Για "το συμφέρον του έθνους";

Η παρακάτω είδηση, με βάση κάποια οικονομικά στοιχεία της ΕΚΤ,  αναδεικνύει μια πτυχή της σχέσης ανισοτιμίας μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Ξεκινώντας απ' αυτήν, θα έκθεσω, μεταξύ άλλων, μια σκέψη σχετικά με "το συμφέρον του έθνους" μια φράση που πολύ συχνά στο στόμα αυτών που θα έπρεπε να το κλείσουν και να κρυφτούν,  γίνεται 'καραμελα'...

"η  ατομική περιουσία στην Ελλάδα και στην Ιρλανδία έπεσε με ποσοστά ρεκόρ στην Ευρωζώνη κατά τη διάρκεια της κρίσης. Κατά την ίδια περίοδο, ο κατά κεφαλήν πλούτος στη Γερμανία και την Ολλανδία είδε σοβαρή ανάπτυξη [...]

Σύμφωνα με το Reuters,  κατά την περίοδο 2009-2013, οι πολίτες της Ιρλανδίας έχασαν €18.000 ανά άτομο, Έλληνες έχασαν σχεδόν €17.000, ενώ οι Ισπανοί έχασαν περίπου €13.000. Ο κύριος λόγος για αυτές τις απώλειες είναι η τεράστια πτώση της αγοράς ακινήτων.

Αντιθέτως, στη Γερμανία και την Ολλανδία, την ίδια εποχή, ο κατά κεφαλήν πλούτος είδε μια αύξηση των 19.000 και 33.000 αντίστοιχα.

Τα δεδομένα επιβεβαιώνουν τις τεράστιες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες εντός της ευρωζώνης". [1]

Ή αγορά ακινήτων δεν είναι το μόνο πεδίο στο οποίο οι Έλληνες είχαν τρομακτικές απώλειες. Και φυσικά ο μέσος όρος μείωσης του πλούτου δεν λέει τίποτε για το ποια κοινωνική τάξη υπέφερε την μεγαλύτερη απώλεια.

Στο ευρύτερο σχήμα πραγμάτων, με δοσμένη την ανισόμετρη ανάπτυξη στις χώρες της ΕΕ,  είναι προφανές ότι η απώλεια μιας χώρας (πχ της Ελλάδας)  στην ΕΕ γίνεται όφελος για μιαν άλλη (πχ την Γερμανία).

Απ' αυτό όμως δεν βγαίνει άμεσα το συμπέρασμα ότι η πτώχευση της πλειονότητας των Ελλήνων μετατρέπεται σε πλουτισμό της πλειονότητας των Γερμανών. Η αλήθεια είναι ότι το επίπεδο ζωής των Γερμανών εργατών και των μικρομεσαίων στρωμάτων δεν έχει βελτιωθεί, παρά την πλεονεκτική θέση της Γερμανίας σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης.

Μα αφού ο μέσος Γερμανός στην πραγματικότητα δεν επωφελείται, παρότι οι στατιστικές λένε ότι αύξησε το πλούτο του κατά €19.000 σ' αυτήν την περίοδο, τότε που πήγε όλος αυτός ο πλούτος;

Κάποιοι Γερμανοί  σίγουρα τον καρπώνονται, προφανώς - μα αυτοί δεν είναι εργάτες.

Φυσικά και είναι αλήθεια ότι η Γερμανία πλουτίζει αυξάνοντας το ποσοστό πλούτου που κατέχει η αστική της τάξη, και ότι σ' αυτό εν μέρει οφείλεται και το γεγονός ότι ο πλούτος που κατέχει συνολικά η Ελλάδα μειώνεται. Αυτό είναι ιμπεριαλισμός.

 Όμως και στην Ελλάδα πλουτίζουν οι πλούσιοι και φτωχαίνουν οι φτωχοί. Κατά την Καθημερινη

Ο συνολικός καθαρός πλούτος των πλούσιων Ελλήνων υπολογίζεται στα 70 δισ. δολάρια για το 2014 από τα 60 δισ. δολάρια ένα χρόνο πριν, με άνοδο 16,7%, σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας αναλύσεων Wealth-X και της ελβετικής τράπεζας UBS με τίτλο «World Ultra Wealth Report 2014.

Είναι γεγονός ότι η κρίση επιβάλλει ένα δαρβινισμό από τον οποίο ευνοούνται οι ισχυρότερες οικονομικές μονάδες της χώρας. Για παράδειγμα, με βάση στοιχεία της ICAP, που αφορούν κορυφαίους κλάδους της ελληνικής οικονομίας, στην Ελλάδα της κρίσης, που έγινε κυριολεκτικά κόλαση για την πλειονότητα του πληθυσμού της, σημειώθηκε "εντυπωσιακή βελτίωση των εταιρικών κερδών το 2014".

Οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι δεν φτωχαίνουν στην Ελλάδα. Στην ιδια περίοδο, κατά την έρευνα της ICAP σημειώθηκε:

"Βελτίωση της κερδοφορίας, η οποία είχε υποστεί τεράστιες απώλειες τα προηγούμενα έτη, καταγράφηκε στις ελληνικές επιχειρήσεις το 2014, σύμφωνα με τα στοιχεία της ICAP." [2]

Με δοσμένο ότι η σφαγή που βιώνουμε γίνεται με δεδηλωμένο στόχο να αυξηθεί η κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, είναι προφανές ότι ενα μέρος του πληθυσμού (η πλειονότητα) κανιβαλίζεται, σαν σφαχτό, από ένα άλλο μέρος του πληθυσμού (από τη μειονότητα). Πώς αλλιώς να το χαρακτηρίσει κάποιος; Πρόκειται για αγριότατη ανθρωποφαγία.

Εντούτοις δεν πρέπει να μας διαφεύγει την προσοχή ότι, μολονότι και οι ελληνόφωνοι κεφαλαιοκράτες "κανιβαλίζουν" τους "συμπατριώτες" τους, αυτο δεν διαγράφει την ανισοτιμία στην σχέση μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Με βάση τα στοιχεία της ΕΚΤ, τεκμηριώνεται το οφθαλμοφανές: οτι υπάρχει μεγαλύτερη φτώχια στην Ελλάδα και οι φτωχοί της γίνονται φτωχότεροι με μεγαλύτερη ένταση. Που σημαίνει ότι μπορεί μεν οι αστοί (ως επί το πλείστον) και στις δύο χώρες να πλουτίζουν, αλλά συνάμα η Γερμανία πλουτίζει και εις βάρος της Ελλάδας. Μέρος της λείας από την σφαγή (πες το υπεραξία, πες το αρπαγή πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, πες το ληστεία μέσω του χρέους που της έχει φορτωθεί) φεύγει από την Ελλάδα και πάει στην Γερμανία. Αυτό λέγεται ιμπεριαλισμός.

Αστοί κι εδώ, αστοί κι εκεί, είναι αυτοί που κερδίζουν. Αλλά στην σχέση Ελλάδας - Γερμανίας, όπου η Γερμανία πλουτίζει κι η Ελλάδα πτωχεύει, η πρώτη βιώνει μια σημαντική απώλεια  την οποία δεν πληρώνει το "ελληνικό έθνος" γενικά κι αόριστα, την πληρώνει η εργατική τάξη και τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα της Ελλάδας, υποφέροντας εντονότερες οικονομικές βιαιοπραγίες από το κεφάλαιο (ελληνόφωνο και ξένο).

Ομολογουμένως, κι ένα τμήμα του εγχώριου κεφαλαίου έχει θυσιαστεί. Αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί ένα εθνικισμό που στρέφει γενικά τους Έλληνες εναντίον των Γερμανών, όταν και στις δύο χώρες οι κερδισμένοι είναι οι κεφαλαιοκράτες. Άλλωστε,  το κυρίαρχο τμήμα της ελληνόφωνης αστικής τάξης βλέπει τις πιθανότητες αύξησης της κερδοφορίας των κεφαλαίων της αποκλειστικά μέσα σ' αυτό το πλαίσιο πρόσδεσης της χώρας με την ΕΕ, και στο σύνολό της επωφελείται από το καθεστώς απαξίωσης της εργασίας το οποίο προωθείται μέσω της σχέσης αυτής. Για ποιό λόγο, λοιπόν, η αστική τάξη της Ελλάδας να στραφεί εναντίον αυτής της σχέσης εξάρτησης και υποταγής της χώρας στον Ιμπεριαλισμό, σε πρώτη θεώρηση τον Ευρωπαϊκό, εφόσον συμμετέχει στην καταλήστευση της "έθνους" της και κερδίζει από την εξαθλίωση της πλειονότητας των Ελλήνων "ομοεθνών" της, από κοινού με τους ξένους ιμπεριαλιστές;

Τι σημαίνει ιμπεριαλισμός εδώ και σήμερα; Σημαίνει μεταξύ άλλων και πλήρη ενσωμάτωση, οικονομική και πολιτική, της ντόπιας αστικής τάξης σ' ένα σύστημα καταλήστευσης του δημοσίου πλούτου της χώρας, βίαιας υπερεκμετάλλευσης του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της, κι εγκατάλειψης κάθε πρόνοιας για τους οικονομικά ασθενέστερους.

