Παρωπίδες

Η ανάγνωση του χωρίου που παρατίθεται παρακάτω πιθανόν αρχικά να κεντρίσει την περιέργεια του αναγνώστη να μάθει ποιος είναι ο συγγραφέας του, μιας και απο το περιεχόμενο  και μόνο δεν θα μπορούσε με σιγουριά να χαρακτηριστεί: ακροδεξιός, ακροαριστερός, ή κάτι άλλο. 

Ας μείνει σαν ερωτηματικό το ποιος είναι, προς στιγμήν...

✴✴✴

[...] η στρατηγική είναι μάλλον είδος άγνωστο στον ελλαδικό πολιτικό βίο, προεκλογικά την αναπληρώνουν «επί χρήμασι» οι επαγγελματίες του εντυπωσιασμού. Τα κόμματα πουλάνε μόνο εντυπώσεις και η οργανωμένη πώληση εντυπώσεων είναι χρυσοπληρωμένο επιτήδευμα άσχετο με την πολιτική.
Για τους επαγγελματίες της πλύσης εγκεφάλου των μαζών οι επαγγελίες διακυβέρνησης της χώρας και οι επαγγελίες αποτελεσματικότητας απορρυπαντικών αποβλέπουν στον ίδιο στόχο: Να κερδίσουν πελάτες, όχι να πληροφορήσουν πολίτες.

Οι πληροφορίες που έχουμε οι ψηφοφόροι για την πολιτική που θα ασκήσουν τα κόμματα αναλαμβάνοντας την εξουσία, είναι συνήθως άκρως ανεύθυνες και αναξιόπιστες: Τα κρατικά ΜΜΕ υπηρετούν, δίχως προσχήματα ή ενδοιασμούς, την κυβερνητική προπαγάνδα και τα ιδιωτικά ΜΜΕ τη «διαπλοκή» των ιδιοκτητών τους με τα κόμματα. Η απολυταρχία των ΜΜΕ μοιάζει να έχει περιορίσει στο ελάχιστο (ή να έχει πλήρως εξαφανίσει) τις δυνατότητες να σχηματίσει ο πολίτης έγκυρη κριτική άποψη για τη σοβαρότητα των κομματικών προεκλογικών επαγγελιών.

Εχει σημασία για τη διαχείριση της ζωής μας και του μέλλοντος των παιδιών μας η επίγνωση της σχετικότητας πια των εκλογών: Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι όλο και πιο άσχετο με τη λαϊκή βούληση και ανάγκη, ικαείναι δείχτης της επιδεξιότητας των κομμάτων στην απάτη και αφορμή ψυχολογικής εκτόνωσης των πολιτών. Πώς να κρίνουν οι πολίτες και να αξιολογήσουν ποιότητα, όταν η πληροφόρησή τους είναι παγιδευμένη και η κριτική λειτουργία σε ολική έκλειψη από τον κοινό βίο; Οταν δεν υπάρχει πτυχή της συλλογικής μας συνύπαρξης όπου να κρίνεται η ποιότητα, να αξιολογούνται οι ικανότητες και το ήθος, να καταξιώνεται η αριστεία, να τιμάται η ανιδιοτέλεια, γιατί τα κόμματα να αποτελέσουν εξαίρεση;  [1]

Για να λυθεί η εκκρεμούσα απορία, βοήθημα αποτελεί η παρακάτω παράγραφος από το ίδιο άρθρο, όπου ο συγγραφέας  κρατά μεν ίση απόσταση απ' τους δύο μονομάχους που παλεύουν για το κουμάντο της "διαχείρισης της ζωής μας", με άλλα λόγια της " αστικής διαχείρισης", αλλά δίνει υπέρμετρο βάρος στο ρόλο που παίζει η προσωπικότητα  στο πολιτικό γίγνεσθαι, και άρα  αποκλείεται να είναι μαρξιστής, και μάλλον δεν ανήκει στο...

... τέλος πάντων, δεν θα ονοματίζω κόμμα ακόμα. Γράφει ο ίδιος παρακάτω, λοιπόν:

Δυστυχώς, η απλή και απροκατάληπτη λογική λέει, ταυτόχρονα, ότι στην αναμέτρηση των μονομάχων, ο κ. Σαμαράς είναι επίσης εύκολος, πολύ εύκολος αντίπαλος για τον κ. Τσίπρα. Η αναμέτρηση γίνεται μεταξύ μικρών αναστημάτων, που σημαίνει ότι, όποιος κι αν υπερισχύσει, οι προδιαγραφές του αποκλείουν την ελπίδα σωτηρίας της χώρας. Η Ελλάδα ψυχορραγεί και οι δυο «θεραπευτές» που διαγκωνίζονται στο προσκέφαλό της, ποιος θαυματουργικά θα την γιάνει, είναι: ο ένας δοκιμασμένος και αποδεδειγμένα ολίγος ή ανίκανος, ο άλλος αδοκίμαστος και χωρίς εχέγγυα σοβαρότητας. [2]

✳✳✳

Αν διαβάσεις τις τρεις πρώτες παραγράφους απομονωμένες, μπορεί να θεωρήσεις οτι η άποψεις που εκφράζονται σ' αυτές είναι σύμφωνες με τον τρόπο που κάποιος, αν οχι μαρξιστής, τουλάχιστον υποστηριχτής του ΚΚΕ, ατενίζει το παρόν πολιτικό γίγνεσθαι:

Μας λέει πως οι στρατηγικές αποσιωπούνται από σχεδιαστές της προεκλογικής καμπάνιας των κομμάτων, οι οποίοι χρησιμοποιούν επικοινωνιακές τεχνικές νοικιασμένες από τον χώρο της διαφήμισης, σ' ένα όργιο παραπληροφόρησης, και χειραγώγησης το οποίο υλοποιείται μέ βρώμικη διαπλοκή των αστών ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης με τα αστικά κόμματα και, πίσω τους, με αυτούς που εκπροσωπούν και ασκούν την αστική εξουσία. Έτσι, οι εκλογές, το κοινοβούλιο χάνουν την σχετικότητα τους με την λαϊκή θέληση και κυριαρχία - καθίστανται απάτη.

Αυτό που εκφράζεται στις πρώτες παραγράφους μοιάζει με "Κουκουέδικη" άποψη. Το ύφος βέβαια διαφέρει. Δεν εμφανίζονται πουθενά κλισέ δηλωτικά μιας ταυτότητας, όπως "αντιλαϊκά μετρα", "εξουσία των μονοπωλίων" κ.α.

Αλλού, όπως φαίνεται στην επόμενη παράγραφο από άλλο άρθρο, ο συγγραφέας αφήνει να ξεφύγει, σαν δυσοσμία από χαλασμένο σύστημα αποχέτευσης, η νοσηρή νοσταλγία του για ένα ισχυρό, πεφωτισμένο, άριστο και χαρισματικό "κοινωνικό αναμορφωτή" υψηλού αναστήματος  που θα αποτρέψει το χαος.

 Η ελληνική κοινωνία μοιάζει παγιδευμένη σε εφιαλτικό αδιέξοδο: Χρειάζεται πολιτική ηγεσία σε ρόλο κοινωνικού αναμορφωτή, και διαθέτει μόνο σπιθαμιαίους κομματαρχίσκους. Πρέπει να σχεδιαστούν και να οικοδομηθούν εξ υπαρχής θεσμοί και λειτουργίες του κράτους. Κάποιος να εμπνεύσει και να διεγείρει δημιουργικό οίστρο, πείσμα παραγωγικότητας. Να παταχθεί θεσμικά και να αφανιστεί το πελατειακό κράτος, να κατασταθεί ανένδοτη αξιοκρατία, καταξίωση της αριστείας, κράτος δικαίου, κοινωνικός έλεγχος της ποιότητας. Να αυτονομηθεί ο συνδικαλισμός από τα κόμματα, να εξοβελιστούν οι κομματικές νεολαίες από τα πανεπιστήμια και τα σχολειά. Ή θα επιχειρηθούν τέτοια κολοσσιαία άλματα ή η κοινωνία θα συνεχίσει τη διολίσθηση στον πρωτογονισμό και στο χάος. Μέση λύση («βελτιώσεων») δεν υπάρχει πιά. [3]

✴✴✴

"Να το πάρει το ποτάμι"; Ο συγγραφέας των κειμένων δεν ανήκει σε κόμμα (απ' ότι ξέρω - μπορεί και να κάνω λάθος) και είναι μάλλον ακροδεξιός. Πρόκειται για τον Χρήστο Γιανναρά, έναν ακούραστο κριτή  των παρακμιακών συμπτωμάτων του ελλαδικού καπιταλισμού μας, ο οποίος όμως είναι συνάμα κι ένας απο τους πλέον συνειδητούς αντικομμουνιστές, και απο τους αντιδραστικότερους "θεωρητικούς" του συστήματος, ως νοσταλγός μεσσιανικών λύσεων στα χρόνια προβλήματα του.

