είναι προδοσία... ή μήπως δεν είναι;

Ενώπιον της πλειονότητας του λαού, ενώπιον όλων αυτών που ήταν κι εξακολουθούν να είναι χαμένοι, το βρώμικο παίγνιο που παίχτηκε και παίζεται εις βάρος τους ξεδιπλώνεται σαν δράμα με ραγδαίους ρυθμούς. Από τον πολιτικό αμοραλισμό των εκπροσώπων των αστών, οι οποίοι δεν προσπαθούν και δεν αρκούνται απλά να βγάλουν την τάξη τους αλώβητη από την κρίση, αλλά χρησιμοποιούν την κρίση, μέσω μνημονίων υποτέλειας, σαν χρυσή ευκαιρία για να επωφεληθεί ή τάξη τους απ' αυτήν, περάσαμε στην  πολιτική ανηθικότητα των εκπροσώπων των μικροαστών, οι οποίοι ξεπουλούν την τάξη τους κι ότι άλλο περνάει από το χέρι τους, μέσω νέων μνημονίων υποτέλειας, ιδιοτέλειας και ευτέλειας, για λογαριασμό πάλι των μεγαλοαστών. 

Και οι μεν και οι δε, στον βαθμό κατά τον οποίο εμπλέκονται στην απάτη που παραδίδει την χώρα αλυσοδεμένη, βορά στο χρηματιστικό κεφάλαιο, φορτώνοντας το λαό με χρέος που τον μετατρέπει σε αποικία, ακριβώς επειδή σ' ένα τέτοιο αποικιοκρατικό καθεστώς η αστική τάξη (χρηματιστές και μη)  διατηρούν τα προνόμια τους και μοιράζονται την λεία από το θηριώδες κατασπάραγμα του λαού, είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Πρόκειται για επέκταση «συμφωνίας κυρίων» η οποία συνιστά συνθηκολόγηση της χώρας ωσάν να παραδίδεται ηττημένη σε πολεμική σύρραξη που δεν έχει τερματιστεί και επικυρώνει την καταστροφή που υπέστη και υφίσταται μονομερώς,  πληρώνοντας και αποζημιώσεις σ’ αυτούς που την προξένησαν. Η σύγκριση με την Συνθήκη των Βερσαλλιών είναι ατυχής: Η Ελλάδα δεν άρχισε επιθετικό πόλεμο, μήτε προξένησε ζημιές σε άλλους.

 Δεν φτάνει να λέμε «φταίει η αστική τάξη», και τελειώσαμε. Το ότι φταίει σαν κοινωνική τάξη είναι σίγουρο, μα κάποιοι πληρώνονται για να παίξουν το ρόλο εκπρόσωπου της. Κάποιοι, στην τρέχουσα πλοκή που ξεδιπλώνεται ενώπιον όλων μας, αποφασίζουν από κυβερνητικές θέσεις. Κάποιοι χρησιμοποιούν τα ‘ξεράδια’ τους για να υπογράψουν την καταδίκη του λαού, τον οποίο εξαπάτησαν με άκρατο κυνισμό. Υπάρχουν και προσωπικές ευθύνες που δεν πρέπει να διαλυθούν σε κάποια υποτιθέμενη κοινωνική ευθύνη. Ή βρωμιά να μην  ξεπλυθεί  σε κολυμπήθρα ‘ταξικού’ Σιλωάμ. Το επαναλαμβάνω: Είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας.

Η πλειονότητα του λαού απεγκλωβίστηκε από το δικομματικό δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αναγκάζοντας τους δύο πόλους να συγκροτήσουν ένα μπλόκο, που ξεκάθαρα του  πρόσφερε συνέχεια της ίδιας πολιτικής με την οποία συνδέθηκαν τα μνημόνια: για υποτέλεια, ξεπούλημα της χώρας και λιτότητα. Αυτό το απέρριψε ή πλειονότητα και στράφηκε προς αυτούς που της έταξαν ότι θα καταργήσουν τα μνημόνια ή έστω (και μέσω διαπραγμάτευσης) θα βάλλουν τέρμα στην λιτότητα που απροκάλυπτα εξαθλιώνει τους μη έχοντες, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους έχοντες. Αυτή ήταν ή εντολή της 25ης Γενάρη. Η εντολή «όχι στην λιτότητα», ισχυροποιήθηκε με το δημοψήφισμα. Οι κύριοι του Σύριζα και της ΑΝΕΛ, αντί να κάνουν αυτό για το οποίο πήραν λαϊκή εντολή, έκαναν το αντίθετο.  Ενέχονται, κατά συνέπεια, σε διπλή προδοσία. Διότι αμφότεροι, απ' την μια πλευρά οι μεν, επικαλούμενοι το εθνικό συμφέρον, κι απ' την άλλη οι δε, επικαλούμενοι το συμφέρον του λαού και της πατρίδας, αφού εκμαίευσαν με δόλο και ψέμα την εντολή αυτών που τους εμπιστεύτηκαν τώρα προδίδουν την εμπιστοσύνη τους και, μαζί μ'  αυτήν προδίδουν  λαό, έθνος και πατρίδα.

Το ότι, ή το αν αυτή η πορεία  είναι επακόλουθο μιας νοοτροπίας ανάθεσης που έχει καλλιεργηθεί από τους "αριστερούς του πρωκτού", το ότι, ή το αν δηλαδή ο λαός απέκτησε την μαζική νοοτροπία αυτού που κάθεται αναπαυτικά στον καναπέ του και νομίζει ότι το πρόβλημα του θα του το λύσουν οι χαρισματικοί, έξυπνοι, κι επιτήδειοι ηγέτες του, φτάνει να κάνει τον κόπο να τους εξουσιοδοτήσει στην κάλπη, ακόμα κι αν αυτό αληθεύει, δεν αναιρεί το γεγονός ότι αυτοί που τον κατάντησαν αδρανή μάζα είναι απατεώνες. Μήτε και την αλήθεια ότι, όσο κι αν φταίει κι αυτός για την επίκτητη παθητικότητά του, αυτός ο λαός που τους εμπιστεύτηκε βρέθηκε προδομένος. Αυτή  είναι ή κατάλληλη λέξη: προδομένος. Το να δηλώσω πως "επειδή εγώ δεν τους ψήφισα και εγώ δεν τους εμπιστεύτηκα, και άρα εγώ δεν προδόθηκα", δεν καθιστά τους υπόλοιπους που παρασύρθηκαν σε παλίρροια φόβου και ελπίδας μη προδομένους!

Το ότι για το ΚΚΕ και μια αφυπνισμένη μειονότητα ήταν προβλέψιμο πως η τακτική που θα ακολουθούσαν θα οδηγούσε σε αδιέξοδο και εξευτελιστική υποταγή, όπως και το ότι και στα επιτελεία της κυβέρνησης ήταν οφθαλμοφανές ότι ή τακτική τους οδηγεί σε ασύμφορο για την πλειονότητα "συμβιβασμό" (με τους δικούς τους όρους), που κάθε άλλο παρά "έντιμος" αποδείχτηκε να είναι, δεν αλλάζει το γεγονός ότι πρόκειται για κυβέρνηση απατεώνων που διέπραξαν εθνικό (να επαναλάβω με έμφαση  την λέξη, η χρήση της οποίας οποία δεν ανήκει αποκλειστικά σε αστούς και μικροαστούς), εθνικό έγκλημα. Εδώ δεν πρόκειται για μια οποιαδήποτε αθέτηση προεκλογικής υπόσχεσης.  Το έγκλημα αυτό δεν αφορά μόνο την ταυτότητα που ο λαός αναγνωρίζει σαν δική του, δεν αφορά μόνο την αξιοπρέπεια που του  αρέσει να προσάπτει στην έννοια "ελληνισμός", αφορά πιο υλικά πράγματα - αφορά την απώλεια της ανεξαρτησίας του, αφορά την υπονόμευση της δυνατότητάς του να επιβιώσει, αφορά το να μπορεί να υπάρχει, αφορά την εξέλιξή του από γενιά σε γενιά. Το να επισημαίνουμε το παραπάνω δεν αναιρεί ούτε και αντιπαρατίθεται με την μεγάλη κι αναμφισβήτητη αλήθεια, ότι αυτοί που θα υποφέρουν τα πάνδεινα είναι ή εργατική τάξη, εντονότερα απ' όλους, και τα χαμηλά μεσαία στρώματα, και αυτοί που στέκουν για να επωφεληθούν πάλι είναι πάντα οι ίδιοι - οι αστοί. Ούτε βέβαια υποτιμά την αναγκαιότητα αυτό το τμήμα του λαού να οργανωθεί και να βρει την γνήσια πολιτική του εκπροσώπηση, χειραφετημένο τελεσίδικα απ' την αστική πολιτική και αγνοώντας τα διλήμματα που κάθε φορά θέτει, για να παλέψει για την επιβίωση του με αξιοπρέπεια, για πάρει αυτό που του ανήκει. Μήτε και καθιστά άτοπη την διαπίστωση ότι αν δεν το κάνει, είναι καταδικασμένο.

Σε φιλικό τόπο διάβασα κάτι που εκφράζουν και άλλοι από το χώρο κοντά στο ΚΚΕ. Το παραθέτω εδώ, όχι για να αντιπαρατεθώ, αλλά για να εκφράσω μια συμπληρωματική απόκριση στο ίδιο φαινόμενο. Λέει λοιπόν:  

«Προσωπικά, δεν αισθάνομαι ούτε αηδία ούτε οργή. Τέτοια συναισθήματα ταιριάζουν σε εξαπατημένους, κι εμένα δεν με εξαπάτησε κανείς. Και χτες και σήμερα, το ίδιο πράγμα πιστεύω: αυτό το αστικό οικοδόμημα δεν πρόκειται να βελτιωθεί, όσους διαχειριστές κι αν αλλάξουμε. Θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο απ' την αρχή. Όσοι επιμένουν να πιστεύουν το αντίθετο, να ετοιμάζονται για περισσότερες εξαπατήσεις στην ζωή τους».

Καταρχήν  συμφωνώ απόλυτα: και προσυπογράφω ότι το «αστικό οικοδόμημα δεν πρόκειται να βελτιωθεί, όσους διαχειριστές κι αν αλλάξουμε. Θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο απ' την αρχή».

Όμως, προσωπικά, αισθάνομαι έντονη αηδία και οργή. Και τέτοια συναισθήματα δεν νομίζω πως ταιριάζουν αποκλειστικά σε εξαπατημένους.Σε διαβεβαιώ, νιώθω πως ούτε κι εμένα με εξαπάτησε κανείς. Αυτό όμως δεν σημαίνει, όπως είπα, πως δεν εξαπάτησαν άλλους, ούτε ότι δεν είναι απατεώνες.

Ρωτάς γιατί αυτή η συναισθηματική φόρτιση; Μα ακόμα κι όταν βλέπω ένα θεατρικό δράμα, διαβάζω ένα βιβλίο, βλέπω μια ταινία, ή πλοκή μπορεί να μου εγείρει συναισθήματα.... Πόσο μάλλον όταν αυτό το δράμα το βιώνουν οι γύρω μου κι όχι σαν έργο τέχνης; Πόσο μάλλον όταν αυτό είναι ή πραγματικότητα που βιώνω ο ίδιος;  Πόσο μάλλον όταν δεν είμαι θεατής, αλλά μέρος του δράματος και μάλλον μετράω σαν ασήμαντος κομπάρσος, τον οποίο οι πρωταγωνιστές οδηγούν σε κάτεργο, φυλακή ή σφαγή (κι είναι τόσο αληθινό όσο κι  ο ιδρώτας, τα δάκρυα και το αίμα). Μήπως ακούγονται μελοδραματική αυτή ή μαρτυρία;

Τι κι αν προσπάθησαμε, κι εγω κι εσυ, να κρατήσομε τα μάτια μας  ανοιχτά; Νιώθω  εμπλεκόμενος πάλι. Νιώθω το άγχος αυτού που, με τα μάτια του ανοιχτά (όσο μπορούν να είναι), υπόκειται σε μια πλοκή που, αν δεν είναι προδιαγεγραμμένη, πρέπει να αποδείξει ότι είναι ανοικτή στην εξέλιξη της...