Περί πορνείας

Α

Η Πορνεία στην Βικτωριανή Εποχή

 Της Lyra RADFORD [1]

Η πορνεία είναι, αν όχι το αρχαιότερο, ένα από τα αρχαιότερα επαγγέλματα στην ιστορία. Ωστόσο, η πορνεία με τη σύγχρονη έννοια θεωρείται ότι πραγματικά αναπτύχθηκε στη βικτοριανή εποχή, όταν υπήρχαν περίπου 80.000 γυναικών που εργάζονταν ως πόρνες μόνο στο Λονδίνο.

Όπως και τα ρούχα τους, εκείνη την εποχή η συμπεριφορά των γυναικών ήταν επίσης ασφυκτικά περιοριστική. Οι γυναίκες ενθαρρύνονταν να αποφεύγουν το σεξ, εκτός από αυστηρά εντός των ορίων του γάμου και μόνο για την παραγωγή των παιδιών. Μόλις παντρευόταν μια γυναίκα γινόταν  ένα «ανύπαρκτο-πρόσωπο" στα μάτια του νόμου. Οι γυναίκες παραιτούνταν από τα δικαιώματά τους, ακόμη και το δικό τους εισόδημα, και καθίσταντο κτήμα του συζύγου τους. Από τις γυναίκες ήταν αναμενόμενο, αφού παντρευτούν να φροντίσουν τα παιδιά τους, και να μην δουλεύουν. Αν ήθελαν να εγκαταλείψουν τους συζύγους τους, θα έπρεπε να μείνουν χωρίς τίποτε δικό τους. Αυτές που εργάζονταν, ήταν συνήθως εκπαιδευτικοί, οικιακές βοηθοί, ή πωλήτριες. Ακόμη και οι μορφωμένες γυναίκες με δεξιότητες σε δακτυλογραφία και στενογραφία δεν έβγαζαν αρκετά χρήματα για να στηρίξουν μια οικογένεια.  Για μερικές γυναίκες, αυτό ήταν αρκετό για να ξεσηκώσει μια επιθυμία τους για οικονομική ανεξαρτησία με κάθε μέσο.

Η πορνεία αναδείχτηκε σε  προσοδοφόρα εργασία, ειδικά για ανύπαντρες γυναίκες μεταξύ των ηλικιών 18 και 22. Μιά πόρνη μπορούσε να βγάλει τα διπλά χρήματα στο μισό χρόνο, χωρίς να εξαρτάται από έναν άνδρα να την στηρίζει και μπορούσε ακόμα να σταματήσει τη δουλειά αυτή και να εγκατασταθεί κάπου αλλού χωρίς να εξοστρακιστεί  από την κοινωνία. Η πορνεία μπορούσε να θεωρηθεί μεταβατικό στάδιο και πολλές νεαρές γυναίκες επέλεγαν να υποστούν τον ρολο της "Pretty Woman", για να εξοικονομήσουν αρκετά χρήματα για μερικά χρόνια ώστε στη συνέχεια να παντρευτούν και μάλλιστα συχνά έως κι  έναν από τους πελάτες τους.

Δεν ήταν όλες οι πόρνες ανύπαντρες και δεν ήταν όλοι οι συζυγοι κτητικοί. Μερικοί άνδρες κάλιστα προσαρμόζονταν στην ιδέα της συχνής σαρκικής συνδιαλλαγής της συζύγου τους με άλλους άνδρες για έξτρα μετρητά  από τη διαδικασία.

Μερικά ζευγάρια κατέληγαν στην πορνεία αυστηρά για οικονομικούς λόγους, και εκτιμάται ότι οι μισοί των μικροπωλητών είχαν συζύγους ως λαθραίες πόρνες μόνο για να κρατήσουν την οικογένειά τους να επιπλέει οικονομικά.

