Ποιος μιλά για Ρεαλισμό

Διαβάζω το κύριο άρθρο στην Καθημερινή με τίτλο «Ρεαλισμός» το οποίο αρχίζει "τοιουτοτρόπως" (διαβάστε χωρίς να εκνευριστείτε, αν γίνεται):

Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν ξεσπαθώσει εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης και ζητούν να ακολουθήσει το παράδειγμα του κυπριακού Κοινοβουλίου, το οποίο απέρριψε την πρόταση για το «κούρεμα» των καταθέσεων. Είναι λογικό να εντείνεται ο άκριτος λαϊκισμός τη στιγμή που η κοινωνία δοκιμάζεται και οι δανειστές πιέζουν την Ελλάδα με σκληρό τρόπο εδώ και καιρό.

Θα έλεγα ότι το παράδειγμα του κυπριακού Κοινοβουλίου, το οποίο λειτούργησε κάτω από την πίεση της λαϊκής κατακραυγής, εκθέτει την στάση του ελληνικού κοινοβουλίου και των κομμάτων που πλειοψηφούν σ΄ αυτό (με λαμπρή εξαίρεση μόνο το ΚΚΕ), μια στάση απύθμενου κυνισμού, η οποία υπαγορεύεται από την αστική τάξη της χώρας, της μόνης τάξης που επωφελείται από αυτή την φρικώδη λεηλασία κατά της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Είναι λογικό λοιπόν αυτή η τάξη, μέσω των φερέφωνων της να χαρακτηρίζει «άκριτο λαϊκισμό» την αμφισβήτηση της πολιτικής που οι «αδελφοί» αστοί και οι κοινοί σύμμαχοι και εταίροι τους προσπαθούν να επιβάλουν και στην Κύπρο.  Η κοινωνία, το κομμάτι της κοινωνίας που δεν κατέχει μέσα παραγωγής και δεν παίζει με τίτλους στα χρηματιστήρια του κόσμου, και που δεν εξάγει τον κλεμμένο πλούτο του λαού με αστρονομικές καταθέσεις σε «νήνεμα» χρηματοκιβώτια «εις την αλλοδαπήν», όντως «δοκιμάζεται με ανελέητα σκληρό τρόπο εδώ και καιρό». Μα σε ποια τάξη ανήκουν οι «δανειστές»; Όχι στους εργάτες αγρότες και μικρομεσαίους βέβαια; Και ποιους οι «δανειστές πιέζουν» μέχρι σκασμού; Όχι βέβαια την δική τους φάρα, τους αστούς.

Και συνεχίζει:

Χρειάζεται όμως ψυχραιμία, ρεαλισμός και υπευθυνότητα. Άλλωστε, δεν είναι ίδια ούτε τα μεγέθη ούτε τα προβλήματα Ελλάδας και Κύπρου. Κανείς δεν γνωρίζει σήμερα την τελική έκβαση της κυπριακής υπόθεσης, για να μπορεί να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα. Ενδεχομένως κάποιοι να θέλουν να δοκιμάσουν και στην Ελλάδα μια κρίση που θα κρατήσει κλειστές τις τράπεζες για πολλές ημέρες και θα φέρει τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.

Όντως το τμήμα του λαού που πλήττεται «Χρειάζεται ψυχραιμία, ρεαλισμό και υπευθυνότητα». Αλλά όχι τέτοιες που υπονοεί η αστοφυλάδα. Χρειάζεται επιτέλους να σκεφτεί χωρίς να υποκύπτει στους εκβιασμούς των αστών και να πανικοβάλλεται, να καταλήξει σε μια ρεαλιστική αξιολόγηση του τι εστί ΕΕ, επιλέγοντας αποδέσμευση, και να μην αποδέχεται και να επιφορτίζεται με ευθύνες που δεν είναι δικές του, όπως η ευθύνη για αποπληρωμή του χρέους που τον  βυθίζει στην αθλιότητα. Η ευθύνη αυτή ανήκει ακέραια και «τετραγωνισμένα» στους αστούς. Το χρέος πρέπει να διαγραφτεί, και αν οι δανειστές γυρεύουν τα λεφτά τους, να τα πάρουν από τους αστούς που τα έχουν κάνει μασούρι. Τρόπο έχουν να βάλουν χέρι στις καταθέσεις τους  στο εξωτερικό που φτάνουν και περισσεύουν για να αποπληρωθεί το χρέος. Ο λαός δεν χρωστάει, του χρωστάνε. Αυτή είναι η αλήθεια χωρίς «υπερβολή και οι συναισθηματική έξαρση».  

Παρακάτω,

Η ελληνική κυβέρνηση έχει δώσει τη μάχη της σταθεροποίησης και έχει αποφύγει καταστροφικά σενάρια. Το έχει, μάλιστα, κάνει εκτιμώντας πραγματικά δεδομένα και όχι φανταστικά σενάρια που θα μας έθεταν εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου. Ζούμε ιστορικές στιγμές, που επιβάλλουν ψυχρή και σταθερή αντιμετώπιση. Οι υπερβολές και οι συναισθηματικές εξάρσεις δεν εξυπηρετούν πάντοτε το εθνικό συμφέρον, όσο και αν τις έχει «ανάγκη» ένας σκληρά δοκιμαζόμενος λαός.

Η ελληνική κυβέρνηση (κι όχι μόνο αυτή αλλά και αρκετές πριν απ’ αυτήν) όντως «έχει δώσει τη μάχη της», αλλά για το συμφέρον της τάξης της. Η δήθεν σταθεροποίηση» είναι το δέσιμο χειροπόδαρα του λαού για τον οποίο δεν έχουν «αποφευχθεί καταστροφικά σενάρια». Αυτά τα ζούμε και ακόμα δεν τελειώσαμε...

... κι αν θα τελειώσουμε ποτέ θα είναι επειδή θα πάψει να κατέχει την εξουσία αυτή η φαύλα τάξη.   

Μ