Η απολογία ενός κάδου απορριμάτων

Ως προς τα επίδικα, αξιότιμοι δικαστές
Για όλα τα κρίματα που με κατηγορεί ο ενάγων
Είμαι αθώος. Οι αποδείξεις μου χειροπιαστές
Δεν είμαι στέλεχος σε λέσχη ανθρωποφάγων

Βρωμάω,  είμαι ο έσχατος των παρακατιανών
Μα όλοι  έχουν ανάγκη ενός κάδου απορριμάτων
Ως φύλακα των μυστικών έκφυλων ή πουριτανών
Που αποσιωπά την λύση πλείστων αινιγμάτων

Σε μένα όποιος θελήσει ρίχνει τα σκουπίδια του
Ακόμα κι ολ' αυτά που θα 'πρεπε να κρύψει
Δεν ρίχνει εδώ τα τιμαλφή ή τα στολίδια του
Εδώ πετάει ό,τι ασχήμια του προκύψει

Δεν είμαι παρά ένα στομάχι που όλα τα χωρά
Τα δέχομαι δίχως να ελέγχω, ή να κρίνω
Μα δεν είναι καταδική μου αυτή η αποφορά
Δεν φταίω εγώ που δεν μυρίζω σαν τον κρίνο

Τα περιεχόμενά μου, ποικιλία δίχως όριο
Από χαρτιά υγείας μέχρι πτώματα έχει η λίστα
Θα ήμουν μάρτυρας αν δικαζόταν το εμπόριο
Κι αν έγραφα ό,τι ξέρω θα με κάναν νομπελίστα


Την βρώμα και την σήψη όλων φέρω εγώ
Που να την ιδιοποιηθεί, κανείς δεν θέλει
Μα μου 'ναι αδύνατο να παίξω ρόλο ενεργό
Ταγού σε κρίμα, ή ν' ακολουθώ σε αγέλη

Για τα καθημερνά μας και τα διαχρονικά
Για επιτυχίες ή αποτυχίες, γράφω ιστορία
Όπως και για ανθρωποφάγων φονικά
Που φτάνουν στην χαβούζα δίχως τιμωρία


Μα το καπάκι μου δεν έχει κλειδωνιά
Όποιος θέλει σκουπίδια μέσα μου να ρίξει
Κι όποιος στριμώχνεται στης πείνας τη γωνιά
Ό,τι ώρα να 'ναι, νύχτα ή μέρα θα τ' ανοίξει


Τι φταίω εγώ, λοιπόν, που κάποιος από τεμπελιά
Ξερά χόρτα πέταξε που έδειχναν ταιριασμένα
Κι ο άλλος τα πήρε λαθεμένα για πουλιού φωλιά
Ο  κούκος, πονηρός, κι αυγό απόθεσε σε μένα;