Όμως αυτοί υποκρίνονται

Ποια είναι η πηγή του συναισθήματος μου που κυμαίνεται από εκνευρισμό ως αηδία απόψε;

Ποια είναι η πηγή του συναισθήματος μου που κυμαίνεται από εκνευρισμό ως αηδία απόψε;

Η τόση «συγκινητική» ευσπλαχνία των μέσων ενημέρωσης, ή πιο συγκεκριμένα των τηλεοπτικών παρουσιαστών τους για τον θάνατο των «δυο παιδιών» που δολοφονήθηκαν μπροστά στα γραφεία της ΧΑ. Ο «εκχυλίζων», η μάλλον ο «διαρρέων» αποτροπιασμός τους για τον τόσο «ψυχρό, προμελετημένο, επαίσχυντο, κτηνώδη (βρες κι άλλες παρόμοιες λέξεις) τρόπο», με τον οποίο ενέργησαν οι δράστες.

Δήθεν συγκλονισμένα όλα τα φερέφωνα των αστών.

Οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται πολύ λιγότερο απ’ ότι εγώ για τα θύματα. Η απόσταση τους από τα θύματα είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική μου. Κι ομολογώ είμαι ψύχραιμος κι αν δεν μένω ψυχρός. Τα άτομα που είναι πιο άγνωστα σε εκείνους απ’ ότι σε μένα – γιατί εγώ τουλάχιστον ξέρω την τάξη τους (όπως και την τάξη των αστών) απ’ τα μέσα. Και λέω πως οι εικόνες της δολοφονίας τους με σοκάρισαν (άλλωστε αυτό τον σκοπό είχε η προβολή τους στην οθόνη μου), αλλά τις εκφράσεις στα πρόσωπα των φερέφωνων και τον τόνο της φωνής θα αισθανόμουν ντροπή να προσποιηθώ.

Όμως αυτοί υποκρίνονται, παίζουν θέατρο. Με τους παχυλούς τους μισθούς και με τον τρόπο ζωής που αυτοί τους εξασφαλίζουν, με το κοινωνικό δίκτυο το οποίο τους σώζει από πτώση στο έδαφος,  ζουν σ’ ένα κόσμο δικό τους, σε ασφαλή απόσταση από τον τόπο του δράματος. Τους πέφτει πολύ μακριά για να  πλησιάζουν εκεί με πραγματικά συναισθήματα. Να νιώσουν στ’ αλήθεια αυτό το δράμα που ζω εγώ κι εσύ (αν στέκεις μαζί μου έξω απ’ το τοίχος). Πολύ μακριά από το δράμα που εκφράζεται κυρίως με βουβή και μουλωχτή αγανάκτηση, squad κατάρες που δεν πιάνουν. Μακριά από μια τραγωδία με ατραγούδιστους αντιήρωες βυθισμένους σ’ ένα είδος Τάρταρου όπου γεννιούνται παραισθήσεις φωτός, «χρυσαυγές», σαν απωθημένη σε εφιάλτη ευχή για ένα νέο μεσσία-δικτάτορα. Το δράμα που χρειάζεται τρόμο για να μην εκφραστεί εκεί που η πραγματικότητα θα μπορούσε να μορφοποιηθεί με άλλο τρόπο - στους δρόμους.

Τώρα.

Τάχα δεν ξέρουν οι αστοί τίποτε απο πολιτικές δολοφονίες; Αφού οι ίδιοι εκπαιδεύουν ανθρώπους με «κλίση και προσόντα» να τις εκτελούν μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο: εν ψυχρώ και χωρίς ίχνος συναισθηματικής επαφής ή ταύτισης με το θύμα τους το οποίο, στον εκπαιδευμένο νου του, έχει μηδενική αξία, χαμηλότερη τιμή από κάτι που μπορεί να θεωρηθεί «πράγμα» ή «ζωον». 

Κι αν είχαμε να κάνουμε μόνο με σποραδικές περιπτώσεις επίδειξης ενός τέτοιου είδους εκπαιδευμένου αμοραλισμού θα έπρεπε να θεωρούμαστε «καλότυχοι». Αυτό, η πολιτική τρομοκρατική δολοφονία, είναι μόνο μια από τις μεθόδους βίας του αστικού κράτους. Έχει κι άλλες, πιο αιματηρές. Η γκάμα της βίας του αστικού κράτους φτάνει μέχρι γενοκτονίες, και τώρα απειλεί να ξεπεράσει κι αυτές – απειλεί και την συνέχεια της ζωής στον πλανήτη. 

Γιατί κάνετε πως σας νοιάζει, σαν να μην ξέρατε τίποτε κύριοι μικρομέγαλοι αστοί; 

Εσείς και το κράτος σας τους εκπαιδεύετε να δολοφονούν μ’ αυτό τον τρόπο. Για σας και το κράτος σας δουλεύουν. Του δικού σας παράδεισου φύλακες είναι αυτοί οι κέρβεροι.

Αυτά τα παραλλαγμένα υβρίδια της ανθρώπινης φύσης είναι δικό σας έργο τέχνης…