Μου δίνουν από ένα χάπι. Ο ένας λέει το χάπι του άλλου είναι δηλητήριο, κι ο άλλος λέει πως μόνο το δικό του είναι φάρμακο. Ξεχνώ ποιανού είναι ποιο απ' τα δυό. Είν' ίδια κι απαράλλακτα.
Συμφώνησαν πως είμαι καταδικασμένος αν δεν πιω το χάπι. Έτσι κι αλλιώς χαμένος είμαι, σκέφτομαι. Και παίρνω απόφαση να παίξω Ρωσική Ρουλέτα παίρνοντας το ένα στα τυφλά.
Τότε μια κρύα φρίκη με καταλαμβάνει. Πήρα το χάπι το μοιραίο, λέω. Ξαπλώνω κάτω με φρικτούς πόνους. Μετά μου έρχεται ή θεία έμπνευση να πάρω τ' άλλο γρήγορα, θα είναι το αντίδοτο.
Το παίρνω πανικόβλητος, και αρχίζει ο πόνος να υποχωρεί. Λέω, ένας απ' τους δύο ήθελε να με ξαποστείλει, μα ποιος νά 'ναι; Και ποιον να εμπιστευτώ, αν χρειαστώ να πάρω κι άλλη δόση;
Δεν είχα ιδέα πως τα χάπια τους δεν είχαν δραστικότητα. Μετά, τους άκουσα τυχαία να γελούν με κάποιο άλλο θύμα, λέγοντας οτι "η μάχη, ως συνήθως, θα δοθεί μεταξύ των placebo και nocebo".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου