δελφίνι

Σε μιαν έρημη ακτή 

Η Αφροδίτη του Botticelli 

Αφήνει το κέλυφός της στο κάδρο

Και βγαίνει,φορώντας μια μάσκα ζώου

Aνελέητη στην γύμνια της

 

Με βλέπει που πάω να βαδίσω

Στον καθρέπτη των άστρων

Μα βουλιάζω αργά

Πνιγμένη η τελευταία μου λέξη

Αναδύεται σε αφρούς τοξικής αφασίας

Από το βυθό όπου ειν’ άγνωστη

Η τιμωρία ή το έλεος θεών
Στο δελφίνι που με πλησιάζει

Με παίρνει στη ράχη του

Από τον υγρό εφιάλτη μου

.Και τραβά προς το χάραμα

Το αγκαλιάζω σφιχτά  πριν βγω απ’ εκεί

Όπου τα κύματα γλείφουν την άμμο

Και ρωτώ πώς να το ευχαριστήσω...

Μου λέει: «άφησέ με ν’ αναπνέω»