στο ημικύκλιο του τρεμάμενου ορίζοντα

Στην παγωνιά το κλωνί για ν' ανθίσει, τον ήλιο περιμένει  να ’ρθει από μακριά, σ΄ άλλον αυχένα στηριγμένο, σ΄ άλλους ώμους. Ψυχή ξυπόλυτη έξω, στο μάρμαρο της νύχτας βολοδέρνει. Και μέσα, το κούτσουρο καρτερικά να καίει το μαύρο.

Η αναμονή, όταν ανθίσουν οι έρωτες μ’ όλη τους τη ορμή στο διεγερμένο σώμα της άνοιξης δικαιώνεται, το πρωινό της άρωμα όταν σμίγει με την ανάσα μας, σε συνουσία του πνεύματος με το αίμα που εμπνέει τον πρώτο και ιερότερο ψαλμό. 

Κι όταν το χέρι του θεού αγγίζει τα λαγόνια της γης, ο ουρανός είναι χαμόγελο, χαμηλωμένο βλέφαρο, πριν το χορτάρι βγάλει σπόρο. Το γιατί αρνιέται να πεθάνει το καλοκαίρι, εξηγείται με την σπειροειδή του κοχυλιού που έγινε βούκινο.

Η θάλασσα στο ημικύκλιο του τρεμάμενου ορίζοντα σβήνει το χρώμα της με το υγρό του φιλιού κάτω απ’ τα αρμυρίκια. Τότε το εγώ δεν ξεχωρίζει από το εσύ σε μιαν ομοψυχία εξ’ ολόκληρου σαρκική, και τα δυο, γλώσσα με γλώσσα, 

Δεν ψεύδονται

Λένε βουβά  την μεγαλύτερη αλήθεια

 

 

***

εικόνα, Constantin Brancusi, Το Φιλί