Σημειοτόν στο χαράκωμα; (σκεφτόμενος φωναχτά)

Διανύουμε το νέο κεφάλαιο μιας πλοκής, η οποία ανακυκλώνει τους όρους πρόσδεσης της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική σφηκοφωλιά της ΕΕ, εξασφαλίζοντας συνέχεια του εξανδραποδισμού και εξαθλίωσης της εργατικής τάξης και των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων του λαού.

Ενδιαφέρουσα πτυχή των εξελίξεων μετά τις τελευταίες εκλογές ήταν ότι αποκλείστηκε από την βουλή μια αντιευρωπαϊκή τάση που το δημοψήφισμα εξέφρασε. Η διάθεση ενός σημαντικου τμήματος του λαού, όχι μόνο να μην δέχεται παραμονή στην Ευρωζώνη με κάθε κόστος, αλλά και να πιστεύει ότι η έξοδος απ' αυτή θα ήταν μια λύση τουλάχιστον λιγότερο "επαχθής κι επονείδιστη", δεν εκφράζεται στη βουλή. Ενδιαφέρον επίσης ότι αυτό συνδυάστηκε με αποκλεισμό εκτός βουλής του "αντιμνημονιακού" προτάγματος  του προ-κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ.

Η αντιευρωπαϊκή τάση φαίνεται να "βουλιαξε" εν μέρει στο μεγάλο ποσοστό αποχής. Το ότι δεν εκφράστηκε στο αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, δεν σημαίνει ότι εξαφανίστηκε. 

Με δοσμένη την φθορά του "αντιμνημονιακού" ιδεολογήματος στα χέρια των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ,  είναι αναμενόμενη η ενδυνάμωση αυτής της τάσης, ενδεχομένως με διαμόρφωση και νέων σχημάτων, εκτός της ΛΑΕ, με σκοπό να καλύψουν το κενό από την εξαφάνιση των "αντιμνημονιακών", και να δώσουν πολιτική έκφραση στο ανερχόμενο ρεύμα ευρωσκεπτικισμού. Είναι προβλέψιμο ότι θα επιχειρηθεί η χαλιναγώγηση της  ιδεολογικής αναδιάταξης που εκφράστηκε με το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σαν υποχώρηση του ιδεολογήματος "Μένουμε Ευρώπη". Ο λόγος ύπαρξης τέτοιων σχημάτων θα είναι και το να καλύψουν το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ ΚΚΕ και σοσιαλδημοκρατίας. Ο βούρκος στον οποίο κολυμπά ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρηθεί να γίνει και κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τα σχήματα που θα συνιστούν την μετενσάρκωση του ίδιου. 

Η θέση που εκτίθεται εδώ είναι ότι από αυτόν τον ανερχόμενο ευρωσκεπτικισμό θα μπορούσε να αντληθούν δυνάμεις σε μια γνήσια αντιιμπεριαλιστική πορεία, κι ότι αυτό θα έπρεπε να εξαρτάται και από την παρέμβαση της πιο συνεπούς αντιιμπεριαλιστικής δύναμης στην χώρα, ήτοι του ΚΚΕ.   Αυτό όμως συνδέεται με την στάση του ως προς το τί, στις δοσμέρνες συγκυρίες,  θεωρεί ιδεολογικά αξιοποιήσιμο. Ένδειξη αυτού δε, αποτελεί η αξιολόγηση του ΟΧΙ, όπως και η στάση στο ζήτημα της εξόδου ή όχι απ' την Ευρωζώνη.

Στην διαμόρφωση μιας εκτίμησης του ανερχόμενου αντιευρωπαϊσμού υπεισέρχονται  πολλοί παράγοντες - μεταξύ τους οι ιδεολογικο-πολιτικοί, σε πρώτη θεώρηση. Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως ως προς αυτό: Οι κυρίαρχες απόψεις στο κόμμα, που αφορούν το θέμα συμμαχιών, όπως και η κατανόηση της φύσης του ιμπεριαλισμού και των συγκεκριμένων τρόπων που εκφράζεται σήμερα, στην πράξη τελικά μπορεί ν' αφήσουν βαθειά σφραγίδα στις εξελίξεις, ή και να έχουν ανεπαρκή επίδραση σ' αυτές.

Είναι σημαντικό επίσης να τονιστεί για το ΚΚΕ ότι, εφόσον τάσσεται υπέρ της εξόδου από την ΕΕ (και των άλλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων), η στάση του, όσον  αφορά το λεγόμενο "γκρέχιτ", πρέπει να ειδωθεί ως τακτική που σκοπεύει στο να αποτρέψει παγίδευση του εργατικού κινήματος σε μιαν ακόμα αστική λύση, η οποία ευνοεί μια από τις φατρίες αστών εδώ, και τμήμα των ιμπεριαλιστών έξω απ’ εδώ. Μια λύση που, ακόμα κι αν οδηγήσει σε έξοδο απ' την ΕΕ, μπορεί να αφήσει τους αστούς στο απυρόβλητο, το σύστημα τους άθικτο και την εξάρτηση, με ιμπεριαλιστικό έλεγχο και επικυρίαρχο ρόλο στη σχέση με την χώρα, απρόσβλητη.  

Απαράβατη, λοιπόν, πρέπει να είναι η αρχή ότι η εργατική τάξη δεν πρέπει να ξαναματώσει για συμφέροντα αστών. 

Αυτή η επισημάνση, δυστυχώς, δεν συνιστά από μόνη της ασφαλιστική δυκλίδα ότι ο τρόπος που εκτιμούμε την παρούσα κατάσταση, το πως εξελίσσονται οι προοπτικές αλλαγής, είναι σωστός. 

Στην ακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 20ής Σεπτέμβρη 2015 διαβάζουμε:

 "Το γενικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει σταθεροποίηση της αναδίπλωσης, της παθητικής αναμονής και συντηρητικοποίησης ενός μεγάλου τμήματος του λαού. Είναι σε βάρος των εργαζόμενων, μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, των ανέργων, των παιδιών τους, των συνταξιούχων. Το αποτέλεσμα, σε μεγάλο βαθμό, αναπαράγει το συσχετισμό ανάμεσα στα κόμματα του αστικού πολιτικού συστήματος που υπήρχε και στις προηγούμενες εκλογές, πριν 8 μήνες, αποτυπώνει συμβιβασμό απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και την απατηλή ελπίδα στην αναδιάρθρωση της σοσιαλδημοκρατίας από το ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ."

Έχω την εντύπωση οτι στο παραπάνω εκφράζεται υπερτίμηση της έντασης της "συντηρητικοποίησης" ή του μεγέθους του λαού που χαρακτηρίζεται απ' αυτήν. Συνακόλουθα, ο συσχετισμός των δυνάμεων εμφανίζεται πιο δυσμενής. Θεωρώ ότι αυτό που συμβαίνει, αντίθετα, είναι ότι ο λαός τείνει προς μιαν αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση. Αλλά, μέχρι στιγμής  αυτή εκφράζεται με ανώριμο τρόπο, πέφτοντας στον βάλτο της σοσιαλδημοκρατίας. Έτσι, κάθε  φορά που αυτή εκφράζεται, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα δραστηριοποιείται για να την καταπνίξει εν τη γενέσει της. Και το καταφέρνει! Συνεπώς, αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως φαινόμενο "συντηρητικοποίησης", μάλλον συνιστά προσωρινό αποτέλεσμα της λυσσαλέας προσπάθειας ευνουχισμού της πλειονότητας του λαού που χειμάζεται, η οποία εντείνεται στο έπακρον στις μέρες μας, ακριβώς επειδή ο λαός  δεν εκφράζει τόσο το "συμβιβασμό" του όσο την αδυναμία του να βρεί ώριμη πολιτική έκφραση για την σιγασμένη άρνησή του να συμβιβαστεί. Είναι εντελώς παράλογο να πιστεύει κανείς ότι ο λαός συναινεί στην σφαγή του... Σ' αυτή την συγκυρία, η επιλογή του ήταν να μειώσει τη ζημιά του, θεωρώντας ότι είχε να διαλέξει μεταξύ δύο κακών. Αυτή ήταν η ουσία του εκλογικού αποτελέσματος. 

Το ποσοστό του ΚΚΕ, που παρέμεινε περίπου το ίδιο, μπορεί να συνηγορεί υπέρ της εκτίμησης περί " συντηρητικοποίησης" τμήματος του λαού. Αν είχαμε μιαν εντυπωσιακή αύξηση αυτού του ποσοστού δεν θα λέγαμε το ίδιο. Από που όμως θα μπορούσε να αντλήσει νέες δυνάμεις για να ενισχυθεί, αυξάνοντας το ποσοστό του στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση; Θεωρώ ότι η σημαντική πηγή του  θα μπορούσε να είναι το σώμα που ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Διότι, αφενός ολόκληρο αυτό το σώμα εκφράζει αντίθεση σε μνημόνια και λιτότητα, και μέρος του εκφράζει διάθεση για αποδέσμευση, από την Ευρωζωνη τουλάχιστον. Δηλαδή στέκει σε εγγύτερη θέση σε σχέση με το ΚΚΕ, παρά με το "μνημονιακό" τόξο.  Μα αυτή η πηγή δεν αξιοποιήθηκε επαρκώς. Κι ένας βασικός λόγος γι αυτό ήταν η αξιολόγησή του ΟΧΙ από το κόμμα και η στάση του στο θέμα της Ευρωζώνης. Το μήνυμα που έστειλε στο εκλογικό σώμα ήταν, περίπου: "αν έχετε διάθεση να συγκρουστείτε μόνο με την Ευρωζώνη, μην βλέπετε προς τα εδώ..." Το μήνυμα που επανειλημμένα λαμβάνει ο λαός απ' το ΚΚΕ είναι "Δεν υπάρχει μέση λύση, ή όλα ή τίποτε".

Η Ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τη νέα συμφωνία – μνημόνιο της 13ης  Ιούλη 2015, αφιερώνει ένα εκτενές μέρος (εννέα παράγραφοι – μέρη 5 και 6) στο ενδεχόμενο αποχώρησης της χώρας από την Ευρωζώνη, το οποίο ερμηνεύει σαν προϊόν ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων ως 

«αντιλαϊκή επιλογή που στήριξαν σημαντικά τμήματα της αστικής τάξης στη Γερμανία, με βάση το “Σχέδιο Σόιμπλε” καθώς και σε άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, όπως επίσης κι άλλες αντιδραστικές δυνάμεις. Μ' αυτή την επιλογή φλερτάρουν σήμερα και τμήματα του κεφαλαίου στη χώρα μας, προσδοκώντας άμεσα μεγαλύτερα κέρδη».

 Σ' αυτό έχει εν μέρει δίκιο, αλλά το ζήτημα δεν εξαντλείται εκεί.

Ας μη σταθούμε στο ότι, παρομοίως, και ο Τσίπρας κατηγορούσε τους "δραχμηστές" του ΛΑΕ οτι πάνε να εφαρμόσουν το "σχέδιο Σόιμπλε". Το κόμμα εκτίμησε (όπως πχ στο Κάλεσμα Στήριξης στην Πρόταση Πάλης του ΚΚΕ, και αλλού) ότι το ΟΧΙ το «αξιοποίησαν» (κυβέρνηση και "μνημονιακή" αντιπολιτευση) «για να φέρνουν  το ένα μετά το άλλο τα πακέτα των σκληρών μνημονιακών μέτρων». Και ότι το ΟΧΙ αποτέλεσε άλλοθι για την κλίκα του Τσίπρα ώστε να  επιβάλλει το τρίτο μνημόνιο. Το λογικό θα ήταν να πει ότι δεν ήταν «αξιοποίηση», αλλά ακριβώς το αντίθετο: απροκάλυπτη απαξίωση του ΟΧΙ -  διότι, λογικά, μόνο το ΝΑΙ θα ήταν άλλοθι για τους απατεώνες που έφεραν το τρίτο μνημόνιο. Αυτήν την απαξίωση δεν αποκρούουν οι εκτιμήσεις του κόμματος οι οποίες συνιστούν κατα βάση μιαν εκτίμηση που δεν λέει κάτι διαφορετικό απ' αυτό που, με δημαγωγικη καπηλεία του ΟΧΙ, λεει κι η κυβέρνηση, συμφωνώντας στην ουσία μ' αυτήν ότι συνιστά εξουσιοδότησή της να κάνει αυτά που έκανε!  [1]

Δεν βλέπω πώς η στάση αυτή μπορούσε άμεσα να συμβάλει στην άμβλυνση του αδιεξόδου που, όπως προαναφέρθηκε, ώθησε ένα μεγάλο τμήμα στην λύση της "μείωσης της ζημιάς". Αναφέρομαι πάλι  σ' αυτή τη στάση του ΚΚΕ, απλά διότι, κατά την κρίση μου, είναι αντιφατική και ενδεικτική ενός βαθύτερου προβλήματος, που εκφράζεται μέσω μιας αναλυτικής πλημμέλειας την οποία συνιστούν τα εξής στοιχεια:

• Υπέρβαρη εστίαση σε ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις με υποτίμηση της αντίληψης για τη θέση της χώρας σε σχέση με την ΕΕ πρώτιστα, ως εξαρτημένη, ελεγχόμενη και κυριαρχούμενη - μια συνθήκη που καθιστά την εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο εντονότερη μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Η υποτίμηση αυτής της συνθήκης παγίδευσης της χώρας σε ένα σχήμα εξάρτησης νεοαποικιακού χαρακτήρα συνδυάζεται επίσης και με υποβάθμιση του γεγονότος ότι το δημόσιο χρέος χρησιμοποιείται σαν το κατεξοχήν εργαλείο ιμπεριαλιστικού έλεγχου, κυριαρχίας και εξάρτησης της χώρας με σκοπό, συν τοις άλλοις, την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Συνακόλουθα, παραβλέπετε ότι μέσω αυτής της σχέσης, με διαμεσολαβητή την ντόπια αστική ταξη, αλλα και με το χρηματιστικο κεφάλαιο κυρίαρχο (κύριο μέλημα του οποίου είναι η συνέχεια στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους), υπαγορεύονται πολιτικές τόσο ασύμφορες  για την χώρα ώστε να καθιστούν τη διαβίωση της πλειονότητας του λαού ακραία προβληματική. 
• Αγνόηση ιδεολογικών ανακατατάξεων που αφορούν την εικόνα της ΕΕ στην συνείδηση της πλειονότητας, όπου υποχωρεί το ιδεολόγημα «μένουμε Ευρώπη (άνευ ορων)». Κατά συνέπεια, παραμένει ανερμήνευτο το φαινόμενο που βλέπουμε - ότι εντείνεται και ο τρόπος με τον οποίο η κυρίαρχη μερίδα της αστικής τάξης εμμένει στο δόγμα της παραμονής στην Ευρωζωνη, θεωρώντας προφανώς ότι η έξοδος απ' αυτήν αδυνατίζει αυτή την πρόσδεση της χώρας στην ιμπεριαλιστική σφηκοφωλιά που λέγεται ΕΕ και υπονομεύει συμφέροντα αυτής της κυρίαρχης, της μονοπωλιακής μερίδας του κεφαλαίου. 
• Επιπρόσθετα,  παρατηρείται μια παράβλεψη του γεγονότος ότι η πλειονότητα του λαού έδειξε, μπροστά στην μάτια μας, αυξημένη διάθεση να αντισταθεί και παρά τον λυσσαλέο ιδεολογικό και ψυχολογικό πόλεμο που διεξήγαγε (και διεξάγει) σχεδόν μονομερώς ο κύριος όγκος της αστικής τάξης εναντίον του. Αυτή η παράβλεψη υποστυλώνει την υπερκτίμηση δυσμενούς συσχετισμού των δυνάμεων (που όντως υφίσταται, αλλά όχι στον υποτιθέμενο βαθμό), υποτιμώντας συνακόλουθα την αυξανόμενη δυνατότητα αυτός ο συσχετισμός να αλλάξει.  
• Μια τέτοια εκτίμηση για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, καθρεπτίζει «απροθυμία» να αναγνωριστεί και το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης ψήφισε ΟΧΙ, δίνοντας ταξικό χαρακτήρα σ’ αυτό, ακόμα κι αν αυτό δεν συνιστούσε μήνυμα για ρήξη και ανατροπή και ότι, τελικά, έστειλε μήνυμα ότι δεν δέχεται παραμονή στην Ευρωζώνη, μνημόνια και λιτότητα με κάθε κόστος.  Απόρροια και αντανάκλαση και αυτών των ιδεολογικών μετατοπίσεων είναι ότι, πιο ραγδαία από ποτέ πριν, η αστική τάξη , στο σύνολό της, αλλάζει τα προσωπεία της, αναγκασμένη να τα καίει το ένα μετά το άλλο. 

