Την περασμένη Παρασκευή εμφανίστηκε στη στήλη «δια του Τύπου» το παρακάτω σχόλιο:
Πώς έγινε και η Γερμανία από παράδειγμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης - πρότυπο για την αντιμετώπιση του κομμουνισμού - να παρουσιάζεται, τελικά, σαν το μαύρο πρόβατο μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών, τόσο που να χρειάζεται ξανά μια «ιερή συμμαχία» για την αντιμετώπισή της, την τρίτη κατά σειρά, όπως γράφουν;
Για να απαντήσεις δεν αρκεί να μιμηθείς τον Κλίντον που ψάχνοντας ατάκα για τα μέσα ενημέρωσης είπε το γνωστό «είναι η οικονομία ηλίθιε» (ούτε βέβαια να μιμηθείς καρικατούρες της φράσης του Κλίντον).
Κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος που να μην καταλαβαίνει ότι είναι η οικονομία το θέμα. Χρειάζεται, όμως, και κάτι ακόμα.
Λίγο αργότερα το Ποντίκι και το "Bαθύτατο" Kόκκινο (μπορεί και
άλλες ιστοσελίδες που δεν έχω υπ’ όψη μου) άδραξαν την ευκαιρία να το σχολιάσουν:
Πρωτοφανώς απαξιωτικό σχόλιο στον «Ριζοσπάστη» της περασμένης Παρασκευής (στη στήλη της σελίδας 2) ως αποδέκτη του τον επί εικοσαετία δημοσιογράφο του κομματικού εντύπου και δημοφιλή σε ευρύ μη κομματικό ακροατήριο Νίκο Μπογιόπουλο.
Ο συντάκτης του σχολίου, κάνοντας αναφορά σε «καρικατούρα» της φράσης του Κλίντον «Είναι η οικονομία, ηλίθιε» (που, όπως λέει, δεν αρκεί να τη μιμηθείς για να δώσεις απαντήσεις για την κρίση), παραπέμπει ευθέως στο βιβλίο του δημοσιογράφου και από εκεί στον ίδιο, προδίδοντας, αν μη τι άλλο, άκρως εχθρικό κλίμα του εντύπου (και άρα της διεύθυνσης) απέναντι στον συντάκτη του, που είναι και κομματικό μέλος. Η ενέργεια αυτή, μέσα στο δεδομένο κλίμα, δείχνει να στοχοποιεί το συγκεκριμένο πρόσωπο ως "διαφωνούντα" γεννώντας ερωτήματα για το αν αποτελεί κάποιου είδους... προαναγγελία.
Ο ριζοσπάστης απάντησε στο ποντίκι χαρακτηρίζοντας το παραπάνω
εξόφθαλμη σπέκουλα. Ωστόσο, θεωρώ ότι ο αρθρογράφος της στήλης «από μέρα σε
μέρα» θα έπρεπε να αρνηθεί οτι η αναφορά στην ατάκα του Κλίντον και στις «καρικατούρες
της φράσης του» ήταν κριτική αιχμή ειδικά στον Μπογιόπουλο. Αλλά πως θα μπορούσε να το
αρνηθεί; Είναι αδύνατον ο εν λόγω αρθρογράφος να μην είχε επίγνωση ότι αυτό που
έγραψε θα δημιουργούσε ερωτηματικά και
θα προκαλούσε σπέκουλα, διαστρέβλωση
και, εν τέλει, θα έβαζε πάλι τον Μπογιοπουλο στο στόχαστρο.
Ομολογώ, με όση καλή προαίρεση διαθέτω, το παραπανω μου προκαλει την ερωτηση: τι είναι
αυτό το «κάτι ακόμα που χρειάζεται» κάποιος (σαν τον Μπογιόπουλο;), μιας και
δεν αρκεί να μιμηθείς τον Κλίντον με καρικατούρες της ατάκας του;
Μένω με την απορία…
M
Μια διόρθωση: το επίμαχο σχόλιο που παρατίθεται στην αρχή του κειμένου γράφτηκε αρχικά στην στήλη «δια του Τύπου» στον Ρίζο, στις 22/3/2013 (όχι στην στήλη «από μέρα σε μέρα» όπως αρχικά ανέφερα εδώ). Μια ακόμα αναφορά στο ίδιο σχόλιο και παράθεση του έγινε στην στήλη «από μέρα σε μέρα» του Ρίζου στις 27/3/2013 (http://www.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=27/3/2013&columnId=161), μετά την προβοκατόρικη αναφορά και «αξιοποίηση» του από την γνωστή χαφιεδοσελίδα που βάλει κατά του Ριζου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διορθωτική αλλαγή έγινε στο παρόν κείμενο σήμερα.