Δεύτερες Σκέψεις

Δεν διαθέτει ερωτογενές σπέος στο ανεπαίσθητα δονούμενο σώμα της, μα αναγνωρίζει την επαφή μας, υπακούει στην λέξη που είναι κοινό μυστικό μας και σύνθημα, και μου ανοίγεται προσφέροντας σαν δέλεαρ επιλογές άλλων σε αμφίεση αντικειμένου ενδογενούς επιθυμίας - και είναι αυτή  η συσκευή στα χέρια μου, που με γειώνει σαν πολίτη της μητρόπολης. Στο επίπεδο των ματιών μου, η οθόνη που είναι και κάμερα με παρακολουθεί κι όταν δοκιμάζω να κοιτάξω αλλού, κι όταν βγαίνω στο δρόμο για να επιβεβαιώσω πώς έχω ήδη  υποκύψει σε άρρητη απαγόρευση, και με σακατεμένη τη ματιά μου δεν αναζητώ αυτό που έχω χάσει στα μάτια άλλων. Είμαι ορατός μα κανείς δεν με βλέπει εκτός απ' την μηχανή με μάτια παντού που ανανεώνει την ανόργανη μνήμη της με δεδομένα μου, χρήσιμα μόνο σαν εγγύηση του πόσο αδιάφορο της είναι το πώς ή αν διατηρούμαι  εν ζωή.  

Σε μια παύλα που παριστάνει την ανάπαυλα,  παρηγορούμαι. 

Προς στιγμήν, καρφωμένος πολλαπλά στην πλάτη, με το υπέρβαρο σώμα μου οριζόντια  ξαπλωμένο σε στρώμα από πρόκες, έχοντας ένα διαβατήριο στην τσέπη που δεν μαρτυρά την πλήρη απώλεια οποιασδήποτε ταυτότητας, εκτός απ' την μείωση μου σε μια γενετική  υπογραφή που μου επιβλήθηκε πριν ακόμα γεννηθώ, έχω δοσμένη την υπόσχεση: μετατρέποντας τον άβολα βιολογικό τόπο που συμπίπτει με την σκιά μου σε μικρότερη απ' την φαντασία ή την ψευδαίσθησή μου  ιπτάμενη προκρούστεια κλίνη, και εισερχόμενος σε άλλο δώμα του παραπραγματικού κόσμου, θα αντικρίσω παρόμοια σημάδια ύπαρξης κοινωνικής ζωής. Απορροφούμαι, λοιπόν, από την πιθανότητα να φορέσω μιά ή περισσότερες μάσκες, καμία από τις οποίες δεν μπορεί ποτέ πραγματικά να μου ανήκει. Κι αυτό δεν το γνωρίζω μονάχα εγώ, αλλά κι οι άλλοι που αντιλαμβάνονται την παρουσία του ομοιώματος μου χωρίς φυσικά ποτέ να με συναντούν  εκεί,  πίσω απ' τις χαμογελαστές ή βλοσυρές μάσκες τους και μέσω ανταλλαγής  ελαφριών ή βαρέων φορτίων λέξεων μεταφερόμενων στην ράχη των ψευδωνύμων μας.  Ο καθένας χρησιμοποιεί σαν πήχη το δικό του δράμα για να υπολογίσει την εγγύτητα που είναι συνάμα κι η αμείωτη απόσταση μας - το αγεφύρωτο χάσμα μέσα στο οποίο κινούμαστε σαν εκκρεμή που νομίζουν ότι δεν υπακούν σε διατεταγμένες εντοπισμού τους. 

Τίποτε δεν είναι πιο νεφελώδες και συνάμα πιο διαφανές απ' αυτό το παίγνιο. Τουλάχιστον μπορώ να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό όταν το κράτος διαπερνά τους  αμφιβληστροειδείς μου χωρίς να μου δίνει λογαριασμό πόσο βαθιά εισβάλει;

 Παραλλαγή από εδάφιο στο  "Identity without the Person," (Nudities) του Giorgio Agamben, 

Image borrowed from here