πολική ακηδία

Όπου κάτσεις σε παρέα κι ανοίξει μια συζήτηση, καταλήγει στην πολιτική.

Θα νόμιζες ότι στην Ελλάδα  ο κόσμος που τόσο πολύ ενδιαφέρεται για το πολιτικό του γίγνεσθαι είναι κι έτοιμος να κάνει κάτι γι αυτό. Είναι όμως;

Η εντύπωση μου είναι (μπορεί και να είναι μια λαθεμένη αντανάκλαση της πραγματικότητας, η να έχει περιορισμένη ισχύ) ότι γίνεται πολύ κουβέντα εδώ πέρα αλλά υπάρχει  λίγη όρεξη για δράση.

Από μια πλευρά αυτό το φαινόμενο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν πολική ακηδία., μια κατάσταση πολιτικής «νωθρότητας ή νάρκης». Εδώ το άτομο (αυτό ιδιαίτερα ταιριάζει στους νέους ανθρώπους που φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι έτοιμοι να εκραγούν, ή να επιφέρουν την έκρηξη της επανάστασης) μιλάει με απέχθεια για την κατάντια της χώρας, αλλά λειτουργεί πολιτικά σαν να μην ενδιαφέρεται, σαν να μην θέλει ν’ ασχολείται πρακτικά με την αφόρητη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί γι αυτόν στον κόσμο. Φαίνεται να ζει σ’ έναν άλλο κόσμο, «στον κόσμο του», φαίνεται ανίκανο να ασκήσει το βασικότερο από τα καθήκοντα που επηρεάζουν την ζωή του: την συμμετοχή του στο πολιτικό γίγνεσθαι.

Ίσως φταίει ότι πολλοί (νέοι κυρίως), εκτός από κρασί καταναλώνουν και πολύ «χόρτο» εδώ πέρα…  

Και βρίσκομαι σ΄ ένα νησί, πραγματικά νησί από πολλές απόψεις, το μόνο νησί στον πλανήτη υποθέτω, όπου οι κομμουνιστές στηρίζονται από πανω απο το μισό  του πληθυσμού, και όπου οι φιλοκαπιταλίστες είναι η μειοψηφία.