Μιλώντας για φίδια

Αυτόν το χαρακτήρα τον βρίσκω πολύ πιο συμπαθητικό, 

απ' τους σοσιαλ-πραματευτάδες μας

Είμαι στην Ικαρία, μετά από απουσία αρκετή ώστε το περιβόλι μου να δείχνει παραμελημένο. Το χορτάρι, ζούγκλα ανάμεσα στα δέντρα. Τα λουλούδια σε δυό στρώματα γης στα πλάγια του ντουσεμέ που οδηγεί στην είσοδο του σπιτιού, πνιγμένα σε παραφυάδες που έχουν ξεραθεί.

Επιδόθηκα με ζήλο να τα καθαρίζω, κι ένας λόγος είναι ότι φοβάμαι τα φίδια που (ομολογουμένως πολύ σπάνια) καμιά φορά μπορεί και να κρύβονται σε πυκνές φυλλωσιές στον κήπο. Πριν ξεκινήσω να καθαρίζω τα χορτάρια (συχνά στα γόνατα και ξεριζώνοντάς τα με τα χέρια, εκει που δεν μπαίνει χορτοκοπτικό εργαλείο), χτυπάω επιμελώς το χώμα μ' ένα ραβδί, σαν προειδοποίηση σε τυχόν φίδι ότι είμαι κοντά,  αν και οι διακυμάνσεις στο χώμα  απ' τα πατήματα μου είναι επαρκείς για να περάσει το μύνημα και να απομακρυνθούν.


Παρ' ολ' αυτά, 'χτες το πρωί, είχα ένα συναπάντημα που με τάραξε! Κοντά σε μια ξερολιθιά, μετακινώντας ένα σωρό από ξερά χόρτα με μια πηρούνα, αποκάλυψα ενα φίδι στο έδαφος. Ήταν μήκους περίπου 70 εκατοστών, ή τόσο μου φάνηκε. Για μερικά κλάσματα δευτερολέπτου σταθήκαμε κι οι δύο ακίνητοι, προφανώς κι οι δύο πετρωμένοι απο φόβο - ο ένας για τον άλλο. Είχε το σώμα του τυλιγμένο σε σπείρα και το κεφάλι του σηκωμένο απειλητικά, αν και αμυντικά. Μετά, κι αφού εγώ είχα σαλτάρει πίσω με τρόπο που θα φαινόταν κωμικός και σ' ένα φιδι, αυτό άρχισε να μετακινείται απομακρυνόμενο από μένα, με θαυμάσια αλλά πάντα αποκρουστική για μένα χάρη. Μέχρι που τρύπωσε σ' ένα κενό χαμηλά στην ξερολιθιά και χάθηκε.

Όπως είπα, ο φόβος ήταν αμοιβαία ενστικτώδης και ανακλαστικός, μολονότι στον πανικό μου το αναγνώρισα σαν "ποντικολόγο", ένα μη δηλητηριώδες και εντελώς ακίνδυνο φίδι, και θα έπρεπε να το θεωρούσα φίλο (αν και δεν θα το τάιζα ποντίκια ή σαύρες στην αυλή μου), ή τουλάχιστον όχι εχθρό μου, ενώ αυτό θα είχε κάθε  λογο να με φοβάται, με δοσμένο ότι το είδος του κάθε χρόνο υποφέρει αρκετούς θανάτους εξαιτίας του δικού μου είδους.

Ήταν, λοιπον, ένας "εντιμος συμβιβασμός" και χωρίς χρονοβόρα διαπραγμάτευση...

*****

Μιλώντας για φίδια,
όντας παρεξηγημένα θυματα απληροφόρητης προκατάληψης, είναι άδικο γι αυτά να χαρακτηρίζουμε ως "φιδια" ανθρώπους που ύπουλα μας παραμονεύουν για να μας κάνουν κακό, όπως αυτούς τους αχρείους σοσιαλ-χαμερπείς. Τα φίδια δεν επιτίθενται στους ανθρώπους παρά μόνο όταν αυτοί τα απειλούν, και μόνον όταν η ζωή των κινδυνεύει  απο δαύτους. Ετούτοι εδω έχουν μεν χαρακτηριστικά σιχαμερών ερπετών, αλλά πάλι μόνο με επιείκια μπορούν να χαρακτηριστούν ως φίδια. Τώρα που αποκαλύπτονται κάτω απο άχυρα υποσχέσεων, μας δαγκώνουν εκεί που μας  έγλυφαν, απειλώντας την ζωή μας, και γλείφουν τους άλλους, τους "οχτρούς που μπήκαν στην πόλη", εκεί που θα τους δάγκωναν (φωτιά να τους κάψει)...
.