κάτοπτρο τη νύχτα

Ένα κάτοπτρο σε νύχτα ασέληνη.

Για ποιον; 

Άραγε οι άφωνες κραυγές σε αντανάκλαση  μπορούν να αναχαιτίσουν την έλλειψη ειρμού στη σκέψη του αλόγου που καλπάζει; Κάθε φορά που επιχειρώ να στρέψω τον καθρέπτη προς τα σένα, διαπιστώνω πως δεν έχεις διάθεση να δεις τον εαυτό σου σαν τόπο εξερεύνησης. Και το γυρίζω πίσω προς τα μένα, ρωτώντας "για ποιο λόγο", μόνο για να επαναλάβω την ίδια απάντηση. Την λάθος απάντηση. Το "για ποιο λόγο ο άλλος πράττει έτσι ή αλλιώς" δεν θα το μάθω απλά κοιτώντας έντονα  στα μάτια τον εαυτό μου. Το κάτοπτρο δεν δείχνει πως την ώρα που ευθαρσώς ζητώ να μου αποκαλυφθείς, παραμένω ντυμένη. 

Μάταιος κόπος.  

Έλεγα κάποτε, μακάρι το μέτρο κατανόησης του άλλου να ήταν το γνώθι σ' αυτόν. Ο κόσμος θα ήταν λιγότερο περίπλοκος... Μα μήπως το μυστήριο δεν διαλύεται, αν σε τόπο αυτογνωσίας είναι αδύνατον να παω μονάχη; Γιατί, από ποια ολονύχτια αγωνία που πέρασε ασυντρόφευτη το τραύμα μετατράπηκε σε νέο χάραμα διαύγειας;  

Μάλλον κάτι στη σχέση μας  πρέπει ν' αλλάξει.

Δεν πρόκειται να στρέψω πάλι επίμονα το κάτοπτρο σε σένα, σάν επικύρωση μιας τελετουργικής πλέον ακολουθίας υπεκφυγών στο ερώτημα: γιατί σε  μέρος τόσο απόξενα οικείο να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου εμπρός μου; 

Αντί να στρέψω τον καθρέπτη προς τα σένα, στον παραδίδω για να τον κρατήσεις, βοηθώντας με να δω "τυφλά σημεία" του κορμιού μου. Για να με μάθεις, μαθαίνοντας. Όχι παραδομένη εξ αποκαλύψεως σε παίγνιο, μα σε μια πράξη εμπιστοσύνης.

Κι όταν οι έμποροι δεν θα εισπράττουν κάθε χαρτονόμισμα σαν κάλπικο, θα γείρω, χάνοντας τη σιγουριά ισορροπίας που ήταν πάντοτε επισφαλής, αφού οι τυφλοί και μισαλλόδοξοι θα έχουν ξεχαρβαλώσει ήδη τα θεμέλια μου, ξέροντας πως θα με κρατήσεις με τα χέρια σου, πριν σωριαστώ κομμάτια στην πλατεία.  Κι αν με αποθέσεις με φροντίδα, ακέραια στην χειμέρια νάρκη μου, ξέρω, την άνοιξη θα με στηρίξεις, και όχι μόνο για να σηκωθώ και να σταθώ όρθια, μα και να περπατήσω. Ακόμα και για ν' απομακρυνθώ.

Και θα' μαι σαν το βρέφος που τολμά τα πρώτα βήματα...

*****

Εικονα: Girl Before Mirror, Picasso, March 1932