Τώρα: Ποιος ο λόγος, παίζοντας με το ερώτημα "ποιος είναι" (ζητώ συγγνώμη από εκείνους που βρήκαν το παιχνίδι άχαρο)  να δημιουργήσω συνειρμό στον αναγνώστη μιας ακροδεξιάς θεώρησης των εκλογών και του κοινοβουλίου, με την αντίστοιχη (χοντροκομμένα εννοούμενη εδώ, ομολογουμένως) θεώρησή τους απο την σκοπιά του ΚΚΕ; Ποίος ο λόγος να επιστήσω τη προσοχή της αναγνώστριας στη στάση που αρχίζει από μιαν ίση αλλά πάντα εχθρική απόσταση προς τους πόλους Σύριζα-ΝΔ και φτάνει έως την μοχθηρή αντιπαλότητα κυρίως προς τον Σύριζα η οποία χαρακτηρίζει όλο το πολιτικό φάσμα, δεξιά του Σύριζα, αλλά και αριστερά του - όπου εντοπίζεται και το ΚΚΕ; Μήπως για να καταλήξει, με την βοήθεια μου, στο  σοφιστικό συμπέρασμα ότι τα "άκρα συγκλίνουν στην αντίληψη για το κοινοβούλιο", ή ότι "η κύρια αντίθεση σήμερα είναι μεταξύ του συστήματος και του Σύριζα"  - κάτι που, και στις δυό περιπτώσεις, θα άρεσε στον Σύριζα να πιστεύει (χωρίς να το ερευνά) η αριστερή μερίδα του εκλογικού σώματος; Δέν θα πώ ότι, εφόσον δεν το πιστεύω, κάτι τέτοιο δεν είναι στις προθέσεις μου, (διότι, όπως υπονοείται στην προηγούμενη ανάρτηση, το τι δηλώνει πως πιστεύει κάποιος και τί πρόθεση έχει μπορεί να είναι πιστευτό μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου), αλλά πως κι αν το πίστευα δεν θα το έκανα εδώ,  έχοντας επίγνωση ότι θα απευθυνόμουν σε λάθος αναγνώστη.

Αντίθετα, αυτό για το οποίο θεωρώ ότι αποτελεί ένδειξη η γραφή όπως αυτή στο απόσπασμα παραπάνω είναι ότι οι αστοί κι οι γραφιάδες τους δεν πιστεύουν στο ψέμα με το οποίο τρέφουν την κυρίαρχη ιδεολογία, μέρος της οποίας παρεμπιπτόντως είναι και η πίστη ότι το σύστημα διορθώνεται (όπως πάει να μας πείσει ο Σύριζα).

Αίφνης, ο συγγραφέας αυτός είναι τυπικό δείγμα διανοούμενου στην υπηρεσία της αστικής τάξης, που μπορεί, όπως και το ΚΚΕ, να βλέπει την πραγματικότητα, ή τουλάχιστον πτυχές της, χωρίς τα ιδεολογικά φίλτρα και τις παρωπίδες που η ταξη του φορά στο λαό. Η κυρίαρχη ιδεολογία δεν είναι η ιδεολογία της αστικής τάξης. Η σύγχρονη αστική τάξη δεν έχει ιδεολογία - εξόν ίσως της πεποίθησης ότι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι φυσική. Η κυρίαρχη ιδεολογία είναι το πλέγμα ψεύδους που οι αστοί πλέκουν για εμάς, για το λαό, το οποίο αλίμονο τους αν πιστέψουν κι οι ίδιοι.

------

[1, 2]  http://www.kathimerini.gr/799037/opinion/epikairothta/politikh/poso-anikanoi-poso-afereggyoi


[3] http://www.kathimerini.gr/798224/opinion/epikairothta/politikh/py3ida-prosanatolismoy-ths-yhfoy