πρέπει να συμπληρώσουν την εκπαίδευσή τους

Μαντέψτε ποιος είπε τα παρακάτω

(a clue: εδάφια από το κεφάλαιο ΙΙΙ Οι Κυριότεροι Σταθμοί στην
Ιστορία του Μπολσεβικισμού)

Τα επαναστατικά κόμματα πρέπει να συμπληρώσουν την εκπαίδευσή τους. Έμαθαν να επιτίθενται. Τώρα είναι ανάγκη να καταλάβουν ότι αυτή την επιστήμη πρέπει να την συμπληρώσουν με την επιστήμη του πώς να υποχωρούν πιο κανονικά. Είναι ανάγκη να καταλάβουμε –και η επαναστατική τάξη με την ίδια την πικρή της πείρα μαθαίνει να το καταλαβαίνει– ότι δεν μπορούμε να νικήσουμε, αν δεν μάθουμε να επιτιθέμαστε σωστά και να υποχωρούμε σωστά. Απ’ όλα τα νικημένα αντιπολιτευτικά και επαναστατικά κόμματα οι μπολσεβίκοι υποχώρησαν με τη μεγαλύτερη τάξη, με τις λιγότερες απώλειες για το «στρατό» τους, με την καλύτερη διαφύλαξη του πυρήνα του, με τις μικρότερες (ως προς το βάθος και το ανεπανόρθωτό τους) διασπάσεις, με τη μικρότερη αποθάρρυνση, με τη μεγαλύτερη ικανότητα να ξαναρχίσουν τη δουλιά πιο πλατιά, πιο σωστά και πιο δραστήρια. Και οι μπολσεβίκοι το πέτυχαν αυτό μόνο και μόνο γιατί ξεσκέπασαν αμείλικτα και έδιωξαν από τις γραμμές τους επαναστάτες της φράσης, που δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι πρέπει να υποχωρήσουμε, ότι πρέπει να ξέρουμε να υποχωρούμε, ότι πρέπει οπωσδήποτε να μάθουμε να δουλεύουμε νόμιμα στα πιο αντιδραστικά κοινοβούλια, στις πιο αντιδραστικές συνδικαλιστικές, συνεταιριστικές, ασφαλιστικές και άλλες παρόμοιες οργανώσεις.

[…]

Τη νικηφόρα πάλη τους ενάντια στην κοινοβουλευτική (στην πραγματικότητα) αστική δημοκρατία και ενάντια στους μενσεβίκους, οι μπολσεβίκοι την άρχισαν πολύ προσεκτικά και την προετοίμασαν κατά τρόπο κάθε άλλο παρά απλό, αντίθετα από τις γνώμες που τώρα συναντιούνται συχνά στην Ευρώπη και στην Αμερική. Στην αρχή της περιόδου που αναφέρουμε δεν καλούσαμε τις μάζες να ανατρέψουν την κυβέρνηση, αλλά εξηγούσαμε πως είναι αδύνατο να ανατραπεί χωρίς προκαταρκτικές αλλαγές στη σύνθεση και στον προσανατολισμό των Σοβιέτ. Δεν κηρύσσαμε την αποχή από το αστικό κοινοβούλιο, από τη Συντακτική Συνέλευση, αλλά λέγαμε, από τη συνδιάσκεψη του Απρίλη (1917) του Κόμματός μας λέγαμε επίσημα εξ' ονόματος του Κόμματος, ότι μια αστική δημοκρατία με Συντακτική είναι καλύτερη από μια αστική δημοκρατία χωρίς Συντακτική, και η «εργατοαγροτική», η σοβιετική δημοκρατία είναι καλύτερη από κάθε αστικοδημοκρατική, κοινοβουλευτική δημοκρατία. Χωρίς μια τέτια προσεκτική, επισταμένη, καλομελετημένη και μακρόχρονη προετοιμασία δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε τη νίκη τον Οχτώβρη του 1917, ούτε να διατηρήσουμε αυτή τη νίκη.

Όταν ο αυθέντης των παραπάνω σκέψεων παρουσιάστηκε μετά από χρόνια απουσίας και τους ρώτησε μήπως οι σημερινοί «επαναστάτες της φράσης» είναι αυτοί που φωνασκούν «καμία υποχώρηση! Κανένα συμβιβασμό! Ποτέ, πουθενά, με κανένα», του είπαν να ψαχτεί λίγο μην τυχόν και πάσχει από δεξιό οπορτουνισμό.

Όταν τους είπε ότι δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο, κι ότι ο χρόνος για μας δεν είναι απλώς χρήμα, είναι επιβίωση, του είπαν ότι πάσχει από «μικροαστική υπερεπαναστατική βιασύνη».

Όταν τους ρώτησε γιατί επικαλούνται το όνομα του όταν δεν δέχονται σημαντικές πτυχές της σκέψης του, του απάντησαν ότι αυτά τα είπε σε άλλο χρόνο και για άλλο τόπο, και ότι όταν τα είπε και για εκεί που τα είπε, πολύ σωστά τα είπε – όμως, του είπαν,  έλειψε πολύ κι οι συνθήκες πλέον έχουν αλλάξει και ότι, παρόλο που δεν το διατυμπανίζουν, αναπτύσσουν δημιουργικά την σκέψη του.

Όταν τους παρακάλεσε να του εξηγήσουν με τι τρόπο άλλαξαν οι συνθήκες ώστε αυτές οι σημαντικές πτυχές της σκέψης του να μην ισχύουν εδώ και τώρα πλέον, σιώπησαν.

Μερικοί θερμοκέφαλοι (ευτυχώς λίγοι) του είπαν ότι μ' αυτά που λέει φαίνεται να έχει ιδεολογικό προβλημα και δεν μπορεί να έχει θέση στο επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης…

(η μορφοποίηση με έντονα δική μου) Μ.