Σχόλιο της νύχτας

Σκεφτόμενος φωναχτά

Υποθέτω πως οι περισσότεροι αναγνώστες του ιστολογίου έχουν ήδη διαβάσει το σύντομο "Σχόλιο της Ημέρας" στον Ημεροδρόμο, το οποίο παρατίθεται παρακάτω. Αφορά ένα από τα σημαντικότερα τρέχοντα θέματα, αν όχι το σημαντικότερο... Πράγματι, το νομοσχέδιο που,  "επί της ουσίας,  καταργεί την κοινωνική ασφάλιση στη χώρα μας", θα έπρεπε να εκληφθεί ως casus belli - λόγος για  κήρυξη πολέμου - από την εργατική τάξη. 

Το ερώτημα είναι: πώς απαντά η εργατική τάξη; Το να περνά η ενίοτε κυβέρνηση ανδρεικέλων του κεφαλαίου ένα ακόμα νομοσχέδιο, την ωμή αγριότητα του οποίου έχουμε αναλύσει κατά κόρον, και το οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης να απαντά με 24ωρη ή και 48ωρη απεργία δεν σημαίνει πως τελειώσαμε... Αλλά, μέχρι να αποκτήσει η πλειονότητα των εργαζομένων μιαν ώριμη, επαναστατική, πολιτική συνείδηση η επανάληψη του ίδιου σεναρίου κινδυνεύει να καταντήσει εθιμοτυπική.

Η δράση κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Ναι ή όχι; Αφορά μία πρακτική που επί 6-7 χρόνια όχι μόνο δεν έχει αναχαιτίσει τη λαίλαπα που χτυπά κατακέφαλα τα πιο ευάλωτα τμήματα του λαού μας, μα ούτε έχει επιβάλει έστω κι έναν όρο της, ούτε μιαν απόσυρση έστω ενός από τα αμέτρητα ανθρωποφάγα μέτρα που επιβάλουν με αποδέκτη την πλειονότητα του λαού και με την εργατική τάξη να κατέχει την χείριστη θέση. Είτε με δεξιό είτε με αριστερό πρόσημο ο οδοστρωτήρας των κανιβάλων συνεχίζει την πορεία του. Και η κάθε-φορά απεργία εντείνει την απελπισία ή τον κυνισμό αυτών που έμαθαν πια να επαναλαμβάνουν το απεγνωσμένο "τίποτε δεν γίνεται", δίνοντάς τους και τεκμήριο..  Μα δεν επαναλαμβάνονται μόνο αυτοί ανιαρά, αλλά κι αυτό το οποίο παρατηρούν. Και η επανάληψη μπορεί μεν να είναι "η μήτηρ πάσης μαθήσεως", αλλά μπορεί να είναι και η "μήτηρ" της ανίας ή και της κακής συνήθειας.

Μιλούσα μ' ένα σύντροφο που μου είπε πως "η τάξη που κουμαντάρει το σύστημα είναι πανίσχυρη...αλλά άμα δεν θέλει να ξυπνήσει κι αυτός ο κόσμος, τί άλλο να κάνουμε?"

Λέω πως εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα: δεν πιστεύουμε πως κάτι άλλο μπορούμε και πρέπει να κάνουμε. 

H απάντηση συνήθως είναι η ερώτηση: "Τι προτείνεις, εσύ;"

Δεν πιστεύω ότι η απάντηση σ' αυτό θα δοθεί από ένα άτομο. Πρέπει να δοθεί συλλογική απάντηση στο "τι άλλο να κάνουμε". 

Δεν νομίζω πως είναι παράλογο το να πει κάποιος στον σύντροφο ότι, εφόσον η πεπατημένη μέχρι στιγμής δεν έχει αποτέλεσμα, τουλάχιστον παραδέξου το κι άρχισε να καλλιεργείς τον προβληματισμό, γνήσια, ως προς το τι άλλο πρέπει να κάνουμε. Το να επισημαίνεις ότι "δεν πάει άλλο", αλλά να λες πως "ο ταξικός εχθρός είναι πανίσχυρος", ή ότι "το κίνημα είναι σε κατατονία" δεν είναι επαρκές... 

Ξεκίνα μίαν ανοιχτή, γνήσια συζήτηση για το τι άλλο μπορεί να γίνει. Δεν έχεις να χάσεις και τίποτε. Έτσι κι αλλιώς, εφόσον αυτή η φρίκη διαιωνίζεται, κι εσύ θα φορτώνεσαι μια χαμένη υπόθεση ....

 κατέθεσε την Παρασκευή το νομοσχέδιο που,  επί της ουσίας,  καταργεί την κοινωνική ασφάλιση στη χώρα μας.Δεν είναι σχήμα λόγου. Με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, το καθημαγμένο από τις προηγούμενες «μεταρρυθμίσεις» ασφαλιστικό σύστημα, δέχεται τη «χαριστική βολή».Η ψήφιση και η εφαρμογή του,  συνιστούν τη μεγαλύτερη οπισθοδρόμηση στην κοινωνική εξέλιξη, γιατί δεν είναι μόνο οι συγκεκριμένες διατάξεις, αλλά το σύνολο των μέτρων της τελευταίας εξαετίας που καθιστούν αυτό το νομοσχέδιο «casus belli».Οι εργαζόμενοι, δεν έχουν επιλογές. Είτε θα αναδεχθούν την πρόκληση και θα κατέβουν στο δρόμο για να καταστρέψουν ότι καταστρέφει τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους, είτε θα αποδεχθούν την πιο ταπεινωτική ήττα.Γιατί δεν θα υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή γι αυτή τη γενιά, από το ότι δέχτηκε να παραδώσει στα παιδιά της μια ζωή χειρότερη απ΄ αυτή που έζησε η ίδια. Θα είναι η πρώτη, αφού ακόμη και μέσα από πολεμικές καταστροφές, η εργατική τάξη κατάφερνε (με σκληρό αγώνα και όχι αναίμακτα) να κληροδοτεί στους επιγόνους της μια καλύτερη ζωή και ένα παράδειγμα για την μεγαλύτερη καλυτέρευση της." 

[http://www.imerodromos.gr/casus-belli/]

✴✴✴✴
Image, still from the film Casus Belli by Yorgos Zois