Άρη...

Θα σε κλαίμε όσο κλαίμε για την κατάντια μας

Για τις χαμένες ευκαιρίες μας

Για τον χαμένο χρόνο μας

Γα τον χαμένο κόπο μας

Για την χαμένη ακεραιότητα  μας

Για το ξεχασμένο και περασμένο αμάρτημα μας που ήταν πιο γλυκό κι απ' το προπατορικό

Με τα δόντια σπασμένα που κάνουν το χαμόγελο να μοιάζει με  γελοία γκριμάτσα 

Δεν θα σε κλαίμε 

Με το ένα μάγουλο μελανιασμένο απ' το χαστούκι και γυρνώντας το άλλο

Δεν θα σε κλαίμε 

Με τα καπούλια γεμάτα μώλωπες απ' τις κλωτσιές κι ακόμα σκυφτοί

Δεν θα σε κλαίμε 

Με τα λουριά να μας γδερνουν τον σβέρκο κι ακόμα πειθήνιοι

Δεν θα σε κλαίμε

Χαμένοι σε ανελέητους δρόμους και μη θέλοντας να πιστέψουμε πως χάθηκες, 

Δεν θα σε ψάχνουμε 

Χαμένοι στον εαυτό μας 

Δεν θα σε βρούμε