητά εναντίον του, όποιος το εχθρεύεται, δεν είναι κομμουνιστής.

Ένα άλλο προβλημα σου, κι ίσως το σημαντικότερο είναι τι στάση παίρνει ο ίδιος απέναντι στο ΚΚΕ. Εκτός των παραπάνω ο ίδιος λέει και τα παρακάτω.

«η πλειοψηφία της Αριστεράς υιοθετεί την κλασική ρεφορμιστική αρχή «η κίνηση είναι το παν, ο σκοπός δεν είναι τίποτα», ενώ ένα άλλο τμήμα της παραπέμπει τα πάντα στου «Αγίου σοσιαλισμού», δίχως να συνδέει την τακτική με την στρατηγική το άμεσο με το μακροπρόθεσμο».

[…]

»Πάντοτε υποστήριζα και συνεχίζω να υποστηρίζω ότι το ΚΚΕ, παρά το όποια σημαντικά σημερινά οργανωτικό- πολιτικά κουσούρια του, έχει θέση σε ένα αντικαπιταλιστικό αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, παρόλο που το ίδιο παραβιάζοντας το μέχρι σήμερα πρόγραμμα του στην πράξη το αρνείται. Και αυτή μου τη θέση δεν θα με οδηγήσουν να την αλλάξω όσες χυδαίες επιθέσεις κι’ αν εκδηλώνουν εναντίον μου. Άλλωστε εκείνοι που με βρίζουν δεν είναι οι αγωνιστές του ΚΚΕ, αλλά οι επαγγελματίες γραφειοκράτες και οι ταλιμπάν που εκτρέφουν». 

Ένα ερώτημα σ' αυτόν θα ήταν: αν αυτοί που εκδηλώνουν χυδαίες επιθέσεις εναντίον σου "δεν είναι οι αγωνιστές του ΚΚΕ", τότε γιατί τους ξεσυνερίζεσαι και πέφτεις στο επίπεδο τους εκτοξεύοντας ύβρεις όπως «επαγγελματίες γραφειοκράτες και ταλιμπάν»; Δεν μπορείς να κρατήσεις μια πιο αξιοπρεπή στάση αντί να σε πιάνει η «κάψα» να πληρώνεις το ΚΚΕ σε είδος; Ποιος να σου απαντήσει όμως...

Η αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ ενδιαφέρει σχεδόν όλους μας - τον καθένα για τον δικό του λόγο - και αρκετούς από εμάς πολύ έντονα. Τόσο που οι αντιγνωμίες εκφράζονται και με συναισθηματική ένταση.

Επί της ουσίας, οι αντιπαραθέσεις αφορούν το πλέον σημαντικό ζήτημα στην σημερινή ιστορική συγκυρία: όχι απλά αν το ΚΚΕ θεωρητικά μπορεί να παίξει το ρόλο του, αλλά αν στην πράξη παίζει ήδη τον ρόλο του, ή όχι. Δεν υπάρχει ανώτερο κριτήριο για να εκτιμηθεί αυτό από το κατά πόσο το ΚΚΕ σφυρηλατεί την ενότητα της εργατικής τάξης σε μια πορεία ρήξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό και ανατροπής της κυριαρχίας και εξουσίας τους. Ένδειξη αν το κάνει, ή αν έχει καταφερει μεχρι τώρα να το κάνει , είναι ο βαθμός κατά τον οποίο σήμερα το οργανωμένο κινημα (με το ΚΚΕ στην καθοδηγηση του) μπορεί να αναχαιτίσει την επίθεση που δέχεται πρώτιστα η εργατική τάξη, μια δυνατότητα που εξαρτάται από - και εξαρτά - το βαθμό κατά τον οποίο η εργατική τάξη εμπιστεύεται το κόμμα.

Είναι φανερό ότι δεν μπορεί ακόμα να οργανώσει αποτελεσματική αναχαίτιση της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη (αλλά και το ίδιο το κόμμα) και συνακόλουθα ούτε να οργανώσει την «αντεπίθεση» στην οποία καλεί τους εργάτες να πάρουν επιτέλους μέρος. Εν οψει της αδυναμίας αυτής, κάποιοι αναρωτιούνται (κακόβουλα) αν η ηγεσία του κόμματος θέλει να το κανει, πασχίζοντας συνειδητά ή ασυνείδητα να εμφυσήσουν αμφιβολίες και να εντείνουν την υπάρχουσα ητοπαθεια που ερπει... Η αληθεια ειναι οτι το κομμα απο μονο του αδυνατει να αλλαξει, ως δια μαγειας, την εικονα της διάσπασης της και της πλημμελούς οργάνωσης του εργατικου κινηματος. Ακριβως γι΄αυτο ομως και ο λογος κι η δραση του πρεπει να φανερωνει την υπαρκτη διαθεση του να παλευει για την ενοτητα της εργατικης ταξης και, ακομα, για την αμυντικη θωρακιση της σήμερα. 

Σε οτι αφορά αντικαπιταλιστικές δυνάμεις (οργανώσεις αλλα και προσωπα), σε μια εποχή που η εργατική τάξη της χώρας αυτής δέχεται μια πρωτόγνωρα ανθρωποφάγα επίθεση από το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, δέχεται πιθανόν την αγριότερη επίθεση στην ιστορία της, η έμφαση έπρεπε να δίνεται στα σημεία που συγκλίνουν, με σκοπό την συμπαράταξη τους απέναντι στον κοινό, αδυσώπητο και αδηφάγο αντίπαλο τους. Θεωρώ ότι η καλλιέργεια ενός κλίματος φανατισμού και εχθρότητας μεταξύ δυνάμεων στο χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με αφορμή τις όποιες διαφορές εκφράζονται, δεν βοηθά καμιά από αυτές, κι ούτε την υπόθεση τους.

Στην σημερινή συγκυρία, κριτήριο του πόσο γνήσια αντικαπιταλιστής μπορεί να είναι κάποιος θεωρώ την συνειδητή προσπάθεια του να είναι διαλλακτικός με άλλους αντικαπιταλιστές. Έχοντας πει το παραπάνω, προσθέτω ότι διαλλακτικότητα σε γνήσια προσπάθεια να συνεννοηθείς με άλλους που παλεύουν εναντίον του ίδιου αντίπαλου, ακομα κι αν δεν εχουν ακριβως τον ίδιο σκοπό με τον δικό σου, δεν σημαίνει εγκατάλειψη ή σκέπασμα των διαφορών που προκύπτουν αλλά συναγωνιστική αντιπαράθεση ιδεών. Ένας δημόσιος διάλογος μεταξύ προσώπων (όχι κάτι σαν αυτό που έχει προταθεί σαν πρόκληση για μονομαχια), αν μπορούσε να διεξαχθεί σε πνεύμα συναγωνιστικής αντιπαράθεσης ιδεών, θα είχε ενδιαφέρον και χρησιμότητα.  

Η χλεύη, η εχθρότητα και οι χαρακτηρισμοί  που έχει δεχτεί κι εχει επιστρεψει στις απαντήσεις του ο άνθρωπος αυτός αποτελούν πετροπόλεμο όχι αντιπαράθεση. Σε τετοιες συγκυριες, ο πετροπόλεμος αποκτά χαρακτηριστικά φάρσας. Μοιάζει σαν θέατρο όπου το προλεταριάτο δεν παίζει ρόλο, παρότι οι αναφορές σ’ αυτό βρίθουν – δεν βρίσκεται καν στο ακροατήριο, μόνο που φαίνεται ζωγραφισμένο κάπου μακριά στο φόντο ενός  σκηνικού. Ξεκινά  και καταλήγει σχεδόν στο ίδιο: από μια απελπιστική σύγχυση, σε μια συγκεχυμένη απελπισία.

Κάποιοι, είμαι σίγουρος, διασκεδάζουν το θέαμα, αλλά δεν μοιάζουν με εργάτες. 
Στο τέλος ακούγονται και χειροκροτήματα...
_________
Τσιτάτα από συνέντευξη του Γ Ρούση (εμφάνσεις στο κείμενο απο red rock views)

Μ