Τις εργαζόμενες σε πορνείο θεωρούσαν τη  χαμηλότερη τάξη.  Είχαν κακές συνθήκες διαβίωσης και δεν τους δινόταν καμία επιλογή στη λίστα των πελατών τους. Αυτές οι γυναίκες έπρεπε να αποχωριστούν ένα ποσοστό των αμοιβών τους προς όφελος της μαστροπού και μαντάμ του οίκου ανοχής,  ή του νταβατζή. Υπήρχαν ανεξάρτητες πόρνες που εθεωρούντο μεσαία τάξη. Επέλεγαν τους δικους τους πελάτες,  ζούσαν μόνες τους και δεν μοιράζονταν τα χρήματά τους με κανέναν. Η υψηλότερη κατηγορία αποτελείτο από μορφωμένες και με πολιτικές διασυνδέσεις γυναίκες, που εξυπηρετούσαν μια πολύ πλούσια και υψηλού κοινωνικού-ταξικού  προφίλ πελατειακή βάση. Συχνά, αυτές οι γυναίκες εξυπηρετούσαν μόνον έναν άνδρα, τον οποίο και κατεληγαν να παντρεύονται.

Δεν ήταν μόνο η πορνεία εννηλικων νόμιμη, αλλά και η παιδική πορνεία. Η ηλικία της συναίνεσης ήταν αυτή των 13 ετών, αλλά πολλές οικογένειες χαμηλού εισοδήματος πουλούσαν τα παιδιά τους ηλικίας μόλις 11 και 12 ετών για επιπλέον εισόδημα.

Και  ήταν το 1885 το έτος που η ηλικία συναίνεσης αυξήθηκε και καθιερώθηκε ως αυτή των 16 ετών. Αυτό προέκυψε αφότου ένας δημοσιογράφος, ονόματι W.T. Stead, πήγε μυστική αποστολή για να εκθέσει το γκροτέσκο φαινόμενο της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των παιδιών. Έχει εκδώσει ένα άρθρο στο Pall Mall Magazine, που τεκμηρίωνε το πόσο εύκολο ήταν να αγοράσει κάποιος την παρθενιά ένος δεκατριάχρονου. Το άρθρο αναφέρεται λεπτομερώς στο  ότι ένας ιατροδικαστής, αφού επιβεβαίωσε πρώτα την παρθενιά του παιδιού, στη συνέχεια  έδωσε συνταγή για τη χρήση του χλωροφορμίου ώστε να αποτρέψει τον [άβολα για τον πελάτη του] αγωνιώδη πόνο του κοριτσιού κατά τη διάρκεια των σεξουαλικών πράξεων. Φυσικά η κατακραυγή του κοινού είχε ως αποτέλεσμα την Τροποποίηση της νομοθεσίας με την  Πράξη 1885 στο Βρετανικό Ποινικό Δίκαιο. Ο Stead στη συνέχεια κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης και θεωρείται ήρωας στον αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών.

Σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα  ήταν διαδεδομένα, ειδικά μεταξύ των στρατιωτικών  που σύχναζαν σε οίκους ανοχής. Το 1864, ο πρώτος νόμος περί Λοιμωδών Νόσων  ψηφίστηκε σε μία προσπάθεια για την πρόληψη της εξάπλωσης αφροδισίων νόσων.  Αυτό επέβαλε υποχρεωτικές ιατρικές εξετάσεις να εκτελούνται σε όλες τις πόρνες ή σε οποιαδήποτε γυναίκα που θα μπορούσε να φέρει μια μολυσματική ασθένεια στον εγγύτερο χώρο μιας στρατιωτικής βάσης. Οι γυναίκες που αρνιόνταν, υποβάλλονταν σε κράτηση, αναγκαστική εξέταση και, αν είχαν μολυνθεί, τις κρατούσαν κλειδωμένες σε ένα νοσοκομείο έως και τρεις μήνες.

Ο από 1869, ο νόμος περί Λοιμωδών Νόσων επέβαλε σ' όλες τις πόρνες εγγραφή σε μητρώα και διατήρηση κάρτας, αυξήθηκαν επίσης οι σταθμοί ελέγχου, και το χρονικά διάστημα που νόμιμα μπορούσε να κρατηθεί μία γυναίκα σε νοσοκομειακή φυλάκιση από τρεις σε ενιά  μήνες.

Το "ορθόδοξο"  σεξ απλά δεν ήταν συναρπαστικό αρκετά, και δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για οίκους ανοχής ώστε να ξεκινήσει  ειδίκευση σε διάφορα ταμπού της εποχής. Το "S & M" [σαδομαζοχισμός] και μαστίγωση επί πληρωμή σε οίκους ανοχής ήταν πολύ δημοφιλή "προϊόντα. Οίκοι ανοχής για γκέι άντρες  σύντομα άνοιξαν, και για τους φυσιολάτρες τύπους, μερικές πόρνες ήταν πρόθυμες να εκτελούν σεξουαλικές πράξεις ανοιχτά στο πάρκο για ένα μικρό ποσό.

Παρότι την έβλεπαν με αποστροφή, η πορνεία είχε γίνει ευρέως αποδεκτή ως αναγκαίο κακό.  Οδηγοί Τσέπης  πορνείων εκδίδονταν και διατίθεντο για ευρύ κοινό, και περιείχαν περιγραφές των φυσικών προσόντων των γυναικών και των χαρακτήρων τους, με τιμολόγηση και, γενικά, πληροφορίες ως προς τι θα μπορούσε να περιμένει ο πελάτης από το προιόν προς πώληση. Αντιμετώπιζαν την πορνεία ακριβώς όπως και κάθε άλλη υπηρεσία σε ένα ταξιδιωτικό οδηγό,  τοποθετώντας οδηγίες σχετικά με αυτήν - αίφνης δεξιά και κατά μήκος της πλευράς σχετικής με το χαρτοπαίγνιο, το ποτό, ή τον δείπνο σε εστιατόρια.  Στον οίκο ανοχής, ήταν σύνηθες να έχουν καταλόγους των γυναικών για τους άντρες πελάτες [με μεγέθη και άλλες λεπτομέρειες] ώστε να παραγγέλνουν αυτό που τους πάει, ειδικά και πληροφορημένα, όπως θα έκαναν αγοράζοντας παπούτσια.

Ο παγκόσμιας φήμης τότε συγγραφέας και δημοσιογράφος, Charles Dickens, συμμετείχε ενεργά  σε μια φιλανθρωπική προσπάθεια, μαζί με την Angela Georgina Burdett-Coutts, για να δημιουργηθεί το ίδρυμα Urania Cottage - ένα μέρος όπου πόρνες, ή "έκπτωτες γυναίκες» όπως ονομάζονταν, θα μπορούσαν να πάνε για να ξεφύγουν από την βιομηχανία του σεξ, να μάθουν μία νέα τέχνη, και να κάνουν  μια νέα αρχή για μια "καθως πρέπει" ζωή. Ο Ντίκενς έδειχνε ενδιαφέρον και συμπάθεια για τις συνθήκες ζωης αυτών των γυναικών από τις οποίες έπαιρνε συνεντεύξεις, και οι ιστορίες τους συνέβαλαν στην  έμπνευση μέρους της  γραφής του.

Θρησκευτικές ομάδες άρχισαν την ίδρυση αναμορφωτηρίων που χρησίμευσαν για την αποκατάσταση των "έκπτωτων γυναικών" και την "ηθική θεραπεία τους από τις κακές συνήθειές τους". Αυτές οι γυναίκες έπρεπε να παραμείνουν σ' ένα αυστηρό πρόγραμμα εντατικής εργασίας και έντονης προσευχής για περίπου δύο χρόνια πριν θεωρηθούν  αξιόπιστες για να επανενταχθούν στην κοινωνία και να αρχίσουν να ζουν μιαν  ενάρετη ζωή.

***


[Συνεχίζεται]

✴✴✴✴✴


1] Από το άρθρο  "things you probably didnt know about prostitution during the victorian era".
Εκτεταμένη σύνοψη και ελεύθερη απόδοση στην ελληνική απο Red Rock Views, εικόνες από την ίδια πηγή: All Day.