[Σχεδόν ενάμισι χρόνο μετά το συμβάν αναρτώ αυτό το σχόλιο πάλι, χωρίς να θυμάμαι για ποιό λόγο το είχα αποσύρει στα "προσχέδια"... Μάλλον κατά λάθος.
Μιλά για μια σχιζοφρένεια.
Εύχομαι αυτή η σχιζοφρένεια να γιατρευτεί. Αλλά καλύτερα να κάνουμε κάτι πιότερο από το να ευχόμαστε.
Θέλω η απεργία να τους ταράξει όσο καμία άλλη πριν. Ελπίζω να συμβάλει στην πρόοδο της ανασύστασης της αξιοπρέπειας του εργάτη, με την μαζική ανασύνταξη του κινήματός του.
Εχει παραγίνει το θράσος του βιαστή του. Επιτέλους (!), κάποια στιγμή πρέπει ο εργάτης να του κόψει τ' αρ....α
❇❇❇❇❇
Μιλά για μια σχιζοφρένεια.
Εύχομαι αυτή η σχιζοφρένεια να γιατρευτεί. Αλλά καλύτερα να κάνουμε κάτι πιότερο από το να ευχόμαστε.
Θέλω η απεργία να τους ταράξει όσο καμία άλλη πριν. Ελπίζω να συμβάλει στην πρόοδο της ανασύστασης της αξιοπρέπειας του εργάτη, με την μαζική ανασύνταξη του κινήματός του.
Εχει παραγίνει το θράσος του βιαστή του. Επιτέλους (!), κάποια στιγμή πρέπει ο εργάτης να του κόψει τ' αρ....α
❇❇❇❇❇
σύγχυση μεταξύ τραγωδίας και φαρσοκωμωδίας;
Παρατηρώ αυτήν την φωτογραφία (την οποία δανείσθηκα απο τον Κόκκινο Τύπο).
Το πρώτο και σημαντικότερο είναι η πλοκή - η συμπλοκή μεταξύ της αγανακτισμένης εργάτριας και του αστυνομικού, οι οποίοι είναι και οι πρωταγωνιστές του δράματος.
Συμφωνώ, παρεμπιπτόντως, με την λεζάντα.
Όντως, κυβερνήσεις μπορεί να πέσουν από την δράση ενός εργατικού κινήματος σε ανάταση και όχι μόνο. Kράτη μπορεί να διαλυθούν, συστήματα ν’ αλλάξουν.
Παρατηρώντας τους κομπάρσους του δράματος, τους οποίους το πλάνο της φωτογραφίας απεικονίζει ανάμεσα στους πρωταγωνιστές ενώ στην πραγματικότητα βρίσκονται σε απόσταση από αυτούς, η πλοκή που υπονοεί η φωτογραφία αποκτά πρόσθετo ενδιαφέρον.
Από δεξιά, κάποιος σχεδόν κρύβεται πίσω από την κολώνα του κτηρίου.
Φοβάται;
Δίπλα από αυτόν, κάποια (ή κάποιος) βρίσκει αρκετό ενδιαφέρον στα δρώμενα της σκηνής για να τα φωτογραφίσει.
Το άλλο άτομο δίπλα της (του), απλά έχει σταθεί στο πεζοδρόμιο και παρακολουθεί.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα τρία άτομα δείχνουν να είναι ουδέτεροι θεατές. Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία μας έχει παράγει υπέρβαρα πολλούς ουδέτερους θεατές. Να ρωτήσω: αυτοί θα πάρουν λέτε μέρος σε μια συμπλοκή εργαζόμενων με το κράτος;
Ο πλέον ενδιαφέρον «παίχτης» είναι αυτός με το κόκκινο (χρώμα που διάλεξε ο τύπος!) μπλουζάκι, που στέκεται σχεδόν δίπλα από τους συμπλεκόμενους. Σηκώνει ένα μεγάλο χαρτοφύλακα, ή μια δημοσιογραφική κάμερα στη θήκη της, ή …, τέλος πάντων, δώστε την δική σας ερμηνεία ως προς το τι σηκώνει... Το ενδιαφέρον είναι ότι γελάει. Μου θυμίζει κάπως έναν κόπανο που γελούσε βλέποντας σε βίντεο τον αρχι-ναζί να κτυπάει την Κανέλλη...
Όμως, για να πούμε και του «στραβού το δίκιο», ο τύπος με το κόκκινο μπλουζάκι μπορεί να γελάει και με την έκφραση του προσώπου του μπάτσου. Είναι για γέλια, δεν το συζητάω...
Το προβλημα είναι ότι η φωτογραφία εκφράζει και μια σχιζοφρενική σύγχυση μεταξύ τραγωδίας και φαρσοκωμωδίας στον κακό μας καιρό. Και συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου