Αν είσουν ως τα κόκκαλα ραγιάς...

Αν είσουν ως τα κόκκαλα ραγιάς και σάπιος,  

δεν θά σουν τώρα σκοτωμένος, αλλά «κάποιος».  

Κι ο τελευταίος δε θά σουν «άγνωστος» μπατίρης,  

μα πρώτος και γνωστός, ακόμα και βεζίρης! 

                                                                                   Κώστας Βάρναλης

Σύσσωμα τα πολιτικά  προσωπεία, νέο και παλιό, μαζί με τα ΜΜΕ προσπαθούν να εμπεδώσουν την ιδέα ότι είναι "φυσιολογικό" το κράτος μιας χώρας, μέσω του ύπατου εκπροσώπου του που κάθεται σε στρογγυλή τράπεζα με αυτούς που το εμποδίζουν να ασκήσει την πολιτική για την οποία αποφάσισε ο λαός με την ψήφο του, να παζαρεύει με αυτούς ποιες από τις προσταγές τους θα υλοποιήσει και με τι συγκεκριμένα μέτρα. Πρέπει να θεωρείται τώρα φυσιολογικό ότι,
έχοντας παραχωρήσει όλα τα στοιχεία που συνιστούν την εθνική ανεξαρτησία του και την λαϊκή κυριαρχία, οποιεσδήποτε προεκλογικές ή μετεκλογικές εξαγγελίες έχουν λιγότερο από μηδενική αξία (μάλιστα γίνονται και προβληματικές) αν δεν ταυτίζονται ή δεν συμμορφώνονται με τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές αυτών που κρατούν την εθνική ανεξαρτησία της εν λόγω χώρας στα χέρια τους έναντι λύτρων.

Αυτό πρέπει να το δεχτούμε ως φυσιολογικό, με βάση ένα μηχανισμό παραγωγής κοινής γνώμης, ο οποίος αξιοποιεί την πλήρη παραγωγική ικανότητά του στην αξιολόγηση του μεγέθους της υποταγής με την λογιστική των " συν " και ,"πλην". Έτσι, τώρα στην διαπραγμάτευση που αφορά το κατά πόσο η χώρα υποκύπτει σε εκβιασμό, αυτό που ακούμε είναι: "ναι μεν αποδέχτηκε αυτό ο Βεζίρης μας, αλλά κατάφερε να μετριάσει το άλλο".

Ε, αυτός ο ραγιάς που πήρε χρίσμα Βεζίρη δεν είναι τόσο ραγιάς όσο ο προηγούμενος. Δεν νομιμοποιεί την παράδοση της εθνικής ανεξαρτησίας χωρίς καμία αντίρρηση, όπως οι προηγούμενοι, το αντίθετο: την νομιμοποιεί κάνοντας κουβέντα με τους κυρίους "μας" με κύριο προβληματισμό το πως αυτή η παράδοση θα αφομοιωθεί  ευκολότερα από τον λαό.

Καλά μέχρι εδώ.

Έχουμε όμως δίκιο να μιλάμε για εθνική ανεξαρτησία, έτσι, γενικά κι αόριστα; Η ελληνόφωνη αστική  μας τάξη εδώ, τι ρόλο παίζει;  Τα μεγαπώλια των  ελληνόφωνων (και μη) ιδιοκτητών εδώ, τι ρόλο παίζουν; Μήπως δεν επωφελείται κανένας Έλληνας από αυτή τη σφαγή. Είναι προφανές: Κάποιοι επωφελούνται. Για τα συμφέροντά τους, αυτών εδώ, και των "εταίρων" τους έξω απ' εδώ, έχει μετατραπεί η χώρα σε σκουπιδοτενεκέ. Σε αποδόχι συστηματικού εξευτελισμού και προμελετημένης αθλιότητας.

Εδώ, τώρα, δεν έχουμε ένα "εθνικό ζήτημα" που περιορίζεται σε μιαν αντίθεση μεταξύ αστικού κοσμοπολιτισμού και μικροαστικής ξενοφοβίας. Οι αστική τάξη, διαχρονικά και χωρίς ανάπαυλα συνδυάζει κοσμοπολιτισμό με εθνο-μειοδοσία και ξενοδουλεία (γιατί έτσι την συμφέρει) και η μικροαστική τώρα αυξάνοντας την ξενοφοβία της δείχνει έτοιμη  να θυσιάσει τον εθνικιστικό συναισθηματισμό της, ανεχόμενη  ή στηρίζοντας αυτό που μέχρι πρότινος θεωρούσε υποτέλεια, με την ελπίδα ότι θα αποφύγει την ολοσχερή καταστροφή της ως τάξη. Δεν βλέπει την τάξη που στέκει από πάνω της να κρατά τον πέλεκυ, απαιτώντας θυσία των μικροκεφαλαίων της, παρά μόνο τον "βάρβαρο, ξένο δήμιο", τον οποίο τώρα πρέπει να εξευμενίσει,  ελπίζοντας πως αν καταφέρει να μειώσει τις απαιτήσεις του θα αποτρέψει την προλεταριοποίηση της.

Που πήγε τώρα ο αντιγερμανισμός της, που πήγε το μένος της ενάντια σ' αυτούς που μας επέβαλλαν την "κατοχή";
Και δυο τάξεις δεν ξεχωρίζουν πια στο ποιά θα επικαλεστεί πιο φωνακλάδικα τη σωτηρία του "έθνους", καλύπτοντας την εθνο-μειοδοσία της.

Τους επιτρέπουμε να φωνασκούν υποκριτικά "για την σωτήρια του έθνους";

Ναι!
Μα είναι λάθος.

Για ποιό λόγο να αφήνουμε να παίζουν τους πατριώτες αυτοί οι ξεπουλημένοι Εφιάλτες μεγαλοαστικής ή μικροαστικής κοπής.

Ποιόν ωφελεί να επιτρέπουμε να επικαλούνται το "έθνος" αυτοί που ονομάζουν εθνική υπερηφάνεια τον αηδιαστικό ραγιαδισμό τους;

Είναι λάθος να να μην εκθέτουμε  την υποκρισία αυτών των ξενόδουλων πραματευτάδων που εκτός από το τομάρι τους πούλησαν και εξακολουθούν να πουλούν οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί εθνικό.

Αν με την έννοια έθνος εννοούμε τα στοιχεία της ταυτότητας του λαού, αυτά που τον κάνουν να διαφέρει απ' ενόν άλλο λαό (που μπορεί να σχετίζονται αλλά δεν ταυτίζονται με το κράτος ή την χώρα), τότε το αντιλαϊκό δεν μπορεί ποτέ να είναι εθνικό. Όπως και το φιλολαϊκό δεν μπορεί ποτέ να είναι αντεθνικό. Είναι λάθος, λοιπόν, να παραχωρούμε χωρίς αντίσταση σ' αυτούς τους ραγιάδες αποκλειστική χρήση της έννοιας "έθνος", έτσι που να καθίσταται δύσκολο να την αγγίζουμε χωρίς να μολύνουμε τη σκέψη μας.

Από πότε, κι από πού ως πού δεν συνάδει ο προλεταριακός διεθνισμός με το να φανερώνεται η αλήθεια ότι όσο το κεφάλαιο έχει πατρίδα άλλο τόσο έχει κι αστική τάξη που το κατέχει. Κι ότι αν η μικροαστική τάξη επιλέγει να συμμαχεί με την μεγαλοαστική, αυτό το κάνει γιατί το μικρό κεφάλαιό της, για αυτήν, αξίζει περισσότερο από την φλύαρη και ρηχή φιλοπατρία της.