Η «καταστρόικα» προβάλλεται σε χωριό της Ικαρίας

Την περασμένη Κυριακή το βράδυ (22 Οκτώβρη 2012) έγινε προβολή της ταινίας  «Καταστρόικα» στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου του Αγ. Δημήτριου, στις Ράχες Ικαρίας. Την εκδήλωση οργάνωσε η «Κίνηση Πολιτών», η οποία κατέβηκε με το όνομα ΑΣΠΙ (Ανεξάρτητη Συσπείρωση Πολιτών Ικαρίας) στις τελευταίες δημοτικές εκλογές που οδήγησαν στην άνοδο του Σταυρινάδη (του εκλεκτού ενός συνοθυλεύματος στοιχείων απο ΛΑΟΣ έως ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ). 

Στην εκδήλωση ήταν καλεσμένος κι ο Λεωνίδας Βατικιώτης, ο οποίος συνείσφερε στην δημιουργία της ταινίας ως επιστημονικός σύμβουλος, κι ο οποίος μίλησε εκτεταμένα για την ταινία και το περιεχόμενό της, μετά την προβολή της.   

Η ταινία, για όσους δεν την εχουν δει, καταπιάνεται με το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων.

Ο όρος Καταστρόικα, μια παράφραση του όρου Περεστρόικα,  χρησιμοποιήθηκε για την περιγραφή των τελευταίων οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Σοβιετική Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Η καταστρόικα στην πορεία σήμανε την επέλαση της αγοράς στη Σοβιετική Ένωση και παρέκει. Η χρήση του όρου στην ταινία αφορά το τσουνάμι ιδιωτικοποιήσεων που σάρωσε τον πλανήτη και τις επιπτώσεις του, με έμφαση αναφορικά με την εφαρμογή της στην χώρα μας.  Το ντοκιμαντέρ είναι εντυπωσιακό και διαφωτίζει πτυχές του φαινομένου. Δείχνει το αίσχος των ιδιωτικοποιήσεων ξεκινώντας απο την πρώην Σοβιετική Ένωση, όπου ο τεράστιος οικονομικός πλούτος της πουλήθηκε σχεδόν τσάμπα,  σε εξωφρενικά και εξευτελιστικά «συμβολική τιμή», χωρίς όμως να φαίνεται εξ’ ίσου γλαφυρά ένα σημαντικό παράγωγο της διαδικασίας που ήταν και η δημιουργία άρον- άρον μιας μπουρζουαζίας απο το  τίποτε, ή μάλλον, θα έλεγα, απο κάτι χειρότερο απο «τίποτε» - απο κοινωνικά περιττώματα, μαυραγορίτες και γραφειοκράτες. Η ανάδυση μιας νέας πλουτοκρατίας μέσα απο τον βούρκο  του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της ραγδαίας κοινωνικής εξαθλίωσης. Δείχνει το παιχνίδι που παίζεται παντού. Κουρνιαχτός για τα προβλήματα διαχείρισης των δημόσιων επιχειρήσεων, εσκεμμένη απαξίωση τους, και πώληση τους σε κλάσμα της αξίας τους. Όντως ξεσκεπάζει τον ληστρικό χαρακτήρα της πρακτικής αυτής.    Πέραν τούτου, αφήνει τον θεατή με μια γεύση  αναλυτικής ανεπάρκειας - αν ο θεατής θα περίμενε μια βαθύτερη ερμηνεία του φαινομένου των ιδιωτικοποιήσεων, αν ο θεατής Θα μπορούσε να διακρίνει ότι η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού σε διεθνή κλίμακα, όπως και η επέλαση των ιδιωτικοποιήσεων, είναι σύμπτωμα και όχι αιτία της δυσλειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, παρότι με την εφαρμογή τους οξύνεται το πρόβλημά του. Αφήνει τον θεατή με μια αίσθηση αναλυτικής ανεπάρκειας, αν ο θεατής θα περίμενε αναφορά στο ότι η δυσλειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος έγκειται στο γεγονός ότι απο την δεκαετία του 70 η οικονομία  των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών πάσχει απο σχετική στασιμότητα, ότι το ξεδίπλωμα των ιδιωτικοποιήσεων είχε μεν μια ιδεολογική καταβολή κρυμμένη πίσω απο τον Μονεταρισμό του Frιedman (μια έμμονη καπιταλιστική φοβία ότι η ύπαρξη ενός εκτεταμένου κρατικού τομέα έκανε κοντινότερα τα βήματα προς τον σοσιαλισμό), αλλά συνάμα και κυρίως έδωσε απάντηση στο πρόβλημα του προοδευτικά μειωνόμενου ποσοστού κέρδους των μονοπωλίων, γνώρισμα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Τα δημόσια-κρατικά μονοπώλια έπρεπε να δοθούν βορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο για να διευρυνθεί το φάσμα κερδοφορίας του – παρότι τους ήταν γνωστό πως η λύση αυτή θα ήταν προσωρινή και πως η κρίση που εγκυμονούσε η συσσώρευση κεφαλαίων θα εκδηλωνόταν, αναπόφευκτα. Οι ανεπαρκείς αναλύσεις καταλήγουν σε ανεπαρκείς λύσεις. Ο Λεωνίδας Βατικιώτης στην ομιλία του κατέληξε στην προτεινόμενη λύση, η οποία δεν είναι άγνωστη και συνοψίζεται στην ανάγκη εξόδου της χώρας απο το ευρω και σε «ρήξη» με την ΕΕ, και συνάμα στην αναγκαιότητα να «διαγραφεί» το χρέος. Αλλά πως; με «νόμιμα μέσα», δηλαδή με την μέθοδο του λογιστικού έλεγχου.  Μ