Τι γυρεύεις λοιπόν

Το άδειο πιάτο στο τραπέζι δεν εντυπωσιάζεται περσότερο με την επιστροφή της εσκεμμένης αναλήθειας που χαμογελάει σαγηνευτικά, ή των υποσχέσεων της άνοιξης που φαίνεται απόμακρη κι ανέφικτη στο έμπα του χειμώνα, της άνοιξης που δεν ανοίγεται με την ίδια δεκτικότητα για όλους μας.  

Πριν φύγεις ρώτησες τι να της φέρεις, κι είπε πως το πιο καλό σου δώρο θα ήταν αυτό που δεν μπορεί να παραγγείλει. Δεν την κατάλαβες. Μίλια μακριά σε μια μητρόπολη, κι αφού τελείωσαν οι επιχειρηματικές δραστηριότητες, η τελευταία μέρα αναλώθηκε σ΄ ένα λαβύρινθο αγοραίων ικανοποιήσεων και φευγαλέων μικρο-συνδιαλλαγών. Φορτώθηκες με τα αντικείμενα επιθυμίας σε πακέτα με γυαλιστερά κι επίχρυσα  περιτυλίγματα για τη συνετή σύζυγο, κρύβοντας το φτηνό δώρο της «τρελής για σένα» στην τσάντα απ’ το πιο ακριβό μαγαζί.

Κι αν οι δουλειές φέτος ήταν χειρότερες από πέρυσι, ακόμα χειρότερα για αυτούς που χωρίς διαβήτη και υπολογιστή προσπαθούν να φανταστούν την γραμμή πορείας σου στο διηνεκές. Όπως και να ’χει, η καινούργια ενδυμασία σου είναι σύμβολο ελευθερίας για σένα, τα γυαλιά σου φίλτρο που μετατρέπει κάθε εποχή σε ξένοιαστο καλοκαίρι.

Τι γυρεύεις λοιπόν τώρα πάλι, προβάροντας τα όμορφα σου λόγια ενώ βαδίζεις βιαστικά σε δρόμο λασπωμένο,  σκοτεινό, με ταραχή έρωτα απαγορευμένου, ανυπομονώντας για το φιλί, που κάθε φορά είναι σαν το πρώτο, μόλις μπεις στο χολ του μικρού διαμερίσματος που σου θυμίζει οίκο ανοχής; Αφού προχτές, σε κάποιο τρένο, βλέποντας το τοπίο να μετατρέπεται με ταχύτητα, παρατήρησες πόσο αδυνατίζει η  μνήμη των έντονων χτύπων της καρδιάς όταν απομακρύνεσαι, έχοντας ηδη αποφασίσει πως κανείς δεν πρέπει να έχει σοβαρό λόγο να σε περιμένει  ή να προσμένει κάτι από σένα με ανυπομονησία.