Το γεγονός ότι στην βουλή δεν υπάρχει, πέραν του ΚΚΕ, πολιτική δύναμη που να αμφισβητεί αυτό το αίσχος δεν σημαίνει ότι ο λαός γίνεται πιο συντηρητικός. Αντίθετα, σημαίνει ότι οι αστοί βιώνουν εντεινόμενες δυσκολίες να μας κυβερνούν, διότι έχουν εξαντληθεί τα περιθώρα να παίζουν με δύο παίχτες το σύνηθες διπολικό παιχνίδι. Και το ζήτημα είναι αν με τη στάση του το κομμα εντείνει ή αμβλύνει αυτές τις δυσκολίες. Το ζήτημα είναι πώς, με τι τρόπο, η εργατική τάξη κι οι σύμμαχοι της μπορούν να αναδειχτούν σε εναλλακτικό πόλο που πραγματικά να απειλεί την άρχουσα τάξη. Πως μπορεί αυτή ρήξη και ανατροπή να φαίνεται σαν δυνατότητα στο πολιτικό προσκήνιο;

Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι υπερώριμες για να γίνει κάτι τέτοιο, και μάλιστα να πάρει και εθνοσωτήριο χαρακτήρα, αναδεικνύοντας παλι την εργατική τάξη με την φτωχή αγροτιά και τους μη προνομιούχους  ως κορμό μιας γνήσια πατριωτικής μερίδας του λαού, δηλαδή της πλειονότητας του λαού. Αυτό που λείπει είναι μια οργανωμένη εργατική τάξη και ενωμένη όχι μόνο με τον εαυτό της αλλά και με τους φυσικούς δυνητικούς συμμάχους της. Αυτούς θα τους συναντούσε ευκολότερα στο πεδίο ενός αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και σε μέτωπο μαζί τους.

Είναι κραυγαλέα πρόδηλο ότι, εκτός της αντίθεσης μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, που είναι η θεμελιώδης, η πλειονότητα του λαού και της εργατικής τάξης βλέπει και την αντίθεση μεταξύ της ΕΕ και Ελλάδας να εκδηλώνεται ως οικονομικός πόλεμος της πρώτης εναντίον της δεύτερης, που αφενός εξαθλιώνει επιλεκτικά αυτήν  την πλειονότητα, ενώ συνάμα ολοκληρώνει την καταλήστευση της χώρας μέσω της μετατροπής της σε κάτι ανάλογο με προτεκτοράτο, πάντα με μεσίτη και τους ελληνόφωνους κεφαλαιοκράτες που παίρνουν μέρος στο πλιάτσικο. Η μεθόδευση αυτής της παγίδευσης του λαού και της χώρας, κατά την κρίση του πλείστου αυτών που είπαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, συνιστά εθνική προδοσία. Και δεν έχουν άδικο να την βλέπουν έτσι.  Αυτό εγείρει πατριωτικά αισθήματα που, αν αγνοούνται από την πρωτοπορεία της εργατικής τάξης, πιο εύκολα γίνονται πλιάτσικο των φευτο-εθνικιστών και φασιστών. Χωρίς να γλιστρούν σε εθνικισμό, ο πατριωτισμός δεν εξαντλείται για τους κομμουνιστές μόνο σε υπεράσπιση των συνόρων σε περίπτωση θερμού πολέμου. [2]

Το  κόμμα πολύ καλά κάνει και ξεσκεπάζει αδήλωτα συμφέροντα μια φατρίας των αστών που  κρύβονται πίσω από ένα  "γκρεξιτ" με αστικούς όρους, τα οποία συγκυριακά δεν έχουν έκφραση στην σημερινή βουλή (εξ  ου και το θέμα έχει σβήσει από την τρέχουσα πολιτική ατζέντα). Το πρόβλημα είναι πως και με αποτροπή του "γκρέχιτ", παραμένουμε με το ισχυρότερο τμήμα της αστικής τάξης απρόσβλητο; Η παρούσα τροπή των πραγμάτων μήπως δεν σημαίνει ότι το κυρίαρχο τμήμα της άρχουσας τάξης κατάφερε να δώσει αναβολή στην πρόκληση που αφορά την πρόσδεση της χώρας στην ΕΕ και τους όρους με τους οποίους αυτή διατηρείται; Η αστική τάξη κέρδισε πάλι. Και κέρδισε χρόνο, όχι απλά αναβάλλοντας την ρηξη με την Ευρωζώνη, αλλά καθιστώντας την ρήξη ανέφικτη στην συνείδηση της πλειονότητας. 

Όμως,  σε αυτή την συγκυρία, ή στο κοντινό μέλλον όταν το θέμα μπει στην ατζέντα παλι, το ΚΚΕ δεν έχει κανένα συμφέρον, και θα ήταν αντιφατικό να σταθεί απέναντι στην προοπτική εξόδου από την Ευρωζώνη, εφόσον αυτό σχετίζεται με ένα ανερχόμενο αντιευρωπαϊκό φρόνημα σε μερίδα  του  λαου και της εργατικής τάξης. Αυτό που θα έλυνε την αντίφαση θα ήταν να ταχθεί υπέρ, αναδεικνύοντας τις παγίδες που μπορεί να έχει, και παλεύοντας  να βγει ωφελημένη η εργατική τάξη από μιαν έξοδο, και όχι  μόνο εκτός Ευρωζώνης αλλά και εκτός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. 

Πέραν του βασικού, ότι η παρουσίαση της εξόδου απ' την Ευρωζώνη ως "η μεγαλύτερη καταστροφή" είναι ατεκμηρίωτη (όσο δεν προδιαγράφει ποιος θα την κάνει, με τι όρους, και για ποιού τα συμφέροντα) και ταυτίζεται με την κινδυνολογία που ασκείται από αστούς, επιπρόσθετα συμβάλλει στο να διαιωνίζεται και η «σχιζοφρένεια» που φαίνεται να χαρακτηρίζει την πλειονότητα του λαού, η οποία βέβαια πηγάζει από φόβο, εκφραζόμενη με απόρριψη μεν της λιτότητας και των μνημονίων, αλλά με προτίμηση της παραμονής στην Ευρωζώνη.  Πώς τάχα αυτή η  «σχιζοφρένεια» να υποχωρήσει, όταν όλο σχεδόν το φάσμα των πολιτικών κομμάτων (και ανάμεσά τους και το ΚΚΕ, με τον παρόντα συσχετισμό δυναμεων, παρά τις θεμελιώδεις διάφορες του από τους υπόλοιπους), λέει στον λαό «όχι στην έξοδο από την Ευρωζώνη»;  Αυτό τακτικά δεν συμβάλλει ούτε  στην διαμορφωση μιας ουσιαστικής αντίθεσης με την ΕΕ, που είναι μέρος του προτάγματος του ΚΚΕ.  

Για να ταχθεί το ΚΚΕ υπέρ της εξόδου απ' την Ευρωζώνη (το οποίο θεωρώ ότι πρέπει να κάνει) πρέπει να δεχτεί ότι είναι δυνατόν να υπάρξει βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του λαού έστω και με μερικό  απεγκλωβισμό από προσδέσεις σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις, πράγμα που όντως είναι αμφίβολο. Αν δεν το κάνει, όμως, εντείνει την λαθεμένη εντύπωση η οποία καλλιεργείται συστηματικά, ότι το ΚΚΕ δήθεν εκτιμά πως οποιοδήποτε υποχώρηση των μονοπωλίων κάτω από λαϊκή πίεση είναι αδιανόητη και πως η μόνη μάχη που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα είναι αυτή της τελικής αναμέτρησης της εργασίας με το κεφάλαιο!

Είναι ένα δίλημμα (ή θα έπρεπε να είναι).

Το κριτήριο για το τι στάση θα πάρει, αναντίρρητα, πρέπει να είναι αν μια τέτοια τροπή των πραγμάτων θα συνιστά πράγματι υποχώρηση του κεφαλαίου ή  βάλτο και αστική παγίδα. Η στάση του θα πρέπει να εξαρτάται από μιαν εκτίμηση της πιθανότητας η έξοδος από την Ευρωζώνη να οδηγήσει αναγκαστικά και σε ρήξη με την ΕΕ συνολικά, και από το αν μπορεί να αναπτυχθει ένα λαϊκό ρεύμα αποφασισμένο να συγκρουστεί με αυτήν την ιμπεριαλιστική σφηκοφωλιά, δημιουργώντας ευνοϊκότερο συσχετισμό δυνάμεων που θα διευκολύνει την περαιτέρω προώθηση των θέσεων της εργατικής τάξης και τελικά θα αφήνει πιο ανοικτή την δυνατότητα επαναστατικής αλλαγής προς τον σοσιαλισμό. Όμως, μια τέτοια εξέλιξη του αντιευρωπαϊκού ρεύματος (το οποίο αρχικά φαίνεται να στρέφεται προς αμφισβήτηση της παραμονής  στην Ευρωζώνη),  σε αντιιμπεριαλιστικό κίνημα είναι αδύνατη - αν το ΚΚΕ το βλέπει (αν όχι με εχθρότητα) τουλάχιστον με ουδετερότητα ή δυσπιστία. Μια τέτοια στάση, όταν μάλιστα το κόμμα εκτιμά ότι ο υποκειμενικός παράγοντας είναι ανώριμος για ρήξη με τα μονοπώλια (δηλαδή για να πάμε για Λαϊκή Οικονομία με Λαϊκή Εξουσία), αντικειμενικά είναι αποδοχή της συγκεκριμένης πρόσδεσης της χώρας στον ιμπεριαλισμό.

Για να παρέμβει το ΚΚΕ υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη απαιτώντας όρους ευνοϊκούς για την εργατική τάξη, και μ' ενα λαϊκό ρεύμα αποφασισμένο να συγκρουστεί με τα μονοπώλια, και να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ συνολικά, σημαίνει πως πρέπει ν' αλλάξει και η στάση του στο θέμα των συμμαχιών με αποδοχή ότι μπορεί να υπάρξει τακτική αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή συμπόρευση ετερογενών πολιτικών εκφράσεων μετά από συμφωνία τους και σε επίπεδο κορυφής.

Το σύνηθες ερώτημα  "με ποιούς;" δεν πρέπει να γίνει πρόσχημα για την διαιώνιση του "διαίρει και βασίλευε" στο χώρο των αντιιμπεριαλιστικών, αντικαπιταλιστικών δυνάμεων.

✴✴✴✴✴

1]  σχετική ανάρτηση στο θέμα

2] το θέμα θίγεται κι εδώ: