Σκεφτόμενος φωναχτά - Ένα σχόλιο για την προχθεσινή Ανακοίνωση της Κ.Ε. του ΚΚΕ

Η προχθεσινή Ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ - Σχετικά με τις εξελίξεις στην Κύπρο είναι αψεγάδιαστη. Και μακάρι οι σαστισμένοι από τις κατραπακιές Έλληνες σε Ελλάδα και Κύπρο να διαπίστωναν ότι αυτή η καθαρή θέση του ΚΚΕ συμβαίνει να είναι και η μόνη συνολικά σωστή θέση που εκφράζεται από οποιαδήποτε κόμμα σε ελληνική ή κυπριακή βουλή.  

Ένα σχόλιο σχετικά με το παρακάτω εδάφιο από την ανακοίνωση:

Λέει η ΚΕ του Κόμματος, και πολύ σωστά ότι  

«Η προσφυγή για βοήθεια πότε στο ένα και πότε στο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, όχι μόνο δε λύνει το πρόβλημα, αλλά το περιπλέκει περισσότερο, όπως αποδείχτηκε με τις αυταπάτες για την αξιοποίηση της καπιταλιστικής Ρωσίας, από την αστική κυβέρνηση της Κύπρου.

Το εντάσσει βαθιά στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Μόνο σε συνθήκες εργατικής εξουσίας υπάρχουν δυνατότητες αξιοποίησης των αντιθέσεων και είναι ρεαλιστική η επιδίωξη ανάπτυξης αμοιβαία επωφελών οικονομικών σχέσεων με άλλες περιφερειακές χώρες. Αυτή η εξουσία θα επιδιώξει συνεργασία με κράτη και λαούς που αντικειμενικά έχουν άμεσο συμφέρον να αντισταθούν σε οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά κέντρα του ιμπεριαλισμού. Θα επιδιώξει να αξιοποιήσει κάθε πρόσφορο ρήγμα που θα υπάρξει στο ιμπεριαλιστικό «μέτωπο» εξαιτίας των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τη διαφύλαξη των συμφερόντων του λαού».

Γύρω από το ζήτημα αυτό που αφορά και την Ελλάδα (όπως τελικά και οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα σήμερα), φωλιάζουν οι ισχυρότεροι φόβοι ατόμων που, ενώ αναγνωρίζουν την αξία του κόμματος, δεν το ακολουθούν, κρίνοντας ότι είναι «αδύνατον να πραγματοποιηθεί αυτό που λέει το ΚΚΕ». Ότι, χωρίς διεθνές στήριγμα,  μόλις τα βάλουμε με τους ιμπεριαλιστικούς λύκους και τα τσανάκια τους εδώ θα πέσουν πάνω μας να μας φάνε. Κι αυτό είναι το πρώτο ερώτημα – πως πείθεται αυτό το άτομο ότι δεν είναι ακριβώς έτσι;

Όσοι έχουν προσπαθήσει στην βάση, σε διαπροσωπική επαφή, να πείσουν κάποιον που, ενώ δεν είναι αντικομουνιστής, δεν είναι διατεθειμένος να κάνει το πρώτο  βήμα κοντύτερα στο κόμμα (π.χ. να του δώσει την ψήφο του στις εκλογές), οι παραπάνω φόβοι είναι το πρώτο πράγμα που θα εκφράσουν. Και αν εμείς δεν έχουμε πειστική επιχειρηματολογία σε τούτο ακριβώς το θέμα, δημιουργούμε την εντύπωση ότι αεροβατούμε και ότι μπορεί αυτό που καλούμε τον κόσμο να κάνει τελικά να τον παρασύρει σε μεγαλύτερες συμφορές.

Το κόμμα θα ωφεληθεί, τα μέλη στην βάση που προσπαθούν σε διαπροσωπικές επαφές να μεταπείσουν μυαλά θα βοηθηθούν από θεωρητική τεκμηρίωση της θέσης ότι «Μόνο σε συνθήκες εργατικής εξουσίας υπάρχουν δυνατότητες αξιοποίησης των αντιθέσεων και είναι ρεαλιστική η επιδίωξη ανάπτυξης αμοιβαία επωφελών οικονομικών σχέσεων με άλλες περιφερειακές χώρες». Ποιοι δηλαδή είναι οι λόγοι για τους οποίους «Η προσφυγή για βοήθεια πότε στο ένα και πότε στο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, όχι μόνο δε λύνει το πρόβλημα, αλλά το περιπλέκει περισσότερο», και πως γίνεται να είναι πιο αποτελεσματική μια εργατική κυβέρνηση από μια αστική που απευθύνεται σε ομογάλακτους αστούς για βοήθεια.

Χρειάζονται αναλύσεις συγκεκριμένων γεγονότων που να τεκμηριώνουν την παραπάνω θέση. Λόγου χάρη πως εξηγείται η αντιφατική στάση της Ρωσίας στην «προσφυγή» της Κύπρου, τι είδους προσφυγή ήταν αυτή και γιατί είχε την συγκεκριμένη απόκριση σ’ αυτήν;

Σε πιο γενική κλίμακα, μια απάντηση σ΄ ότι αφορά το πρώτο ερώτημα, επιγραμματικά, είναι ότι αν ήταν τόσο εύκολο να επιτίθενται με στρατιωτικά μεσα οι ιμπεριαλιστές απροκάλυπτα σε όποια χώρα δεν τους αρέσει, θα το έκαναν και σε χώρες που ακόμα χτίζουν το σοσιαλισμό – στην  Κούβα, για παράδειγμα που γεωγραφικά είναι ακριβώς μέσα στο στόμα του "μεγαλύτερου θεριού". Πολιτικές και οικονομικες πιέσεις σίγουρα ασκούνται. Σ΄ αυτά τα πλαίσια ομως η πείρα δειχνει ότι χτυπάνε χώρες που με τον ένα  ή άλλο τρόπο ελέγχονται πολιτικά και οικονομικά ή επηρεάζονται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι οποίες και αφήνουν περιθώρια να δημιουργηθούν ερείσματα και αφορμές για τους ιμπεριαλιστές να επέμβουν και με στρατιωτικά μεσα. 

Στο δεύτερο ζήτημα: δηλαδη στο πως μια γνήσια εργατική κυβέρνηση μπορεί να είναι περισσότερο αποτελεσματική από μια αστική στην εύρεση στηριγμάτων στο διεθνές πλέγμα σχέσεων. Μια απάντηση είναι ότι η πρώτη δεν διέπεται από την λογική και τους περιορισμούς αλληλεξαρτήσεων που με μαθηματική ακρίβεια μετατρέπονται σε σχέσεις υποταγής των αδύναμων από τους ισχυρότερους της ανισοδύναμης σχέσης. Επίσης, οι αρχές μιας εργατικής κυβέρνησης έχουν μια συνέπεια και μια σταθερότητα που σημαίνει ότι η σύναψη αμοιβαία επωφελών σχέσεων δεν είναι ευκαιριακές και επισφαλείς.

Το θέμα αυτό χρίει συστηματικής θεωρητικής εργασίας, κι αυτή είναι η παρότρυνσή μου σ΄ όσους μ' ακούνε, συμφωνούν και μπορούν να ανταποκριθούν. 

M