Στην Γαλλία, πληροφορούμαι, πρόσφατα ψηφίστηκε νόμος που καθιστά παράνομη την πληρωμή για σεξ και επιβάλει πρόστιμα ύψους μέχρι € 3.750 για όσους αγοράζουν σεξουαλική επαφή. Αυτοί δε, που θα καταδικάζονται θα υποχρεώνονται να κάνουν μαθήματα ώστε να διδαχτούν για τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι πόρνες. Περισσότερα από δύο χρόνια διαφωνιών στα δύο σώματα του κοινοβουλίου χρειάστηκαν για να περάσει η αμφιλεγόμενη νομοθεσία.
Όταν το θέμα μπήκε σε ψηφοφορία, καμιά εξηνταριά "Ελεύθεροι Επαγγελματίες" απο τον χώρο παροχής σεξουαλικών υπηρεσιών άσκησαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν, έξω από το κοινοβούλιο στο Παρίσι. Ήρεμα και πολιτισμένα. Δεν έγινε "της πουτάνας", που λένε. Κρατούσαν πανό και πλακάτ που καλούσαν τις πόρνες να σταθούν σαν μία γροθιά απέναντι στο νόμο που τιμωρεί τους πελάτες τους. Ένα πανό έγραφε "Μην με ελευθερώσετε, θα το φροντίσω εγώ για τον εαυτό μου".
Πολλοί είναι αυτοί που με σοβαρότητα διατείνονται ότι ο νόμος θα επηρεάσει δυσμενώς εργαζόμενους σ' αυτό τον κλάδο παροχής υπηρεσιών στην Γαλλία, όπου υπολογίζεται ότι απασχολούνται 30.000 έως 40.000 άτομα. Προειδοποιούν πως το μοντέλο κάνει την εργασία του σεξ πιο επικίνδυνη. Η ποινικοποίηση θα αναγκάσει τους παρόχους σεξουαλικών υπηρεσιών να δέχονται πελάτες που αποκρύβουν την ταυτότητά τους, πράγμα που ωφελεί αυτούς που θέλουν να διαπράττουν βία.
Αντίθετα, άλλοι υποστηρίζουν πως ο νόμος θα ενισχύσει τους εργαζόμενους δίνοντάς τους περισσότερη ευχέρεια να ζητήσουν βοήθεια από την αστυνομία όταν χρειάζεται. Επίσης υποστηρίζουν πως ο νόμος θα καταπολεμήσει το λεγόμενο ”τράφικινγκ”, δηλαδή τα δίκτυα εμπορίας ανθρώπων στημένα για μεταφορά κυρίως γυναικών, από χώρα σε χώρα σε συνθήκες σκλαβοπάζαρου, με σκοπό τον βίαιο εξαναγκασμό τους να δουλεύουν σαν πόρνες. Θα περιορίσει, λένε, την εκμετάλλευση αλλοδαπών παγιδευμένων σε εξαναγκαστική πορνεία.
Η Σουηδία, το 1999, ήταν η πρώτη χώρα όπου ποινικοποιήθηκε η πληρωμή για σεξ και ακολούθησαν το "Νορδικό μοντέλο" της κι άλλες χώρες - Νορβηγία το 2008, Ισλανδία, το 2009, και Βόρεια Ιρλανδία το 2014 . Νωρίτερα φέτος, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ένα ψήφισμα για παρόμοιο νόμο που θα εφαρμοστεί σ' όλες τις χώρες της Ε Ε.
*****
Δύο σχόλια επ' αυτού
Το πρώτο σε μορφή μάλλον ρητορικής ερώτησης: αν είναι δοσμένο ότι η πορνεία συνιστά σαρκική, ψυχολογική, και πνευματική κατάχρηση ανθρώπου από άνθρωπο, τότε γιατί δεν εξαλείφεται στον (ανεπτυγμένο η μή) καπιταλισμό, ή άλλως, γιατί δεν καταργείται το εμπόριο του σεξ?
Η δική μου απάντηση είναι ότι είναι αδύνατον να καταργηθεί η πορνεία σ' ένα καθεστώς όπου κυριαρχούν οι εμπορευματικές σχέσεις και το χρήμα. Υποθέτω πως η πορνεία είναι συνομήλικη του χρήματος, ίσως και γηραιότερη, ως συνομήλικη του εμπορίου. Για τούτο και θεωρείται το "αρχαιότερο επάγγελμα". Για τον καπιταλιστικό νου είναι αδιανόητη η κοινωνική συνθήκη όπου ένα άτομο θα αδυνατεί να αγοράσει ηδονή σε μία "δικαιωματική" ανταλλαγή της με το χρήμα που κατέχει. Για τον καπιταλιστικό νου, που έχει επίγνωση για το πώς δουλεύει το σύστημα, τα πάντα (πράγματα και ενέργεια... σώματα και πνεύματα) είναι αντικείμενα ενός είδους πορνείας εφόσον τα πάντα ανταλλάσσονται με χρήμα.
Το δεύτερο σχόλιο είναι πρόσκληση στον αναγνώστη να φανταστεί κάτι αντίστοιχο με αυτό το νόμο που ποινικοποιεί την πελατεία της πορνείας. Φαντάσου ένα νόμο που ποινικοποιεί το άτομο που προβαίνει σε αγορά ή πώληση πολιτικής υπηρεσίας, ή και επωφελείται από αυτή άμεσα ή έμμεσα. Κι εδώ δεν εννοώ μόνο το ρουσφέτι ή την παράνομη διαπλοκή και οικονομική διαφθορά... Βέβαια αυτό προϋποθέτει να φανταστείς ένα εντελώς ουτοπικό καθεστώς. Αν υποθέσουμε, για χάρη της συζήτησης, πως μία τέτοια νομοθεσία θα μπορούσε να εφαρμοστεί, τότε θα είχαμε ένα καθεστώς χωρίς καπιταλιστές τουλάχιστον.
Αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε το τμήμα της κοινωνίας που απασχολείται με παροχή πολιτικών υπηρεσιών (κάτι ανάλογο μ' αυτό των εργαζομένων στη "βιομηχανία" πορνείας) , δηλαδή ανθρώπους που πουλούν και την ψυχή τους στο διάβολο, θα είχαμε μιαν υπολογίσιμη σε αριθμό κοινωνική ομάδα: μια κάστα πολιτικών, στρατιωτικών, διανοουμένων και βάλε... Κι αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε την "πελατεία" τους, θα είχαμε πάλι μία μειονότητα ανθρώπων με υψηλό δείκτη (όχι νοημοσύνης κατ' ανάγκην) εισοδήματος. Μία κοινότητα ανθρώπων ταξικά αναγνωρίσιμη.
Και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι, εφόσον δεν είναι δυνατόν να ποινικοποιηθεί η παροχή και αγορά πολιτικών υπηρεσιών, ή άλλως, εφόσον δεν μπορεί να περιοριστεί με νόμο η χειρότερη απ' όλες τις μορφές πορνείας την οποία ασκούν οι πάροχοι πολιτικών υπηρεσιών (δηλαδή η κάστα που συνίσταται από το χειρότερο είδος πόρνης - της πόρνης στην ψυχή και στο πνεύμα), μία νομοθεσία για τους πελάτες των ιερόδουλων είναι πάντα, σαν πρόθεση και σαν πράξη, υποκριτική.
Θα μου πεις, τι μπορεί να γίνει στον καπιταλισμό με διακηρυγμένο σκοπό την υπεράσπιση δικαιωμάτων που να μην είναι υποκριτικό;
Image borrowed from bbc
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου