Φτώχεια και Παχυσαρκία

Αναφέρομαι στο παρακάτω, σαν παράδειγμα μιας αλήθειας που ισχύει για αναπτυγμένες και μη καπιταλιστικές κοινωνίες, όσο κι αν η ουσία και πηγή των προβλημάτων, που είναι η ίδια, μπορεί να παίρνει διαφορετική μορφή από χώρα σε χώρα: κι η αλήθεια είναι ότι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου υποφέρουν από την κοινή διαστροφή που τους ωθεί να τιμωρούν αυτούς που δεν φταίνε για τα κρίματα αυτών που φταίνε!

Αίφνης  το ερώτημα: Είναι άραγε η παχυσαρκία τεκμήριο της ευμάρειας του πληθυσμού;

Είναι γνωστό πως η παχυσαρκία (ένα φαινόμενο που εμφανίζεται διογκωμένο στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες)  αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου, διαβήτη τύπου 2, καρδιακές διαταραχές και άλλες ασθένειες κι ότι μπορεί να μειώσει δραστικά τόσο την ποιότητα όσο και τη διάρκεια ζωής.

Αυτές τις μέρες απασχόλησε τα ΜΜΕ εδώ η πρόσφατη ετήσια έκθεσή της Ύπατης Ιατρικού Συμβούλου της Αγγλίας (chief medical officer), Dame Sally Davies, η οποία αναφέρεται στο πρόβλημα της παχυσαρκίας, κυρίως των γυναικών στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η έκθεση αυτή επισημαίνει το μέγεθος του προβλήματος, και αναγάγει την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας στον πληθυσμό σε εθνική προτεραιότητα.
Όπως πληροφορούμαστε από το Morning  Star (σχετικό άρθρο του οποίου αποδίδω σαν σύνοψη εδώ, σχολιάζοντας περαιτέρω) το ένα τέταρτο των ενηλίκων στη Βρετανία έχουν δείκτη μάζας σώματος που τους χαρακτηρίζει ως όχι μόνο υπέρβαρους, αλλά παχύσαρκους, με ένα ελαφρώς υψηλότερο ποσοστό στη Σκοτία και ένα χαμηλότερο - αν και όχι για τα παιδιά - στην Ουαλία.

Ενώ ένα μεγαλύτερο ποσοστό ανδρών παρά γυναικών είναι παχύσαρκοι, η κατάσταση έχει αντιστραφεί για τις νέες γυναίκες (ηλικίας 16-24 ετών).
Η Έκθεση της Dame Sally, μεταξύ άλλων περιέχει πολλές και λεπτομερείς συστάσεις για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας, που αφορούν την υγεία του 51 % του πληθυσμού:  τις γυναίκες, και στα διάφορα στάδια της ζωής των, συμπεριλαμβανομένης της προγεννητικής και περιγεννητικής περιόδου και της εμμηνόπαυσης. Αλλά λείπει το σημαντικότερο απ' αυτήν.

Η πραγματικότητα είναι ότι για πολλούς ανθρώπους οι διατροφικές συνήθειες, η παχυσαρκία και η σωματική υγεία είναι στενά συνδεδεμένα με το εισόδημά τους και την κοινωνική τάξη τους.

Αυτό έχει γίνει ευρέως γνωστό σε επαγγελματικούς και ακαδημαϊκούς κύκλους, τουλάχιστον από τη δημοσίευση της Μαύρης έκθεσης,  την οποία η κυβέρνηση της Θάτσερ προσπάθησε να καταστείλει το 1980. Σήμερα, αναρίθμητες μελέτες στη Βρετανία, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία και αλλού επιβεβαιώνουν τη σχέση μεταξύ της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, του εισοδήματος, της φτώχειας, με την παχυσαρκία, την κακή υγεία και το προσδόκιμο ζωής.

Αλλά η εν λόγω έκθεση προτείνει λίγα για την καταπολέμηση της παχυσαρκίας στην κλίμακα που απαιτείται, σαν φαινόμενο με κοινωνικά και οικονομικά αίτια,  πέραν του να καλεί κατασκευαστές και εμπόρους να σταματήσουν την παρασκευή και την προώθηση ανθυγιεινών τροφίμων, ή άλλως θα αντιμετωπίσουν ένα "φόρο ζάχαρης"...

Δηλαδή η μεγαλοαστή κυρία κάνει παραίνεση στους καπιταλιστές ν' αποκτήσουν μιαν ηθική που δεν έχουν, προειδοποιώντας τους πως αν δεν συμμορφωθούν..., το κράτος θα φορολογήσει και θα τιμωρήσει τους φτωχούς καταναλωτές με υψηλότερες τιμές, που φυσικά θα χειροτερέψει περαιτέρω την ποιότητα της διατροφής τους που ευθύνεται (ως  ένας σημαντικός παράγων) για το διογκούμενο φαινόμενο της παχυσαρκίας!

Αν δεν ήταν διεστραμμένοι, κι αυτοί και κράτος τους, στο συγκεκριμένο (και μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο ακόμα), θα πρότειναν κάτι διαφορετικό σαν λύση του προβλήματος, όπως:

"Να θέσει τέλος στις διακρίσεις στις αμοιβές των δύο φύλων και τη φτώχεια των μισθών, να προβεί σε αύξηση επιδομάτων πρόνοιας - ιδιαίτερα για τους γονείς και κηδεμόνες - αντί για την περικοπή τους, να επενδύσει μαζικά στις υπηρεσίες υγείας - συμπεριλαμβανομένων των γυναικών - αντί να συμπιέζει τον προϋπολογισμό για την αναζήτηση 20 δισ λιρών για δήθεν "εξοικονόμηση πόρων", να κάνει εγκαταστάσεις αναψυχής και εκγύμνασης εύκολα διαθέσιμες για όλους και όχι να αυξάνει τα τέλη τους ή να τις καταργεί, να κάνει τα γήπεδα και τα πάρκα ασφαλή και προσβάσιμα για τα παιδιά αντί να τα ξεπουλάει, απολύοντας και τους λίγους εναπομείναντες φύλακες των πάρκων εδώ...' 

Αλλά όταν ή εξυπηρέτηση της πιο ανθρωποφάγας κεφαλαιοκρατικής ελίτ που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα εχει καταστεί  φυσικότητα και και κανονικότητα, ας μην περιμένουμε άλλο από κυνισμό και αγριότητα...