Η αστική τάξη αυτής της  χώρας εξυπηρετεί τον ιμπεριαλισμό, είναι πράκτορας του (ατζέντης του), διότι   εξυπηρετείται απ' αυτόν. Αυτό, παρεμπιπτόντως, δεν της δίνει την άδεια να συμπεριφέρεται σαν ιμπεριαλιστής επιβάλλοντας πολιτική σε άλλες χώρες. Μια τέτοια δυνατότητα έχει μόνο αυτός που αναδεικνύεται σε ταγό της αρπακτικής αγέλης. Ένας τέτοιος ταγός δεν διστάζει να "επιτεθεί" και σ' αυτούς με τους οποίους συναγελάζεται - αυτό ειναι μέρος της φύσης του. Και αυτός είναι ο πραγματικός ιμπεριαλιστής.  Αίφνης, το "κουμάντο"  στην ΕΕ δεν μπορεί να το κάνει η Ελλάδα ή οι εκπρόσωποι της ελληνόφωνης αστικής τάξης. Κουμάντο μπορούν να κάνουν μόνον οι ισχυρότεροι παίχτες του ιμπεριαλισμού. Εξ ου και οι πολιτικοί τους υπηρέτες εμφανίζονται ως επικυρίαρχοι στην σχέση τους με τα "δικά μας" πολιτικά ανδρείκελα, τα οποία δεν μπορούν παρά να φαίνονται γλοιωδώς ξενόδουλα στην σχέση τους με τα πρώτους. Το τίμημα που πληρώνει η αστική τάξη για να παίρνει μέρος στο ιμπεριαλιστικό πλιάτσικο, είναι συμβολικό: η ανάληψη ενός ρόλου αηδιαστικής δουλικότητας προς τους ισχυρότερους "εταίρους" της, και απαράμιλλης αγριότητας προς τις ασθενέστερες απ' αυτήν τάξεις της "πατρίδας" της. Ουσιαστικά, όμως, μέσω αυτού του ρόλου διαιωνίζει την παρασιτική φύση της εξουσίας της.

Διόλου παράδοξο, συνεπώς, που οι αστοί νιώθουν τόσο έντονη την ανάγκη να επικαλούνται "το συμφέρον του έθνους" ακομα και για πράξεις ή πολιτικές που συνιστούν "εσχάτη εθνική προδοσία". Μα "Έθνος" σήμερα  για τους αστούς είναι μόνο τα προνόμια που αποκτούν με το ξεπούλημα της χώρας τους και την εξαθλίωση του πλείστου των κατοίκων της. Κι αυτά τα προνόμια τα κάνουν νόμο.

Γι τούτο, δικαιολογημένα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι, γνήσια πατριωτικά αισθήματα και γνήσια υπεράσπιση εθνικών συμφερόντων μπορεί πολιτικά να εκφραστούν μόνον από τη εργατική τάξη κι απ' αυτούς που θα συμμαχήσουν μαζί της. Όχι γιατί οι άνθρωποι απ' αυτά τα κοινωνικά στρώματα είναι φύσει πατριώτες, και οι αστοί δεν είναι, αλλά διότι οι πρώτοι στερούνται, ενώ οι δεύτεροι διαθέτουν, κεφάλαια τα οποία δεν έχουν πατρίδα. Και, φυσικά, η γνησιότητα ενός πατριωτικού αισθήματος δεν ειναι ασυμβίβαστη με την αλληλεγγύη, εν προκειμένω,  μεταξύ ελλήνων και Γερμανών εργαζομένων οι οποίοι σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό γίνονται θύματα κανιβαλισμού απο ένα αδηφάγο κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα - πατριωτισμός και προλεταριακός διεθνισμός δεν είναι  κατ' ανάγκη αντιθετικές έννοιες .

Ναι μεν το γερμανικό κράτος επιβάλλει στο ελληνικό συνθήκες που ευνοούν την εκμετάλλευση του δεύτερου από το πρώτο, για λογαριασμό συμφερόντων κυρίως γερμανόφωνων κεφαλαιούχων, αλλά αυτό γίνεται με την συνέργεια Ελλήνων εκπροσώπων της αστικής τάξης που λαμβάνει τα ποσοστά της, και εαν κι εφόσον αυτό παίρνει χαρακτήρα οικονομικού πολέμου, η μόνη πιθανότητα υπεράσπισης γνήσιων εθνικών συμφερόντων δεν μπορεί παρά να έχει έντονο ταξικό χαρακτήρα, εκτός από αντιιμπεριαλιστικό, προσβάλλοντας το κεφάλαιο (πράγμα που αποκλείει συμμετοχή αστών σ' αυτήν την υπεράσπιση). Μια γνήσια υπεράσπιση εθνικών συμφερόντων, δεν μπορεί παρά να βρει αντιμέτωπό της το κεφάλαιο, ξένο και ντόπιο, που θα στραφεί εναντίον αυτών που θα την επιχειρήσουν.

Η συγκρότηση ενός Αντιιμπεριαλιστικού μετώπου σήμερα είναι τόσο αναγκαία για την σωτηρία της πλειονότητας του λαού που χειμάζεται, όσο αναγκαίο είναι να εξαλειφθεί από τους στόχους του κάθε έκφραση αστικών συμφερόντων. Η ταξικότητά και η προσβολή της κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου είναι μονόδρομος για όσους ειλικρινά θέλουν να παλέψουν για τη σωτηρία αυτού του τμήματος του λαού (διότι το υπόλοιπο του λαού θα στέκει απέναντι).