Το δέντρο δεν έχει ερωτογενείς ζώνες. Μα όταν ο αγέρας φυσά με μανία και σπάει τα κλωνάρια του, κι όταν πλημμύρες και χείμαρροι το ξεριζώνουν και το παρασέρνουν, κι όταν οι κόκκινες γλώσσες της κόλασης αφιονίζουν τον άνεμο και σε πλησιάζουν, μπορείς να πεις πως η φρίκη δεν το αγγίζει; Ή όταν ανθίζει και καρπίζει μπορείς άραγε να πεις πως δεν νιώθει ηδονή;
Το δέντρο δεν έχει εγκέφαλο. Μπορώ όμως να πω πως υπερτερώ σε λογική, όταν αυτό χωρίς εμένα ζει, ενώ εγώ χωρίς αυτό πεθαίνω; Είναι καλύτερα τα πόδια μου απ’ τις ρίζες του; Άραγε πόσοι από μας τρέχουν τώρα, πατώντας σε στάχτη και χόβολη, ανάμεσα σε φλόγες και καπνούς, αφηνιασμένοι στο δρόμο προς το πουθενά, και ποιοί θα θεωρούσαν χαμένο χρόνο το να σταθούν στον ίσκιο του δέντρου και να σκεφτούν πού πάμε;
Το δέντρο ανασαίνει, μα στόμα δεν έχει. Δεν μοιάζει μ’ εκείνο που μόνιμα είν’ ανοιχτό, λαίμαργα να ρουφά απ’ της γης το βυζί μέχρι να το στραγγίξει, μ’ αυτό που ποτέ δεν απογαλακτίζεται, που απαιτεί, και απειλεί, και αποθηριώνεται, για να συντηρήσει την εξελικτική του υπανάπτυξη.
Δεν θα προτιμούσες το άλαλο δέντρο απ' αυτό το ακατάσχετα φλύαρο στόμα που, όταν μιλά, δεν λέει ποτέ κάτι άλλο από «θέλω» και «δώσε», ξανά και ξανά, κι όλο κάτι απαιτεί από σένα, κι όλο παίρνει μα αρνείται να δώσει;
Το δέντρο δεν έχει πρωκτό. Δεν μοιάζει μ’ αυτόν που κατακαίει το δάσος για να ιδιοποιηθεί το χώμα. Μ’ αυτόν που σε μολύνει, που ξεραίνει τα κόπρανά του για να σου τα πουλήσει, που τα συσσωρεύει θάβοντάς σε ζωντανό σ’ αυτά. Το δέντρο παράγει χωρίς να σ’ εκμεταλλεύεται και να σ' εξοντώνει. Με το καλοπροαίρετο πνεύμα ελεήμονα, δεν εκδικείται ούτε αυτόν που το κακοποιεί είτε από διαστροφή της ψυχής του είτε από διατροφή του κράτους που επιβραβεύει το έγκλημά του.
Δεν θα προτιμούσες το γενναιόδωρο δέντρο, που δίνει άνευ όρων, απ' αυτόν τον πρωκτό, που προκειμένου να κρατήσει ο, τι έχει αρπάξει για τον εαυτό του, βρωμίζει ο, τι θα έπρεπε να θεωρείς ιερό;
Το δέντρο δεν είναι φαλλός.
Τείνει προς τον ουρανό, μα δεν προσεύχεται – τον κάνει σκεπή του, χωρίς να τον διεκδικεί αποκλείοντάς σε. Τον εμπλουτίζει για να αναπνέεις ελεύθερα. Πόσο παρεξηγημένο είναι στο ζαβό νου αυτού που, αποθεώνοντας την παραίσθησή του, μετατρέπει τα ουράνια σε αποικία των νεκρών του ψυχών, και τον κορμό του δέντρου σε φαλλικό τοτέμ κατ’ εικόνα και ομοίωσή του;
Το δέντρο δεν κινείται όπως εκείνος που εισβάλει στη φύση του και μετατρέπει το πνεύμα σε πράγμα. Κόβοντάς του το σώμα, ρίχνει το δέντρο στη γη, το γδέρνει, το κάνει κομμάτια. Γι αυτόν που το ζώο είναι κρέας, το δέντρο είναι ξυλεία ή καύσιμο, και αν σταθεί εμπόδιο στην απληστία του, το μειώνει σε στάχτη… Ένα δάσος αποτεφρωμένο ισούται με μια γενοκτονία. Μα το δέντρο δεν επιτίθεται. Αλλά μήτε κι αμύνεται σ’ αυτόν που ορμά με την πόσθη μου τεντωμένη σαν πετσί από τύμπανο μάχης, κι εισβάλλει αλλόφρονας στο χώρο του με φωτιά και τσεκούρι. Την ώρα που αυτός κάνει πόλεμο, στο δέντρο αδιάλειπτα μεταβολίζεται η ειρήνη.
Το δέντρο ρίχνει σκιά από κλώνους και φύλλα στο χώμα που σκεπάζει τις ρίζες του, χωρίς να χωρίζει τη γη. Μα κι όταν ο τροπισμός του μοιάζει με άμιλλα, στο ίδιο πεδίο διαπλέκει τις ρίζες του κάτω, σε βάθος, μ' αυτές των συντρόφων του. Ό, τι πίνει από φλέβες νερού θα το μοιραστεί με ανθούς και καρπούς. Ο, τι αναπνέει θα το χαρίσει σαν ανάσα ζωής. Αγνοεί το «εγώ» μα γνωρίζει το νόημα της συνύπαρξης.
Δεν θα προτιμούσες το ήρεμο δέντρο από τον φαλλό που θεωρεί τον πλανήτη αιδοίο εταίρας;
Το δέντρο αποδεκατίζεται, κι ο ίσκιος του που συρρικνώνεται καθορίζει το εμβαδόν της ερήμου που απλώνεται. Ήδη η απόγνωση αγγίζει τους πρόποδες του όρους που υψώνει η συσσώρευση αθλιότητας και πλούτου.
Κι όσο μένω ανώριμος, σαν το φαλλό, τον πρωκτό και το στόμα που ακόμα δεν ξέρουν το νόημα του έρωτα, μην περιμένεις να μάθω απ' το δέντρο ποτέ κείνο το μυστικό της φυσικής δημιουργίας που με διατηρεί ζωντανό. Ένα έλλειμμα θα με κρατά αναπόδραστα σε ταραχή. Όπου κι αν πάω, και ό, τι κι αν κάνω, και μ' όλα τα λάφυρα που έχω αποκτήσει, δεν θα βρω αγορά για την αταραξία του δέντρου. Αυτή δεν ανταλλάσσεται.
Ίσως έρθει η μέρα, πριν τον κατακλυσμό που θα ξεπλύνει τα κρίματά μας, όταν όπως κι εσύ, θα αγκαλιάσω το δέντρο και συμφιλιωμένος θα πω: «αυτή η ύπαρξη δεν έβλαψε ποτέ κανένα». –
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου