κοιτώντας τα φύλλα που πέφτουν

 

Την ώρα που το ουδέποτε βυθίζεται  στο τίποτε  

Σε κόσμο που γεννιέται ήδη ετοιμοθάνατος

Κοιλοπονά με κραυγές που σκεπάζονται 

Από κλαγγές πολέμου -

Το αίμα δεν αχνίζει πλέον στο πουκάμισο

Το σάλιο έχει ξεραθεί στα χείλη

Και δεν νοιάζεται πια αν αυτό δικαιώνει
Φόβο ή ελπίδα

Ενώ το  νεογέννητο προβάλλεται στο αύριο 
Σε μια φευγαλέα στιγμή
Απόλυτης ησυχίας


Σαν λευκή σιλουέτα στο μαύρο του τοίχου -

Και κοιτώντας τα φύλλα που πέφτουν
Η λεχώνα ανατριχιάζει 

------- 

image from here